Dhampir - wprowadzić czy nie?

Bardzo dawno temu, kiedy nieliczne potomstwo Kaina i jego dalekie pokrewne wampirze dusze, tworzyły swoje rody, wszyscy byli co do jednego pewni, że by mieć swoje dziecko muszą człowieka przemienić. Mimo prób i błędów, nigdy nie udało się wampirzycą zajść w ciążę i urodzić prawowitego wampira. Co było wręcz zrozumiałe. Lecz jeden z wampirów, syn Tomasa, postanowił podjąć się eksperymentów na skali stworzenia istoty pół ludzkiej i pół wampirzej. Z zawodu jako człowiek, był naukowcem. Będąc wampirem, którego uczynił Tomas ze względu na zadowalające zdolności jego umysłu, posiadanej wiedzy i ważenia eliksirów, wybrał go na swojego jednego z ulubionych potomków. Podobnie jak on, traktujący prawo Rady Wampirzej za Święte. Lecz nikt nie wiedział o jego najgłębszych i zakazanych działaniach na ludziach. Skoro wampirzyca nie mogła urodzić potomka wampirowi, to czy kobieta ludzka to uczyni?

Latami wędrował po każdym kraju i mieście, by porywać ciężarne kobiety. Podawał się w szpitalach za lekarza matek ciężarnych. Badał płód i podawał im swoje lekarstwo jako krew. Przy pierwszym trymestrze podawanie swojej krwi zabijało płód. Jak przekonywał kobiety do picia swojej krwi? Pomagał mu w tym dar hipnozy. Wymuszał to na nich, by były mu uległe. Kombinował tak długo, aż zauważył iż dopiero w początkach trzeciego trymestru, gdy dziecko jest nieco bardziej rozwinięte, zaczyna przyjmować pokarm w postaci krwi wampirzej. Nie przewidział jednego skutku ubocznego, że kobieta spożywająca jego krew sama się od niej uzależni.

Kobieta z jego eksperymentu dotrwała do dnia porodu i urodziła ślicznego chłopca. Ale bardzo wrażliwego na jakiekolwiek światło słoneczne. Urodziła go w jego domu, bowiem tam ją trzymał. Poeksperymentował z jeszcze dwiema kobietami, gdzie jednej podawał krew bardzo często, zaś drugiej bardzo rzadko. Efekt był przykry na samym końcu. Przy pierwszym przypadku, dziecko zmarło już w łonie matki. Zbyt duża dawka jego krwi wyniszczyła jego słaby organizm. Z kolei w drugim, urodziło się jako człowiek ale małymi oznakami wampiryzmu, niemal nikłymi. W jednej i drugiej sytuacji, dopuścił do uzależnienia kobiet od swojej krwi. Obie zabił, jak i również dziecko, które przeżyło. Pozostawił jedynie na wychowaniu udany eksperyment. Podawanie krwi co kilka dni, jest odpowiednią dawką na urodzenie dhampira, jeżeli kobieta będzie też przestrzegać zalecenia swojego lekarza i spożywać normalnie ludzki pokarm. Takich eksperymentów przez swoje życie, wykonał z kilkadziesiąt. W ten sposób dorobił się dziesiątek potomków mieszańców. Ciężko było ukryć ten sekret, jako że znikające ciężarne kobiety w jednym kraju było bardzo dostrzegalne i wszczęto masowe ich poszukiwania. Uwagę to przykuło także łowców wampirów, którzy zaczęli swoje śledztwa. Wampir musiał uciekać. Wędrował z miejsca na miejsce. Zabierając ze sobą tych których stworzył i niektóre ich matki. Pływali statkami, lub podróżowali dorożkami. .
Gdzie tylko udawało mu się ponownie osiedlić na dłużej, podjął się kolejnych badań, gdzie już skupiał się na obserwacji ich dorastania. Na co były uczulone, co mogły jeść, co pić, jak długo wytrzymywały bez krwi. Dla nich to była istna tortura. Synowie i córki nie wspominają tego dobrze. Kilkoro z nich się wyłamało i niepostrzeżenie uciekło. Paru zostało z nim do samej swojej śmierci. Dzięki temu wiedział, jak długo oni mogą żyć. Żadne z nich, nie przekroczyło trzech setek.

Edward, bowiem tak mu było na imię, ze swoich badań sporządzał notatki a także kopie, jako upamiętnienie tego co dokonał. Marzyło mu się stworzenie zupełnie nowego gatunku ludzko-wampirzego. Takiego, co nie byłoby narażone na światło dzienne. Ale niestety do tego cudu jeszcze nie dotarł.

Ci którzy od niego uciekli, nie mieli zbyt dużo szczęścia na swojej drodze. Spotkawszy wampira, ginęli z jego ręki. Inni z kolei mieli o tyle dobrze, że ich wysłuchano i dowiedziano czegoś, o czym by nie śnili. Informacje o stworzeniu mieszańców, dotarły do Rady Wampirzej. Starszyzna niezadowolona z takiego obrotu sprawy, rozkazała pojmać sprawcę stworzenia dhampirów. Znalezienie go jednak nie okazało się być do tej pory łatwe. Umykał im w każdym możliwym momencie. Edward miał zostać poddany karze i wytłumaczenia się ze swoich działań.

Społeczeństwo wampirze, starało się trzymać w sekrecie pojawienie dhampirów. Mieszańców krwi ludzkiej i wampirzej. Pragnąc zadbać o to, by te informacje nie dotarły do żadnego ugrupowania łowców. A tym bardziej do ludzi. Narzucono nakaz odnalezienia wszystkich dhampirów i zamknięcia w jednym, wyznaczonym do tego - więzieniu.
Niestety dhampiry nie pozwalają o sobie zapomnieć. Napotykali inne wampiry i sugerowali im swoją pomoc oraz sprzedawali tajemnice swoich ojców, którzy przyczynili się do ich zrodzenia. Wielu pragnęło powiększenia ich populacji, inni z kolei woleli zginąć, nie potrafiąc odnaleźć się w świecie, gdzie przez nikogo nie byli akceptowani.

Cała opisana historia miała miejsce czterysta lat temu. Do dzisiaj nie wiadomo jak dużo dhampirów się uchowało. Ilu powstaje, ilu wyginęło. Szacuje się jednak, że ich populacja jest bardzo mała. Ojca ich narodzin, do teraz nie odnaleziono.



Wyglądem dhampir przypomina bardziej człowieka, niżeli wampira. Nie jest blady, a zachowuje kolor cery swojego ludzkiego rodzica. Jest cieplejszy i łatwiej mu się wmieszać w społeczność ludzką. Jedne co może go wyróżniać, to posiadanie wampirzych kłów, które może wysuwać podczas odczuwania głodu i chęci wbicia się kłami w żyły na istocie żywej (np. człowiek, zwierzę), aby móc napić się jego krwi. Odczuwa wahania temperatury, kiedy jest zimno a kiedy ciepło. Zatem musi się odpowiednio ubierać do danej pory roku.
Dorastając, na pewno bardzo wolno się starzeje. Mając na przykład 40 lat, będzie wyglądał na dwudziestolatka lub mniej. Mając 80, będzie wyglądał na czterdzieści lat. Zaś osiągając 160 lat, wtedy będzie przypominał osiemdziesięcioletniego dziadka.
Średnia wieku życia dhampira może wahać się od 200 do 300 lat, co jednak jest rzadkością, dożyć trzech setek. Powodem są geny ludzkie. Dhampir niestety nie jest istotą długowieczną i kiedyś umrze śmiercią naturalną lub inną.



Słabe strony:

• Uczulenie na słońce - dziedziczone po wampirzym rodzicu.
  
• Spożywanie krwi - dziedziczone po wampirzym rodzicu.
  
• Odstraszający swym zapachem czosnek - dziedziczone po wampirzym rodzicu.

Mocne strony:

• Wyostrzone zmysły - dziedziczone po wampirzym rodzicu.
  
• Możliwość spożywania posiłków ludzkich i napoi - dziedziczone po ludzkiej matce.
  
• Sprawna zwinność i szybkość - dziedziczone po wampirzym rodzicu.
  
• Zdolność nadprzyrodzona - dziedziczone po wampirzym rodzicu.
  
• Możliwość funkcjonowania za dnia i nocy - dziedziczne po ludzkiej matce.
  
• Odczuwalność temperatury ciała zimna i ciepła. - dziedziczone po ludzkiej matce.

Podobnie jak w przypadku ras wampirzej i ludzkiej, także i dhampir może posiadać swoje umiejętności. W jego przypadku zasada wygląda znacznie inaczej. Jako że w jego żyłach płynie mieszana krew, wampira i człowieka, dziedziczy on następujące jedną nadprzyrodzoną zdolność od wampirzego rodzica i pozostałe od ludzkiej matki. Swoje zdolności może rozwijać, ale nie ma on szans na uzyskanie więcej niż jedną nadprzyrodzoną.



Dhampir ma o tyle dobrze, że może spożywać posiłki ludzkie i napoje. Ale niestety, jego energię i wzmocnienie organizmu leczy tylko krew ludzka, wampirza lub zwierzęca. Jest ona jego narkotykiem, który niezbędny jest także do przetrwania. Zwyczajny obiad nie zaspokoi tego uczucia pragnienia.
Krew ludzką musi być w odstępstwie 2-3 dni, dla zaspokojenia pragnienia głodu wampirzego.
Otrzymując do wypicia krew wampirzą, jego głód zaspokojony zostaje na dłuższy okres, bo nawet do dwóch tygodni.
Można więc powiedzieć, że w przypadku dhampira funkcjonują wszystkie narządy w organizmie. Zatem wypróżniać się też może, po strawieniu posiłku ludzkiego.


Dorasta jak każdy normalny człowiek, z możliwością szybszego nieco rozwoju organizmu. Szybciej stanie się doroślejszy od ludzkiej rasy. Problemem jednak może być wysyłanie go do szkół, z powodu uczulenia na słońce. Zatem wszelkie szkolenia i edukacje najlepiej przeprowadzać w nocnych porach, wieczornych bądź w pomieszczeniach z małym dostępem światła.
Jako że dhampiry, mają sprawny i ludzki w większości organizm, mogą ze sobą współżyć i tworzyć potomstwo, a tym samym swoje rodziny.



Wampira zabić można poprzez ścięcie mu głowy i spalenie ciała. Wbicie kołka w serce powoduje paraliż ciała. U dhampira niestety wbicie kołka w serce spowoduje śmierć. Ścięcie głowy jak i spalenie także pozbawi go życia. Jednakże proces spalenia jest dla niego dłuższy i boleśniejszy. Jak wampir spłonie nagle, tak człowiek i dhampir będzie cierpiał męki. Czy to ogień, czy słońce.
Zabić dhampira może także starość.



Dla większości wampirów są czymś, co obrzydza ich rasę. Uważają, że dla mieszańca takiej krwi nie ma miejsca na tym świecie. Starają się ograniczyć ich populację, robiąc masowe łapanki i zamykając ich w przygotowanym przez nich więzieniu. Niektórych zabijano od razu. Istnieje jednak pewna grupa, która sprzeciwia się takim zasadom i stara im pomóc jak może. Jednocześnie łamiąc prawa ustanowione przez Radę.
Rasa ludzka zdaje się nie mieć o nich pojęcia, ponieważ takie istoty potrafią świetnie się w mieszać w ich społeczeństwo, nie robiąc nikomu krzywdy. Nie wiadomo jednak, na ile tak na prawdę ich tajemnica się skrywana przy ludziach. Na pewno są tacy, co prawdę mają. Choćby tacy, co sieroty sami wychowywali.



Dhampir tak na prawdę nie potrzebuje trumny do spania i zamykania się w pomieszczeniach bez dostępu światła. Może funkcjonować za dnia jak i w nocy. Sam wybiera sobie porę do spania. Może nawet odpoczywać w łóżkach i na kanapach, pod warunkiem, że dany mebel jest ustawiony z dala od odsłoniętego okna i padających do pomieszczenia promieni słonecznych. W ciągu dnia jednak nie może wychodzić na zewnątrz a pozostać w domu, w pomieszczeniu dla niego bezpiecznym, gdzie światło słońca go nie sięgnie. Innym słowy, za dnia dom jest jego więzieniem, bez możliwości jego opuszczania aż do nastawnia zmierzchu.