Cela więzienna: Ernesto Casales

Odkąd trafił do tego więzienia, jego życie mocno się zmieniło. Nie udało mu się pokonać wampiry, które nie wiadomo jakim cudem go odnalazły. Nie miał z nimi żadnych utarć, nie wchodził im w drogę, a i tak postanowiły sobie uwięzić wilkołaka. Nie jednego, a paru. Trafił tutaj wraz z trzema synami. Pozostałym miał nadzieję, że uda sie uciec. Przewidzenie niebezpieczeństwa uratowało chociaż życie jego córek, które z nimi przebywały w stadzie. Wmówienie im o wypłynięciu na wyspy Brytyjskie było tylko oddaleniem ich od niebezpieczeństwa jakie ich spotkało.
Klatka w jakiej się znalazł, nie była wygodna. Nie dość, że kratowana to jeszcze wykonana ze srebra albo posrebrzana. Każdy dotyk gołym ciałem, powodował podrażnienia skóry. Ciężko było mu siedzieć, położyć się czy nawet oprzeć o "ściankę" w takich warunkach. Jakby tego było mało, zapach jemioły go mocno drażnił. Dekoncentrował i nie dawał sił na jakiekolwiek myślenie o ucieczce. Dodatkowo jego ruchy krępowały kajdany, wszystkie połączone łańcuchem włącznie z kolczastą obrożą jaką miał na szyi. Siedział wykończony i wymęczony. Nie tylko dręczyli go nadzorcy wampirzy, ale i ludzcy dostali taki przywilej. Tym samym nie miał pojęcia jaką miał porę dnia. Kiedy była noc a kiedy dzień. Jedynie w porach pełni księżyca, miał te informacje. Pozbawiony wzroku, przez zaciśniętą mocno opaskę na oczach, nie widział nic. Ponad setkę lat tutaj już spędził i dziwił sam sobie, że jest wstanie jeszcze nie błagać o śmierć. Zapomniał już, jak wygląda piękno natury. Zapomniał dźwięków przyrody. Zapomniał jak smakuje dobry posiłek i jak to jest być czystym. Nie miał też pojęcia, czy jego potomstwo żyje. Żaden nadzorca nawet nie udziela mu informacji o tym, czy jego tutaj przebywające dzieci - żyją. Przez długie włosy i brodę, nie przypominał już tego dawnego i słynnego Casanovy w swoich czasach. Stał się uległy, bardziej milczący.