Serehole Mill

/ po opuszczeniu posiadłości Christophera

Andrew podjąwszy się opieki nad Akashą, zabrał ją z Londynu zmierzając prosto do Birmingham. Nie przerywali jazdy konnej, jedynie na moment, by one same trochę odpoczęły. Korzystając z tego, że noce zaczynają być dłuższe, miał nadzieję przekroczyć chociaż granice miasta Birmingham. Kilka długich godzin podróży się co prawda opłacało. Co jakiś czas Andrew spoglądał na Akashę, by upewnić się, że jest gotowa tak daleko wędrować i czy nie tęskni czasem za swoim domem. Robią to dla jej dobra, skoro tak zmieniło się teraz jej życie.
W końcu dojechali do miasta i skierowali nad jezioro. Po drugiej jego stronie znajdował się młyn. Andrew zsiadł z konia.
- Zatrzymamy się tutaj na dzień w młynie. Odpoczniemy i następnej nocy pojedziemy do Siedziby.
Zakomunikował młodej wampirzycy, przenosząc na nią spojrzenie. Jakby też chciał sprawdzić jej stan wytrzymałości. Jeszcze niedawno była księżniczką, zanim została przemieniona. Jak szybko pogodziła się ze zmianą środowiska i statusu?

Akasha miała to do siebie, że była zwana "Czarną Panią" Kobietą, która pod peleryną nosiła ubogim do slamsów jadło z królewskiego stołu. Ci co ją znali milczeli dziękując, inni nie mając pojęcia kim była zapewne doznali szoku, gdy nagle zniknęła z ulicy. Więc nie przerażała ją noc w młynie. Dla niej, po prostu było to miejsce, miejsce gdzie musiała przetrwać kolejny dzień. Skinęła w milczeniu głową, droga konno nie była taka bolesna i ciężka jak oddalająca się droga za jej plecami, która pozostawia po sobie wiele wspomnień. Nie tylko tych bolesnych ale i radosnych. Zsiadła z konia starając się zachować własną godność bo no...nie chciała spaść z konia na tyłek prawda. Ale jakoś udało się jej zsunąć i stanęła na giętkich jak gąbka nogach.
- Dobrze. Chciałam przeprosić za sprawione problemy. Nie znam tego świata za dobrze, jednak...wiem, że stałam się nie lada problemem. Mam nadzieję, że nie sprawię tym nikomu problemów.
Przyznała cicho.

Słuchając jej słów, westchnął gdy znów z ust Akashy padły słowa przeprosin.
- Nie przepraszaj. Nie zostałaś przemieniona z własnej woli. Takim jak Ty trzeba pomóc się odnaleźć w tym świecie. Inni woleli by umrzeć. Mogę Cię jednak nauczyć żyć tak, byś nie musiała zapominać o człowieczeństwie.
Odpowiedział, posyłając jej lekki uśmiech.
Ujął po chwili uzdę konia i poprowadził go naokoło dużego jeziora by dotrzeć spacerem do młyna. Poczekał także na księżniczkę, która dołączy do niego.
- Boisz się?
Zapytał po chwili, kiedy ich chód się zrównał. Pytanie zadał dla zwyczajnego zbicia nudy. Nie zawsze lubił spacerować w ciszy. A kiedy miał towarzystwo, podejmował jakieś rozmowy. W tym przypadku, dobrze byłoby poznać Wiktorię, jako że przyjdzie im spędzić sporo czasu razem.

Taka już była, starała się w miarę funkcjonować, ale nie potrafiła. Wiedziała, że komuś zależało na śmierci rodziny, jej rodziny. Na śmierci władców. Ale mimo to nadal jakoś się trzymała, potrafiła uciec by nie zabić nikogo, była w stanie zapanować nad sobą. Nie mniej miała wyrzuty sumienia za śmierć kilku ludzi, osób które znała. Na jego słowa tylko się uśmiechnęła, utrzymanie człowieczeństwa. Czy to w ogóle było możliwe? Raczej tak, w końcu tamta wampirzyca i wampir, którzy się nią zajęli nie rzucali się na każdego. Ona...gdyby była cholernie spragniona...nie wiadomo co by się stało.
- Będę wdzięczna jeśli tego dokonasz nie chciałabym stać się potworem.
Przyznała cicho i uśmiechnęła się lekko gdy jechali dalej. Gdy Andrew wziął konia za uzdę, i ruszył zrobiła to samo by po chwili do niego dołączyć. Jego pytanie nieco ją zaskoczyło.
- Czy się boję? Tak, boję się. Stworzył mnie ktoś, kto nie miał na tyle odwagi by się mną zająć, by wyjaśnić co się ze mną dzieje. Jestem zdana na nieznane mi osoby, zdana na siebie. Moje znane życie dobiegło końca a zaczęło się nowe, którego w ogóle nie pojmuję. Jak mogłabym się nie bać? Boję się jak nigdy tego co będzie i tego co jest.
Przyznała niepewnie spoglądając na mężczyznę.

Chciała zachować człowieczeństwo. Może będzie jeszcze szansa by ją tego nauczyć, jak żyć wśród ludzi, będąc wampirem. Dla niego nie było to trudne zadanie, mając własny bagaż doświadczeń. Nie wszystkie wampiry, jakie spotykał, akceptowały jego podejście do życia. Nie akceptowały w nim tego, że w większości jest bardziej człowiekiem niż wampirem.
To, że Wiktoria się bała, było oczywistym faktem. Zapytał też dlatego, by mieć pojęcie jak ją chronić i czego ją uczyć. Ich podróż nie skończy się tylko na zarejestrowaniu jej w Radzie, ale też na przygotowaniu do życia jako wampir.
- Nic nie pamiętasz z tamtej nocy? Żadnego charakterystycznego znaku, elementu? Jego spojrzenia, zapachu, ubrania?
Zapytał, by wiedzieć jak stoi daleko z pamięcią o swoim stwórcy. Kto wie, czy nie została zaatakowana podczas snu. Mogło tak być, niezależnie od swojego miejsca przebywania.
Wielu, którzy zostają wbrew swojej woli wampirami boi się. Ale spotykałem też takich, co tego pragnęli i nie straszne im być wampirem.
Dodał, kiedy szli spokojnie ścieżką zmierzając w kierunku młyna.

Jego pytanie dało jej do myślenia, w prawdzie nie pamiętała niemal nic. Kompletnie nic! Obudziła się w swojej komnacie, pamiętała tylko że ktoś ją niósł. Mijali ludzi ale nikt nie reagował jakby ich nie widzieli. Aż dotarli do komnat. Nic nie mówił, tylko ją położył na łożu i odszedł. A rano...tego nie zapomni...wzdrygnęła się nieco wracając wspomnieniami do rzeczywistości.
- Nie...chyba nie. Nie wiem...to działo się tak szybko. Jedyne co pamiętam z tamtego wieczoru...to to, że szłam by pomóc jak zawsze ludziom potrzebującym. Wracałam koło fontanny, przy której zawsze stawałam jak wracałam ktoś mnie zaszedł od tyłu nie pamiętam co się wówczas działo, poczułam tylko ból a potem krew w swoich ustach. Wiem, że mnie niósł do komnat, ale o dziwo nikt mnie i jego nie widział. Dopiero kolejnego dnia, a raczej wieczora bo nie mogła mnie służka ponoć dobudzić...potem...zabiłam ją, stajennego, kilku innych...
Urwała po chwili i przetarła dłonią twarz i cicho westchnęła.
- Ale...zanim przyjechałeś by mnie zabrać. Straciłam nagle przytomność. Jedyne co zobaczyłam to te dziwne oczy...a potem na chwilę mignęła mi jego twarz...ale słabo to pamiętam. Nie wiem, zresztą to nic ważnego.
Westchnęła cicho. Spojrzała na swego przybranego brata a zarazem opiekuna i cicho westchnęła.

Sytuacja młodej wampirzycy nie przedstawiała się ciekawie. Została najwyraźniej napadnięta i przemieniona przez wampira. Interesującym okazał się być fakt, że została odniesiona do swojej komnaty. A skoro nikt jej i jego nie widział, to czy możliwe by ten wampir posiadał zdolność niewidzialności? Bardzo prawdopodobne. Nic dziwnego, że nie został zauważony wraz z księżniczką na rękach.
Kolejne słowa, dotyczące jej wizji, również były warte uwagi.
- Przebudziła się w Tobie zdolność jasnowidzenia. Osoba którą widziałaś, jest ważna. Żadnej wizji nie możesz bagatelizować. Każda posiada swoją interpretację. Nie zawsze pokazują to co się wydarzy lub wydarzyło. Częściej ostrzegają nas przed czymś lub kimś. Tak czy inaczej, trzeba nauczyć się ich interpretacji.
Odpowiedział spokojnie. Nie uważał, by to co widziała było nic nie ważne. Było ważne.
- Co, jeżeli osoba którą widziałaś w wizji, była Twoim stwórcą? Nie chciałabyś go odnaleźć?
Zapytał, na krótko przenoszą wzrok na jej twarz, by dostrzec emocje. Reakcję, co by zrobiła, gdyby miała możliwość poznania swojego rodzica.

Słuchała w milczeniu tego co mówił. Fakt, widziała w tym nie tylko znane jej kąty począwszy od stodoły, którą podpaliła a kończąc na fontannie i tym mężczyźnie o piwnych oczach. Nie mogła sobie jednak przypomnieć jego twarzy. Mignęła jej zaledwie na chwilę. Westchnęła pod nosem a słysząc słowa wampira pokręciła głową.
- Sama nie wiem, prawdę mówiąc...chciałabym, ale jednocześnie boję się tego spotkania. W końcu czemu mnie przemienił i odstawił do komnat? Przecież mógł mnie zabić. Zostawić na pastwę losu. Ale nie, postanowił mnie odnieść do mojej komnaty. W ogóle skąd wiedział...jak...mam tyle pytań na które nie mam odpowiedzi.
Przyznała cicho i westchnęła nie mając pojęcia co o tym wszystkim myśleć. Chciała poznać swego stwórcę, ale jednocześnie jakoś nie bardzo miała pewność tego, czy ten by tego sam chciał. W końcu po co ją przemienił i zostawił? Dowiedziała się już tego, że pozostawiając ją samą sobie groziła mu kara. Zamknęła na chwilę powieki i spojrzała na wampira po chwili.
- Słyszałam, że Ci wyższą rangą...starsi czy jak to jest...że...że oni szukają innych. Takich jak my...ale czemu? A co jeśli to właśnie ktoś z tych poszukiwanych mnie przemienił i zostawił? Przecież wiedział, co mogę zrobić...jak to wszystko może się skończyć.
- Poza tym...jak mogę się tego nauczyć? Interpretowanie wizji nie jest proste...To co widziałam...nie tylko jego oczy i twarz, której prawdę mówiąc nie mogę sobie przypomnieć bo to zaledwie chwilę trwało...ale stajnia w której się ukrywałam a którą spaliłam...no i ta fontanna...nie rozumiem, co to ma wspólnego z tym, który mnie zmienił.

- Jedno co powiedziałaś, zrobił. Zostawił Cię na pastwę losu, bez wiedzy i przygotowania do życia jako nowa istota. Nie wiedziałaś co się z Tobą dzieje, kiedy podobno przyszła do Ciebie służka a Ty nie panując nad sobą, zabiłaś ją.
Odpowiedział, jednocześnie analizując i wyjaśniając to co mu przedstawiła. Wampir który ją przemienił, musiał się czymś kierować. Z jakiegoś powodu wybrał sobie księżniczkę by wszcząć także zamieszanie w posiadłości Królowej. Jaki jednak był jego cel tego wszystkiego? Co chciał osiągnąć?
- Jeżeli to jeden z poszukiwanych, to jego wyrok może się pogłębić. Nie tylko ludzie, ale i nasza rasa posiada swoje prawo. Nie wszyscy jednak tolerują zakazy i nakazy stworzone przez Radę Wampirzą. Ten który Cię przemienił, musiał mieć jakiś cel. Prędzej czy później, rozpoznasz twarz swojego stwórcy. Wizje staną się wyraźniejsze, jeżeli nauczysz się nad nimi panować i je interpretować. A co najważniejsze, starać zapamiętywać jak najwięcej szczegółów. Też przez to przechodziłem.
Dodał do jej kolejnej wypowiedzi. W tym samym czasie, mieli już połowę drogi do młyna za sobą. Do wschodu słońca pozostawało jeszcze trochę czasu, także warto wykorzystać na spacer.

- Zabiłam...nie tylko ją...
Przyznała cicho czując się fatalnie z tą świadomością. Zabiła dwie niewinne osoby. Dwie osoby, które jej ufały, znały ją i były oddane. Przymknęła powieki nie wiedząc co ma powiedzieć, jak się zachować. Wszystko było takie...pogmatwane. Pragnęła dowiedzieć się kto jest jej stwórcą, jej wampirzym ojcem, jednak bała się tej wiadomości i informacji czemu to zrobiono. Kim był...jaki miał cel? Nie wiedziała. Świadomość, że przechodził przez to co ona tylko dodawało jej otuchy i pewności, że wszystko jednak będzie dobrze.
- Nauczysz mnie tego?
Zapytała po chwili nie wiedząc co ma ze sobą zrobić.
- Jak dotrzemy na miejsce...do tej całej rady...czy mogę mieć problemy przez to wszystko?
Zapytała cicho nie wiedząc co ma myśleć.

- Nie zadręczaj się tym. Z takim myśleniem nie przetrwasz. Jako wampiry nic na to nie poradzimy, że przyjdzie nam odebrać życie człowiekowi. Nie panowałaś nad sobą. A żeby zadbać o swoje bezpieczeństwo, na pewno przyjdzie Ci walczyć z tymi, którzy będą chcieli Cię zabić. Za to, kim jesteś.
Odpowiedział spokojnie, lecz szczerze i zgodnie z prawdą. Są istoty, które pragną wyeliminowania ich rasy. Zapewne Akasha doświadczyła już tego. Ale i dzięki niej, ocaliła nie tylko siebie ale i dwójkę innych wampirów.
- Mogę jedynie dać Ci wskazówki, jak sobie z tym radzić. Jak ćwiczyć i zrozumieć wizje. Nauczyć się ich kontrolowania musisz sama.
Odpowiedział na kwestię jej umiejętności. On z kolei sam musiał się nauczyć opanowania swojej zdolności, zrozumienia jej i przywoływania. A to nie jest proste zadanie. Wymaga lat pracy.
- Problemy będzie miał ten, który Cię przemienił. Ty nie jesteś niczemu winna.
Tutaj posłał jej lekki uśmiech pocieszenia.
- Póki jest ktoś, kto przejmie pieczę nad Twoją opieką, nie powinno być problemów. Gdyby tak nie było, a jakimś cudem Rada dowiedziałaby się, że grasujesz po kraju jako niezarejestrowany wampir, mogli by zarządzić polowanie w celu zlikwidowania Twojej osoby.
Wyjaśnił dodatkowo, jakie mogłyby być inne konsekwencje, gdyby Andrew nie wziął jej pod swoje skrzydła i nie zdecydował zabrać ją na prezentację do Rady Wampirzej.

Skinęła głową wiedząc co ma na myśli. W końcu jej głównym produktem żywnościowym była krew, nie jadała niczego innego. Więc będzie musiała jakoś się nauczyć panować nad tym wszystkim. Chociaż...wiedziała, że w domu Christophera nie było zabijania. Oni mieli krew, nie wiedziała skąd, nie obchodziło ją to, mieli i ona z tego mogła korzystać. Więc nie miała problemu a teraz...nie wiedziała jak będą się posilać. Nie mniej, nie ruszyła tego tematu.
- Rozumiem, więc...pomóż mi na tyle na ile możesz.
Uśmiechnęła się lekko i cicho westchnęła pod nosem.
- Więc od teraz, Ty będziesz moim...prawnym opiekunem w tym świecie tak?
Zagadnęła chcąc jakoś zmienić temat. To wszystko wydawać by się mogło dość...dziwne.
- Będę musiała chyba kupić sobie jakieś suknie czy coś...dostałam od Marii kilka na zmianę, jednak nie wiem czy mi to wystarczy. Dwie suknie na zmianę to trochę mało...jeśli mogę jakoś zapracować na nie...na boga, kiedyś wszystko było takie proste a teraz...
Wzdrygnęła się nieco bo szczerze nie miała pojęcia jak sobie z tym wszystkim poradzi. Przecież jeszcze jakiś czas temu miała służbę, pokojówki itd a teraz. Teraz nie miała totalnie nic.

Księżniczka będzie musiała uczyć się wszystkiego dosłownie od podstaw, jeżeli będzie chciała cokolwiek w życiu osiągnąć i przetrwać, gdy przyjdzie jej samotnie przemierzać miasta i kraje.
- Postaram się.
Lecz jak też wcześniej wspomniał, nie obiecywał jej niczego. Umiejętności nabyte przez wampiryzm, każdy powinien sam nauczyć się ich opanowania i dojrzeć do ich zrozumienia, jak z nimi postępować. Metodą prób i błędów.
- Jeżeli Rada Wampirów zaakceptuje moją prośbę, to tak.
Właściwie to opieka nad Akashą została mu z góry przydzielona przez Christophera, a jako że ten jest jego "wampirzym ojcem", zgodził się. Nie często mu czegoś odmawiał.
- Im mniej bagażu, tym lepiej. Ale jeżeli uważasz, że potrzebujesz czegoś więcej do przebrania, to kupisz dopiero jak zapracujesz na siebie. Pamiętaj, tytuł księżniczki u Ciebie wygasł wraz z Twoją śmiercią. Jesteś zwyczajną mieszczanką. Nie masz majątku i nie będziesz mieszkać w luksusach. Lepiej do tego się przyzwyczajaj.
Udzielił jej szczerej odpowiedzi. Ich spacer powoli dobiegał końca, kiedy budynek młyna zaczynał wyłaniać się z zarośli leśnej i rósł w ich oczach.

- Dziękuję.
Chęć pomocy przez mężczyznę była szanowana przez Aki, która nie miała bladego pojęcia co się z nią dzieje. Wszystko tylko potęgowało jej niepewności, dopiero będąc obok niego czy innych, których poznała czuła się pewniej. Miała w nich wsparcie, którego potrzebowała jak człowiek powietrza. Wsparcia, którego nie miała w chwili gdy została sama z tym wszystkim. A teraz, miała pomoc. Rodzinę, która ją wspierała, mimo że nie była z nimi związana krwią. Nie płynęła w niej krew Christophera ani nikogo innego z jego rodziny. Przez co czuła się im dozgonnie wdzięczna. W końcu mogli ją pozostawić samą sobie. A jednak, ulitowali się nad nią i pomogli jej.
- Jak to? Czy to znaczy, że mogą odmówić? Co wówczas ze mną będzie? Przecież nie znam nikogo prócz Ciebie i Twojej rodziny.
Przyznała spanikowana i zadrżała. Nie, nie chciała nawet dopuszczać do siebie tej wiadomości. Przecież musieli się zgodzić. W końcu nie mogli odmówić wsparcia zagubionej wampirzycy. Młodej w dodatku i niedoświadczonej.
- Czyli będziemy ciągle podróżować tak? Myślałam, że jak się gdzieś osiedlimy...teraz nie...nie koniecznie. Zresztą jak wspomniałam, nie chcę nic za darmo. Wiem, na czym świat polega. Nie jestem tylko...nie byłam tylko Księżniczką.
Wyznała w końcu gdy dostrzegła budynek przed nimi. Poczuła dopiero teraz zmęczenie mając świadomość, że tutaj się zatrzymają. Była w szoku zdając sobie sprawę jak silna potrafiła być jako wampir.

- Mogą odmówić, jeżeli sami uznają, że wampir nie jest godny podjęcia opieki nad porzuconym nowoprzemienionym. W swoim przypadku nie powinnaś się przejmować. Zgodę powinienem dostać na zaopiekowanie się Tobą.
Uspokoił wampirzycę, rozumiejąc jej panikę i strach o to, co stałoby się z nią później. Ale nie powiedział, co mogłoby nastąpić w przeciwnym wypadku. Nie chciał jej bardziej straszyć.
- W tej chwili czeka nas podróż do Rady Wampirzej. Jutro powinnyśmy być na miejscu.
Odpowiedział na jej pytanie o podróż. Z zarabianiem pieniędzy i "udawanie" człowieka, przyjdzie odpowiedni moment. Możliwe że osiądą na dłużej, ale to dopiero u niego. Zatem po załatwieniu spraw w Radzie Wampirzej, będzie czekała ich dłuższa podróż.

Świadomość podpowiadała jej najgorsze scenariusze. Wiedziała jak kończą ludzie, którzy stracili wszystko. Jednak jak kończą wampiry, gdy pozostaną bez opieki? Wiedziała doskonale, a przynajmniej takie miała wrażenie. To co ją spotkało ostatnio podpowiadało jej, że prawdopodobnie zginęłaby. W końcu u bezdomnych było podobnie. Lądowali na ulicy, a ostatecznie umierali. Podejrzewała więc, że i ją mogłoby to czekać. Jednak starała się do siebie tego nie dopuszczać. Nie chciała umierać. Chciała żyć, dowiedzieć się jakie jest to życie, które jej brutalnie ukazano. Westchnęła cicho i skinęła tylko głową.
- Czuję, że nie mówisz mi wszystkiego, jednak podejrzewam czego...mimo to dziękuję Ci za milczenie.
Uśmiechnęła się lekko. Więc jutro wszystko będzie już jasne. Jutro będzie wiedziała czy będzie mogła żyć u boku nowo poznanego wampira, czy może będzie musiała stanąć twarzą w twarz z niewiadomą. Nie była zresztą zwyczajną wampirzycą. Posiadała wiedzę, której nie posiadali zwyczajne wampiry.
- Mam nadzieję, że faktycznie będzie wszystko dobrze. Obawiam się jednak, że z powodu mojego pochodzenia, może być problem. Babka, szykowała mnie na swoją następczynię. Wiem więcej, niż się wszystkim wydaje. A co jeśli...
Urwała odganiając swoje myśli. Nie chciała o tym nawet myśleć.
- Jesteśmy prawie na miejscu.
Odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się promiennie.

Dostrzegł w niej zmartwienie, a kolejne słowa to jedynie potwierdzało, że domyśliła się, czego jej nie powiedział. Mimo swojego wieku, szybko łapała fakty.
- Wielu rzeczy można się łatwo domyślić. Innych, lepiej byś dowiedziała się w swoim czasie.
Odpowiedział, chcąc też trochę dać jej do zrozumienia, że są sprawy o których jeszcze nie musi wiedzieć, a dowie w swoim czasie. Ewentualnie, otrzyma odpowiedź, jeżeli o coś zapyta. W końcu jako wampir, powinna na początek wiedzieć, jak sobie radzić w tym trudnym świecie.
Uśmiech jej odwzajemnił. W końcu bycie wampirem, nie oznacza nic złego. Trzeba jedynie nauczyć się z tym dobrze żyć i unikać zagrożenia.
- To już nie jest Twoje zmartwienie.
Odparł dość poważnie. Nie powinna się przejmować tymi sprawami. Rodzina Królewska nie powinna zaprzątać jej już głowy.
I tak rozmową dotarli na miejsce. Andrew odebrał od niej konia i udał się na bok, by je zaprowadzić do stadniny i tam je na razie pozostawić, przywiązując do odpowiednich poręczy. Wrócił do Akashy i zaprowadził ją do wnętrza młyna.
Budynek nie prezentował się kolorowo i luksusowo. Zdawał się być mało zamieszkany, co było im na rękę. Miał dobre w miarę warunki do zamieszkania, lecz o remont także prosił się.
- Rozgość się. Zatrzymamy tylko na jeden dzień i ruszamy dalej. Zajrzę do piwnic, by sprawdzić jak wyglądają warunki do snu.
Po tych słowach, skierował się do konkretnych drzwi, które powinny prowadzić do piwnicy. Jak tylko takie znalazł, otworzył i spojrzał w ciemność.
- Przydałyby się świece...
Stwierdził i zaczął rozglądać  w ich poszukiwaniu, czy nie ma gdzieś na wierzchu. Inaczej będzie trzeba przejrzeć szafki i szuflady.

Mimo wieku, ale i swego pochodzenia. Nie każda dziewczyna wychowana na przyszłą królową była gotowa na świadomość o śmierci. Jednak właśnie ona miała na tyle szczęście, że wychowana była przez rodziców, którzy nie bacząc na nic przygotowywali ją na to, że w każdej chwili może zginąć. W końcu nie była zwykłą dziewczyną. Wiele niebezpieczeństw czyha na kobiety. A teraz..wiedziała o wszystkim i była gotowa na wszystko. Obecnie jednak nie chciała umierać, nie teraz nie już. Chciała posmakować życia. Wzięła głęboki wdech i skinęła głową, w prawdzie nie była przekonana do tego by później znaczyło lepiej.
- Ale pozostaną moją rodziną nawet jeśli uważają mnie, za martwą. Mogę przecież chronić ich na odległość.
Dodała święcie przekonana, że ma do tego predyspozycje za jakiś czas. Musiała tylko posiadać wiele cierpliwości. Gdy weszła do środka rozejrzała się dookoła i faktycznie, pomieszczenie nie było takie straszne, jednak ranek może się dla nich źle skończyć. Na szczęście mężczyzna już po chwili ruszył w głąb poszukując świeczek. Aki nie siedziała bezczynnie i nie czekała, gdy tylko kazał się jej rozgościć i zaczął szukać, ona zrobiła to samo. Zaczęła przeglądać szuflady i szafki, które ledwo się trzymały kupy, ale jednak jeszcze jakoś się utrzymały. Otworzyła jedną dość za mocno bo drzwiczki pozostały w jej dłoni.
- Ups...ale chyba znalazłam świeczki...
Wydukała zmieszana odkładając drzwiczki obok i wyciągając resztki świeczek.

Andrew mimo swojego wampirzego wieku, sam pamiętał jak obserwował swoją rodzinę z oddali, upewniając się czy nic im nie grozi. Czy są bezpieczni. Nawet jeżeli i on sam był dla nich martwy. Nie zdziwiło go podejście dziewczyny, która wykazywała w tej chwili cechy ludzkie. Na te słowa nie odpowiedział jej nic. Skupił się bardziej na tym by mieli w miarę bezpieczny nocleg. Jak tylko znaleźli się we wnętrzu opuszczonego, na całe szczęście, młyna rozejrzał się szukając wejścia do piwnicy. Gdy je odnalazł, nawet wampirze oczy potrzebowały czasami dobrego rozeznania światła. Lecz nie zawsze, ale Andrew lubił światło świec.
- Wspaniale.
Pochwalił dziewczynę, choć nie umknęło mu to, że zepsuła szafkę.
- Jeszcze nie panujesz nad swoją siłą.
Dodałby jeszcze to, by zachowywała ostrożność i niczego nie psuła, lecz powstrzymał się. Nie może jej winić, skoro jeszcze nie opanowała w pełni wampirzych zdolności.
Odebrał od niej jedną świeczkę, gdzie po odnalezieniu też zapałek, zapalił. Następnie udał się schodami do piwnicy, rozglądając się po wnętrzu dość chłodnego miejsca. Nie wyglądało źle, choć było wyłożone kamiennymi ścianami. Przeszedł parę kroków dalej i dostrzegł jakieś worki z mąką czy zbożami.
- Myślę, że możemy tutaj przeczekać dzień. Weźmiemy jedynie koce z góry.
Oznajmił, wracając na górę. Świeczkę na górze już zgasił. Potrzebna mu już nie będzie.

W Aki było wiele człowieczeństwa i tylko ono trzymało ją w ryzach by nie odwalić czegoś niestosownego. Młoda wampirzyca uśmiechnęła się przepraszająco, by po chwili nieco podejść bliżej. Starała się jakoś to wszystko ogarnąć bez pomocy trzecich osób, ale niestety, musiała pogodzić się z tym, że bez wsparcia nie da rady sobie poradzić w świecie wampirzym.
- Przepraszam...
Wydusiła zmieszana i uśmiechnęła się lekko do swego obecnego opiekuna. Ruszyła w ślad za nim i rozglądając się dookoła musiała przyznać, że było tutaj naprawdę pięknie chociaż chłodno, ale jednak.
- Sądzę, że jest to najlepsze wyjście.
Przyznała kierując się w drogę powrotną na górę po wspominane koce.
- Trzeba też zablokować jakoś wejście by w razie czego nikt nie wszedł niespodziewanie. Nie chciałabym skończyć jako stek.
Przyznała bo nie miała pojęcia jak wygląda śmierć wampira.

Jak na warunki przetrwania, by móc przeczekać dzień, dla wampirów nie było tak źle. Andrew spojrzał na Akashę, ciesząc w duchu że szybko pogodziła się z innym otoczeniem, że nie są to królewskie komnaty.
- Raczej jak popiół, lub zaschnięte zwłoki.
Poprawił wampirzycę, kiedy znaleźli się na górze. Najwyraźniej nie wiedziała, jaka może czekać wampira śmierć. Co po nim zostanie. Może i przebicie serca nie zabija go, ale spalenie już tak.
Świecę zgasił. Jako że mieli światło księżyca, bez problemu poruszał się po wnętrzu.
- Poszukaj koce i zanieś na dół. Ja w tym czasie zajmę się blokadą wejścia.
Polecił, by miała jakieś zajęcie. Musiała też przywyknąć do tego, że nie jest księżniczką i nikt wielu rzeczy za nią robić nie będzie. Na siebie wziął poważniejszą część roboty, przyglądając się drzwiom, by ostatecznie stwierdzić, że przesunie komodę. Tak uczynił, kiedy drzwi zamknął porządnie, przesunął mebel bez zbędnego wysiłku. Jako wampir, zyskał siłę nadludzką.
Upewniwszy się, że okna są zamknięte i tylne drzwi także, udał się do piwnicy gdzie powinna czekać Akasha z kocami.

Niestety tego nikt jej nie powiedział, tylko przez to że nie pytała. Sądząc, że przecież to co czytała nie raz i nie dwa jest chociaż odrobinę prawdziwe. Jednak słysząc słowa wampira uniosła wzrok zaskoczona ale nic nie powiedziała idąc w milczeniu na górę. Dopiero gdy byli znów na powierzchni a nie w piwnicach przeniosła wzrok rozglądając się dookoła.
- Widać, sporo muszę się dowiedzieć jeszcze. Ale wszystko w swoim czasie.
Uśmiechnęła się lekko i rozejrzała się dookoła za kocami. Wzięła je i po chwili skierowała się w stronę piwnicy. Tam odnalazła miejsce gdzie rozłożyła koce tak by mogli się na nich położyć czy też nimi okryć. Sama usiadła na jednym z nich i przymknęła na chwilę powieki. Bała się, dopiero teraz poczuła w sobie paniczny strach przed nieznanym. Nie sądziła, że to wszystko tak szybko się skończy, że jej życie zmieni się tak bardzo. Pragnęła poczuć coś innego, ale nie spodziewała się, że jej życie się tak odmieni. Niestety, jak to mówią..."uważaj, czego sobie życzysz". Może i nie pragnęła zostać wampirem, ale pragnęła poczuć smak innego życia, poczuć się silna i pewna siebie. Jednak zamiast poczuć się tak, czuła panikę, strach i niepewność. Jutro mieli dotrzeć na miejsce...a co jeśli jej obecny opiekun nie otrzyma nad nią pieczy? A co jeśli przyjdzie jej tam zginąć? Wewnątrz targał nią niepokój. Do tego brak w ostatnich dniach Christophera tylko dodawał jej poczucia winy.