Katedra Świętego Pawła

Ręka owszem, bolała. Ale pod tym względem Ann była sadystką. Nie przejmowała się zbytnio tym, że boli, ani tym, że będzie musiała zmienić opatrunek. Wiedziała, że musi skądś wziąć szwy by sobie ranę zaszyć bo inaczej cały czas będzie krwawić i się nie zagoi tak szybko jakby się chciało.
Spojrzała na niego słysząc odpowiedź. Już chciała coś dodać, ale Malcolm kontynuował swą myśl. Nie rozumiała, jak można nie zwracać uwagi na takie rzeczy. No ale skoro ludzie wierzyli, że wampirów już nie ma, to nie powinno to Annę dziwić, że nie zwracają na takie rzeczy uwagi.
-Dalej nie rozumiem jak ludzie mogą wierzyć w coś co jest w sumie tylko namalowane lub opowiadane. Nie ma przecież na to wszystko dowodu....
Powiedziała przyglądając się figurom wokół ołtarza.

Jego bark też bolał, a nie przesiedzą przecież całej nocy z takimi ranami. Może i poszczęści się im na tyle, że w tym miejscu Bóg ich wyleczy? To jednak nie zawsze tak działało.
- A jak jest z wampirami?
Zapytał przenosząc na nią spokojne spojrzenie.
- To też były legendy i opowieści, póki nie stały się prawdą. Jezus tak na prawdę żył. Są na to dowody. Wizerunek jego osoby ukrzyżowanej, to część z jego życia. Był bardzo uduchowioną osobą, niosącą ludzkości dobro i nauczającą ich odpowiedniego życia. Każdy ma prawo wyboru w co i w kogo chce wierzyć. Też kiedyś byłem ateistą i nie wierzyłem w istnienie Boga czy wampirów.
Przeniósł  wzrok w stronę ołtarza, w odpowiedzi zdradzając jej także część swojego życia, dotyczącą wiary. Mogła wtedy zauważyć, jak bardzo musiał się zmienić. Ateista, który zaczął wierzyć w coś, co dla niej było trudne do zrozumienia. Wiele się nauczył od swojego mentora. Choć prawdziwym księdzem z powołania nie był, to jednak w taki sposób, mógł próbować naprawić swoje błędy. Chronić inaczej to co kocha. To co piękne.

Wysłuchała go do końca. Jego słowa dały mu do myślenia. Fakt, Ann też początkowo nie wierzyła w istnienie wampirów i łowców. Myślała początkowo, że to tylko bajki wymyślone przez jej matkę. Z czasem zaczęła w nie wierzyć.
-Ksiądz były ateista? Ciekawie... Tego chyba jeszcze nie było...
Powiedziała uśmiechając się lekko do niego. Nie miała na myśli tu nic złego czy zgryźliwego. Po prostu coś się zaczęło w niej zmieniać w jego obecności. Ktoś siedzący obok mógłby pomyśleć, że dziewczyna ma rozdwojenie jaźni czy coś. Po chwili jednak zdała sobie sprawę, że jej rana zaczyna strasznie szczypać.
-Chyba czas by zaszyć rany... Lepiej skierować się do jakiegoś medyka... Chyba nie tylko Twoja rana musi być zaszyta...
Powiedziała wstając. Rana zaczynała być bardzo nieznośna.
-Myślisz, że i mnie by pomogli? Moja rana sama się nie zagoi tak szybko. Ją też trzeba zszyć ale niestety, skończyły mi się szwy...
Spytała patrząc na niego.

- Zanim zostałem księdzem.
Dodał, jakby dla poprawienia wypowiedzi, ale taka była prawda. Zanim włożył sutannę na siebie, wcześniej był wojskowym i szlachcicem. Był brany pod uwagę na następcę swojego ojca w kierowaniu rodziną. Ale niestety los pokierował wszystko inaczej i David trafił na inną ścieżkę doświadczeń. Lecz nie chciałby o tym opowiadać. Nie chciał odświeżać wspomnień, które jednak o sobie przypominają. Uciekł od rodziny, pomagając innym. W końcu uznano, że David Carter nie żyje.
Rana na barku była dokuczliwa, ale skoro dziewczyna chciała rozmowy, podjął się jej i rozwiał jej kilka wątpliwości. Od tego w końcu jest, by wysłuchać i doradzić.
- Możemy udać się do mojego znajomego. Mieszka dwie ulice stąd.
Do Siedziby nie pójdą. Na razie nie chciał ryzykować sprowadzaniem nowej osoby, nie wiedząc kto jest jej ojcem. A dodatkowo problemów nie szukał.
Wstał z ławki, wziął swój płaszcz i ubrał go na siebie.
- Pomogą. Jeżeli tej nocy będziesz ze mną. Jak nas opatrzą, wrócimy tutaj i prześpisz się. Znajdę dla Ciebie miejsce.
Widział w niej miłą dziewczynę, dlatego zmienił zdanie i postanowił dać jej nocleg. Uśmiechnął się do niej przyjaźnie i jeżeli nie miała nic przeciwko, to w takim razie mogli opuścić kościół i udać się do jego znajomego, który z zawodu był lekarzem.

-To też miałam na myśli...
Powiedziała. Po chwili jednak wysłuchała go uważnie. Nie spodziewała się czegoś takiego. Nie spodziewała się, że ksiądz zaproponuje jej nocleg. Wcale nie musiał tego robić, ale jednak zrobił to.
-Dziękuję...
Zdała sobie w tym momencie sprawę, że nie każdy musi być zły. Zwykle właśnie tak ludzi odbierała. Jako wroga jednak teraz wiedziała już, że była w błędzie. Po chwili opuścili kościół i udali się do lekarza, który mógł pozszywać ich rany.


/zt

Po długiej i dość męczącej podróży wreszcie dotarła do Dundee. Lecz wiedziała, że najpierw musi odnaleźć Malcolma. Podejrzewała, że miejsce w którym najprawdopodobniej będzie, to właśnie katedra.
Wysiadła z dorożki, zapłaciła mężczyźnie po czym wzięła swoje rzeczy i skierowała swe kroki w stronę wejścia budynku. O dziwo katedra była otwarta. Weszła do środka i nagle zorientowała się, że właśnie musiała skończyć się wieczorna msza, bo ludzie przebywający w katedrze, właśnie zaczęli ją opuszczać. Stanęła gdzieś z tyłu w kącie i obserwowała ludzi wpatrując wśród nich Malcilma. Stwierdzila jednak, że marne szanse są na to, że wśród nich się znajduje więc przeniosła wzrok w stronę ołtarza.

Malcolm miał kilka ważnych spraw do załatwienia w Dundee, dlatego musiał na kilka dni wyjechać. Mając nadzieję, że obu paniom Valerious nic złego się nie przytrafi. Otrzymał nawet zgodę od samego przełożonego, by móc na kilka dni opuścić rodziną posiadłość obu pań. To było też dla niego czymś w rodzaju odpoczynku emocjonalnego jak i psychicznego. Niby lepiej już radził sobie z kontaktem z kobietami, dzięki Annie, to jednak do perfekcji jeszcze była daleka droga.
Tego wieczora nie odprawiał mszy. Lecz po jej zakończeniu i wyjściu wiernych, wyszedł z zaplecza ołtarzowego, kierując się do mównicy, by zabrać z niej wszelkie notatki z dzisiejszej mszy. Wstępnie nie dostrzegł jeszcze Anny, która niespodziewanie zjawiła się w tej katedrze. Można było zauważyć, że Malcom był charakterystycznie ubrany w czarną sutannę.

Dopiero po chwili ujzała Malcolma. Uśmiechnęła się lekko pod nosem po czym skierowała swe kroki w jego stronę z torbą na ramieniu. Gdy była już wystarczająco blisko postanowiła się odezwać.
-Szczęść Boże...
Powiedziała nieco sarkastycznie jednocześnie z lekkim rozbawieniem w głosie. Wszyscy którzy ją znali, wiedzieli, jakie miała podejście do wiary i całej instytucji kościoła. Na całe szczęście, nikogo w kościele poza nimi już nie było. Przynajmniej tak się Annie wydawało. Nie była pewna czy czasami na zapleczu ołtarzowym, nie było kogoś jeszcze.
-Ojciec odwiedził matkę gdy byłam w pracy. Kazał mi przyjechać.
Wyjaśniła w skrócie nim zdążył o cokolwiek spytać.

Usłyszawszy znajomy głos i te "witające słowa", spojrzał w stronę kobiety zbliżającej się do niego. Nie spodziewał się tutaj Anny. Nie ukrywał też tego zaskoczenia, że ona jest tutaj. Od razu rozejrzał się po wnętrzu katedry, jakby się upewniał, czy wszyscy wierni już wyszli. Akurat ostatni opuszczali to miejsce.
Nie zdążył nawet zapytać, co tutaj robi, ponieważ ubiegła jego pytanie. Zmarszczył brwi, słysząc o tym, że to jej ojciec kazał jej tu przyjechać.
- W jakim celu?
Zapytał nieco ściszonym głosem. Jako że kościoły do w większości wysokie budowle i często surowe, posiadając w sobie moc odbijającego się echa czy też podnoszą wibracje głosu. Z drugiej strony, jest to święte miejsce, więc wypada zachować spokój i ciszę.
W miedzy czasie, oczekując odpowiedzi, zbierał kartki i układał jej równo na blacie mównicy.

Niemal rozbawiło ją jego zdziwienie. Podeszła nieco bliżej i położyła torbę na podłodze by wyjąć z niej raport który matka kazała jej przekazać Malcolmowi, by ten dał go jej ojcu przy okazji zaprowadzając do niego Annę. Podeszła do niego zatrzymując się kilka kroków od niego wciąż trzymając kopertę w ręce.
-Do niego..
Odpowiedziała mu równie cicho. Chwilę później oparła się łokciem o mównicę obserwując go.
-A to, matka prosiła byś przekazał to od niej dowódcy, który swoją drogą mnie przyjmie.
Dodała uprzednio rozglądając się czy nikt ich nie podsłuchuje. Nie mówiła o swoim ojcu i dowódcy jak o jednej osobie. Tak jak mu obiecała, że nikt się nie dowie. A Anna potrafiła dotrzymać słowa. Zwłaszcza, jeśli obiecywała coś rodzinie.
-To co? Zaprowadzisz mnie? Wiesz, że nie wiem gdzie to jest...
Spytała uśmiechając się do niego lekko. Oczywiście chodziło jej o siedzibę. Nie miała pojęcia gdzie się znajduje, a poza tym taka była wola jej ojca by to właśnie Royce ją przyprowadził.

Nie powinno jej dziwić jego zaskoczenie, ponieważ nie wiedział że Anna tutaj przyjedzie. Nic mu na ten temat nie było wiadomo. Miała zostać u siebie do jego powrotu. Nikt go nie poinformował o zmianie planów. A skoro ojciec nakazał jej tutaj przybyć, musiał być ku temu jakiś cel. Z tego co Anna mu odpowiadała, w prawdzie nic nie rozumiał. Odebrał od niej to co miał przekazać dowódcy, domyślając się że to pewnie jakieś zebrane ważne informacje.
- Jak się Twój ojciec nazywa?
Do teraz tego nie wiedział, ale przyszedł moment by się dowiedział. Możliwe że domyślał, ale potrzebował potwierdzenia. Jak inaczej miałby ją zaprowadzić do jej ojca, nie wiedząc nawet jakiego "poziomu" i stanowiska jest? Znając jego nazwisko, łatwiej będzie mu zlokalizować jego położenie w Siedzibie, zamiast krążyć po całym budynku i jego terenie. W najgorszym wypadku by się okazało, że będzie nieobecny i zmarnują tylko czas. David patrzył uważnie z powagą na Annę, oczekując odpowiedzi. Oznaczało to też, że skoro dostał takie polecenie, to najwyraźniej zaprowadzi ją na wskazane miejsce.

Prawdę mówiąc, to Anna wraz z Vivien się trochę pospieszyły z jej wyjazdem bo ogólnie to Jared wspominał by Malcolm ją przywiózł. Ale tego nikt nie musi wiedzieć.
Słysząc jednak jego pytanie, uśmiech zastąpiła powaga. Wyprostowała się nie spuszczając wzroku z Malcolma.
-Wybacz, ale nie mogę Ci powiedzieć.. Obiecałam ojcu, że na razie nikt się nie dowie... Wie tylko On, ja, moja matka i dowódca...
Powiedziała poważnie by zaraz po tym dodać w myślach -Tyle, dowódca i mój ojciec to jedna osoba... Nie chciała okłamywać Malcolma. Więc dlatego też powiedziała szczerze o obietnicy. No, może nie mówiła w stu procentach prawdy by nawet częściowo nie wydać się iż Chamberlain jest jej ojcem, ale jednak cała reszta była zgodna z prawdą.
-Ale dowiesz się... Prędzej czy później.
W jej głowie te słowa zabrzmiały nieco jak obietnica. Choć wiedziała bardziej, że to nieuniknione, że prędzej czy później wiadomość o tym, że Jared ma dorosłe już dziecko, wycieknie i wyjdzie na jaw.

- No tak. Tajemnica rodzinna.
Przypomniała mu. Kiedyś też o to pewnie pytał, ale nie zdradzała nazwiska. Rozumiał ten motyw doskonale, więc nie zamierzał od niej tego wyciągać.
- W takim razie od razu zaprowadzę Cię do dowódcy. Tak będzie lepiej.
Innego rozwiązania nie było. I tak miała się pewnie stawić u niego i jednocześnie, musi on wiedzieć o jej przybyciu.
- Dokończę swoje sprawy i przyjdę do Ciebie. Poczekaj tutaj.
Gestem głowy, wskazał jej ławki kościelne. Bezpieczniej będzie, jeżeli Anna pozostanie we wnętrzu świętego miejsca, niż na zewnątrz. Może i katedra nie sprawiała wrażenia bezpiecznego miejsca dla nich, to jednak lepsze to, niż zostać zaatakowanym na zewnątrz.
Jeżeli się zgodziła, to Malcolm zabierając papiery, włącznie z raportem zaadresowanym do dowódcy, wrócił na zaplecze ołtarza. Musiał dokończyć sprawy z innym łowieckim księdzem, zanim opuści to miejsce. Pojawienie się Anny trochę im komplikowało sprawy, ale cóż. Nie wszystko idzie zgodnie z zaplanowanym dniem czy nocą.

Uśmiechnęła się do niego lekko gdy wspomniał o tajemnicy rodzinnej. Cieszyła się, że rozumiał. I że nie musiała mu o tym wszystkim mówić, po raz kolejny w sumie, gdyż już kiedyś raz mu o tym wspominała.
-Okej.
Odpowiedziała jednocześnie i na to, że zaprowadzi ją bezpośrednio do dowódcy, i na to by poczekała. Chwyciła swoją torbę by chwilę później położyć ją obok siebie i rozsiadła się wygodnie w ławce czekając na Malcolma. Rozglądała się jednocześnie nieco dokładniej po pomieszczeniu. Wcześniej nie zwracała aż tak wielkiej uwagi na to wszyscy co znajdowało się wewnątrz katedry. Jednak teraz miała ku temu okazję. W między czasie rozmyślała również, jak traktowałby ją Malcolm gdyby dowiedział się prawdy. Gdyby wiedział czyją córką jest Anna. Nie znała jednak odpowiedzi na te pytanie. I nawet nie była pewna czy chciałaby wiedzieć. Zwłaszcza, że w głowie miała już różne scenariusze. To też właśnie w tym momencie, podjęła decyzję, że będzie odwlekac tak długo jak to tylko możliwe z tym, by mu powiedzieć, że jej ojcem jest nikt inny jak Jared Chamberlain.

Zapytać nie zaszkodziło, bo być może zdanie zostało zmienione i chociaż jemu mogła powiedzieć prawdę. Lecz nie naciskał, skoro tajemnica ma być dalej utrzymywana. On sam również posiadał swoje sekrety dotyczącej swojej osoby i rodziny, nie chcąc by jego prawda wyszła na jaw.
Odprowadził wzrokiem Annę, która zajęła jedną z ławek, przy czym skierował się w stronę zaplecza za ołtarzem. Tam już przekazał kartki na miejsce i omówił z innym księdzem, główne sprawy łowieckie. Miał w tym miejscu swojego towarzysza, przydzielonego do pracy jako łowcy.
Po załatwieniu wszystkiego, ubrał na siebie płaszcz, wziął torbę przekładając przez ramię i wyszedł zza ołtarza, zmierzając do Anny.
- Możemy iść.
Odparł z uśmiechem. Czekając aż do niego podejdzie, by mogli skierować się wspólnie do kościelnych wrót i przekroczyć je.

Na szczęście Malcolm wrócił dość szybko. Bo gdyby miała tak siedzieć jeszcze z 10 min, to zapewne by usnęła. Zmęczenie dawało się jej we znaki.
-Ok.
Powiedziała po czym wstała i zarzuciła torbę na ramię i podeszła do niego. Po chwili byli już na zewnątrz. Chłodnie powietrze trochę ją rozbudziło.
-Prowadź...
Poprosiła z lekkim uśmiechem. Musiała przyznać, że choć tego nie pokazywała, to denerwowała się trochę. Zwłaszcza, że wiedziała, że w siedzibie znajduje się również jej dziadek jak i babcia.

Opuściwszy katedrę, Malcolm zamknął za sobą wrota kościoła, przekręcając klucz, by zamknąć katedrę. Mszy żadnej już nie będzie, a pozostali księża zapewne wyjdą tylnymi drzwiami. Jego kolega jednak tam zostanie na noc, by pilnować miejsca. Malcolm miał mu towarzyszyć, ale ze względu na przybycie Anny, musi pierw odprowadzić ją do Siedziby.
Wyszli na ulicę i skierowali w stronę czekających dorożek. Poprosił woźnicę, aby zabrał ich pod wyznaczony budynek. Gdy wsiedli, odjechali. Kilka długich minut zajęła im podróż, aż zajechali na miejsce. Royce podziękował i zapłacił za przejazd, po czym zaprowadził Annę w dalszą drogę, którą trzeba było przejść na piechotę parę kilometrów. Nie mieli konia ze sobą, więc zdani byli na samotny spacer. A im dalej do Siedziby, tym mniejsze ryzyko że ktoś zainteresuje się miejscem skrywającym tajemnice.


[z/t oboje]