The Tower of London

Ona swoje, a Svietlana swoje. Wysiadły ze statku, spędziły dzień w hotelu i wyszły po zmierzchu, zmierzając do mieszkania, które zamierzały wynająć, ale nie. Nie mogły dotrzeć tam bez problemu, przecież nie w Londynie, gdzie za każdym rogiem czaił się jakiś salon tkacki, czy cokolwiek podobnego. Nieważne, że były w posiadłości i zabrały stamtąd większość sukien i strojów, Sviet uznała, że potrzebują nowych. "Przecież jeszcze nie mamy takich typowo Londyńskich!" - powiedziała, a raczej powtarzała, bo nie były w jednym, ani nawet w dwóch salonach krawieckich, a w czterech. Nieważne, że większość z nich powinna być już zamknięta, pracownicy najwyraźniej nie mieli co robić ze swoimi króciutkimi, ludzkimi życiami. Ishani nie rozumiała, czemu jej siostra nie zamówiła sobie stroju u pierwszej krawcowej, a kiedy dostała odpowiedź, że to nie była taka czerń, jakiej ruda szukała, Ishi troszkę się załamała. Uspokoiła ją dopiero wiadomość, że suknie, jakie Svietlana chce zamówić, miały być żałobne. To dobrze, ponieważ mimo tego, że w drodze minęło im już sporo czasu, to brunetka dalej nie radziła sobie ze stratą matki. Nie mogły być nawet pewne, że Liyang faktycznie nie żyje i co dziwne, to bolało ją najbardziej. Jeśli miała szansę się uratować, powinny były tam zostać i jej pomóc. Nie uciekać, jak tchórze. Nie tego spodziewała się po sobie, nawet jeżeli było to oznaką posłuszeństwa. Gdzie był wtedy jej duch walki? Nie miała pojęcia.
Zrezygnowała z towarzystwa Svietlany, kiedy ta znalazła piąty butik. Były umówione na konkretną godzinę i nie mogły się od tak włóczyć po mieście, jeszcze się spóźnią. Uznała więc, że spotkają się na miejscu i dalej ruszyła przez Londyn sama, przybierając względnie poważną minę. Wolałaby nie być zaczepiona, a to mogło się zdarzyć, jako iż była teraz sama.
Tower of London było pięknym miejscem i Ishani cieszyła się, że jej trasa przebiega obok. Mogła patrzeć i nacieszyć się Europejską, tak prostą i użyteczną architekturą. W niczym to nie przypominało Indyjskich posiadłości, doprawdy. Ciekawe, z jakiego okresu pochodziła budowla. Hm. Może wtedy Ishani już była na świecie?
Z rozmyślań wyrwała ją mała sylwetka. Dziewczynka, mająca maksymalnie piętnaście lat. Sama, po zmroku w dość odludnym miejscu. Doprawdy, jeżeli kogoś nie zaniepokoiłby taki widok, musiałby być bez serca. Podeszła do nieznajomej, mając nadzieję, że młoda nie uzna tego za nietakt.
- Przepraszam cię. - powiedziała, delikatnie kładąc jej dłoń na ramieniu. - Jesteś tu sama o tej porze? Gdzie są twoi rodzice? - spytała jeszcze, brzmiąc na zatroskaną. Cóż, była zatroskana, więc nie dziwota, że tak właśnie brzmiała.

Nie znała mężczyzny, ale cóż. Mogła zawsze zapytać o niego na policji, tak jak powiedziała.
- Będzie w porządku, jeżeli zapytam o niego za ciebie? - spytała, uśmiechając się, mając nadzieję, że w pokrzepiający sposób. Życie z takim mężczyzną musiało być ciężkie. Jeżeli Rose miała już miejsce, w którym szukała swojego rodzica, pewnie nie znikał wcale tak rzadko. Westchnęła, słuchając dziewczyny dalej, gdy mówiła o mieszkaniu. Cała ta sytuacja była dość osobliwa. Strój i biżuteria droga, ale mieszkanie małe. Rodzice nie żyją, jednak ojciec wciąż był na tym świecie - o ile był - i mieszkał z Rose. W dodatku nazwisko, zdecydowanie nie brytyjskie. Ciekawe, jaką historię miała za sobą ta dziewczyna. Gdyby Ishi była trochę bardziej wścibska, niż zmartwiona, pewnie zaczęłaby już dopytywać.
Pałac. Uniosła brwi, słysząc to. Oczywiście, mogła to być jedynie dziecięca fantazja, ale Rose miała trzynaście, nie trzy lata i wątpliwe, by powiedziała to z taką pewnością, jeżeli nie byłoby to prawdą. To dawało jeszcze więcej pytań. Skoro mieszkała w pałacu, co robiła tutaj? Czy jej rodzina mogła być jakimś rodem? Czy Rose mogła być uprowadzona, a jej "ojciec" był jej porywaczem? "Wdech i wydech, Ishani, nie snuj teorii spiskowych." Jak miała jednak nie snuć domysłów, gdy była w takiej sytuacji?
- A, nie musisz. To znaczy, nie będę cię zatrzymywać, ale może dasz się przynajmniej odprowadzić? Jeżeli twój ojciec nie znajdzie się jeszcze parę dni, możesz potrzebować pomocy. - powiedziała, zatroskana losem małej istoty. Nie przysunęła się do niej, możliwe, że Rose potrzebowała tego dodatkowego kroku przestrzeni dla siebie. Miała nadzieję, że dziewczyna nie odtrąci pomocy. Jej życie wydawało się bardzo ciężkie i Ish nie chciałaby teraz musieć jej zostawiać.

Była świadkiem załamania Rose i była tak zszokowana tym widokiem, że przez chwilę mogła tylko stać i się temu przyglądać. Nie była pewna, co miało miejsce, ale dziewczyna zaczęła mówić po rosyjsku i płakać, a Ishani nie miała pojęcia, co było tego powodem. To znaczy, spodziewała się, że to frustracja nagromadzona w dziewczynie przez bezradność. Jeżeli od kilku dni jej ojciec nie zaszczycił jej swoją obecnością, to raczej ciężko byłoby dziewczynę winić za przeżywanie tego tak silnie. Brunetka w końcu podciągnęła nieco swoją suknię i uklękła koło Rose, patrząc na dziewczynę i nie mogąc powstrzymać odruchu, żeby położyć jej dłoń na ramieniu. Była sama i zagubiona, jeżeli w emocjach przechodziła na język rosyjski, pewnie nie miała też pojęcia o państwie, w jakim była.
- Niczego nie zrozumiałam, ale hej. - powiedziała, łapiąc dziewczynę za dłonie, zamiast za ramię i patrząc na nią z przejęciem. - Nic jeszcze nie jest stracone. - Nie miała pojęcia, czemu tak mówi. Nic nie wiedziała o sytuacji dziewczyny i nie mogła wiedzieć, czy coś jest, czy też nie jest stracone. Motywacyjne słowa mogły pomóc teraz, ale później? "Nieważne." - pomyślała Ishani, podejmując w głębi umysłu pewne decyzje. - "O przyszłość będziemy się martwić w przyszłości."
- Wiem, że to dla ciebie ciężkie. Czy twój ojciec znikał już wcześniej? - zapytała, starając się mówić stanowczo, ale spokojnie. - Ja i moja siostra możemy pomóc ci przez jakiś czas. Tak długo, jak zostaniemy w Londynie, albo dopóki twój ojciec nie wróci.
Svietlana przyjdzie udusić Ishani we śnie, jak się dowie, że jest drugi dzień w Londynie, a Ish już znalazła sobie dziecko. Nie miała jednak zamiaru adoptować dziewczyny, to byłoby głupie i zdawała sobie z tego sprawę, naprawdę. Mogła jednak widywać się z dziewczyną, zapewnić jej jakąkolwiek opiekę. Cokolwiek, żeby Rose nie musiała czuć się samotna i opuszczona przez ostatniego członka swojej rodziny.

Raczej nie zgadzała się z tym, że rozmowa świadczy o dobrych intencjach, nie chciała się jednak dzielić tą myślą, bo jeżeli Rose jej ufała, a miała nadzieję, że tak jest, nie chciałaby jej zasugerować, że źle robi. Ponieważ w tym przypadku sądziła, że dziewczyna naprawdę może na niej polegać. Chciała, żeby tak było.
Trochę się załamała, słysząc, że Rose nie wie, gdzie jest jej mieszkanie. Mogła się tego jednak spodziewać. Tereny mieszkalne nie były zbyt blisko tego miejsca, a stąd pewnie zazwyczaj wracała już z ojcem, nie musząc zbytnio skupiać się na drodze. Poradzą sobie jednak, Ishani była tego pewna.
- Ale zapewne pamiętasz okolicę w jakiej mieszkasz? Możemy zapytać kogoś stąd o drogę. O tej godzinie może mieszkańców nie ma tak dużo, ale jacyś znajdą się bez wątpienia. - powiedziała, zastanawiając się, w którą stronę szukać możliwych terenów mieszkalnych. Może w tą samą, w którą udawała się ona? W końcu jeżeli wynajmowały mieszkanie w kamienicy, równie dobrze mogło się okazać, że są sąsiadkami. To byłoby błogosławieństwo i brunetka mogłaby obdarzyć małą Rosjankę jeszcze większą ilością uwagi i troski.
- To też nie jest problem, żebyś dzisiaj zjadła coś na mój koszt. Jeżeli zdecydowałaś się mi zaufać, muszę sprostać oczekiwaniom, prawda? - powiedziała, uśmiechając się ciepło. Pieniądze naprawdę nie były problemem dla sióstr Fitzroy, a gdyby były, za dwa czy trzy dni Ishani pewnie i tak zabierze sakiewkę mężczyźnie, którym będzie się pożywiać i znowu nie będą one żadną przeszkodą. W normalny dzień nie musiała też płacić za porcje żywieniowe - po prostu nie jadła, więc sporo oszczędzała. Plus, jeżeli pójdą zjeść do jakiegoś lokalu, była też szansa, że właściciel, czy goście wskażą im drogę do mieszkania dziewczyny. Chociaż w tej chwili Ishiani naprawdę prosiła wszystkie możliwe autorytety, żeby okazało się, że mieszkają po sąsiedzku.