Wilkołaki

Historia wilkołactwa sięga równie daleko, co wampiryzmu. Kain, przekonany o tym, że zabił swojego brata Abla, został "naznaczony piętnem wampiryzmu", w którym przetrwać mógł tylko dzięki spożywaniu krwi i funkcjonowaniu w porach nocnych. Nie było mu dane więcej ujrzeć słońca, które za karę raniło jego ciało. Jego życie było trudne... Co nie znaczy, że jego brata było lepsze.

Abel pozostawiony przez brata na śmierć, został odnaleziony przez wilki, z których jeden go ugryzł. Gdy zaszło słońce a na niebie pojawił się księżyc w pełni, Abel o dziwo zaczął dawać oznaki życia. Nie wiedział, czy to już koniec i przeszedł na drugą stronę, czy tylko się mu to śni. Jego serce waliło jak oszalałe. Jego ciało dokonywało transformacji. By pomścić i powstrzymać swojego brata, został przywrócony do życia przez Matkę Naturę, bądź samego Boga - nikt nie potrafił tego wyjaśnić. Mimo szansy, jaką dostał, przystosowanie się do nowego życia, nie było łatwe. By przeżyć, musiał żywić się mięsem - ludzkim, zwierzęcym, jakie wpadnie w jego ręce, czy raczej łapy, jego pysk. Wyglądał jak pokryty futrem człowiek o twarzy, łapach i ogonie wilka. Zaczął poruszać się znacznie szybciej i zwinniej. Widział i słyszał lepiej niż dotychczas to miało miejsce. Również zapachy stały się mocniejsze i bardziej wyraźne. Jego siła również wzrosła. To wszystko miało jednak swoją cenę, a były nią bardzo bolesne przemiany.

Abla uważa się za jedynego wilkołaka, który w pełni potrafi kontrolować swoje ciało po przemianie w bestię. Jest pierwszym swego gatunku i to on dał jemu początek, choć lata zajęło mu zrozumienie tego, kim, a właściwie czym się stał i jak ma radzić sobie z tym w życiu.
Podróżując po świecie w poszukiwaniu odpowiedzi, na swej drodze spotkał kilku mężczyzn którzy byli gotowi mu pomóc i towarzyszyć. Metodą prób i błędów, uczynił ich swoimi pierwszymi synami - pierwszymi, najstarszymi wilkołakami. Dopiero po latach zdecydował się na przemienienie kobiet, czyniąc je swoimi córkami. Nie wszystkie jednak to przeżyły. Słabe nie miały szans na przeżycie. Nie była to jednak tylko domena kobiet. Podobna sytuacja miała miejsce, gdy próbował uratować chorowitego chłopaka. Nie myślał, że jego jad jest tak silny, że nie da on szans na przeżycie nawet słabym mężczyznom. Wtedy to zrozumiał jedno - jego przyszły potomstwo musi być silne zarówno fizycznie, ale i psychicznie, musi mieć silną wolę przetrwania. Tylko tak uda im się przeżyć.

Pierwszą córkę udało mu się przyjąć do swojego stada dopiero po setkach lat. Była jedyną kobietą wśród dziesięciu już synów -nie wspominając o tych, którzy przy próbie przemiany zmarli.
Abel stawiał na ostrożność. Uczył każde ze swoich dzieci, ale i siebie, jak żyć jako wilkołak. Wspólnie poznawali tajemnice swojej rasy, zapisując to, co przeżyli. Również i oni, przebywając w jego otoczeniu, nauczyli się kontrolować swoje ciała podczas pełni.

Po upływie setek lat, Kain dowiedział się o tym, że jego brat jakimś cudem przeżył. Obawiając się jego zemsty, zorganizował atak na jego stado. Z racji tego, że miał on przewagę nad bratem, Abel przegrał walkę, ale tym samym obronił swoje potomstwo, dając im szanse na ucieczkę i na to, by mogli zadbać o ich rasę. Abel został zniewolony przez swojego brata Kaina. Jaki los spotkał go w niewoli, tego nie wie nikt.

Dzieci nocy z krwi Abla założyły własne stada w każdym zakątku świata, wciąż uciekając przed wampirami. Do dziś garstka uchowała się na wolności. Z kolei największa ich liczba, została zniewolona przez wampiry polujące na ich rasę. Pięciu najstarszych, zachowało życie do dzisiaj. Czterech nadal jest na wolności, jeden pozostaje wciąż uwięziony. Z biegiem lat wieści o ich istnieniu stały się legendami. Przez ostatnie setki lat nikt nie widział już żadnego wilkołaka, co nie znaczy, że wyginęły, lecz bardzo dobrze się ukrywali. Wampiry, niby czują nad nimi zwycięstwo, ale nie mają pojęcia, że ukrywające się stada, rosną w siłę.

Warto dodać, że miejscem narodzin i rozwoju rasy są tereny Ameryki Północnej. Kontynent ten - oddalony od pozostałych, pozwolił wieść wilkołakom spokojne życie do czasu, aż na te ziemie nie przypłynęli ludzie, a razem z nimi wampiry. Legendy o wilkołakach najbardziej znane są w śród Indian. Wielu wierzy z historię o tym, że rasa wywodzi się prosto od nich. Legendy o Ablu, jako jednym z największych wilkołaków, ojcu pozostałych są czczone i opowiadanie z pokolenia na pokolenie. Stał się on symbolem wielu indiańskich plemion. Niewielu osobników do dziś żyje, jako wilkołaki. Tajemnica ta jest mocno strzeżona.

Wilkołak na co dzień jest zwyczajnym człowiekiem, którego wyróżniać może na stałe podniesiona ciepłota ciała (temp. ok 37,6 stopni Celsjusza) oraz znacznie szybsze bicie serca. Jedyna zmiana, jaka w nim zachodzi, ma miejsce w momencie pojawienia się księżyca w pełni, kiedy dochodzi do niekontrolowanej przemiany. Całe ciało zaczyna porastać futro, którego kolor jest zależny od koloru włosów wilkołaka w ludzkiej postaci. Jeżeli osobnik, będący wilkołakiem, jest czarnowłosy, jego sierść będzie tej samej barwy. W przypadku blondynów sierść wilkołaka może być kremowa, ecru lub biała, co jest zależne od odcienia ich włosów w ludzkiej postaci. Głowa uzyskuje kształt wilczego pyska - ulega ona wydłużeniu, pojawiają się wilcze uszy, a zęby zamieniają się w ostre kły. Zmianie ulegają też górne i dolne kończyny, które to stają się masywniejsze, przypominając tym samym bardziej wilcze łapy. Paznokcie u rąk wydłużają się, przybierając kształt wilczych pazurów. Wilkołaka w tej postaci można przyrównać do hybrydy wilka i człowieka, w której funkcjonuje podczas każdej pełni księżyca i trwa tak długo, aż on nie zajdzie. Wtedy to wilkołak wraca do swej ludzkiej postaci. Dla wielu - zwłaszcza kobiet, jest to dość problematyczne, ponieważ po zakończeniu tego procesu, zawsze jest on nagi. Dzieje się tak dlatego, ponieważ w wyniku przemiany wszelka odzież, jaką osoba ma na sobie, ulega zniszczeniu.

• Pełnia księżyca - to coś, czego najbardziej obawiają się wilkołaki, bowiem będąc pod jego wpływem dochodzi do niekontrolowanej i bardzo bolesnej przemiany w hybrydę człowieka i wilka. W tej postaci nie są w stanie nad sobą panować, w wyniku czego może dojść do krzywdzenia osób postronnych, jak i bliskich przemienionej osoby.
  
• Jemioła - ta trująca, będąca półpasożytem, roślina jest dla nich tym, czym czosnek dla wampira. Ochroni ona każdego przed wilkołakiem, kto ma ją przy sobie. Zapach tej rośliny jest dla tych istot odrzucający. Rozwieszenie jemioły w domostwach oraz noszenie jej przy sobie, chroni przed atakiem wilkołaka.
  
• Tojad - roślina silnie trująca. Spożycie jej może powodować śmierć lub poważne zatrucie organizmu, objawiające się bólem głowy, dekoncentracją i mdłościami. Napar z tej rośliny wydziela dość nieprzyjemny zapach. Podany wilkołakowi w czasie pełni księżyca, nie zabije go, ale może wywołać wyżej wymienione objawy zatrucia nim.
  
• Srebro - wilkołaki są bardzo wrażliwe na ten metal. Niezależnie od tego, czy jest on w postaci ludzkiej czy bestii, srebro zawsze będzie go parzyć, a rany nim zadane będą cięższe do wyleczenia. Dodatkowo powoduje ono osłabienie organizmu wilkołaka i ból w miejscu zetknięcia się ciała ze tym metalem.

• Zmysł węchu - bardzo dobrze rozwinięty węch, pozwala mu na wyczucie nie tylko ludzkiej istoty w najbliższym otoczeniu oraz zwierząt, ale także dhampira, czy wampira. Przed wilkołakiem nie można się ukryć nawet dzięki zdolności niewidzialności, ponieważ żadna rasa nie jest wstanie ukryć swojego zapachu przed nim. Również Ci, którzy próbują zwieść wilkołaka przybierając postać kogoś innego, powinni mieć się na baczności, ponieważ zmiennokształtność nie zmienia ich charakterystycznego zapachu, a jedynie wygląd. Dzięki ta dobrze rozwiniętemu zmysłowi powonienia, istoty te są wstanie wyczuć w jedzeniu oraz napojach wszelkie trucizny.
  
• Zmysł wzroku - podobnie jak wampiry, bardzo dobrze widzą w nocy. Ujrzą każdą istotę poruszającą się w ciemności.
  
• Zmysł słuchu - jak każdy ze zmysłów wilkołaka, tak i ten jest bardzo dobrze rozwinięty, co umożliwia tym istotą usłyszenie każdego szmeru, szelestu a nawet skradania się. Wampir w walce z wilkołakiem powinien mieć się na baczności.
  
• Zmysł smaku - wilkołaki są bardzo wyczulone na smaki, co w połączeniu z ich silnym zmysłem powonienia sprawia, że nie tkną niczego, co im śmierdzi.
  
• Siła - jest dwukrotnie większa niż u człowieka, czy dhampira, co umożliwia choćby przewrócenie powozu czy dorożki, a także rozerwanie pazurami dachu wspomnianego środku transportu. W przypadku wampirów ich siła jest porównywalna. To wszystko ma jednak miejsce tylko w czasie pełni, bowiem w przypadku ubywającego i nowiu księżyca ich siła maleje do ludzkich możliwości. Cechę tą można uznać za zaletę, jak i wadę.
  
• Zwinność - zarówno w ludzkiej formie, jak i w postaci hybrydy, istoty te wykazują się zdecydowanie większą zwinnością niż przeciętny człowiek. Ich ruchy stają się szybsze i płynniejsze, dzięki czemu szybciej się poruszają, biegają, a także szybciej reagują na wszelkie przeszkody, które znajdują się na ich drodze. Dla wielu z przedstawicieli tejże rasy nie jest problemem również skakanie, np.: po dachach.
  
• Regeneracja - nie jest na tyle rozwinięta co u wampirów, ale dorównuje poziomowi dhampirom. Jednak szybkość działania zależna jest także od faz księżyca. Przy pełni rany goją się szybko. Po dobie nie ma po nich śladu. Z kolei przy nowiu, rany goją się w tempie zwolnionym, jak u człowieka. W przybywającym księżycu, regeneracja zwiększa swoje działanie, z kolei przy ubywającym, zmniejsza.  

Wilkołaki nie posiadają, ani nie otrzymują jakiegoś specjalnego daru nadprzyrodzonej mocy, które znane są przede wszystkim u rasy wampirzej. Jedyną zdolnością, z jakiej słyną, to niekontrolowana transformacja w zwierzę, jakim jest hybryda wilka i człowieka. Dokonywana jest ona każdej pełni księżyca i trwa przez całą noc, kiedy księżyc jest na niebie. Cykl ten trwa przez trzy noce bycia księżyca w tejże fazie. Cały proces przemiany jest bardzo bolesny, czy to zmieniając się w wilkołaka, czy powracając do pierwotnej, ludzkiej postaci.

Poza transformacją, rozwinięciu u tych osobników ulegają wszystkie zmysły, podwaja się siła i zwinność. W postaci wilkołaczej, ich bronią są ostre pazury mogące rozszarpać swoją ofiarę. Wilkołak jest wstanie nawet przygnieść swoją ofiarę, co w najgorszych przypadkach może skończyć się śmiercią. W tym stadium mogą cieszyć się "nieśmiertelnością", która trwa tylko w czasie pełni księżyca. Innymi słowy, trudno jest ich wtedy zabić.

Starsze wilkołaki, których doświadczenie życiowe jest duże, starają się zapanować nad bestią, którą stają się podczas każdej pełni. Ten stan kontroli jest możliwy do osiągnięcia w okolicach 420-500 lat, czyli w okresie zbliżającego się końca ich egzystencji. Tak jak człowiek na starość, w wielu przypadkach, jest wstanie pojąć najtrudniejsze rzeczy, tak i oni są wstanie osiągnąć doskonałą kontrolę nad swoim ciałem i rozumieć innych. Nie opierają się już wtedy na zwierzęcych instynktach. Potrafią je oddalić poza swoją świadomość. Stan ten nazywa się "Pełną Kontrolą".

Poza nadprzyrodzoną transformacją, posiadają zwyczajne ludzkie umiejętności, które mogą rozwijać tak samo jak ludzie.

Cała egzystencja wilkołaka - czy to w ludzkiej postaci, czy zwierzęcej, zarówno w nocy jak i w dzień, jest uzależniona od faz księżyca. Każda z nich ma inny wpływ na jego organizm.

• Nów: w tej fazie wilkołak nie różni się niczym od przeciętnego dhampira. Wszystkie zmysły, siła, zwinność, a także zdolność regeneracji są na tym samym poziomie, co u dhampirów. Z tego powodu wilkołak w tej fazie księżyca może być narażony na większe niebezpieczeństwo i stać się łatwym celem pojmania lub zabicia.
  
• Księżyc przybywający: to stan, w którym umiejętności wilkołaka w ludzkiej postaci zwiększają się z każdym procentem przybywania księżyca. Szybkość jego regeneracji wzrasta i zaczyna powoli dorównywać wampirzej. Również jego zmysły się wyostrzają. Rośnie jego siła, oraz zwinność. Gdy księżyc dojdzie do I kwadry, zdolności wilkołaka są o 50% większe, niż te ludzkie i dhampirze.
  
• Pełnia: podczas niej wilkołak znajduje się w swej najlepszej formie. Jego siła oraz zwinność zostają podwojone, niekiedy też potrojone, a zmysły maksymalnie wyczulone. Regeneracja również osiąga swój szczyt, stając się porównywalnie tak szybka, jak ta wampirów. Wilkołak w tej postaci może stanowić spore zagrożenie dla wampirów, przewyższając ich swoją fizyczną siłą, refleksem i zwinnością. Minusem tej fazy księżyca jest niekontrolowana przemiana w hybrydę, która trwa póki księżyc nie zajdzie.
  
• Księżyc ubywający: to stan przeciwny do fazy przybywania. Wszelkie zdolności wilkołaka zaczynają słabnąć do momentu osiągnięcia dhampirzego poziomu (faza nowiu).

Wilkołaczy głód jest całkiem inny niż ten znany u wampirów, czy dhampirów. Wilkołaki nie odczuwają pragnienia krwi - nie jest im ona niezbędna do życia, tak samo jak go nie wydłuża. Głód, jaki odczuwają te istoty, występuję tylko po przemianie w hybrydę i jest to łaknienie surowego mięsa, niezależnie od tego, czy będzie ono ludzkie, czy zwierzęce. Istoty te raczej nie spożywają wampirzego mięsa z racji tego, ponieważ nie ma ono kompletnie smaku (ma to związek z tym, że komórki ich ciała są martwe).

By zaspokoić głód, wilkołak minimum raz na noc w czasie pełni powinien spożyć przynajmniej jedną osobę dorosłą, bądź dwójkę młodych. Taka ilość jest wystarczająca, by zaspokoić łaknienie. Zapotrzebowanie organizmu hybrydy na surowe mięso może jednak wzrosnąć (i to dwukrotnie), jeśli przed przemianą wilkołak w swej ludzkiej formie nie naje się do syta.

Wilkołaki dorastają i dojrzewają tak samo jak ludzie czy dhampiry, niezależnie od tego w jakim wieku zostali dotknięci klątwą.

Wilkołakiem można urodzić się tylko ze związku dwóch wilkołaków. W przypadku gdy istota ta zwiąże się z człowiekiem ich potomstwo będzie ludzkie.

Okres czasu, przez jaki wilcze kobiety są płodne, różni się w zależności od tego, czy jest ona wilkołakiem z urodzenia, czy została przemieniona. W przypadku tych pierwszych, dzieci mogą rodzić średnio do 270 roku życia. Okres ten jest jednak znacznie krótszy u kobiet przemienionych, które są płodne mniej więcej 40 lat dłużej niż ludzkie kobiety.

Wilkołaki nie są nieśmiertelne. Maksymalna długość ich życia wynosi około 500 lat. Mimo wilczych genów, to wciąż ludzie, którzy zostali napiętnowani klątwą.

To proces bardzo bolesny (zarówno w momencie przemiany w bestię, jak i powrotu do poprzedniej, ludzkie formy), zachodzący podczas każdej pełni księżyca. Piętno wilkołactwa można przekazać tylko w czasie pełni, poprzez ugryzienie bestii. Ofiara, która tego doświadczy, przemienia się, ale dopiero następnej nocy pełni księżyca. Jeżeli ugryzienie miało miejsce w ostatnim cyklu wspominanej fazy, do przemiany może dojść dopiero następnego miesiąca.

Najlepiej proces ten znoszą mężczyźni, których organizm jest silny. Kobiety zwykle nie przeżywają go. Umierają one zwykle po pierwszym ugryzieniu, czy pierwszej przemianie. Ich organizm musi być naprawdę silny, by mogły przetrwać transformację.

Przemiana u wilkołaków z urodzenia przez pierwsze lata ich życia (okres niemowlęctwa, a później dzieciństwa), jest zahamowana. Mniej więcej na przełomie 12-13 roku życia dochodzi do pierwszej, niekontrolowanej transformacji.

By stać się wilkołakiem, ugryziony musi zostać człowiek posiadający silny organizm. Który przetrwa do następnej pełni księżyca i z powodzeniem przemieni się w wilkołaka. Wspomniane ugryzienie boli tak samo, jak przy ugryzieniu każdego innego zwierzęcia. W zależności od wielkości i głębokości rany. Ubytek krwi, jak i rozwalenie tętnic może spowodować śmierć ofiary wilkołaka. Nie odratuje go nawet przemiana w wampira.

Po dokonaniu się przemiany podczas pełni księżyca, wilkołak kieruje się głównie zwierzęcymi instynktami, jednakże głębokie uczucia też mają w nim swój udział. Widząc przed sobą bliską i znaną mu osobę, niekiedy jest wstanie się opanować i cofnąć, choć to zdarza się rzadko. Wilkołak stacza wtedy z sobą wewnętrzną walkę, gdzie ludzka świadomość przeciwstawia się zwierzęcym instynktom.

Wilkołak w formie ludzkiej, często może być drażliwy i reagować zbytnią agresją, kiedy się go atakuje, bądź zaczepia. Związku z tym stara się on raczej nie zwracać na siebie uwagi. Uśpione, wilcze geny - nawet w ludzkie postaci, mogą uaktywnić się w najmniej odpowiednim momencie, sprawiając, że istota naznaczona klątwą bardzo szybko może stracić nad sobą panowanie.

Zabicie wilkołaka w czasie pełni jest bardzo trudne, ale nie niemożliwe. Najłatwiej tego dokonać poprzez obezwładnienie bestii i odczekanie, aż księżyc zacznie zachodzić. Wtedy to można go zabić na wiele różnych sposobów, np.: ściąć mu głowę, wyrwać serce, spalić, etc. Bardzo często wykorzystuje się wtedy jego słabości , jak: srebro, jemiołę, czy tojad.

Znający dobrze istotę wilkołaka, wie jak go wytropić, zwabić w zastawioną przez siebie pułapkę i pokonać go.

Wilkołaki nie są akceptowane zarówno przez ludzi jak i wampiry, przez co nie mogą żyć spokojnie i swobodnie wśród innych. Przez swoje piętno, dzielą los dhampirów. Są wyrzutkami, samotnymi i zdanymi tylko na siebie i swoich pobratymców. Większość z nich została zniewolona przez wampiry, natomiast ci, którym udało zachować się wolność, są zmuszeni do ciągłego ukrywania się. Jedyne wsparcie, akceptację jak i pomoc, mogą otrzymać od rozumiejących ich los dhampirów. Wampiry natomiast dążą do zniewolenia wszystkich potomków Abla. Chcą z nich uczynić swoich niewolników - psy na łańcuchu i w kagańcu. Wiele, spośród schwytanych przez wampiry, wilkołaków została osadzona w więzieniu „Czarna Mewa”.

Na forum dopuszczamy możliwość stworzenia najstarszych wilkołaków w wieku do 500 lat. Zważając na to, że jest to najwyższa średnia ich wieku, mając tyle lat nie wyglądają jak dwudziestolatek, a 100-letni dziadek. Chcąc stworzyć wilkołaka w takim wieku, należy liczyć się z tym, że będzie on bardzo osłabiony.
Pamiętać należy, że społeczność wilkołaków jest bardzo mała. Przedstawieni poniżej ich stwórcy, są odpowiedzialni za ich przemianę i naznaczenie klątwą Bestii Nocy. Nie muszą ich wychowywać i wskazywać im drogę jak żyć z czymś takim. Wystarczą im wskazówki, by dalej sami sobie mogli radzić.
Również gracze, posiadający postacie wilkołaka mogą przyczynić się do zwiększenia ich populacji i być tymi, którzy dadzą im nowe życie.
Wybór rodzica jest dowolny. Może to być jeden z poniżej przedstawionych, lub gracz forumowy, z którym należałoby uzgodnić szczegóły.




Kanadyjczyk z Indiańskiego plemienia Algonkinów. Wśród jego ludzi krążyła przepowiednia wygłoszona przez szamana, o naznaczeniu brata z plemienia klątwą Wilkołaka. Mógłby nim zostać każdy, kto takowego spotka na swojej drodze. Miejsce to miało dwadzieścia lat później, kiedy młody Indianin udał na nocne samotne polowanie o pełni księżyca. Nieszczęśliwie zostając napadniętym przez wilkołaka podczas próby samoobrony. Wilkołak powalając go na ziemię, spoglądał w jego oczy. Warczał, przygniatając przednimi łapami jego klatkę piersiową. To co widział w oczach Bestii Nosh Keme, nie potrafił do teraz zrozumieć. Wilkołak ogryzł go i pozbawił przytomności. Po czym zostawił go na granicy lasu. Jako pierwszego, odnalazł go szaman, zabierając do siebie. Po odzyskaniu przytomności, Nosh Keme dowiedział się prawdy, co z nim stało. Przeżył spotkanie, które musiało mieć jakieś znaczenie. Obawiając się narażania braci i sióstr oraz rodziny na niebezpieczeństwo, chciał oddalić się. Szaman polecił mu odszukanie stada, które by go przygarnęło i nauczyło nowego życia. Mimo obaw matki, dostał błogosławieństwo ojca i wyruszył w samotną podróż po Kanadzie. Mijające miesiące i pełnie księżyca, były dla niego bardzo bolesne, lecz i pamiętliwe. Po latach odnaleziony został przez braci z plemienia Delawarów i sprowadzony do wioski. Przy rozmowie z wodzem, dowiedział się iż to on uczynił go swoim potomkiem, widząc w nim silnego wojownika w duszy. Wiedział też, że ten będzie go szukać w celu uzyskania wiedzy i doświadczenia. Został przygarnięty i uczony. Po wielu latach, pokochał o poślubił córkę Wodza stada Misae ("Białe Słońce"), z którą począł liczne potomstwo.
Szczęście i bezpieczeństwo nie trwało długo. Pomimo licznych najazdów i starć z białymi ludźmi, pojawił się groźniejszy przeciwnik - wampiry. Wykorzystując Nów Księżyca, postanowiły zaatakować Delawarów. Jedyną szansą na ratunek była ucieczka. Nie wszyscy jednak mieli tę szansę by ujść z życiem. Tylko Nosh Keme i jego czterech synów, zdołało się uratować i ukryć. Z bólem w sercu po stracie ukochanych osób, wraz z synami podróżowali przez Europę aż do Azji, zbierając siły i starając zrozumieć znaczenie swojego losu.
Tworząc swoje stado, wybierani do niego byli najsilniejsi, najodważniejsi i pewni siebie ludzie z czystą duszą. Zdecydowani zmienić się i swój los, by chronić także bliskich. By wspomóc rasę i nie pozwolić wampirom na dominację.
Nosh Keme, pełnię kontroli nad swoim ciałem i umysłem w postaci wilkołaka, osiągnął w wieku trzystu sześćdziesięciu czterech lat. Współżyjąc w zgodzie w naturą, rozumiejąc pojęcie życia ludzkiego jak i zwierzęcego, jako potomek Indian z krwi swoich przodków, był wstanie osiągnąć ten stan już wcześniej, niż u ludzi pochodzenia odmiany białej, żółtej czy czarnej.
Do swojego stada przyjmuje porzucone wilkołaki, sieroty i każdego nowego, który błądzi w swoim życiu. Pomaga każdemu, kto tego potrzebuje. Obecnie nie wiadomo gdzie przebywa. Nie wiadomo też, czy podróżuje samotnie czy ze swoim stadem. Jego postać została owiana tajemnicą, ukrywaną także przed wampirami. Również jego synowie, nie mówią nic na temat swojego ojca.
Wiek: 438 lat
Umiejętność nadprzyrodzona: Wizja przyszłości




Syn Hiszpańskiego Gubernatora, który znany w swoim mieście był jako dżentelmen i kobieciarz. Nie był wiernym mężem, pomimo poślubienia córki wysoko postawionego urzędnika. Na licznych balach i bankietach, prezentował się na prawdziwego szlachcica, posiadając dar uwodzenia pięknych kobiet. Posiadając nawet żonę, nie zaprzestawał zdrady, lecz gdy pojawił jego syn, zaczynał rozumieć swój błąd. Na jego naprawę było za późno. Został oskarżony o gwałt na jednej z córek zamożnego Pana, który domagał się kary śmierci dla niego. Dzięki wpływom ojca, udało się go uniewinnić, ale musiał ze swoją żoną i synem wyjechać. Uczynił to, lecz przejazd przez opętaną wojnami Francję nie był dla niego korzystny. W nocy zaatakowany został jego powóz przez francuskich rebeliantów, którzy nienawidzili Hiszpan. Jego żonę porwano, a on cudem uniknął śmierci. W ostatniej chwili ujrzał Bestię, która zabiła francuzów. Podjął się ucieczki, trafiając do drewnianego domu, gdzie ukrył się z dzieckiem. Nad ranem odnaleziony został przez starszego gospodarza, który w późniejszym czasie, wyznał mu iż jest wilkołakiem. Darował mu życie, jakoby widział w nim swojego ostatniego potomka. Czuł się wiekowo źle i liczył czas do swojego odejścia. Chciał jednak swoją wiedzę i doświadczenie komuś przekazać. Gdy tylko mały Casales podrósł na tyle, by dawać radę się samemu usamodzielniać, Ernesto poddał się ugryzieniu przez swojego opiekuna i zarazem nauczyciela. Miał wtedy ponad trzydzieści lat. Jego nauczycielowi udało się go nauczyć życia jako wilkołak, ale nie zdążył nauczyć go kontroli nad sobą.
Ernesto ze swoim synem, podróżowali po całej Europie tworząc własne stado. Tym samym też przemienił swojego syna, za jego zgodą. Oboje dzięki temu mogli trzymać się razem.
Po ponad dwustu latach, stado Casalesa zostało zaatakowane przez grupę wampirów. Niewielu przeżyło. Kilkoro synów włącznie z Ernesto zostało zniewolonych. Od ponad stu pięćdziesięciu lat, Ernesto trzymany jest w więzieniu "Czarnej Mewy".
Wiek: 354 lat
Umiejętność nadprzyrodzona: Wizja przeszłości

Jeżeli chcesz być potomkiem Ernesto Casalesa, Twoja postać musi mieć powyżej 154 lat.




Norweżka. Wilczyca z urodzenia. Była jedynym dzieckiem norweskiej pary wilkołaków, którzy w obawie przed wampirami, osiedlili się na wyspie Magerøya. Początkowo wiedli życie samotników, ale z czasem odezwała się w nich silna potrzeba przynależności, dlatego też stworzyli swoje własne stado.
Ingeborg od najmłodszych lat była uczona tego, jak ważne jest stado - rodzina. Wpajano jej wyższe wartości, jak miłość, czy oddanie. Uczono ją odpowiedzialności i wierności. Została wychowana w poszanowaniu do bliźniego.
Gdy skończyła osiemdziesiąt siedem lat jej rodzice zginęli z ręki wampirów, broniąc swojego stada. Chcąc ratować swoich braci i siostry, podjęła decyzję o tym by opuścić ich dotychczasowy dom, kierując się na południe Norwegii, a później innych krajów skandynawskich, czy dalej Europy.
Kobieta po śmierci rodziców, została nowym alfą stada. Wciąż wyznaje te same wartości, co jej rodzice, stawiając rodzinę jako dobro najwyższe. Do jej stada należą głównie wilkołaki z urodzenia - sama ma piątkę dzieci. Nie znaczy to jednak, że nigdy nikogo nie przemieniła, ale gdy już się to dzieje, osoba ta zostaje wpierw dokładnie przez nią sprawdzona, by następnie móc wprowadzić ją w ich świat i zapoznać z zasadami panującymi w jej stadzie. Wszelkie „przypadkowe” przemienienia, zawsze kończą się śmiercią ofiary.
Wiek: 283 lata




Pochodzi z zamożnej, angielskiej rodziny kupieckiej. Był najmłodszy z trojga dzieci, jakie posiadali jego rodzice. Sprawiał duże problemy wychowawcze, przez co popadł w poważny konflikt ze swoim ojcem. Jako szesnastolatek uciekł z domu i zaciągnął się na statek, z którego załogą pływał przez czternaście lat, aż dotarł do wybrzeży Ameryki.
Niespełna tydzień po dotarciu na Nowe Ziemie, on i jego towarzysze zostali zaatakowani przez nieznane im dotąd bestie. Jako jedyny przeżył ten atak, w wyniku którego został naznaczony klątwą wilkołactwa.
Na ziemiach dzisiejszych Stanów Zjednoczonych spędził samotnie wiele lat ucząc się życia z niechcianym „darem”. W końcu jednak natrafił na stado, którego członek najprawdopodobniej go przemienił. Żył wśród nich blisko trzynaście lat, nie mogąc jednak znieść ograniczeń, jakie były na niego narzucane, opuścił ich. Został samotnym wilkiem - omegą. Od tej pory tułał się po całym kontynencie, by po ponad stu latach powrócić do Europy.
W ciągu całego swojego życia przemienił wiele ludzkich istnień, tak samo jak spłodził kilka wilkołaków. Większości swoich potomków nawet nie pamięta, bowiem ponad wszystko cenił sobie swoją wolność i niezależność, mając za nic wszystko i wszystkich.
Mając ponad trzysta pięćdziesiąt lat, został zaatakowany przez wampiry. Choć walkę wygrał, doznał ciężkich obrażeń - między innymi stracił lewą rękę. Był to bardzo duży wstrząs dla niego, który go otrzeźwił i skłonił do refleksji nad swoim życiem. Mężczyzna zniknął, zaszył się gdzieś - podobno wrócił do Ameryki. Przez wielu uznany za martwego, choć są i tacy, którzy twierdzą, że wciąż żyje, dzieląc się swym doświadczeniem i wiedzą z nielicznymi, którym udało się go odnaleźć. Jest jednym z najstarszych żyjących na wolności wilkołaków, któremu udało się opanować Pełną Kontrolę.
Wiek: 423 lata

By łatwiej można było się zorientować, jak dużą populacją są wilkołaki, poniżej prowadzona będzie statystyka ich wieku, oraz od którego stwórcy pochodzą. Społeczeństwo wilkołaków jest bardzo małe, co trzeba mieć na uwadze.

Podobnie jak w przypadku wampirów i dhampirów, temat będzie na bieżąco aktualizowany. W momencie, gdy jakiś użytkownik traci swoją postać (zostaje porzucona, zabita na fabule) automatycznie zwalnia się jego miejsce w danym przedziale.

Osoby wykreślone, to gracze nieaktywni. Być może kiedyś wrócą. Jeżeli nie, statystycznie zostają wpisani, jako że ich postać żyła w tych czasach i tyle miała lat. Możliwe że jakieś wspomnienia o nich przewiną się na fabule.



Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek



Matunaagd Keme - (247) Nosh Keme
Vanessa Pet - (200) Ernesto Casales
Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek



Archie Cunningham - 30 (102) Nieznany
Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek



Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek



Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek
Imię i nazwisko - wiek