Laboratorium podziemne

Kroczyła w milczeniu tuż obok wampira, którego nawet w prawdzie nie znała. Musiała mu zaufać tak jak zaufała Christopherowi. Byli jedynymi osobami, które mogą się nią jakoś zająć. A co potem? Nie miała zielonego pojęcia. Miała stać się osobą obcą. O innym imieniu, innym nazwisku. Nie miała pojęcia co będzie potem. Gdy znaleźli się na miejscu dostrzegła to całe wyposażenie i musiała przyznać, że poczuła się bardzo...nieswojo. Gdy nakazał jej położyć się, wykonała polecenie i zdjęła górną część sukni. Zakrywając jednocześnie swój drobny biust, totalnie zawstydzona i zmieszana.
- Boże...gdzie Ty byłeś gdy to wszystko się zaczęło?
Zapytała cicho zaciskając powieki z przerażenia. Nieświadoma tego, że mężczyzna doskonale słyszał jej słowa. Tak, teraz dopiero młoda księżniczka poczuła strach i przerażenie. Zdała sobie sprawę właśnie, że lada chwila zostanie doprowadzona do stanu, z którego wyciągnąć mogą ją tylko inni. Cała drżała z przerażenia ale nie powiedziała nic więcej.

Wyrwana z własnych rozmyślań skierowała wzrok w stronę wampira. Pokręciła głową nerwowo i zaśmiała się co w ogóle nie przypominało spokojnego śmiechu.
- Wybacz proszę, byłam katoliczką...pomyśleć, że gdy Bóg jest potrzebny wypiera się swych owieczek...potępia nas. A przecież nic nie zrobiłam złego. Ba, wspomagałam sieroty, głodujących karmiłam...na co to wszystko?
Mruknęła przez zęby po czym odwróciła wzrok. Gdy zbliżył się z całym sprzętem zadrżała.
- Nie, nie mam...rób co trzeba. Miejmy to za sobą.
Poprosiła odwracając zmieszana wzrok jednocześnie odsłaniając własne piersi. Gdyby mogła spaliłaby się ze wstydu.

Czy istniał, w to zaczęła coraz bardziej powątpiewać. Dla niej był, gdy ta była człowiekiem, mogła doń iść, pożalić się by jej wysłuchał, porozmawiać w ciszy nie otrzymując odpowiedzi. Dopiero teraz, teraz gdy pozostała sama sobie zdała sobie sprawę, jak bardzo była w błędzie. Nie odpowiedziała nic, nic nie dodała. Gdy tylko usłyszała słowa wampira tylko skinęła głową.
- Do zobaczenia?
Zapytała nie kryjąc wewnętrznej nadziei, że się jeszcze spotkają. Chwilę potem, dostrzegła jak ten trzymał w dłoni kołek i młotek. Skrzywiła się lekko, by zaraz potem poczuć ból. Krzyknęła łapiąc opuszkami palców kanty stołu. Kolejne uderzenie, które było na tyle ostateczne, że chwilę potem poczuła jak odlatuje.

Księżniczka była przygotowana do transportu. Christopher pojawiając się w podziemnym laboratorium, rzucił jeszcze okiem na dzieło swojego syna. Dobrze się spisał. Mieć tylko nadzieje, że zadanie zakończy się z powodzeniem. Nie czekając dłużej, Przenieśli ciało Wiktorii do dorożki. Maria jechała z Chrisem w stronę miasta.

Zajechali do szpitala niemal na styk. Korzystając z umiejętności kobiety w dziedzinie hipnozy, bez problemu mogli zawładnąć umysłem jednego z lekarzy. Podczas trasy Christopher wyjaśnił córce co ma czynić, żeby cała wina nie spadła na nich.
Do szpitala zakradli się od tyłu. Wykorzystując umysły ludzkie poprzez hipnozę, nie mieli problemu z dostarczeniem Wiktorii do sali chorych. Położyli ją na łóżku i kontrolując lekarza, był wstanie przekazać później rodzinie królewskiej, że księżniczka zmarła. Maria schowała się gdzieś w pomieszczeniu, zaś Chris musiał być obecny, jako ten który ją sprowadził. O tyle było dobrze dla niego, że się nie przebierał i pozostawał w tym samym stroju co na bankiecie. Książe Edward z kolei przybył natychmiast, po załatwieniu sprawy z pojmanymi łowcami. Nie ma co ukrywać, że załamał się wieścią o śmierci Wiktorii. Raz jeszcze ujrzał jej zimną buźkę. Mieć nadzieję, że Ci łowcy zostaną poddani surowej karze. Przynajmniej ten jeden z nich, odczepi się od Mazikeen. Nie ma to jak rozwiązanie dwóch spraw a jednym razem. McQueen nie sądził, by ułaskawiono ich, skoro dziewczyna wskazała winnych. A chciało się śmiać.
Książę podziękował Christopherowi za wszelką pomoc i odszedł. Wampiry odczuły ulgę z zakończeniem sytuacji. Aż nie mogli długo wytrzymać w tym budynku, ze względu na nasilające się zapachy krwi, opuścili go pozostając na zewnątrz.
- Co teraz?
Zapytała Maria.
- Musimy poczekać do pogrzebu. Zrobią go nie prędzej jak za dwa dni. Wracamy.
Jak rzekł, tak zrobili. Wrócili do posiadłości.

Dwa dni później odbył się pogrzeb Księżniczki Wiktorii Koburg. Zrozpaczona rodzina królewska musiała pochować swoją córkę i wnuczkę. Ten dzień ogłoszono dniem żałoby. W nocy Christopher z Marią udali się na cmentarz, aby wykopać trumnę i wyjąć z niej ciało Wiktorii. Parę godzin im zajęło grzebanie w ziemi, by później zostawić porządek. Grób obładowany wieńcami. Ciało zabrali do dorożki i wrócili do jego Willi. Znów do laboratorium. Każdy teraz ubrany był inaczej.
Maria miała na sobie nie suknię, ale spodnie długie, bluzkę i płaszcz w kolorze czarnym.
Chris tak samo, spodnie, koszula i płaszcz. Zaś Richard, który zajął się rozcinaniem rany na klatce piersiowej, charakterystyczny biały kitel i rękawiczki na dłoniach. Wiktorię rodzina ubrała w piękną długą i jej ulubioną suknię. I oczywiście, miała swoją koronę na głowie.
By nie zabrudzić sukni, z pomocą Marii została jej nieco zsunięta z ramion. Ranę wampir otworzył, po czym szczypcami wyjął kołek z serca. Dodatkowo podłączył wampirzycę do kroplówki z krwią, by uzupełniała jej braki w żyłach. Tym samym, gdyby się przebudziła, mieli przygotowany dzbanek i szklankę na wypadek jej spragnienia. Trochę jednak minie, nim serce się odbuduje. Ale świadomość powoli do niej wracała. Ból w sercu i klatce piersiowej jeszcze pozostanie przez chwilę. Zatem Richard, zabrał się do zszywania jej rany. Maria czuwała obok, gdyby ta się zaczęła poruszać. Chris stał za łożem i obserwował.

Wszystko przebiegło zgodnie z planem wampirów. Na szczęście, nikt nie miał zamiaru zamurować trumny w krypcie królewskiej, dzięki czemu nie było problemem zabranie ciała dziewczyny. Gdy w końcu wrócili do posiadłości i poczęto przywracać ją do życia Akashy zaczynała powoli wracać świadomość tego co działo się dookoła. Czuła ból, nieznośny i okropny. Nie wiedziała co się dzieje, poruszyła się nerwowo. Chciała się podnieść, unieść głowę zobaczyć co się dzieje. Przecież mieli ją uśpić sprawić, by jej ludzkie życie zakończyło się tak by mogła zacząć wszystko od nowa. Nie spodziewała się, że ten czas już minął. Te kilka dni nie były takie straszne. Dopiero gdy wszystko zaczęło powoli wracać do normy zrozumiała, że coś jest nie tak. Wampir, który ją uprzednio kołkował, teraz ją zszywał, mało tego nie był sam.
- Czy...czy to już?
Zapytała, chociaż musiała przyznać, że słowa ledwo wychodziły z jej ust. Do tego pragnienie. Czuła, jakby zaraz miała kogoś rozszarpać, jednak nie aż tak bardzo. Krew podłączona w kroplówce nie była taka zła. Przez co nie wpadała w szał.

Wiktoria zaczynała się powoli wybudzać. Richard to zauważył, kiedy zszywał jej ranę. Nie było to może przyjemne uczucie, wykonując czynność na żywca, kiedy osoba się budząc, zacznie odczuwać grzebanie w jej ciele. Innego jednak wyjścia nie było.
- Tak.
Odpowiedział jej młody wampir, kończąc zszywanie i odcinając nić. Następnie pomógł z Marią podnieść się dziewczynie i ubrali ją w zsuniętą górną część jej sukni. Kiedy była już ubrana, Maria podała wampirzycy szklankę wypełnioną krwią. Na pewno jak wypije, uzyska szybciej siły niż krew spływająca do jej żył, w postaci kroplówki. A również i zaszyta rana oraz serce lepiej się zregenerują. Christopher nadal stał i obserwował w milczeniu.

Owszem, gmeranie nie było takie przyjemne. Normalnie czuła każdy ruch, każde szarpnięcie. Skrzywiła się nieco, nie było to jednak na tyle nieprzyjemne by nie szło tego przetrwać. Dla tego gdy wszystko zostało zakończone odetchnęła cicho i z wdzięcznością przyjęła szklankę z krwią pijąc zachłannie. Gdy skończyła pić spojrzała na pozostałych.
- Dziękuję...czy...czy wszystko przebiegło pomyślnie?
Zapytała odruchowo łapiąc za koronę. No tak, jakby inaczej. Zdjęła koronę i cicho westchnęła.
- To mojej babci...mówiła, że gdy umrze mam ją z tym pochować...
Wydusiła ledwo wstrzymując się by nie zacząć krzyczeć z wściekłości. Spojrzała na wampirzycę.
- Weź proszę. Mnie nie będzie do niczego potrzebna.
Dodała ze smutkiem. Przeniosła wzrok na Christophera.
- Co dalej? Co mam zrobić?
Zapytała szukając u niego wsparcia, pomocy. Czuła się jak zagubione dziecko.

Obserwowano jak wampirzyca dochodziła do siebie i wypiła krew z podanej szklanki. Maria odebrała od niej naczynie i postawiła na stoliku obok pełnego jeszcze dzbanka. Parę godzin jeszcze musi minąć, aby Wiktoria doszła do siebie.
- O ile nikt nie zdecyduje się odkopać Twojej trumny i nie zobaczy że Cię nie ma... To można powiedzieć, że wszystko przebiegło zgodnie z planem.
Odpowiedział Christopher. Odezwawszy się dopiero teraz. Widział jak spoglądała na koronę i zaraz oddała ją Marii.
- Zatrzymaj. Niech to będzie dla Ciebie pamiątka na przyszłość. A może i zwrócisz swojej babce jak odejdzie.
Wtrącił Chris, a Maria oddała koronę Wiktorii. Może i by sobie wzięła i w niej paradowała, ale skoro tatuś chciał by ich nowa koleżanka zatrzymała, niech tak będzie.
- Wiktoria Koburg nie żyje. Masz możliwość wymyślenia sobie nowego imienia i nazwiska. Jednakże... Jesteś młoda. Dopiero co przemieniona i potrzebujesz opiekuna. Po rozmowie z resztą moich dzieci nocy, doszliśmy do wspólnej decyzji że możesz zostać z nami i przyjąć moje nazwisko. Kwestia tego, czy chcesz?
McQueen przedstawił jej krótko sprawę, dając jej nawet szansę na pozostanie tutaj i uczenie się. Jest za młoda by puścić ją na pole. Złapie ją jakiś łowca i po wampirzycy.

Akasha skinęła głową w milczeniu. Wpatrując się w milczeniu cały czas w koronę. Cicho westchnęła i uśmiechnęła się kładąc ją na kolanach. Spojrzała na nich po kolei wpierw na Christophera, potem na jego dzieci. Marię oraz Richarda.
- To będzie dla mnie zaszczyt. Do tego pozostanie tutaj...będę uczyła się pilnie macie moje słowo.
Wiele problemów sprawiłam, mam nadzieję że wszystko będzie dobrze. Nie chciałabym ani Pańskiej zguby, ani Pańskiej rodziny.
Odezwała się wpatrując się w nich w milczeniu.
- Zatem...niech zostanie Akasha, nie mniej martwi mnie jedno...co jeśli ktoś z tutejszych osób mimo wszystko mnie rozpozna? Może i nie byłam tak sławną osobą, ale co niektóra szlachta i monarchowie mnie znają nie od wczoraj. Część z nich opiekowała się mną gdy byłam dzieckiem.
Odezwała się nieco zatroskana i zestresowana. Spojrzała na dzbanek z krwią.
- Czy mogę prosić o jeszcze jedną szklankę?
Uśmiechnęła się nieco zmieszana.

Innego wyjścia nie było, jak zająć się jej osobą. Żaden inny wampir nie wykazał chęci pomocy tej wampirzycy i Chrisa to nie dziwiło. Bo pochodziła z królewskiej rodziny i nikt nie chciał mieć z nimi nic wspólnego. Nie na taką skalę. McQueen podejmował się ryzyka, mając nadzieję, że nie przyjdzie mu za to surowo płacić.
- To już jest drugorzędna sprawa, którą zaraz omówimy. Na razie musisz odzyskać siły. Pozostaniesz tutaj przez kilka dni, nie wychodząc z tego domu. Dostaniesz swoją komnatę. Opiekę nad Tobą będą sprawować Maria i Mazikeen.
Gdy Chris odpowiadał na pytania Akashy, Maria nalała ponownie kubek krwią i podała młodej księżniczce. Wtedy Chris kontynuował.
- Bezpieczniej dla Ciebie będzie wyjechać z kraju. Jak tylko złapię kontakt z Andrew i wymienię z nim kilka listów, za jego zgodą zostaniesz do niego wysłana. Mieszka w północnej części Irlandii. Przynajmniej tam się na razie zatrzymał.
Uznał, że jego najstarszy syn, który jednocześnie jest dla niego bardziej jak ojciec, lepiej zajmie się Akashą.

W milczeniu i skupieniu słuchała jego słów. Na jej pytanie odpowiedział nie kryjąc niczego przed nią, za co była mu wdzięczna. Zresztą nie tylko jemu.
- Nic mi nie jest, dam sobie radę. Wystarczająco problemów sprawiłam Pańskiej rodzinie. Za co ogromnie przepraszam. Nie powinnam była pojawiać się na tym cholernym bankiecie. Powinnam była dać się zabić jak spotkałam tamtego łowcę...nie sprawiłabym wówczas nikomu trosk.
Przyznała bardziej do siebie niż do nich. Gdzieś w sobie nadal czuła to przerażające cierpienie. Cieszyła się niezmiernie gdy mogła zobaczyć wuja, gdy w końcu mogła wtulić się w jego pewne dłonie. Niestety teraz straciła ich na zawsze. Zacisnęła pieści zła, że ktoś sobie z niej zakpił, że pozbawił ją rodziny i domu. Gdy poczuła zapach nalewanej krwi przyjęła drżącymi dłońmi szklaneczkę ponownie.
- Dziękuję.
Uśmiechnęła się lekko i przyssała się do szklanki z krwią. W tym czasie słuchając słów wampira dalej. Więc przez ten czas opiekować będzie się nią ta miła wampirzyca i jej siostra. Skinęła głową, nie miała w prawdzie powodu by jakoś specjalnie ingerować. Maria pewnie miała swoje sprawy tak jak Mazikeen. Ona nacieszy się tylko spokojem w komnacie jaka zostanie jej przydzielona a potem...potem czas pokaże.
- Dobrze, jak każesz tak uczynię.
Uśmiechnęła się lekko. Była nauczona ogłady i posłuszeństwa co nie kryjąc początkowo ją denerwowało, jednak teraz...teraz wszystko się zmieniło.

- Wiesz w ogóle, że priorytetem jest znaleźć tego, kto Cię przemienił? Rada nie spocznie by się tego dowiedzieć. Będziesz musiała stawić się tam na przesłuchanie. W jakąś noc będziemy musieli się tam udać razem.
Nie tylko będzie musiał zarejestrować Akashę ale i przy okazji Mazikeen. A im dłużej zwleka tym bardziej mu się żołądek kręci od przestrzegania tych chorych zasad. Nawet zwykła forma listowna by mogła wystarczyć, ale nie wiedział jak to będzie właśnie w przypadku Akashy.
- To skoro mamy ustalone, Maria zaprowadzi Cię do nowego pokoju.
Po tych słowach, Chris posyłając lekki uśmiech wszystkim, opuścił laboratorium.

- Dasz radę zejść i iść o własnych siłach?
Zapytała wampirzycę Maria, z kolei Richard zajął się już odpinaniem młodej Akashy od kroplówki, stwierdzając iż to już potrzebne nie będzie. Skoro dochodziła do siebie powoli.


[z/t Christopher]

Skinęła głową w milczeniu słuchając słów wampira, owszem tamta kobieta...wampirzyca w czerwieni również mówiła, że rada się tym zajmie. Mimo to nadal nie mogła jakoś za bardzo się skupić na tym wszystkim co działo się dookoła. Wzięła głęboki wdech i skinęła głową potwierdzająco.
- Dobrze.
Uśmiechnęła się chociaż, gdzieś tam w środku trochę zaczęła się martwić. Nie wiedziała czego może się spodziewać.
- Dziękuję.
Dodała nim mężczyzna wyszedł i pozostawił ją z jej nowym przybranym rodzeństwem. Gdy Richard zaczął odpinać ją od kroplówki uśmiechnęła się lekko. Na pytanie Mari skinęła głową.
- Oczywiście że dam...
Odparła i jakby na potwierdzenie swoich słów stanęła na własnych nogach, ale zaraz poczuła jak robi jej się słabo i nogi się pod nią uginają. Złapała się odruchowo wampirzycy.
- Przepraszam...za chwilę mi przejdzie. Dam radę...
Odparła z przekonaniem zerkając przepraszająco na kobietę.

Nadal była osłabiona i Maria zdołała złapać wampirzyce, by ta nie upadła czasem na podłogę. Było do przewidzenia, że od razu nie da rady ustać na własnych nogach.
- Będzie lepiej jeżeli przeleżysz jakieś dwie doby. Wtedy odzyskasz pełnię sił. Tak niestety wygląda stan po przebudzeniu i utracie krwi. Dłużej dochodzi się do siebie.
Powiedział Richard, jako bardziej obeznany nie  tylko w ludzkiej medycynie, ale praktykując tę wampirzą.
- Dobra, chodźmy do twojej komnaty.
Zadecydowała Maria i pozwalając Akashy podpierając się o siebie, wyprowadziła ją z podziemi by udać od razu na piętro. Richard pozostał jeszcze w laboratorium.


[z/t Maria i Akasha]