Łowcy - Charakterystyka

Osoby zajmujące się tępieniem i zwalczaniem wampirów. Istot zagrażających rasie ludzkiej, żywiącej się krwią i siejącej postrach. Łowcą Wampirów stać się może każdy człowiek odpowiednio wyszkolony, który miał już w przeszłości do czynienia z przedstawicielami rasy krwiopijczej. Wielu co prawda szkoli się na własną rękę, inni z kolei u wybranych mistrzów (w niektórych przypadkach także od rodzica, który wcześniej był łowcą) w dziedzinach walki, posługiwania się wybranym rodzajem broni białej lub miotającej, rzadko zaś palnej.
Łowcy muszą być przebiegli, sprytni, doświadczeni i posiadający wystarczającą wiedzę o wampirach, by wiedzieć jak ich pokonać. Wytrzymali i silni jak na człowieka przystało, gotów są ryzykować swoje życie w walce z wampirami, w obronie słabszych i bezbronnych.



Jedną z oddzielnych grup składających się z łowców wampirów, są samotnicy. Podróżnicy, którzy działają na własną rękę, mając swoje zasady. Rzadko kiedy korzystają z czyjejkolwiek pomocy. Czy to zwykłego obywatela, czy też równego sobie łowcy. Nie często zatrzymują się w jednym miejscu na dłużej. Bardzo rzadko zdarza się, by zakładali rodziny, czy decydowali się na małżeństwo. Istnieją zaś tacy, którzy po latach swojej samotnej działalności, decydują się zrezygnować ze swojego dotychczasowego zajęcia, by zacząć zwyczajne życie obywatela.
Tacy z kolei utrzymują się z zabijania wampirów (lub osób ściganych listem gończym) by zarobić ustaloną kwotę pieniędzy, bądź podejmują się dodatkowych prac dorywczych za parę monet. Co by mieć na przeżycie.  



Organizacja zrzeszająca wszystkich łowców, którzy w większości trudnych przypadków, działają razem. Choćby dla przykładu, z zamiarem wybicia "gniazda" wampirzego. Posprzątaniu bałaganu w danym miejscu po walce. Tutaj z kolei przestrzegany jest "regulamin", który jasno też mówi o zdradzie i wyciągnięciu odpowiednich konsekwencji przez "zdrajcę". Zdradą nazywana jest współpraca z wampirami. Donoszenie im świadomie informacji i działania na niekorzyść Stowarzyszenia, powiększając tym samym ryzyko wystąpienia zagrożenia dla społeczeństwa danego terenu zamieszkania (wioska, miasteczko, miasto itp.). Taka osoba jest aresztowana i poddawana przesłuchaniu. W zależności od stopnia przewinienia, otrzymuje ona karę: więzienie lub w ostateczności śmierć.
Zarządzającym całym stowarzyszeniem jest dowódca, posiadający dwóch zastępców. Od niego wychodzą ostateczne decyzje. Sam jest także sędzią i o wyroku na winowajcy, często posługuje się większością głosów ze zgromadzonych. W niektórych sytuacjach, sam podejmuje decyzję, bez decyzji ogółu.

Zasady Stowarzyszenia:

1. Szanowanie członków stowarzyszenia i wzajemna współpraca. Oferowanie wsparcia i reagowanie na wzywanie pomocy.
   
2. Zakazuje się spoufalania i nawiązywania jakiejkolwiek współpracy ze społecznością wampirów.
   
3. Zabrania się pomagania rasie wampirzej.
   
4. Złamanie któregokolwiek punktu zasad, skutkować będzie poważnymi konsekwencjami w zależności od stopnia przewinienia. Za współpracę z wampirami i działanie na niekorzyść stowarzyszenia - grozić może więzienie lub śmierć. Wyjątkowo zdarza się wygnanie z kraju.
   
5. Wszelkie decyzje podejmowane są przez Dowódcę Stowarzyszenia. Do niego należy ostatnie zdanie.

• Kołki: Według przekazów ludowych, wystarczył każdy kołek z drzewa jak jesion, głóg, osika, jałowiec czy szakłak pospolity lub zaostrzony przedmiot, by przebić serce wampira i go zabić. W innych przypadkach stosowano kołki ze srebra. To ostatnie nie sprawdza się w przypadku wampira, zważając na to, że mimo iż to kołek, to wampir nie jest uczulony na metal. Srebro przypisywane jest wilkołakom, jako wrażliwych na ten rodzaj surowca. Prawdopodobnie, zabicie wampira poprzez wbicie mu kołka w serce - nie sprawdza się. Powoduje to jednak sparaliżowanie jego ciała i "wyłączenie" funkcji życiowych prowadzonych przez serce. Ta metoda nie jest w stu procentach sprawdzona. Niektórzy łowcy popełniają ten jeden podstawowy błąd, pozostawiając zakołkowanego wampira gdzieś w odludnych miejscach.


• Krzyże, krucyfiksy, woda święcona, biblia: Niektóre wierzenia religijne (np. katolicyzm), wampira uważają za demona. Istotę pochodzącą od szatana. W związku uważają, że należy takiego "diabła" przepędzić modlitwami, egzorcyzmami lub co więcej - krzyżami i innymi krucyfiksami. Najczęściej wykonanymi z drewna jesionowego lub głogu, mającego na celu wystraszyć wąpierza. O ile krzyż niewiele pomoże, o tyle woda święcona powinna. Jej użyte działanie na demonie, lub opętanym człowieku, powoduje poparzenia na skórze. Niestety i ta wersja nie jest w stu procentach sprawdzona. Ponieważ najczęściej wampiry są tak zwanymi ateistami. Chyba, że za swojego życia człowieczego, jego nawyki religijne w nim pozostały, więc ma prawo lękać się religijnych artefaktów, krucyfiksów i wody święconej.
  Podobna sprawa ma się z bilbią jak i z modlitwami. Żadne z powyżej opisywanych symboli religijnych nie podziała, jeżeli wampir był/jest wiary hebrajskiej, buddyjskiej, hinduistycznej lub co najczęściej jest spotykane - ateistycznej.  


• Ogień: Śmiercionośna broń na wampiry, najbardziej sprawdzona, ponieważ spalony wampir nie odrodzi się z popiołu niczym feniks. Wampiry są istotami nocy, za dnia chowają się w najszczelniejszych i najciemniejszych zakątkach pomieszczeń (piwnice, głębokie studnie, jaskinie, kanały, z brakiem dostępu światła strychy itp.). Najczęściej i najbardziej odpowiednią dla nich kryjówką w porze słonecznej - jest trumna. Broń posiadająca w sobie ogień jak zapałki, zapalniczka, świecie i pochodnie, są bardzo przydatne podczas polowań nocnych, kiedy słońce w niczym nie pomoże.


• Lusterka: Przydatne w sytuacjach, by tymczasowo oślepić wampira, korzystając z małego lusterka, nakierowując na jego wzrok odbicie światła. Przy słonecznym świetle - możliwość poparzenia krwiopijcy.


• Czosnek: Roślina o specyficznym zapachu, posiadająca bardzo lecznicze właściwości zdrowotne. Nie przez wszystkich jednak lubiana. Ta roślina swoim zapachem jest wstanie odtrącić wampira od siebie. Jest czymś w rodzaju "tarczy ochronnej". Dobrze więc jest mieć ją przy sobie w postaci główki czosnku, ząbku, suszonego lub w jakiejkolwiek innej postaci.  


• Broń: Najbardziej sprawdzoną bronią na wampiry jest biała (np.: miecz, katana, rapier) lub miotająca (np.: łuk, kusza). Bardzo rzadko używane są palne, ponieważ nie zabiją wampira, nie spowodują zbyt wielu ran, jedynie go podziurawią. To tak samo, jak strzelać do zombie i nie trafić w głowę. Podziurawienie wampira może spowodować ubytek krwi i zwiększenie jego pragnienia do spożycia owej posoki, czyli zwiększenia jego głodu. O ile szczęście pozwoli i krwiopijca nas nie dogoni, mieć należy nadzieję, że wysuszy się gdzieś po drodze.
  Broń biała i miotająca najbardziej się sprawdza. Biała pozwala na ścięcie głowy wampira i zakończenie jego żywotu. Zaś miotająca, atakowanie go na odległość i to nawet z zaskoczenia, nie powodując w okolicy hałasu.  

Ogólnie dobrze jest używać różnych innych kombinacji z przedmiotami w celu złapania wampira lub uśmiercenia. Dobrze, by każdy łowca posiadał ze sobą szalik, uwiązany na swojej szyi w celu uchronienia tętnicy, która podczas spotkania z krwiopijcą może bardzo szybko pulsować.



Łowcy wampirów najczęściej wyszkoleni są w posługiwaniu się broni, którą operują najlepiej oraz niekiedy także w wybranym rodzaju sztuki walki. Pozwala im to na szybsze reagowanie i uniknięcie chociażby ataku ze strony wampira. Jednocześnie też zadania kontrataku lub obronienia się. W zależności od pochodzenia i posiadanego mentora, takich dziedzin jest uczony przyszły łowca.
Obowiązkiem każdego z tępicieli krwiopijców jest posiadanie dużej wiedzy o wampirzej rasie. Wymagane jest poznanie słabych jego punktów i reagowanie na dziwne zachowania. Zapobiegać atakom na bezbronnych i słabszych, oraz rozpoznać - kiedy wampir jest głodny.
Podsumowując, łowca powinien:

• posiadać obszerną wiedzę o rasie wampirzej, jej słabościach i silnych punktach,
  
• posługiwać się wybranym rodzajem broni,
  
• potrafić radzić sobie w trudnych sytuacjach, starając się nie dopuścić do jak największej ilości ofiar, wiadomym jest że nie uda się wszystkich dosłownie uratować, kiedy jednak się jest samemu, trzeba umieć szybko podejmować decyzje - wróg nie da czasu na zastanowienie się.

Dla tropicieli wampirów nie ma żadnej szkoły, specjalizującej się w ich zabijaniu i łapankach. Dawni tak zwani "mistrzowie" sami znajdowali sposoby na zwalczanie krwiopijców. Często mieli swoich uczniów i przekazywali im wiedzę z pokolenia na pokolenie. Każdy więc łowca uczył się od najlepszych, lub też na własną rękę.
Powstałe Stowarzyszenie Łowców Wampirów, oferuje szkolenia młodych mężczyzn, przygarniając najczęściej sieroty i ochotników. Szkolenie trwa tak długo, aż jego nauczyciel uzna młodzieńca za gotowego bycia pełnoprawnym łowcą. Najczęściej o tym wyniku decyduje zabicie nie jednego, ale co najmniej kilku wampirów. Na początku dzieje się to pod okiem mentora lub innych łowców, do pewnego momentu, aż zadanie nie przypadnie mu wykonać samodzielnie. Jego mistrz dzięki temu może mieć pewność, że jego uczeń pojął potrzebną wiedzę i można zezwolić mu na samodzielne podejmowanie się walk z wampirami.



Nie różnią się niczym innym, jak tylko posiadaniem ekwipunku wzbogaconego o atrybuty, będące szkodliwe dla wilkołaków:

• Srebro: Broń ostra, łańcuchy, naboje i inne narzędzia posrebrzane lub wytworzone specjalnie z tego metalu. Wilkołaki są bardzo uczulone na ten rodzaj metalu, powodujący osłabienie i ból na ciele, kiedy zostaną nim zranione czy dotknięte.  


• Jemioła i Tojad: Obie rośliny mają trujące właściwości. Lecz tylko tojad jest śmiertelnie trujący. Wszelkie napary z tych roślin, czy też wytworzone z nich amulety, noszone przy sobie, działają niczym czosnek na wampira. Odpychają od siebie stworzenie. Jest to także forma ochronna dla łowcy, nie pozwalająca wilkołakowi zbliżyć się za bardzo do siebie.

Każdy łowca przechodzi niemal takie samo szkolenie w tropieniu wilkołaka, co na wampira. Również może i nie musi, należeć do Stowarzyszenia Łowców Wampirów. Należący jednak musi przestrzegać takie same zasady, jakie obowiązują członków organizacji zwalczającej wampiryzm. Podlega także pod tego samego dowódcę. Lecz zadania mogą być mu również przydzielane przez członka odpowiadającego za misje związane z wilkołakami.

Podobnie jak łowca wampirów, także i łowca wilkołaków musi posiadać odpowiednia wiedzę na temat rasy, na którą poluje. Od tego też zależy jego życie, czy podoła walce i sam ją przeżyje. Nie tylko jego towarzysze.