Główna biblioteka

Wbrew pozorom wcale nie było łatwo odnaleźć siedzibę Rady. I wcale nie skończyło się tylko na jednej wizycie w celu rejestracji. Bo tak się złożyło, że niektórzy byli bardzo nadgorliwymi osobnikami w kwestiach urzędniczych i czuli się zobowiązani do składania comiesięcznych raportów z działalności. Czy było to konieczne? Zapewne z perspektywy zwyczajnego wampira - nie. Ale dla wampira, który na dodatek był Chińczykiem, papierkowa robota zawsze miała priorytet. Tak więc mimo ostrzeżeń wampirzego Ojca, Yin postanowił regularnie odwiedzać siedzibę Rady, nawet jeśli wiązało się to z trudem podróży. Zależało mu przede wszystkim na wywołaniu dobrego wrażenia wśród tutejszych wampirów, bo przecież zdawał sobie sprawę z tego, że był tu obcy. I musiał bardzo uważać na wiele rzeczy...
A oprócz tego, owe wizyty mogą przynieść wiele innych korzyści, tylko będzie to widoczne dopiero za jakiś czas. Ale spokojnie, Chińczycy to bardzo cierpliwe istoty, które potrafią oczekiwać wiele lat na sukces. Tej cierpliwości zdecydowanie nie brakowało Yinowi - skoro mógł żyć wiecznie, to oczekiwanie na efekty strategicznych działań mu niestraszne.
Teraz jednak musiał oczekiwać, aż jakiś urzędnik łaskawie go przyjmie. Cóż, był do tego przyzwyczajony. W Anglii biurokracja nie była tak przytłaczająca jak w Chinach, więc pewną odporność pan Shen sobie już wyrobił. Tak więc przyjął z uśmiechem całą tę sprawę opóźnienia i skierował się do biblioteki, aby zabić czas na zgłębianiu wiedzy. To było naprawdę zaskakujące, że zbiory książkowe "barbarzyńskiego kraju" są tak obszerne.
Yin przechadzał się pomiędzy regałami, krocząc cicho i lekko jak duch. Z resztą mógł przypominać ducha dla postronnego obserwatora... jego zwiewna, śnieżnobiała szata wzbudzała takie skojarzenia. Przez kilka chwil wampir wędrował po bibliotece, aż w końcu zatrzymał się przy starych, średniowiecznych księgach i sięgnął sobie po jedną z nich. Przejrzał zawartość i zmarszczył brwi - łacina była mu obca. Musiał więc odłożyć książkę na miejsce. Próbował jeszcze kilka razy, aż w końcu udało mu się natrafić na coś, co wyglądało jakby po angielsku, tylko... był jeden problem.
Pismo gotyckie bywało trudne do odczytania nawet dla Europejczyków, a co dopiero dla takiego Azjaty. Yin był jednak ambitny, więc postanowił stoczyć swoisty pojedynek z tą księgą i rozszyfrować, co było w niej napisane. A żeby mu się lepiej myślało, to przechadzał się z tym opasłym tomiskiem tam i z powrotem.

Siedział tu już? W sumie sam nie wiedział ile, ale ostatecznie nie interesowało go to wiele. Czas był akurat jedną z tych rzeczy, których mu nie brakowało, których miał pod dostatkiem, a także nie musiał się tym w żaden sposób przejmować. W końcu jego upływ nie miał na niego żadnego wpływu. I właśnie dlatego nie zwracał na to uwagi. Dobrze się bawił będąc tutaj i mogąc pewne rzeczy obserwować.
Przede wszystkim rozwój technologiczny, postęp, który miał tutaj miejsce. Chętnie go obserwował i w sumie wiele z tego czerpał i wiele z tych rzeczy wykorzystywał do własnego… postępu technologicznego, który poniekąd wpływał na wampiry. Bo to, co on ogarniał był w stanie przedstawić innym wampirom i pomóc im się do tego poniekąd przystosować, co wcale nie było proste.
W końcu to wszystko się zmieniało tak szybko, a on nie umiał tego naukowego bełkotu często nawet przeczytać. Posiadał jednak unikalną zdolność, która pozwalała mu na poznanie, jak coś działa przez rozebranie tego czegoś i na przykład ponowne tego złożenie. Jeśli udało mu się to złożyć i działało, to wtedy miał dowód na to, że wiedział, jak to działa. Jeśli nie, to zaczynał zabawę od nowa.
Tera w sumie razem ze swoimi notatkami, które były niczym innym niż piktogramami szedł do biblioteki. Tam zamierzał porównać pewne wykresy, które widział w jednej z tamtejszych książek. To sprawiło, że wszedł do tego pomieszczenia i… zobaczył ducha. Zatrzymał się poniekąd zaskoczony i wpatrywał się w niego dłuższą chwilę. Zastanawiając się, cóż to za dziwne stworzenie, choć dopiero po chwili zębatka w jego głowie zaskoczyła i przypomniał sobie, gdzie widział takie stworzenie lub takiego człowieka.
-Chińczyk – stwierdził odkrywczo, by potem niczym cień tudzież myśliwy podążyć za tym osobnikiem, chociaż nietrudno było tego stwora zauważyć. Głównie dlatego, że nawet nie starał się ukryć. -Co tu robisz? – Zapytał w summie po angielsku, ale właściwie nie problem było przeskoczyć na inny język.

Wydawać by się mogło, że siedziba Rady jest zbyt ogromna, aby doszło do przypadkowego spotkania. Niezbadane są jednak wyroki losu, więc tak się trafiło, że w bibliotece zjawił się drugi wampir, który był spragniony wiedzy... na swój sposób. Bo jak się okazało, każdy poszerzał swoje horyzonty inaczej i to właśnie było najbardziej interesujące.
Przybycie jasnowłosego "demona z Zachodu" nie zostało początkowo zauważone przez Yina. Dlaczego? Otóż szanowny pan Shen był tak pochłonięty lekturą, że nie zwracał uwagi na otoczenie. Jednak kiedy przybyły osobnik zaczął podążać za "białym duchem", trudno go nie było zauważyć. Zwłaszcza, że niespecjalnie się z tym śledzeniem krył. Yin jednak udawał, że wcale się nie przejmuje podążającym za nim mężczyzną. Musiał jednak zareagować, kiedy padło dość oczywiste pytanie.
Brawa dla tego pana, że odróżnił Chińczyka od przedstawiciela innej azjatyckiej nacji. Więc skoro ten "zachodni diabeł" był tak obeznany, to na pewno mógł się spodziewać, że reakcja na jego pytanie nie będzie wcale tak oczywista i spontaniczna jak się wydaje.
Yin odwrócił się powoli, z charakterystyczną dla siebie gracją, po czym zerknął kątem oka na nieznajomego wampira. Patrzył na niego tak niby od niechcenia, lecz tak naprawdę bardzo uważnie prześledził go wzrokiem od stóp do głów. Przez cały czas uśmiechał się pod nosem do siebie... i nie wiadomo, czy był to drwiący uśmiech, wymuszona grzeczność czy może coś jeszcze innego. Z tymi Chińczykami bywało różnie.
- Zgłębiam wiedzę, podobnie chyba jak ty, drogi panie - odpowiedział łagodnie, chociaż jakby się dobrze wsłuchać, dało się w tym wyczuć pewien chłód czy dystans. Tak, ktoś się trochę nadąsał, że zwrócono się do niego bezpośrednio na ty.

Wbrew pozorom rozróżnienie przedstawicieli niektórych nacji było wbrew pozorom proste. Jeśli się oczywiście widziało jednych i drugich albo jeśli się widziało, chociaż jedną z tych nacji. Niemniej dla tego osobnika trudniejsze było przypomnienie sobie, kiedy i w jakich okolicznościach widział takowego osobnika. Chociaż…. To nie miało teraz większego znaczenia i ważniejsza była chwila obecna i to, z czym ona się wiązała.
Blondyn ubrany był w białą, luźną koszulę tak typową dla zachodnich diabłów, które pływały po morzach, lniane spodnie, które całkiem ładnie oddawały to, jak zgrabny miał tyłek, smukłe nogi. W pasie przewiązany był czerwonym materiałem, którego zwiewne zakończenia opierały się na jego biodrze. Do tego miał buty z wysoką cholewą, w które wpakował materiał wcześniej wspomnianych spodni. Włosy miał związane w koński ogon, nisko na karku również czerwoną wstążką.
Od innych zachodnich demonów odróżniało go to, że miał naprawdę zadbane włosy i w sumie… nawet nie śmierdział, a właściwie nawet ładnie pachniał. Ale to nie miało teraz większego znaczenia, a przynajmniej takie wrażenie można by było odnieść.
On bardzo chętnie spoglądał na tego „Ducha”, bo w sumie od dawna takiego osobnika nie widział. Uśmiechnął się wesoło, a w jego gładkich policzkach – golonych na modłę tych wszystkich tutejszych paniczyków – pojawiły się słodkie i niemal urzekające dołeczki. Chociaż doskonale wiedział, że ostrożnym trzeba być z tymi wszystkimi uśmieszkami chińczyków. Niemniej był również ciekaw, bo właściwie od dawna takowego nie widział.
-Zgłębiasz wiedzę? Interesujące, chociaż mnie ciekawi jedna rzecz… umiesz to przeczytać? – Mówiąc to, popukał palcem w stronę. Cóż on sam nie umiał tego przeczytać, a już trochę siedział w tym kraju. Dlatego właśnie był ciekaw, jak radzi sobie z tym ktoś, kto przecież używał innego alfabetu.

Nie da się ukryć, że Yin bardzo się zainteresował nieznajomym wampirem, zwłaszcza gdy dostrzegł, jak bardzo tamten był zadbany. Uśmiech na twarzy Chińczyka nieco się poszerzył i chyba była to oznaka zadowolenia. A przynajmniej wiele na to wskazywało. Bo rzeczywiście z tymi uśmieszkami bywało różnie i słusznie "zachodni demon" czynił, zachowując ostrożność. Nigdy nie wiadomo, co sobie taki azjatycki drań pomyśli. Nawet nie można zbyt wiele wyczytać z tych jego skośnych oczu, bo były czarne jak smoła i nie dało się dostrzec, gdzie kończy się tęczówka a gdzie zaczyna źrenica. Trochę to niepokojące, kiedy ktoś się w ciebie wpatruje takim spojrzeniem rodem z otchłani. Ale jeśli ktoś przebywał w towarzystwie Chińczyków, to powinien być przyzwyczajony.
Moment, w którym blondyn nachylił się nad książką i popukał w stronę, wymagał naruszenia niewidzialnej granicy prywatności, którą zbudował wokół siebie Yin. Oczywiście szanownemu panu Shenowi nie spodobał się taki obrót sprawy, jednak udawał, że go to w ogóle nie rusza. Znów zaszczycił swojego rozmówcę spojrzeniem przez ledwie ułamek sekundy, po czym przeniósł wzrok na gotyckie zawijasy.
- Ten styl pisma bardzo się różni od tego, co znam. Jest elegancki, wykwinty i zwraca na siebie uwagę. Przez chwilę sądziłem, że to pismo rosyjskie, ale jednak okazało się inaczej - śnieżnobiały "duch" uśmiechnął się po raz kolejny, chociaż jego uśmiech nie był tak uroczy jak w przypadku Wikinga - Zafascynował mnie od pierwszej chwili, kiedy na niego spojrzałem. Sądzę, że wraz z upływem czasu będę mógł się lepiej z nim zapoznać i nie sprawi mi większych problemów.
Nie ma to jak zamiast odpowiedzieć wprost, wszystko pokomplikować. Ale przecież żaden Chińczyk nie przyzna się, że czegoś nie potrafi albo że coś mu sprawia problem. Będzie więc krążył i unikał bezpośredniej odpowiedzi tak długo, jak tylko się da.

Nie bał się demonów, ani demonicznych oczów demonów. Dlaczego? Bo nie należał do istot strachliwych. Nie bał się nieznanych rzeczy, nie była się nieznanego. Właściwie to niczym ćma do ognia, leciał do tego właśnie ognia i chociaż nie raz się sparzył, to w ostateczności nie przestawał tego robić. Nie bał się ognia, a jeśli będzie musiał, to skoczyć w niego bez chwili wahania.
Dlatego teraz nie miał oporów przed spojrzeniem w oczy Yina. Co zapewne samego Azjatę mogło bardzo speszyć. W końcu oni nie lubią, gdy im się spogląda prosto w oczy. Traktują to jak naruszenie swojej prywatności, a także przestrzeni osobistej. Co jest poniekąd zabawne.
Czy się przejmował tym, co odpowiadało lub nie temu facetowi? Nie. On raczej należał do tych osób, które robiły, co im się żywnie podobało. I poniekąd była to jedna z jego licznych wad.
-Nie, to nie jest rosyjskie pismo. To angielski, ale pisany jakimiś dziwnymi runami – powiedział spokojnie. No tak, dla niego jedyne pismo jakie istniało, to runiczne. Potrafił takowym pisać, a także takie odczytywać. -Więc nie umiesz tego przeczytać, ale nie martw się, ale ja również nie umiem.
Powiedział z uśmiechem. Co mogło być nieco zaskakujące, bo w sumie… Chińczycy mówili szyfrem i właściwie trzeba było umieć spojrzeć między tymi wierszami, by zrozumieć sens wypowiedzi.
-Niemniej mam nadzieję, że faktycznie nie sprawi ci większych problemów – powiedział z uśmiechem.

I kto tu kogo próbował wprawić w zakłopotanie? Utrzymywanie na dystans bezczelnego osobnika na nic się nie zda. Tak to już było z tymi Wikingami, że należeli do typów, którzy zawsze dostawali to, czego chcą. I w sumie nieźle na tym wychodzili kilkaset lat temu. Zatem Yin miał ciężki orzech do zgryzienia, bo nigdy nie miał do czynienia z "barbarzyńcami z północy" i nie wiedział jak się z nimi obchodzić. Akurat chłodna powierzchowność rozmówcy nie była dla Wikingów przeszkodą. Ba, nawet spojrzenie czarnych, demonicznych oczu nie poskutkowało. Efekt był taki, że to Yin musiał cofnąć wzrok, bo rzeczywiście Chińczycy nie lubili jak ktoś za długo spoglądał im w oczy.
- Runy? Dość osobliwie to nazwałeś - stwierdził i już miał coś dodać na ten temat, gdy nagle okazało się, że ten zachodni diabeł przejrzał jego ukrytą wypowiedź i dotarł do sedna sprawy. To było tak zaskakujące, że azjatycki wampir aż zamilkł, próbując ogarnąć, to co się przed chwilą stało. Jeszcze mu się nie trafiło, żeby jakiś Europejczyk z taką łatwością pojął jego tok rozumowania.
- Imponujące. Odnoszę wrażenie, że nie jestem pierwszym Chińczykiem, którego spotykasz na swojej drodze - powiedział po chwili Yin, bo tylko takie racjonalne wyjaśnienie przychodziło mu do głowy. Chyba, że drań czytał mu w myślach, bo niektóre wampiry to potrafiły - Mam rację?
Cóż, żeby jednak całkiem nie stracić fasonu, czcigodny pan Shen wyprostował się dumnie i spojrzał na swojego rozmówcę wyniośle. Teraz biła od niego pewność siebie godna puszącego się pawia.
- Skoro nauczyłem się czytać po rosyjsku, to z tymi koślawymi znakami również sobie poradzę.

Ciężko jest ogarnąć wikingów, którzy nie rozumieli pewnych rzeczy. Oni nie wiedzieli co to znaczy „przestrzeń osobista”, nie rozumieli zwrotu „zakłopotać” czy chociażby „zawstydzić”. No i naprawdę ciężko ich utrzymać na dystans, bo ich się nie dało utrzymać na dystans. Spojrzenie w ciemność była ciekawym doświadczeniem i właśnie dlatego nie cofnął wzroku. A widząc, że ten osobnik opuścił spojrzenie roześmiał się poniekąd wesoło.
-Tak, pismo runiczne. Mój lud je dawno temu wymyślił – powiedział z uśmiechem. Nie koniecznie była to prawda, bo wikingowie zaciągnęli to od Celtów, chociaż nie wszystko. Zresztą jakby ktoś spojrzał na pismo runiczne Celtów i Nordów, to zapewne nie dopatrzyłby się w nich zbyt wielu podobieństw. Było za to bardzo dużo różnic. A te sprawiały, że było to bardzo ciekawe wyzwanie. Spróbować przeczytać celtyckie pismo runiczne i w sumie nie raz się tego podejmował.
Brandr przechylił lekko głowę, a także uśmiechnął się ciepło, bo widocznie bardzo mocno zaskoczył tego osobnika.
-Nie jesteś, to prawda. Chociaż nie pamiętam kiedy, ani w jakich okolicznościach widziałem innego chińczyka – przyznał, chociaż przyznał się w tym momencie również do swojej niewiedzy. Bo w sumie on nie miał problemów z tym, by przyznać się do czegoś takiego.
Skinął głową, bo Yin miał rację.
Roześmiał się wesoło i skinął głową.
-Nie wątpię, by było inaczej. Chociaż by wiedzieć jak je czytać, musiałbyś chyba znać chociaż jeden albo dwa z tych znaków. Bo teraz tworzą dla ciebie coś na kształt szyfru. Umiesz łamać szyfry? – Zapytał wesoło.

Wesoły śmiech blondyna brzmiał bardzo czarująco, ale Yin odczytał to oczywiście na swój sposób i dopatrywał się w tym ukrytej drwiny. Dlatego przybrał dość obojętny wyraz twarzy, nie komentując całego zajścia. Wolał podjąć się bardziej neutralnego tematu. I nie, nie chodziło teraz o runy, bo jeszcze wyszłaby na jaw niewiedza Chińczyka na temat Celtów i Wikingów. A każdy przejaw niewiedzy to straszna sprawa, nawet jeżeli jest to usprawiedliwione.
- Doprawdy fascynujące - takim jedynie komentarzem uraczył rozmówcę pan Shen, niejako ucinając cały wątek. Bardziej interesowały go okoliczności, w których "diabeł z Zachodu" mógł spotkać cywilizowanego obywatela Państwa Środka.
No cóż, opowieść Brandra nie należała do długich. Yin zmarszczył brwi w skupieniu, zastanawiając się, czy Wiking sobie z niego żartuje, czy rzeczywiście mógł zapomnieć takie spotkanie.
- Wygląda na to, że albo to spotkanie było nudne, albo okazało się na tyle traumatycznym przeżyciem, że wyparłeś je z pamięci - kolejna próba logicznego wyjaśnienia sytuacji. Bo śnieżna zjawa nie brała pod uwagę czegoś takiego jak amnezja - Niemniej, twoja interpretacja moich słów była bardzo trafna.
Sztuczny komplement? Tym razem nie. Raczej stwierdzenie faktu.
- Sądzę, że to nie będzie problemem. Wydaje mi się, że niektóre znaki przypominają te, które już poznałem. Chociaż w rzeczywistości może być inaczej - rzekł Yin, ponownie zaglądając do księgi. Na wzmiankę o szyfrach uśmiechnął się szerzej i nawet krótko się zaśmiał. Spodobało mu się to określenie.
- Jeśli pod tym słowem rozumiesz gry liczbowe, to tak. Tylko że było to dawno temu.

Nie miał tendencji do tego by drwić z nowo poznanych osób. Zresztą on nie widział niczego złego w tym, że się czegoś nie wiedziało. Właściwie była to rzecz poniekąd ludzka, a choć wampiry były wiecznym stworzeniami, to nadal były również ludźmi, a tym zdarzało się popełniać pewnego rodzaju błędy. Zdarzało im się również nie wiedzieć pewnych rzeczy. Chociaż obecny tu wiking zapomniał o tym, że Azjata prędzej umrze niż się przyzna do tego, że czegoś nie wie.
Uniósł w górę jedną z brwi, gdy tak nagle ten Duch uciął rozmowę. Może miał ku temu dobry powód. Na pewno blondyn nie zamierzał ciągnąć tej rozmowy, jeśli miała ona sprawiać jego towarzyszowi nieprzyjemność.
Och nie zapomniał z premedytacją. Po prostu… zapominał niektórych rzeczy i tak miał właściwie od początku swojego wampirzego życia. I w sumie chyba miał tak nawet wcześniej, ale w sumie za to głowy by nie dał.
-Och nie, to nie tak. Po prostu… moja pamięć wygląda jak ser… ma dużo dziur – przyznał się z lekkim zakłopotaniem. W ramach jego manifestu zaczął się również drapać po karku. Bo tak, to było kłopotliwe, kiedy się było wieczną istotą, która zapominała. Brzmiało to poniekąd zabawnie.
Roześmiał się za sprawą tego oczywistego stwierdzenia.
-Jeśli tak jest, to znając dany język powinieneś być w stanie to rozgryźć – uśmiechnął się. Potem jednak spojrzał na Ducha i lekko zmarszczył brwi. No tak, większość ludzi kojarzyła szyfry z rzędem liczb. A jednak były czasami szyfry zdecydowanie trudniejsze do złamania. -Jest to jeden z typu szyfrów. Ale mamy też szyfry będące piktogramami lub… symbolami. I to są zdecydowanie takie symbole

To prawda, skośnookie demony prędzej umrą, niż przyznają się do błędu czy porażki. Bo przecież taka oznaka słabości groziła "utratą twarzy", co było najgorszą rzeczą jaka się mogła przytrafić. Nie pozostało więc Yinowi nic innego, jak tylko zgrabnie wybrnąć z niebezpiecznego tematu. Być może gdyby znał Brandra lepiej, to by darował sobie takie środki ostrożności. Cóż, wszystko jeszcze przed nimi, o ile okoliczności pozwolą.
- Problemy z pamięcią to przykra sprawa - stwierdził Chińczyk, co miało być pewnym rodzajem oznaki współczucia. Uprzejmość tego wymagała - Im dłużej się chodzi po świecie, tym trudniej jest przypomnieć sobie rzeczy, które miały miejsce setki lat temu. Rozumiem więc twój ból, gdyż sam mam czasem problem, aby sięgnąć pamięcią siedemset czy osiemset lat wstecz.
To było naturalne u wampirów. Chociaż problemy z pamięcią krótkotrwałą to już gorsza rzecz. Yin jednak z czystej uprzejmości nie drążył tego tematu, bo nie chciał narażać rozmówcy na przykrości.
- Wygląda na to, że znasz się na szyfrach. Tym się tutaj zajmujesz? - mówi się, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, ale skoro tej dwójce przyjdzie spędzić trochę czasu razem, to wypadałoby się zorientować, kim jest towarzysz.
No i wypadało znaleźć jakieś miejsce, gdzie można było przysiąść nad tą księgą. Na szczęście przy jednym z regałów znajdował się stolik, więc Chińczyk natychmiast się tam przemieścił. Zanim jednak zasiadł na krześle, ukłonił się bardzo elegancko... lecz nie za nisko, bo co się będzie kłaniał w pas zachodniemu demonowi.
- Gdzie się podziały moje maniery? Jestem Yin Xue Shen, kupiec i przedsiębiorca - zawsze się przedstawiał takim tytułem, bo wiedział, że dla Europejczyków jego chińska ranga nie ma większego znaczenia. A poza tym tak było bezpieczniej.

Wzruszył ramionami, bo w sumie jak przykrą sprawą może być coś, o czym na dobrą sprawę się nie pamięta? Stąd właśnie to iście… mistrzowskie wzruszenie ramion, które świadczyć mogło o głębokim intelekcie lub… głupocie. Na dwoje babka jak zawsze wróżyła.
-Dobrze wiedzieć, że ktoś jeszcze boryka się z takim problemem – stwierdził wesoło. Chociaż jego zaniki pamięci nie sięgały aż tak… daleko. A raczej nie trzymały się konkretnego przedziału czasowego. Czasem potrafił zapomnieć, coś co miejsce miało raptem chwilę temu, a czasami owszem, były to rzeczy nieco mniej współczesne, a bardziej odległe. Więc w sumie… było to strasznie kłopotliwe.
-Znam się na szyfrach, bo to interesujące. Nie, tutaj jestem… kowalem, ale czasem… gdy nie mam co robić, zajmuję się czymś innym – przyznał z czymś na kształt rozbawienia. Oj tak, z niego taki łamacz szyfrów, jak z krowy muzyk. Po prostu interesował się wieloma rzeczami, co w przypadku naprawdę starego wampira nie było niczym dziwnym. Gdyby zajmował się tylko kowalstwem, jak nic by oszalał. Chociaż nikt nie twierdził, że ma równo pod sufitem, tudzież że nie ma na strychu krasnoludków. Bo te miał i nikt mu tego nie zabroni.
Podążył za swoim towarzyszem, bo cóż innego mu pozostało? Z zaciekawieniem jeszcze raz spojrzał na księgę i szyfr, który czynił jej strony nieczytelnymi. Chociaż tutaj na blacie położył również własne… notatki, zapisane pięknym, schludnym, ale też na swój sposób bardzo surowym pismem runicznym, a któremu towarzyszyły rysunki, szkice godne samego Leonarda Da Vinci.
-Brandr Asbjornson, do usług. Kowal – odpowiedział i również się ukłonił temu… mężczyźnie, bo w sumie, dlaczego nie?

Zaraz się robiło lżej, kiedy się spotykało osobę z podobnym problemem. Yin zerknął na swojego rozmówcę przez ułamek sekundy i posłał mu swój standardowy, uprzejmy uśmiech.
- Wiekowe wampiry już tak mają. Nawet ktoś tak potężny nie jest w stanie zapamiętać wszystkiego. Kiedyś zrozumiesz - w tym ostatnim zdaniu zabrzmiało coś na kształt pobłażliwości. Cóż, pewien dumny i napuszony Paw nie wziął pod uwagę faktu, że stojący naprzeciwko niego wampir mógł być od niego starszy. Wszedł zatem w tryb surowego, lecz mądrego nauczyciela i zaczął Brandrowi prawić kazania. Dobrze, że nie trwało to długo, bo zainteresowanie Yina skupiło się na dalszych słowach Wikinga.
- W dzisiejszych, szalonych czasach trudno o dobrego kowala. Dla ludzi miecze przestały mieć znaczenie, odkąd zaczęli do siebie strzelać z armat. To naprawdę żenujące - Chińczyk westchnął ciężko, wyrażając swoją dezaprobatę. Akurat pod tym względem był tradycjonalistą. Z resztą... wrogiego wampira łatwiej zabić z broni białej niż palnej - Zatem Rada na pewno jest ci wdzięczna za to co robisz.
Spojrzał kątem oka na notatki blondyna i naprawdę się zdziwił tym, co ujrzał. Nie spodziewał się takich precyzyjnych rysunków.
- Miło mi cię poznać - z oczywistych przyczyn Yin nie powtórzył imienia rozmówcy. Taki zlepek spółgłosek był dla Azjaty rzeczą nie do przebrnięcia - Te rysunki... To twoje dzieło? Wyglądają bardzo profesjonalnie... podobne widziałem u cesarskich architektów w Xi'an.

Skinął głową, by potem mimo wszystko zmarszczyć brwi. Kiedyś to zrozumiesz – zabrzmiało niemal jak pouczenie skierowane do bardzo młodej osoby. A jeszcze ta pobłażliwość. Za jej w sumie sprawą blondynowi poniekąd chciało się śmiać, ale ostatecznie dzielnie się przed tym powstrzymał. Brawa dla dzielnego Brandra. Normalnie winni go w tym momencie ozłocić, bo takie rzeczy rzadko się zdarzają u wikingów, którzy raczej należą do tych, którzy otwarcie wyrażają swoje emocje i nie tylko.
Choć na to jeszcze przyjdzie odpowiednia pora. To pewne.
-Tu akurat przyznam rację, chociaż jak długo konie są w użyciu, tak długo będą kowale. Chociaż oczywiście… ich rola się nieco zmienia. Akurat taką mniejszą armatę też umiem zrobić, choć… to całkiem skomplikowany proces – przyznał z rozbawieniem. W poprzednim życiu był kowalem, ale również jubilerem. I potrafił tworzyć naprawdę piękne, niemal zachwycające rzeczy. Teraz nieco się to zmieniało i wszystko się w sumie rozbijało o to, że na pewne usługi nie ma już takiego popytu, jak był kiedyś i niestety trzeba się trochę… przekwalifikować by za kimkolwiek nadążyć.
Wzruszył ramionami, bo w sumie nie wiedział, czy są mu za to wdzięczni. Wiedział jedynie tyle, że miał co robić, nie nudził się i przez większość czasu nawet dobrze się bawił. Bo w sumie rozgryzanie coraz to nowszych technologii i używanie ich na korzyść wampirów… to było zdecydowanie ciekawe zajęcie.
Nie dość, że precyzyjne, to jeszcze wykonane z wielką dbałością o szczegóły, co ważniejsze zawierały również wyliczenia odnośnie tego, ile może ważyć, jaką powinny mieć długość poszczególne elementy i wiele, wiele innych dość dokładnych obliczeń. Co naprawdę mogło zaskoczyć. Zwłaszcza, że biali raczej uchodzili za debili. Całkiem zresztą słusznie.
-Rysunki? Ach moje projekty, tak to moje… rysunki. Projekty kilku broni, w sumie to przyszedłem coś sprawdzić w dziennikach, które tu umieściłem – odpowiedział, a potem wymruczał do siebie cel swojego przybycia. Jak dobrze, że sobie w ogóle przypomniał po co tu przyszedł, bo jak nic poszedłby sobie i potem musiałby się wrócić. Może był zapominalski, ale podobnie jak większość ludzi, nie lubił chodzić nie wiadomo ile razy po jedną rzecz.

Ciekawe jaką minę będzie miał szanowny pan Shen, kiedy się dowie, że ma przed sobą starszego wampira... a potraktował go jak dzieciaka. Zapewne zrobi się bardzo niezręcznie i pewnie nie skończy się na pojedynczym, przepraszającym ukłonie - tylko na całej serii. Na razie jednak Yin trwał w błogiej nieświadomości, święcie przekonany o swojej wyższości nad tym "barbarzyńcą z Zachodu". Niestety Chińczycy uważali się za panów świata, a takie podejście jest zdecydowanie zgubne. Co w sumie już widać w obecnej epoce, kiedy Chiny znalazły się pod butem europejskich mocarstw.
- Najważniejsze to odnaleźć swoje powołanie i doskonalić się w nim - stwierdził Yin, zarzucając jedną ze swoich dalekowschodnich mądrości. Dla wampira była to naprawdę ważna sprawa, bo wieczność może się stać pasmem cierpień albo nieskończoną nudą, jeśli się nie odszuka właściwej drogi życiowej.
- Projekty broni? Czyżby nowa... armata? - Azjata zmarszczył zabawnie nos, co trochę mogło przypominać wyraz pyszczka u królika. Spojrzał krytycznym okiem na rysunki, starając się zrozumieć o co chodzi w tych obliczeniach. Niestety nie pojmował z tego nic. Nie miał zmysłu technicznego.
- To chyba dość nierozsądne, trzymać dzienniki w miejscu, do którego ma dostęp niemal każdy - dodał po chwili Yin, przenosząc spojrzenie na Brandra. Sam by sobie nie życzył, gdyby ktoś dopadł jego prywatne zapiski i poznał jego niektóre sekrety.

Ten starszy wampir do niczego nie zamierzał się przyznawać. A już na pewno nie do swojego wieku, bo ten w sumie nie był ważny. A przynajmniej dla obecnego tutaj wikinga. Dla niego wiek nie był istotny, bo w sumie prawda jest taka, że stara osoba wcale nie musi być doświadczona, chociaż wydaje się być to logiczne. Bo im starsza osoba tym więcej posiada wiedzę, ale nie musi to wcale oznaczać, że umie się ona uczyć na błędach, co jest cechą prawdziwego doświadczenia. To ten moment, kiedy ktoś parzy się tylko raz, a nie kilka, bo nie umie przyswoić sobie pewnej elementarnej wiedzy. A wampiry? Cóż one winny się charakteryzować zdecydowanie większym doświadczeniem niż ludzie, chociaż prawdą jest, że każdy nowy okres w dziejach świata oznaczał dla nich nowy początek. Trzeba było się wszystkiego znów uczyć, przyzwyczajać, dostosowywać.
-To akurat prawda. A te czasy w sumie oferują całkiem sporo… nisz w których wampir może się odnaleźć – powiedział ze swoistym uśmiechem. On takową niszę dla siebie znalazł. I w sumie zamierzał ją dobrze wykorzystać, bo w sumie… co innego mu pozostało? Musiał trwać, musiał żyć, ale by żyć musiał chcieć trwać. A to w sumie było najtrudniejsze.
-Armata? Nie, armaty są za duże i dobre na okręty. Chodziło mi raczej o coś mniejszego, coś co można mieć w rękach i strzelać. Ciężko to w sumie dobrze wyważyć, ale pocieszam się faktem, że wampiry są ogólnie silniejsze – stwierdził z uśmiechem. Niewiele też brakowało by wybuchł śmiechem, kiedy zobaczył tego króliczka ze zmarszczonym noskiem. Właściwie to zaśmiał się, ale na szczęście powstrzymał się, zanim naprawdę się rozpędził.
Potem się uśmiechnął na swój sposób tajemniczo.
-Może i nierozsądne, ale może staje się takie mniej, kiedy masz pewność, że twoich dzienników nikt nie odczyta – odpowiedział ze wzruszeniem ramion. Jego dzienniki zapisane były runami, a co za tym szło… dla większości wampirów były niezrozumiałe.