Komnata Akashy

/ z laboratorium

Maria przyprowadziła Akashę pod jedną z komnat, która była przygotowana dla młodej wampirzycy. Otworzyła drzwi i zaprowadziła ją do łóżka, aby się mogła położyć. Przynajmniej na noc. O ile odzyska siły, potem będzie mogła przenieść się do pomieszczenia, gdzie sypiają wszystkie wampiry  - w trumnach. A na razie, niech odpoczywa tutaj. Noce zaczynały być dłuższe to i na ich wielką korzyść.
- Odpoczywaj. Coś potrzebujesz?
Dopytała przy okazji, kiedy Akasha znalazła się już u siebie i mogła położyć.

Była wdzięczna za pomoc Mari, gdyby nie ta wampirzyca pewnie runęłaby jak długa przed siebie. A tak miała w niej wsparcie. Uśmiechnęła się delikatnie z wdzięcznością do Richarda oraz Mari po czym skinęła głową. Dobrze wiedzieć, że to minie. Gdy po chwili opuściły laboratorium i skierowały się obie do komnaty jaka była jej przeznaczona odetchnęła z ulgą.
- Dziękuję Ci.
Odparła gdy ta pomogła się jej położyć.
- Nie, nic. Wystarczająco mi pomogliście. Nie mogę oczekiwać więcej niż dostałam. Dziękuję.
Uśmiechnęła się łagodnie i przeniosła wzrok na komnatę w której się znalazła. Musiała przyznać, że była przepiękna. Nie odbiegała bardzo od jej własnej komnaty w pałacu.

Była jej wdzięczna. Okryta kocem mogła wypocząć na tyle by dojść w jakiejś tam części do siebie. Nie spodziewała się jednak tego, że będzie miała na kim polegać. Tego nie uczono jej. Musiała dbać o siebie sama, stąd też jej własne doświadczenia. Przypalona kilka razy nauczyła się unikać światła. Zmęczenie przed wschodem słońca dawało jej znać, że czas się kłaść. A teraz...teraz miała bliskie a zarazem obce jej osoby. Uśmiechnęła się lekko do wampirzycy.
- Dziękuję.
Skinęła głową z lekkim uśmiechem na twarzy. Zastanawiała się nad tym, jak to będzie gdy nadejdzie jutro.

Akasha potrzebowała też dojść do siebie, odpocząć od tego wszystkiego. Nie miała nawet pojęcia jak bardzo była zmęczona i wycieńczona. Osłabienie mimo, że jako człowiek po prostu leżała dochodząc do siebie. Teraz jednak wszystko się zmieniło. Gdy wampirzyca zostawiła ją sama dając w razie potrzeby wytyczne Akasha skinęła z wdzięcznością głową by po chwili skupić się na własnych myślach. Nie chciała nikogo fatygować, potrzebowała obecnie tylko snu. Odpoczynku i spokoju. Przymknęła powieki i nie wiedząc kiedy po porostu zasnęła.

Pobyt kilku dni w posiadłości McQueen można przyznać, że mijał młodej wampirzycy dość spokojnie. Jednakże od dnia kiedy Christopher wyjechał, zdana była na towarzystwo jego potomków. Podobnie jak Mazikeen. Kiedy zamierzał wrócić? Tego nie wiedział nikt. Po prostu wyjechał coś zbadać, ale nie wiedział też w jakie bagno się wpakuje.
Tego wieczora mogło zdarzyć się coś niecodziennego dla Akashy. Cokolwiek tego wieczora miała zaplanowane, te kilka cennych dla niej sekund będzie wręcz nieprzyjemne. Jej czynność którą wykonywała, mogła zostać przerwana.

Wampirzyca poczuła jak nagle robi się jej słabo. Nagle przed oczami pojawiają się jej urywane fragmenty z przeszłości. Znajoma podpalona stodoła. Martwy stajenny. Nagle też pojawia się jej na sekundę znajoma fontanna. Jakby też przez mgłę obce ale i znajome piwne oczy należące do mężczyzny. Twarz jego osoby jej mignęła przez sekundę i nagle wróciła do rzeczywistości.

Jeżeli siedziała czy stała, mogła upaść na podłogę. Jeżeli leżała, nie groził jej żaden upadek. Co to widziała, nie było snem. Nie spała przecież. Mogła leżeć, czuwać, robić cokolwiek innego. Kto wie, czy nie przebudziła się w niej uśpiona zdolność?

Owszem, te kilka dni nie było takie straszne. Starała się dojść do siebie, skupić się na nowym życiu. Nie było to takie trudne, bo większość czasu żyła jako wampir na samopas. Jednak czy to miało jakieś odbicie na Aki? Raczej nie, dla tego przyszło jej to całkiem łagodnie i prosto. Niestety od kiedy wyjechał Christopher czuła się dość dziwnie. Również Mazikeen znikała wieczorami coraz częściej. Nie chciała się wcinać gdzie ta przebywa i co robi w tym czasie, dla niej była to okazja do spokoju i spędzenia czasu trochę samotnie. By pogodzić się z nową sytuacją. Dzisiaj jednak miała nieco...inne zajęcie. Mianowicie, właśnie wychodzić chciała z komnaty by pomówić z Marią, gdy nagle poczuła się bardzo dziwnie. Nie spodziewała się, że wampiry mogą czuć się tak źle. A potem...potem film jej się urwał widziała tylko migawkę scen. Wspomnień? Zaraz potem wszystko ustało a ona poczuła dopiero teraz ból głowy unosząc się z posadzki. Do tego zapach krwi...przeniosła wzrok zaskoczona, bo okazało się że upadając strąciła karafkę z krwią. Skrzywiła się nieco bo była cała w posoce. Nie rozumiała co się stało. Zaklęła pod nosem nie miała pojęcia, że mogła narobić również hałasu. Nadal była w końcu roztrzęsiona tym co się stało. Do tego przed oczyma miała nadal te piwne oczy, które były jej tak znane a zarazem tak obce. Drżącymi dłońmi zdjęła z siebie suknię z zamiarem pójścia się umyć.

Akasha była więcej niż przerażona, czy roztrzęsiona. Ona nie wiedziała co się stało. Jakby jej moment z życia został odebrany dość brutalnie. Nie wiedziała co się stało, nie wiedziała kto za tym stoi była tak przestraszona, że aż podskoczyła gdy do komnaty ktoś wszedł. Spojrzała na mężczyznę przed nią i pokręciła głową próbując pozbierać myśli.
- Ja...nie wiem. Zrobiło mi się nagle słabo.
Dodała po czym spojrzała na niego z przerażeniem w oczach.
- A potem...te obrazy...te oczy...
Mówiła jednocześnie próbując się podnieść. Osłabiona jeszcze nie miała na tyle sił by ustać, co tylko sprawiło że zachwiała się na własnych nogach. Dotknęła zakrwawioną dłonią własnej twarzy i dopiero teraz dotarło do niej, że była cała ubabrana we krwi. Osunęła dłoń od twarzy spoglądając na nią jak na kawałek soczystego mięsa. Z ust wysunęły się kły. Ale nie ma się co dziwić, była przecież młoda. Zaraz potem przeniosła wzrok na wampira.
- Przepraszam...nie wiem co się stało.

Aki miała naprawdę okropne wrażenie, że te ślepia nadal na nią się gapią. Zadrżała odruchowo i z pomocą przyszywanego brata zaczęła się uspakajać. Dopiero gdy wzięła kilka wdechów z jego instrukcją stres i strach zaczął ustępować miejsca niepewności i większego lęku niż przedtem. Musiała też przyznać, że wampir miał rację, była cała ubabrana w krwi, musiała się więc też ogarnąć i przebrać. Wzięła wdech, potem wydech i tak kilka razy by w końcu podnieść się i z pomocą "brata" skierować się do łazienki.
- Dam...tak, na pewno.
Potwierdziła jego słowa, jednak nim wyszedł pozostawiając ją samą w łazience odwróciła się niepewna.
- Ale zostań w pokoju jeśli możesz. Proszę.
Poprosiła drżącym głosem. Gdy została sama, weszła do wanny zmywając z siebie wszystko co się na nią wylało, czy też to co się przykleiło podczas upadku. Gdy już się umyła wyszła z wanny i owinęła się ręcznikiem by po chwili wrócić do pokoju. Włosy miała mokre, rozpuszczone by same wyschły.
- Co mi jest? Czy coś się ze mną dzieje nieodpowiedniego? Czy to normalne?
Zapytała wampira o ile nie wyszedł z pokoju pozostając w środku i czekając na nią.

Gdy wróciła owinięta ręcznikiem pierwsze padły pytania wampira. Usiadła na łożu widząc, że wszystko zostało już uprzątnięte. Siedząc objęła się dłońmi jakby chciała się ochronić przed tym co widziała.
- Stodołę w okolicach pałacu babci...moją pierwszą ofiarę, stajennego. A potem...potem fontanna przy której często przebywałam pod przykrywką "czarnej damy".
Urwała na chwilę i zadrżała nieco, jakby było jej zimno.
- A potem te oczy...męskie piwne...nie mogę sobie przypomnieć gdzie je widziałam...mam wrażenie, że znam właściciela tych oczu, ale zarazem nie pamiętam...nie jestem sobie pewna...to takie uczucie jakbym go znała ale zarazem jakby był mi totalnie obcy. Może go kiedyś widziałam...ale nie wiem gdzie. Przepraszam.
Spojrzała czując się bardzo dziwnie i niepewnie.

Wysłuchała go w milczeniu, nie docierało do niej to co usłyszała przed chwilą. Dopiero po chwili zrozumiała co jej przekazał. Miała wizję? Tego się nigdy nie spodziewała. Zaskoczona uśmiechnęła się tylko i skinęła głową.
- Więc wszystko jest dobrze tak? Nic ze mną nie jest nie tak...
Zapytała jakby chciała się upewnić. Jednak widząc jego powagę na twarzy odetchnęła cicho z ulgą. Na szczęście, nie musi się przejmować, że coś z nią jest nie tak. W końcu bała się, że mogło jej nie wiem...odbić, albo podczas przemiany coś poszło nie tak i została "kaleką". Na szczęście wszystko było z nią dobrze. Zaczęła w końcu poznawać prawdziwe znaczenie tego kim jest. Dopiero dotarło do niej, że nadal jest w samym ręczniku gdy mężczyzna przekazał jej by się ubrała.
- Tak, tak już...przepraszam.
Pognała pospiesznie do szafy, miała tyle sukien, że nie wiedziała w co ma się ubrać dla tego w końcu znalazła dla siebie idealną suknię. Wzięła ją i po chwili skierowała się do łazienki. Gdy wróciła była już ubrana. Pozostało jej jedynie poprosić o pomoc w zasznurowaniu sukni w gorsecie. Wyszła spoglądając na Richarda i uśmiechnęła się przepraszająco a zarazem z prośbą w oczach.
- Mógłbyś...
Zapytała odwracając się do niego plecami.

Czyli jednak wszystko było dobrze. Odetchnęła nawet z ulgą, obawiając się, że coś z nią jest nie tak jak powinno. Gdy jej przybrany brat powiedział o wszystkim wyjaśniając co i jak Aki skinęła głową.
- Więc ten, którego oczy widziałam musiał być moim stwórcą...jednak jak mogę to trenować? To się w ogóle da? Jak mogłabym to opanować, skoro przychodzi z znienacka?
Zapytała jednocześnie pytając jego i samą siebie. Nie miała na to odpowiedzi, nadal nie potrafiła zrozumieć co z czym się je w świecie wampirzym.
- Czy...czy Christopher będzie miał problemy z mojego powodu? W ogóle wiadomo kiedy wróci i czy coś wiadomo o moim wyjeździe?
Zapytała zaraz mając okazję dopytać się wampira o sprawy, które dotyczyły jej osoby.

Akasha skinęła głową rozumiała doskonale, w jakim stanie obecnie stawiała Christophera i jego rodzinę. Jeśli wyszłoby na jaw, kim jest dziewczyna i gdyby ktoś dopatrzył się prawdy na jej temat nie byłoby wesoło. Aki uśmiechnęła się lekko do mężczyzny i skinęła głową.
- Rozumiem, jedyna nadzieja w Andrew.
Przyznała cicho i usiadła wskazując miejsce wolne dla Richarda.
- Jeśli nie jesteś zajęty za bardzo, może masz chęci się napić? Opowiedzieć mi coś więcej o tej zdolności widzenia...?
Zapytała bo nie wiedziała czy dobrze kojarzy. W końcu dla niej to wszystko było zupełnie nowe. Westchnęła cicho pod nosem i wygładziła swoją suknię na kolanach.
- Nie wiesz może jak trzymają się w pałacu?
Zapytała cicho, było jej ciężko z tą świadomością, że nigdy ich nie zobaczy. Ale niestety, to było dla dobra ich wszystkich.

Trudnym, było wyzbycie się tego kim się było. Stanie się kimś zupełnie obcym dla świata było najtrudniejsze. Nie potrafiła tak przejść z porządku dziennego. Ale wiedziała też, że nie będzie miała wyjścia. To było bardzo ważne, bardzo. Nie miała wyjścia tylko po prostu pogodzić się z tym co się stało. Dla tego uśmiechnęła się lekko i skinęła głową.
- Ach tak...wybacz...
Zmieszana zdała sobie dopiero sprawę z tego, że faktycznie nie miała krwi więcej. Ułożyła dłonie na kolanach siedząc na kanapie.
- Rozumiem.
Cicho westchnęła i spojrzała na wampira, który mówił by zapomniała o tym co było. Nie jest to proste tak jak powiedział, a ona sama musiała się z tym uporać. Pozostało jej po prostu czekać.
- To nie jest proste to fakt...wiem również, że powinnam zapomnieć, ale im dłużej tutaj jestem,
świadomość że wystarczy bym tylko wyszła...to jest przerażające. Mam nadzieję, że Twój brat zgodzi się mnie przygarnąć. Z dala od domu będzie mi pewnie lżej.
Lżej czy nie, na pewno będzie ciężko. W końcu tutaj miała okazję wymknąć się, pójść zobaczyć co się dzieje, ale dla dobra siebie i jej gospodarzy nie ryzykowała. Również nie mogła złamać obietnicy danej wampirom tego domu.

Owszem, nie było to przecież takie trudne, mimo to Aki nadal nie czuła się w tym miejscu jak u siebie, nie potrafiła czuć się swobodnie. Wolała trzymać się z daleka jak na razie. Zmęczona nieco i jeszcze osłabiona skinęła głową w końcu nadal czuła skutki wizji. Uniosła wzrok na wampira i lekko się uśmiechnęła.
- Mam nadzieję. A czuję się dobrze, dziękuję.
Dodała zaraz nieco zmieszana by po chwili przenieść wzrok na mężczyznę. Przymknęła powieki na chwilę i westchnęła.
- Fizycznie czuję się dobrze...psychicznie...raczej nie do końca. Ale to minie prawda?
Zapytała zaraz przenosząc wzrok na Richarda. Nie chciała za bardzo zajmować czasu mężczyźnie dla tego zaraz dodała.
- Pewnie przeszkodziłam tym wszystkim. Jeśli musisz wracać do pracy to nie zwracaj proszę na mnie uwagi. Poradzę sobie...chyba nie będę miała kolejny raz wizji...
Roześmiała się lekko.