Charlotte Charpentier

Biografia:

Charlotte Victoria de Vere Saint Clare Charpentier, hrabina Laonu i prowincji Aisne, urodzona dnia 11 kwietnia 885 roku w Laonie, zmarła dnia 4 lub 5 czerwca 902 roku na obrzeżach Laonu. Córka Anastasji oraz Chantesa de Vere Saint Clare Charpentier, wieloletnich hrabiów Laonu. Nic więcej wiadomo. Nie zachowały się o niej żadne ważniejsze zapiski, decyzje, korespodencję a samo miasto zostało jednym z najbardziej rozpoznawalnych francuskich miast na świecie, głównie przez katedrę Notre-Dame. Sama tajemniczość jej młodej władczyni sprawiła, że wiele naukowców jak i zwykłych ludzi zaczęło się interesować miejscem, które przez tak wiele lat otoczone było mgłą tajemnicy. Rok w rok przybywały tu tysiące turystów, mających zapewne za cel znalezienie czegoś, co przyniosłoby im pieniądze i sławę. Niewątpliwie Charlotte można nazwać jedną z najbardziej tajemniczych kobiet, które żyły w tak wczesnych czasach. Na szczęście ilość wieków które minęły od jej rzekomej śmierci była na tyle spora, a Laon na tyle niewielki, by w końcu zapomniano o kimś takim.
Jak było jednak naprawdę?
"> Charlotte Victoria de Vere Saint Clare Charpentier urodziła się jako pierwsze i ostatnie dziecko małżeństwa, Chantesa i Anastasji. Od dziecka była uznawana za najpiękniejsze dziecko w całym mieście i nie były to tylko bzdurne komplementy, które miały na zamiarze zdobyć przychylność najważniejszych ludzi w okolicy, czyli rzecz jasna hrabiów. Tak, trzeba było przyznać, że dziewczynka była nieziemsko piękna. A że śliczna, młoda i - co najważniejsze - ze szlachetnego rodu, zaraz zdobyła sobie kilkunastu adoratorów, a co do poniektórych jej sędziwy ojciec musiał jeszcze wzywać straż. Często bywała na balach, spotykała się z ważniejszymi ludźmi z Królestwa Franków i nie tylko. W swym dzieciństwie była bardzo związana z dziewczynką z mniej bogatego rodu. Nazywała się Léna. Dziewczynki często razem spędzały czas, bawiły się i hasały szczęśliwie po ulicach miasta. Nierzadko bez jakiejkolwiek ochrony.
Sielankę zniszczyła śmierć rodziców Charlotte, bowiem podczas podróży morskiej natknęli się na sztorm, którego niestety oboje nie przeżyli, a co na to idzie? To, że niespełna trzynastoletnia Charlotte musi objąć funkcję hrabiny i podejmować decyzje tak odpowiedzialnie, jak oni. Samą dziewczynę bardzo to załamało, jednak Léna pomogła świeżej hrabinie przez to przejść, a ta sama uczyniła ją jednym z doradców. Rządziła dobrze, oczywiście nie bez pomocy różnorakich, dobrych ludzi. Trafiali się oczywiście Ci źli, którzy pragnęli majątku jej rodziny, jednak szybko odchodzili zauważając nadopiekuńcze zachowania młodej Charlotte wobec swego rodu i miasta. Trzy lata służby jako hrabina wiele nauczyły już siedemnastoletnią pannę Saint Clare, jak odpowiedzialnie podejmować decyzje.
Pierwszego czerwca Léna zaginęła, nie wracała do miasta przez jakieś cztery dni, co bardzo zmartwiło młodą Charlotte. Miała udać się tylko by nazbierać owoców i grzybów: nie, że by ich brakowało. Po prostu Lena była wolną duszą, która pragnęła zwiedzać najbliższe lasy i pola. Hrabina nie mogła spać po nocach i zamartwiało się o swą wieloletnią przyjaciółkę. W środku pewnej nocy zbudziła ją zaginiona dziewczyna, która była bardziej niż zwykle podekscytowana. Charlotte nie wiedziała, jak właściwie zaginiona dostała do środka. Była natomiast niemal pewna, że zamordowali ją bandyci... jednak myliła się. Nie widziała na jej ciele żadnych blizn, ran, siniaków, ba, wyglądała nawet lepiej niż ostatnio. Hrabina rzecz jasna zażądała wyjaśnień i z początku nie wierzyła, o czym w ogóle Léna papra. Wyjaśniła jej, że złapała jakąś zarazę, która pozwoli na zachowanie piękności na zawsze. Młoda Charlotte wierząc w jej słowa, zapragnęła go przyjąć. Uciekły razem w nocy, zabierając to co najcenniejsze ze swoich pokoi. Pobiegły do najbliższego lasu, gdzie Charlotte Carpentier miała okazję poznać nowego ojca swej wampirzej przyjaciółki, Mikheila. Ten nie był specjalnie zaintrygowany postacią młodej hrabiny, zapewne nawet nie wiedział, że tą hrabiną była - przemienił ją w jedno ze swych dzieciąt pozostawiając dwójkę na pastwę losu, a sam zniknął gdzieś między krzewami. Leżała martwa pod jednym z potężnych drzew wśród pachnących kwiatów, lecz tuż przed zakończeniem jej „snu” natknęła się na nią starsza kobieta, a rozpoznając w martwej hrabinę miasta - pobiegła przerażona spowrotem, zawołać straż i najbliższą rodzinę. Gdy wróciła razem z nimi już nad ranem, ciała nie było; stara kobieta cudem uniknęła kary, gdy jeden ze strażników zauważył kosmyk czarnych włosów zaginionej hrabiny. Poszukiwania nie dały oczekiwanego skutku, a siedemnastoletnia Charlotte została uznana oficjalnie za zmarłą.
Charlotte oraz Léna przez wiele lat samotnie żyły w lesie, zdala od jakiejkolwiek cywilizacji czy lasów. Charlotte nie rozumiała swej mocy i ciężko było jej ją opanować, na szczęście Lena była w tym wypadku swojego rodzaju nauczycielką. I tak mijały lata, lata, których one nie czuły. Nadal młode, piękne i niebezpieczne polowały na mężczyzn z okolicznych wniosek, wabiąc ich swym śpiewem i głosem hipnotyzując. Nigdy nie wpadała z mężczyznami w żadne relacje miłosne, prócz pożywiania się, więc zachowała swą niewinność aż do czasów teraźniejszych. Naturalnie starały się dowiadywać coraz to nowszych informacji napływających z całego znanego świata.
Minęło już ponad 300 lat, gdy te postanowiły wrócić do swojego rodzinnego miasta. Charlotte oraz Lena z dobrze poukładanych szlachcianek zmieniły się w rabusiów, bowiem postanowiły obrobić miasto z najcenniejszych rzeczy używając do tego swych nadprzyrodzonych możliwości. Wcielały się w rolę kupców jeździły z miasta do miasta, przedawały biżuterię oraz cenne obrazy samej szlachcie. Nadal miały wiele obrazów, w tym – na dzień dzisiejszy zaginiony - portret samej hrabiny, błyskotki, figurki. Starczyło na długo. Do czasu, gdy łowcy wampirów nie zorientowali się o egzystencji takiej dwójki, już nie takich młodych panien.
Zaczęli polować na dziewczyny, a te uciekały przed nimi przez całą Francję. Udawało się do czasu, gdy nie zostały wrobione w pułapkę, w której od miecza - a konkretniej ścięcia głowy - zginęła Léna, co bardzo załamało Charlotte. Wampirzyca zdołała uciec przed łowcami wampirów, niemniej jednak wiedziała że na tym walka się nie zakończy. Zaprzysięgła ona zemstę i przeżyła do czasów dzisiejszych. Sto lat minęło jak mrugnięcie oka, niemniej jednak rana po zmarłej przyjaciółce była nadal świeża. Smutek przerodził się w gniew, który hrabina zaczęła przekładać na łowców wampirów i wszystkich którzy byli w jakikolwiek związani w działania przeciwko wampirom: w tym kościół katolicki. Charlotte Charpentier wyemigrowała do Zjednoczonych Królestw, gdzie zaczęła dorabiać jako śpiewaczka w pomniejszych barach czy restauracjach. W obliczu nocy planowała coraz to gorsze zbrodnie….

Charakter:

Trudno rzec, że jest dobra, jak i trudno rzec, że jest zła. Każdy wampir w pewnym sensie jest zły. Musi zabijać, by przeżyć - szczerze mówiąc, chyba tylko dlatego można byłoby nazwać Charlotte czarnym charakterem. Nigdy nie zabiła nikogo z chorej zachcianki. Piła krew tylko i wyłącznie aby przeżyć, zabijanie nie sprawiało jej tak wielkiej przyjemności jak zapewne innym wampirzycom. Gdy została hrabiną w wieku lat piętnastu, po śmierci jej drogiej matki Anastasji i ojca Chantesa, sprawowała swe rządy dobrze. Pomimo młodego wieku podejmowała dojrzałe decyzje, które rzecz jasna później były kwestionowane przez radę, której członków imiona ledwo pamięta. Jest dobrą osobą, potrafi pomóc, nie jest chciwa. Oprócz tych pozytywnych rzeczy, jak u każdego człowieka znajdą się te złe - jeśli zostanie podburzona, nie popuści. Łatwo ją zdenerwować i raczej woli, żeby wszystko szło po jej myśli. Miewa wybuchy złości, jednak stara się opanowywać nad swym delikatnie burzliwym charakterem. Jest pełna swojej mocy i świadoma chociażby tak banalnych rzeczy jak swoja atrakcyjność, co naturalnie wykorzystuje do zdobywania swojego celu. Nigdy nie traktowała nikogo gorzej od siebie: nie pała nienawiścią do ludzi, wilkołaków, czy dhampirów. Jedyną grupą osób która wzbudza w niej absolutny brak sympatii, a rzec można, że nienawiść, są łowcy wampirów. Za swój cel życiowy po straceniu przyjaciółki obrała wymordowanie ich co do jednego. Narodziła się w niej również chęć walki za słabszych; była kobietą, więc wiedziała z czym się to je. Od swoich narodzin była traktowana jako gorsza, a teraz nawet Rada szkaluje dhampiry, które nikomu nie zawiniły. Charlotte Charpentier ma zamiar temu zapobiec. Sama lub z kimś.

Ciekawostki:

• ma około 157 centymetrów wzrostu


• podobno nadal jest dziewicą, stąd jej przydomek wśród znajomych wampirów


• niesamowicie uwodzicielska i pełna seksapilu


• pragnie wymordować każdego łowcę wampirów


• nie znosi kościoła katolickiego


• ma piękny, wyjątkowy głos


• lubi podróżować


• jedyna broń jaką umie się posługiwać to swoje pazury oraz noże


• wierzy w różnorakiej definicji magię


• przez swój młodociany wygląd często udaje małą, bezbronną dziewczynkę


• zna angielski, francuski, hiszpański i rosyjski


• jest tworem Mikhaila


• dowiedziała się o dhampirach poprzez ogłoszenia Rady, które jasno stawiały te kreatury niżej od wampirów, wilkołaków, czy chociażby ludzi


• jest zarejestrowana w Radzie Wampirów