Dom dziecka

- Niech się Pani nie przejmuje. To luźna propozycja, choć byłoby miło mieć swojego lekarza w szeregach. Decyzję Pani pozostawiam.
Rzekła z uprzejmością, przyjmując późniejsze słowa Mal o tym, że byłaby chętna na spróbowanie. Bardzo miło z jej strony, więc na dzisiaj postanowiono zakończyć temat. Williama zabrano do jego nowego pokoju, by mógł odpocząć. David skinął siostrze głową, że zgadza się na opuszczenie budynku, więc wyszedł na zewnątrz czekając zaraz na Mal.
- Nie spodziewałem się takich wstępnych wrażeń dla Ciebie. Przynajmniej będziesz mogła też rozwijać się w kierunku medycyny gdy będziesz chciała.
Zagadnął, kiedy znaleźli się już na ulicy. I właściwie to sam nie wiedział gdzie powinni zmierzać, ale liczył że siostra zaprowadzi go w miejsce, gdzie wynajmowała pokój dla siebie.

Kiwnęła tylko głową w odpowiedzi. Ciężko trochę było jej zostawiać Willa samego, jednak wiedziała, że już jutro tu wróci. Po chwili Will był już w łóżku, a Mal wyszła z Davidem na zewnątrz. Przez chwilę nie odzywała się chcąc nieco zebrać myśli. Uśmiechnęła się jedynie do brata w odpowiedzi na jego słowa.
Gdy byli już kawałek dalej od Domu Dziecka, spojrzała na brata karcąco.
-Co to była za reakcja na nazwisko Chamberlain? Perfidnie dałeś po sobie znać, że znasz człowieka i to dobrze, ale skłamałeś, że znasz go z widzenia. Możesz mi to wyjaśnić?
Nie zamierzała bawić się w tej sprawie w kotka i myszkę z bratem. Znała go, a on znał ją. Mimo, że dopiero co poznała Willa, zależało jej, by jego ojciec znalazł się jak najszybciej. Żadne z tych dzieci nie zasłużyły na takie życie jakie zgotował im los a Will miał szanse większe, niż inne dzieci by się jeszcze z tego wszystkiego wyplątać.

Trochę drogi przeszli w milczeniu, ponieważ Mal nie odpowiedziała mu na słowa, a jedynie uśmiechnęła się. Nie podejmował się tematu dopóki sama się nie odezwała, kiedy byli już sporo oddaleni od Domu Dziecka. Wtedy słysząc co mu zarzuca, nie spojrzał na nią, ale stał się bardziej poważny.
- Po prostu w pierwszej chwili tak zareagowałem. Znają go tutaj nieliczni. Jest mieszkańcem tego miasta, gdybyś nie wiedziała.
Odpowiedział tak jak chciała. Taka odpowiedź powinna jej wystarczyć i miał nadzieję, że nie będzie naciskać. Po prostu są sprawy o których wiedzieć nie powinna dla własnego dobra i bezpieczeństwa. Im mniej wie tym lepiej żyje.
- Swoją drogą, dziwne że chłopak od razu nie trafił do niego pod opiekę tylko do domu dziecka.
Zmienił nieco kierunek tematu. Tak by dała mu już spokój i ponowne wypytywanie o Chamberlaina. To nie było bezpieczne miejsce na rozmowy o dowódcy Stowarzyszenia Łowców.

Nie wierzyła mu. Coś jej mówiło, że brat nie chce powiedzieć jej całej prawdy. Niemniej, Mal chciała znać chociaż jej część.
-Da... Malcolm...Prosze Cie. Już tyle to sama się domyśliłam, że jest stąd, ale chcę wiedzieć dlaczego kłamałeś. Pod tym względem mnie nie oszukasz. Za długo Cię znam i niektórych reakcji się nie pozbyłeś. Powiedz mi, czy ten człowiek jest aż tak zły, że nie chcesz o nim mówić?
Powiedziała pewna siebie. Może i dla niego to wszystko było oczywiste, ale Mal musiała mieć mocny powód, by mogła odpuścić bratu.
-Dla mnie to dziwne nie jest.. Nie mogą go znaleźć, więc chwilowo dali go tam.
Mal nie miała pojęcia, że rozmowa na temat tego człowieka może się źle kończyć.

Wyglądało na to, że Mal nie dawała za wygraną. Westchnął, zamykając na moment oczy i przystając na ulicy. Spojrzał na nią, kiedy kończyła mówić. Nie mógł jej powiedzieć dosłownej prawdy. Ich Stowarzyszenie też nie jest jawne, że polują na wampiry, krwiopijców zabijających w niespotykany sposób mieszkańców miasta. Wyśmieje go kobieta albo uzna, że jeszcze bardziej wymyśla.
- Nie jest zły. Jest dobrym człowiekiem. To jest delikatna sprawa i nie należałoby jej omawiać w miejscach publicznych. Przyjdzie odpowiedni moment, wyjaśnię Ci wtedy dlatego tak jest.
Czy to jej wystarczy? Tego nie wiedział. Może i nie chciał jej okłamywać, ale czasami musiał. Innym słowy, mógł się  nawet kryć tajemnicą spowiedzi. Wtedy może odczepiła by się od tego tematu? Nie miał i w tym przypadku pojęcia.
Na jej kolejne stwierdzenie nie odpowiedział.
- Odprowadzę Cię pod miejsce, gdzie się zatrzymałaś.
Oznajmił i ruszył dalej ulicą. Mal mogła wskazać kierunek albo powiedzieć, w jakim hotelu wynajęła pokój.

Miała nadzieję, że brat tym razem nie kłamie. Nienawidziła, gdy ktoś ją oszukiwał; a zwłaszcza, gdy robiła to rodzina. Słysząc jego słowa, westchnęła tylko.
-Mam taką nadzieję. Ten chłopiec ma ogromne nadzieje i szanse na wyrwanie się stamtąd. Proszę Cię,
Dopilnuj by jego ojciec stawił się w domu dziecka. Bo wierz mi, jeśli tego nie zrobisz, to sama go znajdę.
Powiedziała tylko. Mogło to zabrzmieć śmiesznie, ale chciała by zabrzmiało to trochę jak groźba.
-Ok
Odpowiedziała tylko słysząc, że ją odprowadzi. Wskazała drogę do hotelu i już się nie odzywała. Chciała by to może jej brat coś zaczął mówić.

- Jak mówiłem, postaram się. Nie mogę niczego obiecywać.
Powiedział spokojnie, chcąc już zakończyć ten temat. Dalszą drogę przeszli w milczeniu. Jakby żadne z nich nie chciało już poruszać tematu z tajemniczym ojcem owego chłopca. I miał nadzieję, że siostra nie będzie działać na własną rękę. Nie skończy się to dla niej dobrze.
David odprowadził Mal pod budynek hotelu gdzie się zatrzymała i zamierzała przemieszkać kilka dni. Lecz i tak będzie trzeba poszukać jej mieszkanie, jeżeli zamierzała zostać tutaj na dłużej.
Pożegnał się z Mal i udał w swoim kierunku. A dokładniej, to do Oświaty. Musiał o coś zapytać swojego przełożonego.


[z/t x2]

Po rozmowie z ojcem, udał się do domu dziecka, w którym pracował jego łowca Royce. Dodatkowo. To tutaj powinien zastać chłopca, który rzekomo jest jego synem. Gdyby istniał jakiś sposób na sprawdzenie swojego ojcostwa i z nim związanego, miałby większą pewność że to faktycznie jego dziecko. A tak, sugerowano się jedynie opiniami i wydarzeniami, które mogły doprowadzić do pojawienia dziecka na świecie. O kobiecie która go urodziła, Jared co nieco pamiętał. Możliwe że pamiętał każdą kobietę, z którą się przespał. Nie spodziewał się jednak tego, że każda z nich umrze... Poza nielicznymi, które świetnie się trzymają.
Od razu skierował się do pokoju dyrektorki i zapukał do drzwi. Jeżeli otrzymał pozwolenie na wejście, wszedł. Ale jeżeli okaże się że dyrektorki nie ma, westchnie i pójdzie szukać kogokolwiek dalej.

Pani Finley przebywała aktualnie w swoim gabinecie. Przeglądała właśnie akta dzieci które niedawno dołączyły do ich sierocińca. Było ich dość sporo. Aż serce się krajało, widząc te wszystkie niewinne buźki, które w taki czy inny sposób zostały pokarane przez los. Jedne były odebrane rodzicom, inne się zgubiły i poszukiwania rodziców są w toku a innych, rodzice zginęli. Podobnie jak rodzice Williama po którego przybył Jared. Może chociaż jemu się poszczęści.
Z zadumy wyrwało ją pukanie do drzwi.
-Proszę!
Powiedziała tylko spoglądając w kierunku drzwi. Była niemal pewna, że to któraś z nowo zatrudnionych opiekunek, która znów zapewne miała jakieś pytanie.

Po otrzymaniu zgody na wejście, Jared nacisnął klamkę i wszedł do środka.
- Dzień dobry.
Od razu rzekł ukłoniwszy się lekko, zdejmując także kapelusz, który ponownie założył i zamknął po chwili drzwi za sobą. Podszedł bliżej, zatrzymując się parę kroków od biurka dyrektorki ośrodka.
- Przepraszam że przeszkadzam, przyszedłem w sprawie chłopca... Jego nazwisko to podobno William Lloyd?
Przedstawił powód swojego przybycia, ale też nie był pewny czy dobrze zapamiętał nazwisko chłopaka, po którego przyszedł. Royce mu coś o tym wspominał, a dodatkowo sam go przesłuchał o szczegóły. Więcej podobno miał się tutaj dowiedzieć. I tak chyba cud, że ojciec do nie zabił do tej pory, za posiadanie pierwszego nieślubnego dziecka. Jak będzie z tym? Czemu te kobiety są tak nie rozważne, by nic mu nie mówić i zostawiają go z tym problemem? Czekał na reakcję ze strony kobiety.

Pani Finley spojrzała na mężczyznę który pojawił się w jej gabinecie. Wyglądał mniej więcej tak, jak William opisywał swojego biologicznego ojca. Niemal od razu podniosła się z miejsca podając mężczyźnie dłoń.
-Dzień dobry. Jestem Dorothea Finley, prowadzę ten ośrodek.
Zaczęła lekko się uśmiechając.
-Tak, Will jest naszym podopiecznym. A Pan to...?
Podejrzewała, że mężczyzna stojący przed nią to Jared Chamberlain, jednak chciała mieć pewność.
-Proszę usiąść.
Poprosiła wskazując na krzesło po czym sama usiadła na swoim. Nie miała pojęcia, czy mężczyzna miał bądź nie miał więcej dzieci, jednak nim poprosi którąś z opiekunek o przyprowadzenie Williama, będzie miała kilka pytań do ojca dziecka. Pod warunkiem, że jest; jak podejrzewa, jego ojcem.

Charakterystyczna opaska na oku, była jego znakiem rozpoznawczym. Zbyt dobrym ale też i wkurzającym, będąc przez wielu rozpoznawanym, nawet przez wampiry. Nic z tym nie mógł zrobić i musiał przywyknąć do takiego rozwoju sytuacji.
Ku jego zaskoczeniu, kobieta od razu wstała przedstawiając się, wyciągając dłoń. Uścisnął i ucałował jej wierzch, zachowując odpowiednią kulturę.
- Jared Chamberlain.
Zdradził w końcu swoje nazwisko, potwierdzając tym samym jej domysły. Zajął miejsce zdejmując kapelusz, domyślając się iż rozmowa może potrwać dłużej niż przypuszczał.
- Znajomy powiedział mi, że przywieziono tutaj chłopca, który opisywał swojego rodzica... wyglądem przypominającego mnie. Również znał moje nazwisko. Mogłaby Pani powiedzieć coś więcej na ten temat?
Nie powie wprost, że był to ksiądz Royce. Mógł to być nawet inni pracownik tego ośrodka, który im pomagał. Za bardzo też nie chciał zdradzać kto jest z nim powiązany, by nie prowokować wampiry go wykorzystywania jego znajomych. Czekał więc na odpowiedź kobiety, przewieszając sobie rękę za poręcz krzesła, trzymając w niej kapelusz. Drugą opierał zwyczajnie o drugi podłokietnik. Był wyluzowany, lecz wewnątrz stresował się tym, że kolejnego dzieciaka ma na głowie. Nie nadążał za kobietami, z którymi miał styczność. Coraz trudniej było o zapewnienie im bezpieczeństwa. Miał nadzieję, że na tych trzech się skończy.

Przeczucia Pani Finley jej nie zmyliły. Jeśli potwierdzi, że jest ojcem Willa, będzie mogła pozwolić na to, by chłopiec niemal od razu z nim poszedł. Jednak jeśli nie to będą mieli kolejnego podopiecznego który będzie kwalifikować się do adopcji.
-Tak, to właśnie William. Jego wersja się nie zmienia. W kółko powtarza, że matka opowiadała mu o Panu oraz o tym, że to właśnie Pan jest jego biologicznym ojcem. Jego rodzice... A dokładniej matka z ojczymem, cóż.... Z tego co wiemy, zmarli w tragiczny sposób. Co do samego Willa... Jakie jest Pańskie zdanie na ten temat? Domyślam się, że nie wiedział Pan o jego istnieniu. Jednak czy według Pana, możliwe jest by to, że to Pan jest jego ojcem, było prawdą?
Opowiedziała co nie co jednocześnie zadając, w pewnym stopniu kluczowe pytanie w całej sprawie. Musiała znać jego zdanie na ten temat. W zasadzie, można by uznać, że los tego małego chłopca, leżał głównie w rękach mężczyzny siedzącego naprzeciw niej.

Wysłuchał uważnie kobiety, opowiadającej bardziej o wypadku rodziców, którzy  się zajmowali jego synem. Więc jak mógł się domyśleć, kobieta ta znalazła kogoś z kim żyła w związku. Szkoda, że tak skończyła. Zastanawiające dla niego było jedno - dlaczego mały wiedział o nim? O tym, że ojczym nie jest jego biologicznym ojcem? Czyżby Alice nie zamierzała ich syna trzymać w niewiedzy i kłamstwie? To byłoby do niej podobne.
Lecz by mieć pewność, że chłopak faktyczne jest jego synem, potrzebował również dowodów.
- Nie znam chłopca, nigdy też na oczy nie widziałem. Kobieta która go urodziła i wychowywała przez okres swojego życia, nie poinformowała mnie o tym. Lecz by mieć pewność, że to faktycznie mój syn, mógłbym otrzymać nieco więcej informacji na temat jego matki i ojczyma?
Bez tego, nie potwierdzi że mały to jego syn. Nie miałby też nic przeciwko, gdyby kobieta sprowadziła tutaj parolatka. Może chłopak miał coś, co by przypomniało Jaredowi o Alice? Coś co jej dał kiedyś? Zdarzało mu się obdarowywać kobiety jakimiś prezentami.

Ona sama nie wiedziała dlaczego chłopiec wiedział o biologicznym ojcu a ów mężczyzna siedzący przed nią, nie miał o nim pojęcia. To komplikowało nieco całą sprawę. Co jeśli Will spotka Chamberlaina, ucieszy się, a okaże się, że nie zaakceptuje chłopca i nie będzie chciał go wziąć ze sobą?
-Cóż... Nie wiemy o nich wiele... Matka podobno łapała każdą możliwą pracę, podobnie jak ojczym. Byleby tylko Willowi nic nie zabrakło. Do czasu aż nie trafił do nas.
Choć bardzo chciała, nie mogła mu zbyt wiele powiedzieć gdyż po prostu nie wiedziała. Nie miała pojęcia czym Alice zajmowała się nim Will pojawił się na świecie. Co prawda dochodziły do niej plotki, jednak te zostawiała dla siebie gdyż po prostu w nie nie wierzyła.