Posiadłość Christophera McQueen (1885r)

Gdzie: Posiadłość McQueen'a
Kto: Mazikeen & młody McQueen
Kiedy: kilka dni po przybyciu Mazikeen z Christopherem do posiadłości rok 1885r


Minęło kilka dni, od kiedy pojawiła się w tym miejscu. Nadal nie mogła dojść do siebie. Więcej udawała, że śpi ale bardziej czuwała by orientować się kiedy ktoś przychodzi. Wszelkie próby uwolnienia się ciągle spełzały na niczym. Nadal czuła się nieswojo i niepewnie. Młoda Pani Prawnik, teraz wyglądała jak mała myszka, wystraszona przerażona. Jednak tylko wewnętrznie. Na zewnątrz starała się pokazać jaka jest, że się nie poddaje, chociaż prawda była zgoła inna. Jednak, ona...ona musiała walczyć. Nie mogła się poddać. Jak miała zginąć, czy być sprzedana musiała pokazać pazurki. Poza tym, nie była taka jak inne dziewczęta, miała swoje za uszami, potrafiła postawić na swoim jeśli tylko była ku temu odpowiednia okazja. Niestety jej obecna sytuacja nie zawsze pozwalała na odpowiednie kroki.

Maz nie ruszyła się ani na chwilę z miejsca, chociaż już czuła się nieco lepiej to nadal jednak gdzieś tam w sobie miała zamiar wydostać się, powiadomić swoich i pozbyć się tych dziwnych ludzi. Tak, tym oni dla niej byli. Jednak czy na pewno? Nie wiedziała jak długo tutaj siedziała, czas spędzony w niewoli stał się dla niej normalnością. Dni zaczęły przepływać tak, jakby to było normalne. Dla niej właśnie tak było. Czuła się niemal wyssana z emocji, pozytywnych jak i tych negatywnych. Jedynie o czym marzyła to o chwili spokoju i pewności, że nigdy więcej się nie obudzi w tym miejscu. Starając się odgonić myśli, które same ją zaczęły przerażać. Czemu? Zaczęła coraz bardziej przyjmować do wiadomości, że posłuszeństwo głowie rodziny sprawi, że stanie się lepiej traktowana to raz, dwa że będzie miała większe luzy i zapewnione bezpieczeństwo. Stała tak w oknie, a raczej stała na parapecie wpatrując się w pustkę przed nią. Gdyby chciała skoczyłaby już dawno, ale nie robiła tego, wiedziała, że to bez sensu. W końcu skoczy i co potem? Rozjuszy jeszcze bardziej Christophera. Usłyszała dopiero jak drzwi zostały otwarte ale nie zdołała zareagować bo zaraz potem dostrzegła mężczyznę z tacą z jedzeniem. Uniosła brew pytająco a potem jakby dostała kopa adrenaliny, kopa zachęty.
- Nie będę jadła. Możesz przekazać swojemu Panu, że może sam to zjeść.
O tak, nawet przez głowę jej nie przeszło że to jej przyszły brat, mężczyzna którego zacznie z czasem traktować może jak swojego bliskiego krewnego.
- Możesz mnie zostawić.
Odezwała się odwracając się do niego plecami.

Nie odezwała się ani słowem, stojąc nadal z dala od niego. Dopiero po chwili słysząc jego słowa odwróciła się powoli w jego stronę. Jej duże ciemne oczy uniosły się nieco rozbawione. Również kącik ust sprawił, że się uśmiechnęła.
- Nie mam prawa? Skąd taka pewność? Właśnie odmówiłam i co mi zrobisz? Będziesz na siłę wciskał mi to co przyniesie służba albo Ty sam? Proszę bardzo...
Parsknęła bo nie miała zamiaru nic ruszyć. Na jego kolejne słowa tylko się roześmiała i wyciągnęła dłoń przed siebie, jakby chciała go zatrzymać z dala od siebie.
- Żaden z Was do mnie się nie zbliży. Nie potrzebuję nikogo by mnie oglądał. Czuje się dobrze tyle powinno wystarczyć czyż nie?
Odparła chłodno i przeniosła wzrok na mężczyznę. Była dumna i pewna siebie, nie to co poddane służbie kobiety. Ona była inna, bardzo inna.
- Nie interesuje mnie co myślisz, a już na pewno to na co powinnam uważać. Nie jestem niczyją własnością i nigdy nią nie będę. Prędzej wykończę samą siebie.
Parsknęła bo musiała przyznać, że faktycznie dużo jej nie brakuje do tego.

- W każdej plotce jest ziarenko prawdy. Czyż się mylę?
Odparła nie ruszając się nawet na milimetr. Gdy odezwał się parsknęła śmiechem.
- Uciec? Sądzisz, że nie próbowałam? Zamknęliście mnie jak kwokę co znosi złote jaja. Tyle, że ja tych jaj niestety, ale nie posiadam.
Wycedziła. Czy chciała uciec? Owszem, próbowała nie raz i nie dwa, zawsze została zatrzymana. Niestety. A próba zabicia się...cóż, była żywym niestety przykładem tej próby.
- Jak widzisz, próbowałam się zabić i co...i nic. Jesteście jak wrzód na tyłku, zawsze w takim miejscu by was odczuć z podwójną siłą.
Rzuciła wściekła. Zrobiła kilka kroków w jego stronę. W dłoni nadal ściskając kawałek rozbitego lustra z łazienki, którego udało się jej rozbić tak, by nikt nie słyszał i nie zauważył. Uśmiechnęła się pod nosem.
- Sądzisz, że śmierć głodowa mnie przeraża? Mylisz się. Przeraża mnie zupełnie co innego. Ale nic Wam do tego.
Rzuciła jednocześnie stojąc dosłownie na wyciągnięcie ręki od niego. Ścisnęła ostrze po czym próbując wbić je w pierś wampira udała, że się potknęła. Kosztem czego, po pokoju rozniósł się zapach jej krwi unoszący się z otwartej rany w boku. Skrzętnie chronionej jak zauważyła już przez jego ojca. Uśmiechnęła się przez zęby z bólu po czym dźwignęła się i ruszyła do wyjścia uciskając ranę, jednocześnie pozostawiając zaskoczonego wampira samemu sobie. Niestety nie miała pojęcia, że te przeklęte stwory nie bały się byle jakiego szkła.

Zmierzyła mężczyznę od stóp do głów. Nie spojrzała na jego dłoń, widziała kątem oka jak jego rana się goiła. Wyszczerzyła się w delikatnym uśmiechu, mimo bólu jaki odczuwała.
- Śmierć byłaby idealnym wybawieniem, ale niestety...jak to Twój ojciec powiedział..."nie pozwolę Ci zginąć". Sądzisz, że jestem na tyle głupia by stać się taka jak Wy? Stać się potworem? Nigdy w życiu. Wolę się okaleczać, brnąć do tego, by w końcu stało się coś z czego nie będziecie w stanie mnie wyciągnąć. Nie jestem taka chętna jak Ci, których zmuszacie do tego by stali się tacy jak Wy. Chcesz, mnie do nich zaprowadzić? Droga wolna, zwisa mi to czy mnie rozszarpią. Taka śmierć byłaby o niebo lepsza niż przebywanie z Tobą i Tobie podobnym pod jednym dachem.
Wycedziła, nie miała zamiaru pozwolić by ją zbadał. Była kobietą, która dbała o siebie na swój sposób. Żaden mężczyzna nigdy jej nie dotknął, nigdy nie spoufalała się do takiego stopnia z tym gatunkiem. Dla niej uściśnięcie dłoni było już wystarczające.
- Powiedziałeś, że mogę wyjść, więc zejdź mi z drogi.
Odezwała się chłodno dumnie unosząc brodę, nie bacząc na to że w głowie zaczyna jej wirować.

Gdyby wiedziała, że ta którą brała za przyjaciółkę, okaże się największym wrogiem między "wrogami" wiedziałaby, że powinna się poddać. Jednak upartość adwokacka, upierdliwość i bezczelność jaką wyssała z krwią matki...bądź ojca, jeden diabeł wie. Sprawiała, że dziewczyna nie poddawała się, nawet jeśli wiedziała, iż jej życie zależy od zgrai ssających z żył posokę. Dla niej nie miało to w tej chwili znaczenia. Słysząc jego słowa uniosła brew. Miała go dotknąć...jeszcze czego! Nikt prócz Marg nie dotykał jej, nikt nie ośmielił się jej nawet ruszyć, a teraz co..teraz ona miała go dotknąć by przesunąć? Dobre sobie! Rana sącząca krew, ona osłabiona i mężczyzna, któremu rany goją się w mgnieniu oka...pokręciła głową spoglądając na niego z powagą.
- Łącząc jedno z drugim, nie jestem w stanie nawet Ciebie ruszyć. Więc zejdź...
Dodała i zachwiała się na własnych nogach. Niby doszła do siebie, ale jednak nadal czuła się słabo, a teraz jeszcze otwarta rana, do tego cieknąca krew...Odruchowo złapała się wampira. Cały pokój zaczął jej wirować przed oczyma.

Nie była ani odrobinę w stanie nad sobą zapanować by nie upaść. Czuła jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa, jak ciało staje się bezwładne by po chwili opaść prosto w ramiona Richarda. Pełną świadomość odzyskała dopiero w trakcie szycia. Była pewna, że to jej domniemana przyjaciółka ją zszywała, nie spodziewała się tego, że to ów wampir z którym miała chwilę temu styczność. Jej przyszły wampirzy brat. Cicho jęknęła unosząc powieki. Gdy obraz rozjaśnił się i dostrzegła mężczyznę skrzywiła się nieco bardziej z przerażenia i świadomości, że nieznajomy ją dotyka. Uniosła brew nieco by po chwili w końcu z trudem wydusić z siebie.
- Dziękuję. Jednak nie lepiej było po prostu mnie zostawić?
Westchnęła cicho i przymknęła powieki. Była bardzo zmęczona i śpiąca, miała chęci po prostu zamknąć oczy i się nie obudzić. Jednak niestety, nie było jej to dane.

Parsknęła pod nosem. Miała chęci odpyskować, ale nie była nawet w stanie się ruszyć. Czuła się okropnie a do tego to wszystko zaczęło sprawiać, że miała chęci się nie obudzić. Okazja była, jednak ten niestety nie pozostawił jej.
- Czemu mi pomogłeś? Pozwoliłeś mi zrobić co chcę, mogłam zginać, a mi pomogłeś.
Po chwili jednak na jego prośbę wywróciła oczyma i uniosła się odrobinę tak, by mógł się zająć jej bandażowaniem. Ona sama starała się unieść na tyle na ile tylko mogła.
- Wiesz gdzie ja to mam? Czego ode mnie chcecie? Na nic wam jestem zdatna. Nie pracuję dla nikogo z Was, nie pracuję dla Waszych znajomych. Więc czemu trzymacie mnie tutaj siłą?
Zapytała cicho zaciskając dłonie z bólu ale nie powiedziała nic. Musiała jakoś przetrzymać.

Słuchała go w milczeniu nie podnosząc się nawet na chwilę. Obserwowała go w milczeniu, każdy jego ruch, każdy gest.
- Więc czemu mnie po prostu nie zabijecie? Skoro jestem więźniem, nie widzę sensu trzymania mnie przy życiu, skoro nie mogę opuścić tego budynku. Nie mówiąc już o powrocie do swojego zawodu i pracy.
Odezwała się z powagą. Nie odezwała się więcej, po prostu gdzieś zapatrzyła się w milczeniu przed siebie, niby zamyślona, niby nieobecna. Myślami błądząc gdzieś w oddali. Przymknęła powieki na chwilę próbując się jakoś rozluźnić. Mimo przymkniętych powiek czuła, że ten nie skończył i nadal ogarnia.
- Czego tak na prawdę chce Twój Ojciec?