Restauracja Green Hat

Nie no tego było za wiele. Musiała przecież się wydostać nim ten się obudzi. Jakoś nie widziała możliwości ucieczki gdy wampir się przebudzi. Raz, pytanie czy nie będzie głodny, dwa jego zdolności wampirze są o wiele bardziej rozwinięte niż ona sama do kwadratu! Jak miałaby dać nogi wampirowi? Przecież to nie jest nawet możliwe! Zacisnęła dłonie w pięści.
- Muszę na stronę...
Mruknęła pod nosem wpadając w końcu na pewien pomysł. Uśmiechnęła się niewinnie jak małe dziecko.
- Chyba nie sądzisz, że sir Woronow się ucieszy gdy się przebudzi a usłyszy same skargi prawda?
Dodała z uśmiechem na ustach. Tego nie mógł jej bronić. Musiał się zatrzymać jeśli nadal byli w ruchu. Wówczas Pho miałaby okazję do ucieczki.

Odwrócił się do niej i położył teatralnie palce na brodzie.
- Pomyślmy... Chyba nie sądzisz, że sir Woronow uwierzy prędzej tobie niż mnie, co? - zaczął ją przedrzeźniać.
Westchnął, orientując się, że zaczynają zachowywać się jak banda dzieciaków. Prawie pomyślał, że z czterdziestką na karku, nie wypada mu już wchodzić w takie kłótnie. Prawie, bo miał to głęboko gdzieś i już widział oczyma wyobraźni, jak zaczynają neden przez drugiego krzyczeć do Konstantina, skarżąc na siebie...
- Nie mogłaś sobie wybrać bardziej oklepanej wymówki, co? - mruknął. - Ależ owszem, możemy się zatrzymać. Mam tylko kilka warunków. Przeszukam cię, odprowadzę i jeśli przyłapię cię na kombinowaniu, do końca drogi będziesz sikała do tego tam kubeczka. - Wskazał jej naczynie, o którym mówił. - I to tak, żebym miał pewność, że niczego nie kombinujesz. Umowa stoi?

Nie no on sobie po prostu robił jaja...ona miała pozwolić na to by ją obmacywał? O nie...ale nie mając wyjścia skinęła głową. W końcu co jej tam...niech sobie pomaga a ona w razie czego zacznie krzyczeć...jeśli ten dupek na plandece faktycznie żyje to powinien zareagować prawda? Nie sądziła jednak, że wampir nie mógł wyjść na światło dzienne, więc będzie miała okazję na ucieczkę. Uśmiechnęła się delikatnie pod nosem i uniosła dłonie ku niebu.
- Jak dobrze słyszałam nim się ocknęłam, masz trzymać łapy z daleka, więc...jeśli nie obawiasz się,
że powiem mu jak mnie macałeś.
Przyznała z nutką zadziorności.
- Ale skoro chcesz sobie pomacać a potem stracić palce...droga wolna.
Wyszczerzyła się pod nosem. Sama nie posiadała nic przy sobie co mogłaby teraz wykorzystać. Ale nie miała zamiaru się poddać i dać wywieźć. Od czeka cierpliwie aż ją odprowadzi a potem da nogi.

Zatrzymał konie i wszedł na wóz. Nie bał się tych gróźb. Nie wyglądała na wojownika, a jeśli nim była, bardzo dobrze się ukrywała. Tak czy inaczej musiał ją przeszukać. Już i tak mieli małe opóźnienia, a co dopiero, gdyby musiał ją ganiać po całym mieście i tłumaczyć się, dlaczego wydziera się na całe gardło. Jeszcze znalazłby się jakiś rycerz na białym koniu, chcący ją uratować.
Stanął tak blisko niej, że spokojnie mogła poczuć jego oddech na swojej skórze.
- W takim wypadku proszę tylko o jedno. Nie zapomnij dodać pikantnych szczegółów, gdy będziesz opowiadać sir Woronowowi, co ci zrobiłem, bo też chętnie posłucham - mruknął.
Przeszukał dziewczynę, starając się mimo wszystko, by nie wyglądało to jak obmacywanie, czego tak bardzo się bała, choć nie ukrywał, że mimo wszystko sprawiało mu to małą radość.
- Zawiodłaś mnie. A już myślałem, że będę musiał cię rozebrać, by zabrać ci kilka niebezpiecznych przedmiotów, którymi mogłabyś zrobić sobie krzywdę.
Usiadł na swoim miejscu i ruszył dalej. Musiał znaleźć odpowiednią miejscówkę, gdzie nie będzie miała zbyt dużo pola do popisu. W końcu znalazł jedną z knajp na uboczu, która nie cieszyła się zbyt dobrą opinią, a przynajmniej tak właśnie wyglądała. Tam nikt nie będzie zwracać uwagi na jej zachowanie.

- Możesz być pewny, że dodam coś od siebie.
Zakpiła by po chwili obserwować jak powóz zatrzymuje się na chwilę a zaraz potem sługa wampira przystąpił do "obmacywania" na co Phoebe uśmiechnęła się pod nosem. Gdy tak sprawdzał czy aby nic nie posiada "przypadkiem" kopnęła go w kolana. Wiedziała, że tego to aby załaskotało, ale niech sobie nie myśli, że ma zwyczajną dziewkę, która pozwoli traktować siebie jak niewolnicę.
- Wybacz, łaskotki...
Wyszczerzyła się z drwiną po czym wzruszyła ramionami udając niewiniątko.
- Miałabym, gdyby moja torebka tutaj była. Ale oczywiście Twój kolega zapomniał jej zabrać.
Parsknęła pod nosem. Gdy zbliżyli się do knajpy uniosła brew. Miał zamiar ją tam wprowadzić? No pięknie...a sądziła, że może nie będzie tak źle.
- Chyba nie masz zamiaru mnie tam wprowadzić...
Skrzywiła się na widok obskurnego budynku.

Kiedy go uderzyła, warknął, że jeszcze raz to zrobi, a odłoży swój honor, wraz z zasadą o niebiciu kobiet. Mógł znieść sporo, ale to nie oznaczało, że pozwoli jej na każdą zagrywkę, jaką próbowała. W myśl zasady im lepiej żyjesz ze swoimi porywaczami, tym łatwiej będzie przez to przejść. A ona najwyraźniej wybierała tą trudniejszą drogę. W końcu nie dostał żadnego rozkazu o tym, że nie może ponieść małego uszczerbku na zdrowiu.
Złapał dziewczynę za ramię i wyprowadził na zewnątrz, upewniając się przed tym, że wszystko jest odpowiednio zabezpieczone i nikt ich nie okradnie, a Woronow jest bezpieczny. Ruszył w stronę podejrzanej gospody.
- Dlaczego nie? Tu chętniej cię zgwałcą i oddadzą w moje ręce, niż pozwolą zwiać, a krzyk będzie dla nich wręcz zachęcający. Sądzę, że ci się spodoba towarzystwo.
Kiedy weszli do środka, machnął ręką do barmana, który wydawał się dziwnie znajomy. Albo mu się zdawało... Podszedł pod same drzwi koedukacyjnej ubikacji (bo kto by się tym przejmował w takim miejscu), a sam usiadł przy stoliku obok, zamawiając piwo. Może i wygadywał brednie, ale gdyby któryś z nich próbował jej coś zrobić, rozpoczęłaby się burda. Dlatego może trochę obawiał się, że do środka miały wstęp nie tylko kobiety, a połowa z towarzystwa miała dłonie wielkości jego głowy, a sam Anthony był już na tyle stary, by mieć już dosyć burd, przynajmniej tych własnoręcznie wywołanych.

Pisnęła cicho gdy złapał ją za nadgarstek. Oj siniak będzie...dziewczyna była bardzo wrażliwa, a dokładniej jej skóra, która zaraz robiła się sina. Nie mniej, nie miała zamiaru się poddawać. Uczona była przetrwania a hasłem jakie wiecznie jej powtarzano "by przetrwać, trzeba walczyć". Musiała zrobić wszystko byle tylko dotrzeć do celu i uciec. By przetrwać. Jeśli będzie miała dostać syndromu Sztokholmskiego to go dostanie w innym terminie, nie teraz! Więc gdy tylko wsadzono niemal siłą ją do budynku skierowała się prosto do wychodka bo inaczej tego nazwać nie szło. Wewnątrz smród jaki poczuła sprawił, że zrobiło się jej niedobrze. Skrzywiła się nieco ale zaraz potem rozejrzała się dookoła. Małe okienko. Było oczywistym, że jak jej napastnik tutaj wejdzie pierwsze co spojrzy w stronę okna, przekonany że uciekła nim. Kabiny nie były niczego sobie za bardzo ogrodzone. Więc pozostawało jej po prostu zaryzykować. Westchnęła pod nosem i ruszyła pospiesznie w stronę okna. Otworzyła je, wdrapała się na parapet i zrzuciła stojący więdnący już kwiatek. Zaraz potem wskoczyła do najbliższej kabiny. Wspięła się na muszlę i czekała, gotowa do ucieczki.