Sala Przesłuchań #1

Po wejściu do budynku więzienia, Marta została zaprowadzona prosto do sali przesłuchań. Małego pomieszczenia,  w którym znajdowały się dwa krzesła, a pomiędzy nimi stolik z lampą naftową.
Dhampirzycę zaprowadzono do jednego krzesła i nakazano usiąść. Wtedy wampirzyca zdjęła z niej sznur z szyi i wyszła ze swoim towarzyszem. Zostawiono ją w takim stanie jakim była. Nawet knebla jej nie zdjęto. Przynajmniej nie będzie się wydzierała i zwracała na siebie uwagę. Drzwi zostały zamknięte a ona mogła chwilę pozostać sama. Choć nie na długo. Ktoś na pewno do niej przyjdzie porozmawiać.

Przybycie w to miejsce było chyba najgorszym co mogło ją spotkać. Wszelkie treningi jakie przechodziła były pikusiem w porównaniu z tym, co tutaj ją zapewne czeka. W chwili gdy została wprowadzona do budynku poczuła dziwne mrowienie w ciele, gdzieś tam w środku w niej poczuła dziwny ucisk. Jednak nie mogła się poddać, o to przecież im chodziło prawda? Miała upaść, stać się nikim. A nie była! Miała prawo bytu tak jak każdy. W chwili gdy wprowadzono ją do sali przesłuchań nie ujawniała żadnego zainteresowania. Jakby to ją nie obchodziło. Dopiero gdy zmuszona została usiąść i zdjęto z jej szyi sznur pozostawiając ją samą zaczęła się rozglądać. Nie było tutaj nic, co mogłoby posłużyć do obrony. Poza tym, nie miała jak ruszyć dłońmi. Skrępowane bolały ją coraz bardziej. Miała chęci rozmasować je rozluźnić nieco. Uniosła się z miejsca chcąc chociaż przepalić sznur, który miała na rękach. Podeszła do z drugiej strony stojąc na palcach, zbiła lampę schylając się jednocześnie po szkło, by przeciąć krępujące ją więzy. Obolałymi palcami ujęła ostry kawałek ułożyła między palcami i zaczęła gorączkowo pocierać nie przejmując się nieznośnym bólem palców.

Długo dziewczynie zajęło znalezienie sposobu na uwolnienie się z więzów a trzeba przyznać, że była chyba pierwszą dhampirzycą, która wpadła na taki zacny pomysł. Niestety, nie bardzo praktyczny. Narobiła hałasu a do tego, nie zdążyłaby się uwolnić.
Do pomieszczenia weszły trzy wampiry. A widząc co wyprawiała, wprawiła w śmiech całą trójkę.
- Tego bym się nigdy nie spodziewał.
Powiedział Naczelnik, który podszedł na swoje miejsce i usiadł na krześle. Pozostałe dwa wampiry, podniosły Martę i posadziły na drugim krześle, z którego sobie wstała. Zabrano jej również szkło jakie trzymała w dłoniach. A jeżeli doprowadziła do częściowego rozerwania sznura, został on poprawiony.
Na gest Naczelnika, drugi wampir zdjął knebel Marcie.
- A więc Marto... Przedstawisz nam swoje nazwisko?
Pytanie ze spokojem zostało wypowiedziane przez Naczelnika, wampira ubranego w mundur tutejszego więzienia, niczym nadzorcy o wyższym statusie. Pozostali dwaj strażnicy, także posiadali na sobie mundury. Wampirzyca która przyprowadziła tę dhampirzycę, sprzedała istotne informacje, które zostały zapisane w kartotece. A ta, została zaraz otwarta na stoliku. Pozostawał jednak jeden problem.
- Przynieście nową lampę naftową.
Krzyknął Naczelnik do osób zza drzwi, gdzie po chwili została im dostarczona przez innego strażnika i zapalona na nowo.
Dhampirzyca była obserwowana przez dwóch wampirów, którzy stali za nią. Jeden z nich posiadał zdolność czytania w myślach. Jeżeli cokolwiek będzie planować, zostanie jej to przerwane.


/ prośba: oznaczaj jakoś myśli swojej postaci /

Nim się zorientowała drzwi stanęły otworem i pojawiło się w nich troje mężczyzn. Dziewczyna uniosła wzrok zaskoczona, że tak szybko się zbiegli. No narobiła troszkę hałasu ale by zaraz tak szybko...no jak to tak?! Mogła przecież się chociaż odrobinę pobawić no...widząc jak się śmieją tylko parsknęła. Usadzona od nowa na miejsce i pozbawiona szkiełka skrzywiła się nieco. Poprawiony sznur sprawił nieco więcej bólu. Próbowała szarpnąć się w chwili gdy go poprawiał jeden z wampirów. Pozbawiona knebla odetchnęła z ulgą. A na pytanie tylko wzruszyła ramionami.
- Marta.
Odparła ze spokojem nie zmieniając nawet na chwilę postawy. Spoglądając wampirowi prosto w twarz. Uśmiechnęła się pod nosem by po chwili spróbować poruszyć dłońmi.
Matko, dajcie coś jeść a nie na głodnego pytacie...
Mruknęła sama do siebie czując jak ssie ją coraz bardziej. Normalnie sobie naskrobała nieźle. Przeniosła spojrzenie na teczkę, która leżała przed wampirem.
- A tam, o tam nie zapisała?
Zapytała z kpiną i wściekłością na twarzy. Przymknęła powieki, wzięła głęboki wdech i spojrzała na wampira przed sobą.

Nie zdradziła nazwiska a za to powiedziała swoje imię, które było wampirom znane.
- Pytałem o nazwisko, nie imię.
Powiedział ponownie ze spokojem, ale z powagą w głosie. Jej myśli zostały wyczytane przez wampira stojącego za nią, więc postanowił udzielić jej odpowiedzi już od razu.
- Nie dostaniesz posiłku przez dwa tygodnie, jeżeli nie będziesz z nami współpracować. Lepiej odpowiadaj na pytania Naczelnika.
Pytanie dhampirzycy zostało zignorowane, a poważne spojrzenia kierowane na nią z każdej strony. Nie interesowało ich to, czy była głodna czy nie. Czy zmęczona i chciałaby się przespać. Mogliby nawet zrobić jej krzywdę już teraz na miejscu. Może wtedy odechce się jej kpić z nich? Mogą nawet zrobić najgorszą rzecz, jakiej nie lubią kobiety. Lecz jak to będzie z nią? W tym pomieszczeniu tylko ona tutaj jest kobietą.

No to się wkopała. Przymknęła powieki starając się postawić w głowie barierę, ale nie było to proste. Nie miała tyle sił i była cholernie zmęczona. W końcu uniosła głowę spoglądając na wampira przed sobą.
- Czech.
Odparła, musiała skupić się na czymś innym, na czymś przyjemnym ale nie mogła. Wszystkie myśli skupiła zatem na swojej pracy. Ciekawe czy już mnie szukają? Pewnie tak...w końcu jestem pielęgniarką...Mruknęła do siebie. Ale jej myśli zaczęły krążyć dookoła tego miejsca. Gdzie była, co to za miejsce, oraz jak długo tutaj zostanie. Kiedy ją wypuszczą. Dostali to czego chcieli. Tylko czy na tym zakończą? Wątpiła, więc czego jeszcze oczekiwali?

Od razu dziewczyna zaczęła odpowiadać tak, jak tego chcieli. Nikt nie chciał głodować dwa tygodnie. Zwłaszcza dhampir, który musi z brakiem posiłku męczyć się bardzo długo. Bowiem człowiek, szybko by padł jak mucha. Męczarnie nie są przyjemne. Zależy dla kogo.
Naczelnik otrzymując odpowiedź, zapisał sobie w kartotece jej nazwisko, dopisując do imienia.
- Data urodzenia i miejsce. Oraz podaj kto jest Twoim wampirzym rodzicem.
Kolejne pytania i oczekiwanie na jej odpowiedź.
Z kolei wampir czytający w jej myślach, notował sobie to co wyczytywał z jej głowy. Pracowała w szpitalu jako pielęgniarka. Będzie trzeba się tam wybrać i usprawiedliwić jej nieobecność. Dla lepszego zapamiętania informacji, wyjął swój podręczny notes i zapisywał interesujące dane.

- Księstwo Polskie, urodziłam się 27 stycznia 1857
Odpowiedziała zgodnie z prawdą a odnośnie matki milczała. Nim podjęła decyzję by się odezwać trochę czasu minęło. Spojrzała wpierw gdzieś za wampira by dopiero potem odezwać się.
- Nie wiem.
Skłamała. Nie powiedziała ani słowa więcej. Wpatrując się przed siebie. Tylko nic nie myśl...nic nie myśl...siedzą Ci w głowie jak takie robaki wiercąc dziurę w brzuchu a potem i tak zabiją. Zgiń z honorem...
Powtarzała sobie jak mantrę ostatnie zdanie. Powtarzane przez jej dhampirze rodzeństwo "zgiń z honorem".

Coraz sprawniej szło, że Naczelnik mógł uzupełniać podstawowe pola w karcie więźnia. Zapisał kolejno jej datę urodzenia i miejsce. Interesującym okazało się, że mają tutaj Polkę. Daleko się zapuszczał Edward ze swoimi chorymi eksperymentami. Lecz istniało też takie ryzyko, że namówił do tego inne wampiry. Niestety nie chciała zdradzić tego, kto jest jej wampirzym rodzicem.
- Musisz wiedzieć. On Cię wychowywał. Czy to był Edward czy ktoś inny?
Spokojnie, Naczelnik zadał pytanie. Jeżeli to nie pomoże i grzecznie nie odpowie, dowiedzą się tego z jej krwi. Dlatego nie spieszył się za bardzo. Ale jeżeli to będzie konieczne, zaczną się streszczać.
Jej myśli cały czas stawały otworem, co tylko bawiło danego wampira, słysząc jej mantrę, że musiał się odezwać.
- Zginąć, tu raczej nie zginiesz, prędzej zgnijesz. Może nawet z robakami w brzuchu? Odpowiedz na pytanie przełożonego.
Coś tego honoru jednak nie okazywała. I on jej raczej tutaj nie pomoże. A nie wie jeszcze, co czeka ją dalej. Powtarzanie mantry też jej nic nie da.

- Nie wiem.
Odparła spoglądając na wampira nie mając zamiaru nic powiedzieć. Uśmiechnęła się tylko pod nosem po czym ponownie odezwała tym razem do tego, co czytał jej myśli udław się nic nie powiem. Po czym zaczęła nucić sobie w głowie byle tylko nie myśleć o niczym innym. Nie miała zamiaru nic powiedzieć. Zamknęła się w sobie i ani drgnęła. Próbując rozluźnić więzy. Siedzenie w miejscu zaczynało ją denerwować coraz bardziej. Zaczęła się wiercić na krześle co rusz poprawiając się. Honorem dla dhampirzycy było milczenie w kwestiach "rodzinnych". Nie miała zamiaru nikogo wydać.

Dziewczyna mocno sobie grabiła u nadzorców. Pewnie będzie trzeba wytłumaczyć jej, gdzie się znalazła. Naczelnik w spokoju, złączył dłonie na jej karcie więźnia, trzymając w tym długopis.
- Wygląda na to, że współpracować nie chcesz. Wydaje mi się, że nie powiedziano Ci, co to za miejsce. Jesteś w wiezieniu. Tutaj Twoje zdanie się nie liczy a będzie wykorzystywane przeciwko Tobie. Nawet myśli.
I tutaj gestem głowy wskazał jej na wampira, który uśmiechnął się pod nosem, zapisując sobie co zażyczyła, "by się udławił". Aż był ciekaw, kiedy mu dhampirzyca opowie jak to jest się udławić.
- Jeżeli nam nic nie powiesz, wyciągniemy z Ciebie informacje. Prędzej czy później.
Dodał wyższy rangą wampir.
- Skoro nie powiesz nam teraz, kto uczynił Cię dhampirem, przejdźmy dalej...
Spojrzał na rubryki do wypełnienia.
- Podaj swój wzrost, jaki masz stan cywilny i czy masz dzieci.
Możliwe że pewnie i tutaj wszystkiego nie zdradzi, ale im się za bardzo nie spieszy. Jeszcze przyjdzie moment, że sama im wszystko powie, albo faktycznie, wyciągnął od niej sporo informacji swoją metodą.

No tak, czego ja się mogłam spodziewać po tamtych gnojach...teraz to. Po prostu pięknie.
Mruknęła sama do siebie, zaraz potem dotarło do niej to co powiedział jeszcze chwilę temu naczelnik. A więc jednak...Przepraszam? Odezwała się przenosząc wzrok na wampira, który trzymał notes i notował. Wróciła wzrokiem do wampira przed nią. Czy miała zamiar współpracować? Częściowo. Przecież nie zdradzi kim jest jest matka. A podając jej imię stanie się zdrajcą własnej matki. Na to nie mogła się zgodzić. Chcieli kozła ofiarnego, dostaną.
- Mój rodzic...Edward.
Skłamała tak gładko, że miała nadzieję że w końcu jej uwierzą i dadzą spokój. Starała się nie myśleć postawić w głowie barierę, która miała nadzieję utrzyma się w głowie na miejscu. Odgradzając jej myśli od wścibskiego wampira.
- Nie mam dzieci. Jestem stanu wolnego. A wzrost...metr sześćdziesiąt siedem.
Tyle tylko powiedziała, tyle tylko miała do powiedzenia. Współpracowała po części tylko, ale w końcu to zawsze coś prawda? No przynajmniej dla niej.

Jak miło że przeprosiła. Wampir aż uniósł brew ku górze z uśmiechem, odczytując jej przeprosiny. Zatem skinął jej głową, w geście przyjęcia jej przeprosin.
Skoro to jednak był Edward, zostało to zapisane w kartotece. Również to, jak wspomniała o byciu w stanie wolnym i nie posiadaniu dzieci. A także wzrost. Prawie wszystko mieli.
- Zdolność psychokinezy, tak?
Zapytał jeszcze dla potwierdzenia, bowiem tak miał wpisane, że dziewczyna posługiwała się w obronie taką umiejętnością. Choć bardziej przyjął to za stwierdzenie.
- Skoro jesteś córką Edwarda, to pewnie masz liczne przybrane dhampirze rodzeństwo. Opowiesz coś o nich? Kim są, gdzie się znajdują. Jak się nazywają. Wszystko.
Z uśmiechem życzliwości, czekał na jej odpowiedzi.

Odetchnęła z ulgą gdy uwierzyli w jej blef o tym, że Edward jest jej ojcem. Uśmiechnęła się tylko niewinnie. Na pytanie a raczej stwierdzenie odnośnie psychokinezy pokręciła przecząco głową.
- Psychokineza? Nie, ja nic nie zrobiłam, wiało w tej ruinie gdzie mnie trzymano. Kilka drobnych odłamków poleciało na tych oprychów nie moja wina, że sobie ubzdurali, że to niby ja.
Kolejne kłamstwo i niewinny uśmiech. Na pytanie o rodzeństwie skrzywiła się nieco.
- Nie wiem ile ich jest. Nie znam ich.
Kłamstewko, za kłamstewkiem nic nie powiedziała co mogłoby jakoś naprowadzić na innych jej pobratymców. Nie chciała by przechodzili przez piekło w jakim ona się znalazła.

Wampirzyca widziała w jakim kierunku leciały odłamki szkła, kiedy było ich więcej a wampiry robiły unik. Już wtedy się pojawiła i obserwowała całe zdarzenie. Dhampirzyca teraz wypierała się tego, kłamiąc cały czas. Naczelnik westchnął, ale nie wyglądał na zawiedzionego. Wręcz przyzwyczajonego do takich zeznań.
- Cóż...Skoro tak, to powiedz mi jedną rzecz.
Skoro nie mógł nic więcej napisać, znów przybrał pozycję słuchacza, splatając ze sobą palce na stoliku, na karcie więźnia.
- Słyszałaś o bliźniętach Mikkelsen? Poszukujemy dziewczyny imieniem Erika. Spotkałaś ją może?
Każdego wypytywał o dhampiry, jakie podczas prób pojmania zdołały im uciec. Niektóre dhampiry nie mogąc wytrzymać w tym miejscu, same zdradzały swoich bliskich. Ale inne, były bardziej twarde i milczały. A pamięć krwi nie zawsze też pomagała.Jakby faktycznie dhampir o pewnych spawach nie miał pojęcia.

O tak, łgała jak tylko mogła byle odwrócić uwagę od prawdy i nie zwracać uwagi na realne fakty. Uniosła wzrok zaskoczona nagłą zmianą. Pytanie o jakaś dhampirzycę? A skąd ja to mam wiedzieć? Mruknęła na moment tracąc na chwilę świadomość tego, że jej bariera właśnie runęła jak klocki.
- Nie znam jej i nigdy nie spotkałam.
Przyznała zgodnie z prawdą bo nie miała powodu tutaj kłamać. Jednak popełniła małą gafę...gdyby była córką Edwarda...znałaby jego dzieci tak jak znała dzieci Deviny. Jej błąd że nie potrafiła skutecznie kłamać. Spojrzała na stojącego z drugiej strony wampira. O dziwo, ten jak na razie milczał. Nie rozumiała po co ich aż trzech tutaj. Przecież jeden by sobie z nią poradził dostatecznie. No ale..nie jej cyrk nie jej małpy. Powie tyle ile uzna, za odpowiednie nieświadoma tego jak bardzo sobie zaczyna grabić.

Kłamanie wychodziło jej beznadziejnie. Zdradzając już fałszywe dane swojego rodzica, nie potrafiłaby odpowiedzieć na pytanie, gdzie i jakie jest jego potomstwo. Mikkelsenowie byli jego dziećmi, inaczej Naczelnik by jej nie pytał o coś takiego, gdyby przyznała, że ktoś inny ją wychowywał.
- Wiesz gdzie znajdziemy Edwarda? Gdzie on może obecnie przebywać?
Dopytał i to byłoby już ostatnie pytanie. Wampir oparł się wygodniej o oparcie swojego krzesła, czekając na odpowiedź Marty. W tym momencie, dał znać drugiemu wampirowi, który najbardziej był w tej chwili milczącą osobą w pomieszczeniu. Podszedł za krzesło Marty i czekał tylko na pozwolenie, kiedy dziewczyna skończy mówić, aby móc czynić swoje.

Spojrzała na naczelnika, czuła że coś jest nie tak. Usłyszała za sobą ruch, nie był to jakoś specjalnie szybki krok czy coś, po prostu przysunięcie się bliżej. Spojrzała na wampira w milczeniu by po chwili dopiero zaprzeczyć jakoby wiedziała gdzie on przebywa.
- Nie, nie wiem gdzie jest.
Przyznała próbując ruszyć dłoniami. Jej wzrok utkwiony był w mężczyźnie przed nią. Można by rzec, że mierzyli się wzrokiem jakby to było jakieś wyzwanie.

- W takim razie sprawdzimy ile w Twoich słowach było prawdy, a ile kłamstwa.
Powiedział spokojnie i z uśmiechem, dając pozwolenie podwładnemu na działanie. Co zaś mogła poczuć Marta, to że złapana zostaje za włosy a jej głowa przechylona na bok. Powodując odsłonięcie jej szyi. Jego druga dłoń spoczęła na jej barku a on wbił swoje kły w jej tętnice pijąc krew. Zamknął oczy w skupieniu, by odszukać w jej wspomnieniach takie informacje jak: kto jest jej rodzicem wampirzym, jaką posiada zdolność nadprzyrodzoną, czy ma liczne przybrane rodzeństwo dhampirze. Chciał odkryć prawdę o niej i czy faktycznie nie ma dzieci ani partnera. Pił z niej tyle, ile potrzebował do uzyskania ważnych informacji w chwili obecnej. Wampir użył na dhampirzycy swojej zdolności "pamięci krwi".


/proszę abyś w swoim poście zamieściła wszelkie prawdziwe informacje, jakie Twoja postać ukrywała podczas rozmowy z Naczelnikiem /

Nie tego się spodziewała. Obserwowała w milczeniu każdy ruch Naczelnika. W momencie jak ten skiną głową poczuła szarpnięcie za włosy a jej głowa brutalnie została odsunięta w bok. Ułożenie dłoni na jej barku tylko spotęgowało jej przerażenie. Chwilę potem poczuła ból w karku czując jak zostaje pozbawiona wszelkiej skrywanej tajemnicy. Wampir mógł dowiedzieć się teraz prawdy. W momencie gdy padło pytanie o rodzica, gdzie miast mężczyzny widział kobietę, do której zwróciła się matko. Kobieta imieniem Devika. Potwierdziło się to, że nie posiadała partnera i dzieci. Była sama. Zaprzeczenie jakoby nie znała rodzeństwa było kłamstwem. Wiedziała, że jest ich sporo w całym świecie, ona była najmłodsza. Mignęło mu nawet wspomnienie szpitala gdzie pracowała jako pielęgniarka. Również ujrzał moment, w którym psychokinezą próbowała unieszkodliwić swoich oprawców. Jak wykorzystywała swoją umiejętność psychokinezy ucząc się jej od podstaw.

Dużo ciekawych informacji udało się wampirowi wyciągnąć z jej krwi. Wyciągnął w końcu swoje kły, by zalizać jej ranę po chwili, co by nie wykrwawiała się im. Wytarł usta i spojrzał na Naczelnika.
- Potwierdzam jej zdolność psychokinezy. Nie posiada potomstwa, ani partnera. Jednakże skłamała co do rodzica. Nie Edward nim jest, ale wampirzyca imieniem Devika.
Powiedział ze spokojem, ale nie ukrywanym zaskoczeniem. O tej wampirzycy mało kto słyszał, by tworzyła dzieci. Nawet naczelnik nie ukrywał miłego zaskoczenia.
- W takim razie trzeba wprowadzić poprawki.
Wziął długopis i wprowadził poprawkę odnośnie rodzica wampirzego Marty.
- Za kłamstwa czeka kara młoda damo. Dwa tygodnie głodówki masz gwarantowane.
Dodał dla jej informacji, a po uzupełnieniu kartoteki, zamknął teczkę i wyciągnął w stronę wampira.
- Możecie puścić ją dalej i przygotować do tutejszych warunków. Kilka dni zaaklimatyzowania się wystarczy dla Ciebie, byśmy mogli wrócić do naszych rozmów ponownie.
Z uśmiechem zadowolenia, oznajmił dziewczynie i wstał ze swojego miejsca.
- Na razie to wszystko.
Po tych słowach, opuścił salę przesłuchań.

Jęknęła z bólu gdy w końcu wyciągnął kły. Poczuła tylko nieprzyjemne mrowienie na ciele. Chwilę potem wszystko co tak skrzętnie ukrywała wyszło na jaw. Na słowa Naczelnika zerwała się z miejsca przewracając jednocześnie krzesło.
- Nie macie prawa! Nic do cholery nie zrobiłam!
Wykrzyknęła szarpiąc się wściekła. Próbowała uwolnić dłonie, ale nic to nie dało. Mało tego, nie miała tutaj nic co mogłaby wykorzystać. Jej palce chociaż bolały to była gotowa wykorzystać na tyle swoje resztki sił na ile tylko była zdolna.
- Niczego Wam nie powiem! Możecie mnie zagłodzić, powodzenia!
Wykrzyczała wściekła. Nie...to jakiś koszmar...to nie dzieje się naprawdę! Wmawiała sobie spanikowana. Czuła głód, a teraz...miała być zagłodzona jeszcze dłużej?! To była przesada!

Skoro dhampirzyca zaczęła się szarpać, wampir który czytał wcześniej jej wspomnienia, złapał ją za włosy, żeby się uspokoiła i pociągnął w dół. Takim zachowaniem sobie raczej nie poprawia sytuacji. Jako że Marta wywróciła krzesło z gwałtownego wstania, zmuszona mogła być jedynie do  klęku, kiedy wampir ciągnął ją za włosy i to przy samej głowie. Musiało boleć.
- Mamy większe prawa niż myślisz. Ty z kolei nie masz żadnych. Nie musiałaś nic robić. Wystarczyło że urodziłaś się mieszańcem.
Odpowiedział jej wampir, któremu została przekazana jej kartoteka.
- Twój koszmar dopiero się zacznie.
Złapał ją za ramię i siłą wyprowadził z sali. Jego towarzysz, wyszedł zaraz za zanim.


[z/t + Marta]