Podziemne cele

/ prosto z hotelu Birminghamskiego (akcja przed porwaniem Chrisa)

Droga do obrzeży Londynu trwała prawie całą noc. Christopher ze swoim woźnicą jechali spokojną nocą, przewodząc również uprowadzoną przez McQueena piękną Mazikeen Pierce. Dziewczyna żyła. Leżała ułożona na siedzeniu powozu na jego kolanach. Niczym śpiąca ukochana. Podejrzeń nie wzbudzali. Dziewczyna mogła wyglądać na zmęczoną i pragnącą w końcu odpocząć. Zaś on, obserwował mijające tereny lasów i domostw wiejskich, aż do samego Londynu.
W końcu zajechali pod jego willę. Woźnica będący także wampirem, otworzył mu drzwiczki i pomógł wyciągnąć z wnętrza nieprzytomną kobietę. Dalej już Christopher sobie sam poradził, pozostawiając zebranie jego bagaży do komnaty przez sługę. Sam z kolei z Mazikeen na rękach skierował się do podziemnej części lochów, zawierającej cele więzienne. Wszedł do jednej z nich, ostrożnie kładąc dziewczynę na ziemi. Pomieszczenie do posiadało przymocowany łańcuch do ściany, od którego wychodziły na półtora metra długości kajdany na ręce, mające odstęp niecałego metra między zakutymi nadgarstkami. Właśnie te kajdany założył dziewczynie na ręce, zabezpieczając w ten sposób jej sposoby na kombinowanie ucieczki. Kajdany te zapinane były na kłódkę, a klucz on miał przy sobie. A może i leżał gdzieś na wejściu do tej części podziemi? Zawsze kogoś od swojej służby wystawiał na straż i obserwację.
Zostawiwszy dziewczynę w chłodzie na podłodze, zakutą w kajdany, przymocowane do ściany, zamknął celę i udał się do swojej komnaty. Też potrzebował odpoczynku po podróży. Nakazał także przygotować jedzenie dla ludzkich więźniów, co by nie zdechli z głodu zbyt szybko. Oznacza to, że Mazikeen nie była jedyną jego ofiarą. Oprócz niej, w podobnym zamknięciu znajdowały się jeszcze z cztery inne dziewczyny. Równie piękne i młode. Lecz te zdawać by się mogło, że swoje już tutaj przeszły i zapewne spędziły kilka tygodni, miesięcy czy nawet i lat. Przyzwyczajone do tutejszych warunków. Niektóre ubrane były w wydarte szmaty, opatulone kocem. Inne miały o niebo lepsze stroje. Różnica klas społecznych? Czy może te w lepszych strojach, były traktowane wyjątkowo?
Mazikeen jak się obudzi, zapewne zobaczy przed sobą tacę z jedzeniem i piciem. Skromnym, ale wystarczającym by przeżyć dzisiejszy dzień. Na dodatek przykryta byłaby kocem, gdyż w miejscu tym nie docierało żadne światło i panował chłód. A oświetlenie jakie mogło tutaj się znajdować, to z zapalonych pochodni na korytarzu.
Christophera tutaj nie było. Gdy nastał świt, on spał już w swojej trumnie...


[z/t - Mazikeen została tutaj sprowadzona, możesz opisać swoje wrażenia]

Nieprzytomna może i była, ale nadal świadoma tego co się działo dookoła. Przynajmniej do momentu, w którym straciła przytomność. A kiedy to się stało? Bardzo szybko. Już w momencie gdy została przeniesiona do powozu i ułożona na kolanach Christophera, Mazikeen straciła przytomność z powodu osłabienia. Można powiedzieć, że spała całą noc aż ocknęła się w...lochu. Zaskoczona nie wiedziała w pierwszej chwili co jest grane. Kark ją bolał, było jej zimno. Cicho jęknęła nie otwierając jeszcze powiek. Dłoń uniosła do szyi by ją rozmasować gdy do jej uszu doszedł szmer łańcucha. Otworzyła powieki i spojrzała na własną dłoń. Nadgarstek zakuty w kajdany. Uniosła brew zaskoczona a potem spojrzała na tacę. Jedzenie? Sądził, że będzie grzecznie siedziała i jadła? Chyba z głupim się przez ścianę macał! Wściekłość jaka ją ogarnęła niemal ciskała piorunami z jej oczu. Szarpnęła za łańcuchy, ale one ani drgnęły, robiąc jedynie duży szum.
- Co to do cholery ma znaczyć?!
Krzyknęła szarpiąc się. Rozejrzała się dookoła i wtedy dostrzegła też inne kobiety. Jedne lepiej, drugie gorzej odziane. Maz na sobie nadal miała swoją suknię, która nosiła ślady krwi. Jednak mimo to poczuła się nieco nieswojo. Dostrzegła również sługę pilnującego w milczeniu "kółeczka różańcowego". Powoli stopniowo zaczęło do niej docierać co się stało. Spanikowana spojrzała po dziewczynach i cicho nieco zdezorientowana odezwała się.
- Gdzie jestem? Kim do licha on jest...i...jak długo tutaj jesteście?
Zwróciła się do towarzyszek. Spojrzała na sługusa Christophera.
- Ej, Ty! Wiesz kim jestem? Uwolnij mnie a nie posądzę Cię o współudział w porwaniu i współpracy z...porywaczem.
Odezwała się chłodno unosząc dumnie podbródek.
- Uwolnij nas, a obiecuję że nie pisnę o Tobie ani słówka.
Zaczęła próbując się tym czasem uwolnić co właściwie było bezpodstawne, bo niestety łańcuchy trzymały cholernie mocno.

Zacisnęła pięści. Jak on mógł jej to zrobić? Co chciał przez to osiągnąć? Uprowadzając ją nie tylko sobie zaszkodził, ale również ściągnął pościg. Wiedziała, że w końcu ktoś zacznie jej szukać. Chociażby przyjaciółka, czy pracodawcy którzy oczekiwali jej pojawienia się na spotkaniach. Będą próbowali się z nią skontaktować, więc liczyła że w końcu się coś ruszy. Może jej krewni...może jej rodzina, z którą nie widziała się od...bardzo dawna. Nie wiedziała co powiedzieć, jak się zachować. Na słowa koleżanki z celi obok uniosła wzrok.
- Od jak dawna tutaj jesteś? Jak Ci na imię?
Zapytała wpierw by zaraz potem dodać nieco spokojniej.
- On może nie, ale moi pracodawcy na pewno się zdenerwują, że mnie niema. Tak samo moja przyjaciółka. Zgłoszą to, odnajdą mnie.
Odezwała się ze spokojem.
- Jestem adwokatem, ludzie zauważą mój brak. Nie zamknęłam jeszcze wszystkich spraw.
Mówiła z przekonaniem i pewnością siebie.
- Nie ważne czy mnie słyszy czy nie, ktoś przyniósł jedzenie....ktoś na pewno stoi i pilnuje, mam to gdzieś. Niech sam sobie je. Wolę zdechnąć z głodu niż to ruszyć.
Parsknęła pod nosem. Była wściekła, a jedzenie jakie miała podstawione przed sobą przesunęła nogą w stronę krat.
- Chcesz to weź. Ja tego nie ruszę.
Odpowiedziała obojętnie wpatrując się przed siebie. Szarpnęła wściekle za łańcuchy.
- Czemu mnie nie zabił...czego on chce?

- Mazikeen. Nazywam się Mazikeen.
Przedstawiła się po chwili i spojrzała na dziewczynę w milczeniu obserwując jej reakcję. Dostrzegła obojętność w jej twarzy skierowany nie tyle co do Maz, a do niej samej. Do losu jaki jej pozostał. Uniosła brew i skinęła głową.
- Czyli jeśli nie będę jadła...zabije mnie na Waszych oczach...w ogóle..kim on jest. Pamiętam...on...nie, to nie jest możliwe.
Zaczęła wytrącając z umysłu to, co miało miejsce. Wzdrygnęła się nieco przenosząc wzrok na dziewczynę, która leżała nieprzytomna w celi obok, a może i martwa...tego nie wiedziała. Dla niej ona była obecnie martwa, nie reagowała przecież na nic.
- Wychodzicie w ogóle z tego więzienia? Jak tutaj wygląda bieżący dzień?
Zapytała. Musiała dowiedzieć się jak najwięcej, by móc wykombinować plan ucieczki, plan w którym będzie musiała pomóc nie tylko sobie, ale i tym uwięzionym dziewczętom, które były w łańcuchach. Musiała coś zrobić.
- Nie ważne co zrobi...jestem człowiekiem. Albo mnie zabije, albo się wydostanę z tego burdelu i pomogę Wam.
Zdecydowała. Nie miała w prawdzie za dużej nadziei na to wszystko, ale w końcu czemu nie? Wystarczyło by dowiedzieć się co dalej, jak postępować.
- A jeśli któraś musi do łazienki...albo kąpiel. Jak to załatwiają?
Zapytała zerkając po pomieszczeniu w jakim się znalazła. Nie było tutaj co oglądać, bo widoczność też miała ograniczoną ale...siedząc i czekając nie zdziała pomóc nikomu.

Wpatrywała się wpierw na dziewczynę a potem na własne dłonie, które zakute zaczęły ją denerwować. A dokładnie to na maleńkie kłódki, które były jak uwieńczenie najdrogocenniejszej ozdoby. Z tym, że ona nie miała żadnej takowej. Uniosła wzrok na Margaret i westchnęła pod nosem.
- Wampir...to wampir.
Odezwała się niemal zaskoczona sama z siebie. Uniosła wzrok na przeciwną ścianę. Przyglądała się dziewczynie, która spała.
- On ją zabił...czemu? Co takiego zrobiła? Bo odmówiła jedzenia? Mnie też za to zabije? TO niech to zrobi już teraz, bo nie mam zamiaru niczego ruszać.
Parsknęła i kopnęła tacą tak, że poleciała prosto w stronę wejścia do celi.
- Gdzie zabierają? Opowiedz mi jak to wygląda?
Poprosiła zerkając na dziewczynę. Jednak słysząc jej słowa uniosła brew totalnie zaskoczona.
- Że kurwa co?! Nawet niewolnik jest lepiej traktowany! Mam robić pod siebie?! Chyba z głupim się macał!
Wydarła się rozjuszona. Tego było za wiele, jak śmiał ją tak potraktować?! Zerwała się na równe nogi próbując wyrwać łańcuchy ze ściany. Szarpiąc musiała narobić niezłego hałasu, ale miała teraz to gdzieś. Ewidentnie, jedna była trupem a pozostałe obie były totalnie przestraszone i uległe. Przynajmniej tyle zdołała zauważyć. Ona...ona nie była ani odrobinę do nich podobna.
- Ty przeklęty potworze! Zapłacisz mi!
Cedziła przez zęby z całych sił próbując się uwolnić. Czuła jak łańcuchy ranią jej skórę, jak ocierają się i kaleczą przez kajdany. Czuła ból, czuła jak ręce ma obtarte, ale miała to gdzieś. Musiała się uwolnić.

Gdy mówiła Margaret, Mazikeen słuchała jej wpatrując się przed siebie prosto w śpiącą dziewczynę. Jej wściekłość rosła z każdą chwilą. Już w ogóle gdy słyszała co powiedziała tamta. Zmienił dziewczynę tylko dla tego, że nie była mu posłuszna? Parsknęła wściekła. A niech ją zmieni, niech spróbuje...z tego co słyszała dziewczyna widocznie była wygłodzona. Zatem...dla Maz, było wszystko jedno, wiedziała że nie podda się, gdy ją przemieni również się nie zmieni. Nie będzie mu posłuszną suką, która będzie spełniać jego zachcianki. Nie ona. Ona była inna. Jednak, czy na tyle odważna, by się znowu mu sprzeciwić? Kolejny raz? Odruchowo chwyciła się za kark. Wzdrygnęła się i opadła na kolana. Robiło się jej zimno. Przez co zaczęła dygotać na całym ciele. Ale nie tknęła koca. Nie wiedziała kto pod nim spał prędzej, poza tym, nie miała zamiaru posłusznie kwitnąć tutaj i czekać na nie wiadomo co. Czuła głód, który stawał się już coraz bardziej nieznośny. Jednak po chwili i ona zasnęła zmęczona oraz wykończona szarpaniem się.

Koce akurat były świeże, przeprane. Nie dostawały przepoconych czy takich, pod którymi nie wiadomo kto spał. Były czyste, co o razu można było zauważyć. Byleby miały kobiety ciepło w tych celach. A czy go używały, to już od nich zależało.
Godziny mijały, wieczór zapadł. Christophera jednak nie było. Nie pojawił się przez całą noc. W posiadłości zaczął wzmagać się niepokój. Kontrolę nad wszystkim przejął jego syn, który nakazał wtedy przynoszenia więziennym codzienne trzy porcje jedzenia i dostawił wiadra na opróżnianie. Do czasu, aż jego wampirzy ojciec nie wróci. Co nie znaczy, że nie wszczęli poszukiwań po trzech dniach, odkąd nie mieli od niego żadnego znaku życia.
Kobiety w tych celach przesiedziały z dobry tydzień. Zapewne wymęczone i pragnące skorzystania z dostępu do wody by się wykąpać. Musiały jednak swoje przesiedzieć i czekać cierpliwie na ciąg dalszy swojego losu. Aż w końcu Christopher się odnalazł, będąc przywiezionym przez wampira zasiadającego w Radzie. Udał się na odpoczynek a jego powrót, uspokoił jego wampirze dzieci.
Kolejnej nocy, od jego powrotu po długiej nieobecności, kiedy doszedł już do siebie a rany były wyleczone, wraz z towarzyszącym mu synem udał do lochów by sprawdzić stan kobiet.
Zatem na korytarzu, pojawiło się dwóch wysokich mężczyzn. Obaj będący wampirami. Zatrzymali się przy celi kobiety, która była przemieniona w wampira.
- Nadal nie je. Odchodzi już od zmysłów. To rzadkość, by unikała krwi w tak długim czasie. Coraz gorzej też wygląda.
Powiedział młodszy wampir, oceniając sytuację ich ofiary. Christopher na razie nic nie powiedział, przyglądając się tej biednej dziewczynie. Faktycznie nie wyglądała dobrze. A że mieli noc, to nie spała. Siedziała w kącie i mimo posiadania około dwudziestu lat, wyglądała na osiemdziesiąt, jeżeli nie po śmierci wykopana z trumny. Wysuszona, bo krwi nie piła. Jej silna wola była zbyt silna, że sami nie potrafili sobie tego wyobrazić. Co gorsza, ona już niemal nie kontaktowała z otoczeniem. Wpatrując się w jeden punkt. Jakby jej dusza opuściła skorupę tego ciała.

Czas mijał nieubłaganie, a Maz czuła przemożną ochotę wyjść z tego syfu i się porządnie wykąpać. Mało tego, odpocząć i wyspać się tak jak zawsze, w miękkiej pościeli bez zbędnej odzieży. Jednak niestety. Jedno co się zmieniło to posiłki oraz dostawione wiadra. Maz posiłki jadła dosłownie odrobinę, byle uspokoić żołądek. Przeważnie odrobinę tyle, by nie opaść z sił. Musiała spróbować uciec. Musiała. Aż pewnego dnia w końcu pojawił się. On oraz jakiś inny wampir. Mazikeen rozpoznała Christophera. Jedak to nie on był jej punktem widokowym, w który wlepiała ślepka od długiego czasu. Od kilku dni przyglądała się dziewczynie z celi naprzeciwko. Była taka jak ona, waleczna i pewna siebie. Jednak to Maz przestała jeść. Przez co też osłabła i to bardzo. Jednak nie na tym miała zakończyć wszystko. Zmęczona po szarpaniu się w przeklętych łańcuchach w końcu zrezygnowała i opadła na kolana pod ścianą z dala od tacy, która i dzisiaj wróciła ledwo napoczęta. Kilka kęsów pieczywa nic więcej. Skulona w rogu celi milczała. Zamknęła powieki zwijając się w kłębek na tyle na ile tylko mogła. Do tego temperatura cel nie sprzyjała jej. Czuła, że coś się z nią dzieje, czuła że ma temperaturę, drżenia ciała. Przeziębienie nie miało zamiaru ustąpić, tym bardziej że Maz miała delikatną i wrażliwą cerę oraz organizm.

Christopher zastanawiając się nad losem nowej wampirzycy, rozejrzał się po chwili po pozostałych trzech, analizując stan fizyczny i psychiczny pozostałych kobiet. Starał się też odczytać ich myśli, które powinny być dla niego otworem. Problem może stanowić rozpoznanie ich i ogarnięcie, co do której należy jakie pragnienie. Dłuższą uwagę skupił na Mazikeen, którą jako ostatnią tutaj sprowadził. Nie wyglądała za dobrze, co mógł stwierdzić ze swojej obserwacji. Pozostałe też wyglądały na zmęczone.
- Te trzy, każ zabrać do osobnych komnat. Niech zapewnią im kąpiel i czyste ubrania. Zaś co do niej...
Wydał polecenie, wskazując kolejno trzy kobiety w tym Mazikeen i jej towarzyszkę od rozmowy, po czym spojrzenie wrócił na wampirzycę.
- Znajdźcie jej jakiegoś żebraka by się posiliła. Jeżeli nadal będzie stawiać opór... zrób co do Ciebie należy.
Nie do kończył wprost, ale jego syn wiedział o co chodziło. Miał tę wampirzycę zabić, wystawiając na promienie słoneczne. Po wydanych poleceniach, Christopher opuścił lochy. Wszystkim zajął się jego syn, nakazując służbie wyprowadzenie kobiet z cel, zaś dla jednej przyprowadzenie ludzkiego osobnika, by mogła się posilić świeżą krwią, skoro nie chciała zwyczajnie przygotowanej przez nich. Co aż było szczerze mówiąc, dla niego dziwne.
Każda z dziewczyn pokolei została wypuszczana i przenoszona do komnat gościnnych. Niezależnie od tego, czy się opierały czy nie. Jeżeli zaszła konieczność, wyprowadzano je siłą.


[z/t + Mazikeen]