[Królestwo Węgier] Debreczyn

Nie skomentował jej słów, na temat stanu jej głodówki, ale jedynie uśmiechnął lekko na wspomnienie. Nie zakładał, że uda się później wrócić do Rumunii, ale chciałby. Jedynie po to, aby móc uzyskać te ważne dla niego dokumenty. Wtedy mógłby z Marishką na dobre zakończyć sprawy podróżnicze jak i przekazanie praw do dalszego eksperymentowania na wilkołakach.
Przebywając w ruinach kościoła, wampirzyca znalazła przejście do podziemi. Słysząc jej wołanie, Edward od razu skierował się w jej kierunku.
- Jesteś wspaniała.
Zarzucił jej komplementem. Pomimo spróchniałych drzwi, trzymały się nadal na zawiasach. To było także dobrym plusem. Nim jednak zdecydował się wejść, spojrzał na nią.
- Zejdź tam i rozejrzyj się za dobrym miejscem na nocleg. Ja przywiąże gdzieś konie.
Nie czekając na jej odpowiedź, zostawił ją na razie samą i poszedł zając się swoim i jej koniem. Nie mógł je trzymać w zamknięciu ruin, więc przywiązał je do drzewa na zewnątrz, by miały dostęp do pożywienia jakim jest okoliczna trawa. A następnie wrócił do kościoła i skierował od razu do wnętrza podziemi. Tam szukając już Marishki.

Jak każda kobieta tak i ona uwielbiała pochwały. W końcu jaka kobieta nie lubi usłyszeć, że jest wspaniała? Cóż...tak to już jest...dla tego na jego słowa niemal uniosła się w powietrzu dumna z siebie jak paw. Gdy wydał polecenie nie spodobało się jej to. Nie była za bardzo przyzwyczajona do wykonywania poleceń, ale jak już nie urągały jej osobie to wykonywała je. To raz...dwa wydawanie poleceń było jej zadaniem, od kiedy pamiętała. Jednak nie miała zamiaru teraz się z nim spierać. Dla tego spojrzała tylko jak odbiera od niej konia a potem znika by przywiązać je do drzewa. Sama zeszła w dół. Powoli i ostrożnie by nie runąć jak śmiertelnik przez nieostrożność. W końcu była w miejscu, gdzie wszystko się sypało, ale w tym miejscu wszystko było w miarę wytrzymałe. Jedyny szkopuł był taki, że zejście było dość strome. Gdy zeszła po schodach, a raczej pozostałości po nich wgłębiła się bardziej w ciemność. Nie miała problemu z widzeniem. W końcu była Draculą...rozejrzała się dookoła pomieszczenie wydawało się być obszerne więc nie było problemu z "wygodą" nie będą musieli spać jeden na drugim jak śledzie w puszce. Dostrzegła trzy trumny. Podeszła do nich z ostrożnością. W końcu nie wiadomo co jest w środku, o ile w ogóle coś było. Z otwarciem postanowiła poczekać na Edwarda.

A on nie zamierzał jej przypominać, kto wyjął kołek z jej serca. Mimo iż urosła przed nim jak napuszony paw, to jednak szybko zmalała, kiedy zaczął wydawać jej polecenia. Nie ona prowadziła tę podróż, tylko była jego towarzyszem. Co on powie, ona powinna zrobić. Niech się cieszy, że chociaż dostaje od niego pochwały.
Jak tylko zajął się końmi, wrócił do niej schodząc stromymi schodami do podziemi. Pamiętał jednak o tym, by drzwi zamknąć za sobą tak jak się dało. Podziemia zrujnowanego kościoła trzymały się bardzo dobrze. Były solidnie zbudowane, na których fundamentach opierała się cała konstrukcja. Tylko nieliczne miejsca, mogły być kruchej konstrukcji. Szczególnie drewno. Bowiem kamień, może przetrwać nawet wieki.
Odnalazł Marishkę przy trumnach, w jednej z wnęk korytarzy podziemi. Przyjrzał się im, ale nie był za tym by je otwierać.
- Jest tu tak ciemno, że damy radę przespać się gdzieś z boku. Wolałbym nie ruszać tych trumien.
Stwierdził nieco poważniej, ale pewnie Marishce będzie to wszystko jedno. Jej sprawa. Edward przeszedł się dalej odnajdując jakieś szaty i inne materiały zakurzone, pozostawione po kątach. Wytrzepał je i rozłożył pod jedną ze ścian. Miejsca starczyłoby dla dwóch osób. Nie czekając na wampirzyce, położył się na materiale, na zimnej posadzce. Temperatura nie robiła mu różnicy, bowiem i tak jest trupem.

Niestety, Marishka jak to wampirzyca, która przespała tyle czasu musiała zajrzeć to tu, to tam. Z ciekawością uniosła wieko trumny i jęknęła z obrzydzenia. W środku, nie dość że latało masa robactwa to jeszcze do tego ogrom smrodu jaki się uniósł sprawił, że zaczęła machać dłonią przed nosem.
- Na bogów, jaki smród.
Wydusiła po czym spojrzała na to co robi wampir. Cóż...musiała przyznać, że była zdana na niego nie było innego wyjścia! Uniosła brew spoglądając na to co robił. Gdy w końcu się ułożył Mari skrzywiła się pod nosem, ale usiadła obok niego by po chwili również się ułożyć jakoś wygodnie. Nie było to marzenie ale jakoś musiała przetrwać. Przymknęła powieki starając się zasnąć, ale niestety...sen nie przychodził.

Wampiry żyjące jak trupy i jeszcze im smród z trumny przeszkadzał? Coś interesującego. Edward temu nie przykładał uwagi. W prawdzie to nawet Marishka nie miała wyjścia jak tylko położyć się obok. Równie dobrze mogła tracić czas na wyczyszczenie sobie trumny z robactwa i zwłok. Gorzej już z zapachem, jaki jej przeszkadzał.
Sen nie przychodził dość szybko. Ale Edward leżał sobie już z zamkniętymi oczami. Nie podejmował żadnego tematu, jedynie czekał w spokoju na wschód słońca. Dopiero wtedy, zasnął na dobrze.

Dzień zleciał dość spokojnie. Nikt nie zaglądał do tego miejsca, więc byli bezpieczni. Po zachodzie słońca, Edward otworzył oczy, czując się wielce wypoczętym jak każdej nocy. Nie wszędzie mieli komfortowe miejsca do spania. Cóż jednak poradzić. Spojrzał na swoją towarzyszkę, upewniając się czy jest tutaj obok, czy postanowiła już wstać i gdzieś sobie spaceruje.

Mari odleciała bardzo szybko, pokładając ufność w nieznanym jej wampirze, ale co miała począć? Gdy doszła do siebie budząc się po zmroku dostrzegła, że Edward już był zbudzony. Uśmiechnęła się pod nosem na jego widok.
- Widzę, że nadal żyję.
Przyznała rozbawiona, bo no co począć...spędziła czas z nieznanym jej wampirem, który jakby nie było mógł ją w każdej chwili zabić. Ale zaufała mu. Zaufała i nie zawiódł jej jak na razie. Gy się podniosła z posłania jakie zrobił Edward poprawiła się nieco i przeleciała wzrokiem otoczenie.
- Daleka droga przed nami. Trzeba ruszać dalej. Im szybciej tym lepiej dla nas.

- Nie po to Cię budziłem do życia po setkach lat, by zaraz zabijać.
Odpowiedział jej z uśmiechem rozbawionym. Widocznie humor nawet w takich warunkach ich nie opuszczał. Co więcej, spanie w takim miejscu im widocznie nie zaszkodziło. Byli w podziemiach dość ciemnych i szczelnych. Nie potrzebowali więc opróżniać dla siebie trumien.
Zaraz po wampirzycy, Edward podniósł się do siadu, by przy okazji rozmasować sobie kark.
- Pierw spotkamy się z wilkołaczycą. Potrzebujemy kolejnego sojusznika na tak duże przedsięwzięcie.
Dodał i wstał zaraz otrzepując swoje ubranie. Dał jej znać, że mogą ruszać i skierował się do wyjścia. Jak kultura jednak nakazywała, pierw przepuścił wampirzycę przed siebie by mogła wyjść z podziemi. Przy okazji sprawdzi, czy teren jest bezpieczny i odpowiednio ciemno, by ruszać dalej.

O tak, najprościej przepuścić kobietę przodem bo jak coś będzie nie tak to pierwsza do odstrzału będzie ona...cóż...takie życie! Ale jakby nie było, wampirzyca jakby nigdy nic szła przed siebie dumna i pewna. W końcu była córką Vlada! Jakby inaczej miała postąpić? Przeszła dumnie przez kapliczkę by w końcu stanąć spokojnie na środku zrujnowanej budowli.
- Wilk...cóż, Twoja decyzja.
Zgodziła się jakoś nie bardzo mając chęć na spoufalanie się z wilkołakami. Dla niej to stworzenia brudne i niegodne przebywania w towarzystwie nieśmiertelnych. Niestety wpojenie przez ojca nienawiści do tych stworzeń pozostało przez tyle stuleci.
- Prowadź w takim razie.

Akurat pod tym względem to on nie myślał, by puścić ją pierwszą na odstrzał. Ale gdyby tak się stało, nie przejąłby się jej śmiercią. Lub ponownym zaśnięciem. Szkoda tylko byłoby sprzymierzeńca. Zadał sobie tyle trudu aby ją odnaleźć i dodatkowo obudzić.
Za wiele nie miała do gadania, że zdecydował się spotkać z wilkołakiem i omówić sprawę z dalszą podróżą. W końcu i tak wszyscy zmierzali w tym samym kierunku.
Skoro dostał pozwolenie na prowadzenie dalej, uczynił to. Jak tylko opuścili mury ruin kościelnych, odnalazł ich konie i przyprowadził jednego Marishce. Dosiedli i ruszyli w drogę powrotną do miejsca, gdzie ostatnio widzieli wilkołaczyce. Edward nie zsiadał z konia, rozglądając się za obecnością poszukiwanej istoty. Zachowując cały czas czujność.

Vanessa obserwowała ich z oddali dokładnie przyglądając się z ciekawością zbliżającym się ku niej jeźdźców. Obserwowała ich czekając, aż się zbliżać będą coraz bardziej w jej stronę. Podeszła bliżej wychodząc z cienia. Była tutaj dużo prędzej oczekując ich przybycia. Nie miała wyjścia musiała jakoś się z nimi dogadać.
- Jestem. Widzę, że i Wy jesteście. Więc...przejdźmy gdzieś w bezpieczniejsze miejsce i bardziej ciche.
Odezwała się kierując swoje kroki przed siebie by oddalić się od zgiełku ulic i udać się w bardziej zaciszne miejsce by omówić z nimi dalsze postępowanie. Ona sama nie spała dobrze, wszystko co ostatnio się działo tylko sprawiało, że wilkołaczyca coraz bardziej zastanawiała się jak długo jeszcze będzie musiała czekać i szukać. Chciała pomóc swoim...odnaleźć ich ale niestety jak na razie nic nie wiadomo.

Nienawiść do stworzeń księżyca niestety udzieliło się jej przez wpojenie tych zasad przez ojca. Nie znosiła stworzeń, które uważały się na równi z wampirami. Ale nie mając wyjścia powoli skierowała się w stronę wampira a potem w raz z nim ruszyła konno w stronę umówionego spotkania. Gdy się zbliżali wyczuła smród wilkołaka. Nie podobało się jej to za nic, ale nie ona tutaj rozdawała karty. Musiała jakoś przeboleć decyzję Edwarda. Gdy się zbliżyli wampirzyca zmierzyła tylko śmierdzącego wilka swoimi ślepkami nawet nie szczycąc jej swoim słowem. Dla nie wilkołak to zbędny balast, którego nie potrzebowali. Podjechała bliżej jakby miała zamiar staranować wilkołaka. Zaraz potem przystanęła tuż za jej plecami czekając na mężczyznę.

Edward także dostrzegł wilkołaczycę w oddali, kiedy zmierzali w kierunku umówionego spotkania. Nie umknęło jego uwadze, że towarzyszka podróży, nie jest tym faktem zadowolona. Ale cóż. Potrzebowali każdej istoty do pomocy przy ataku na więzienie.
Zbliżając się, Edward rzucił jeszcze okiem na księżyc, by upewnić się w jakiej jest fazie. Lecz niestety, powoli zmierzał do swojego pełnego oblicza. Co jednak nie wróżyło dla nich niczego dobrego. Wrócił spojrzeniem na drogę i zatrzymał konia, kiedy znaleźli się przed Vanessą.
- Witaj piękna. Nie mam nic przeciwko zmianie miejsca na rozmowę.
Był co prawda tego samego zdania. Im dalej od tego miejsca, tym mniej świadków.
Wampir zsiadł z konia i zwrócił się zaraz do Marishki.
- Możesz zostać i obserwować, czy nie ma w okolicy zagrożenia. Albo iść z nami, choć nie sądzę byś cokolwiek rozumiała w jej języku.
Dał wampirzycy wybór. Mogła czatować, bądź udać z nimi na rozmowę. Ale niestety, Edward musiałby i tak robić jej za tłumacza. Zdawał sobie z tego sprawę. Z innej jednak strony, chciał też nie  zmuszać jej do przebywania z wilkołakiem, skoro tak bardzo ich nie nawidziła.
Jakąkolwiek decyzję podjęła wampirzyca, Edward mógł zostawić jej swojego konia do popilnowania, bądź zaciągnąć go ze sobą i zostawić gdzieś w pobliżu, przywiązanego do jakiejś barierki lub drzewa. Udał za Vanessą, w miejsce nieco bezpieczniejsze na sekretne rozmowy.

Mierzyła oboje w milczeniu nie ufała ani jednemu, ani drugiemu. Niestety była związana przysięgą, nie mogła zhańbić danego słowa więc pozostało jej robić dobrą minę, do złej gry. Na słowa wampira tylko skinęła głową obiecując sobie, że kiedyś po prostu odejdzie. Zrobi swoje i odejdzie. Zsunęła się z konia z zamiarem pospacerowania sobie po okolicy w oczekiwaniu na wampira i wilkołaka.
- Poczekam tutaj.
Rzuciła tylko i skierowała się powoli przed siebie pozostawiając ich samych sobie.

Wilkołaczyca dostrzegła niechęć kobiety. Ale co się dziwić, widać było że oboje są dość starzy jednak chociaż jedna osoba nie była wrogo nastawiona, przynajmniej tak sądziła Van. Przeniosła spojrzenie z wampirzycy na jej towarzysza i uśmiechnęła się pod nosem do niego.
- Twoja kobieta nie przepada za wilkami co?
Zadrwiła po czym skierowała się w stronę ślepych zaułków, gdzie mogła spokojnie po chwili skręcić w starą opuszczoną halę.
- Więc...słucham. Co możesz mi powiedzieć? Co zaoferować?
Zapytała zasiadając na prowizorycznie zrobionym przez nią za dnia siedzisku. Składającym się zaledwie z kilku przerzuconych przez siebie belek, które niebezpiecznie skrzypiały pod ciężarem wilkołaczycy.

- Twoja wola. Niedługo wrócę.
Edward uszanował decyzję Marishki i zostawił kobietę z obstawą ich koni. Udał się za Vanessą, zachowując czujność sytuacji na wypadek, gdyby była zastawiona na niego pułapka. Różnie mogło być, kiedy nie ma się za dużego wsparcia a cały świat czeka tylko na jego głowę. Szczególnie wampiry.
Wchodząc do jakiejś opuszczonej niewielkiej hali, rozejrzał się pobieżnie, przystając jakieś półtora metra od siedzącej wilkołaczycy.
- Jak każdy wampir. Mało kto za Wami przepada.
Odparł pierw na wcześniejsze słowa. A dopiero po kolejnych, zadanych przez Vanessę, westchnął zastanawiając się moment.
- Z ostatniej naszej rozmowy wynikło, że zmierzamy w tym samym kierunku. Ty chcesz odnaleźć swoich, ja uwolnić. Jeżeli prawdą jest, że moje dzieci jak i Twoja "rodzina" przetrzymywani są w tym samym miejscu, nie pozostawałoby nic innego jak połączyć siły. Jednakże, musiałabyś przystać na kilka delikatnych warunków z mojej strony. Ze względu na bezpieczeństwo... moje i mojej towarzyszki. Rozumiesz o co mi chodzi?
Zaczął wstępnie, choć nie do końca był pewny czy dobrze zaczął. Wilkołaki różnie reagowały na proponowane warunki przez wampiry. Wręcz je odrzucały. Ciężko było o zaufanie. Jak zatem będzie w przypadku Vanessy?

Cóż...Van nie miała zamiaru iść na żadne ustępstwa. Co najwyżej dla bezpieczeństwa bliskich i towarzyszy. Była zdecydowaną kobietą i wpierw była ciekawa na to, co powie jej mężczyzna.
- Owszem, znalazłam tropy które ewidentnie mówią, że coś się im mogło przytrafić. A instynkt i przeczucie mówią gdzie powinnam iść. Dążę śladem, jednak nie jest to takie proste. Zatem...skoro zmierzamy w tym samym kierunku i oferujesz mi swą pomoc w uratowaniu i uwolnieniu naszych ludzi...jakie Ty stawiasz warunki?
Zapytała bacznie go mierząc wzrokiem. Może i domyślała się o co mu chodziło, ale chciała to usłyszeć. Upewnić się, że się nie myliła. Jej wzrok padł na mężczyznę nie spuszczając do z wzroku.
- Więc?
Zapytała wskazując na miejsce naprzeciwko siebie.
- Śmiało, ja nie gryzę.
Uśmiechnęła się nieco ironicznie.

Edward wysłuchał odpowiedzi Vanessy, jednocześnie analizując jej słowa i próbując poukładać sobie w głowie cały plan działania i podróży. Nawet dobrze się złożyło, że jest sam na sam w tym pomieszczeniu, a Marishka została na zewnątrz. Drugim tego plusem było, że wampirzyca nie znała innego języka poza swoim ojczystym. Łatwiej o utrzymanie sojuszników przy sobie, gdy nie wiedzą zbyt wiele.
- Cóż...
Skinął głową w podziękowaniu, zmierzając do krzesła na które spoczął. Spojrzał na nią wprost nie obawiając spojrzenia wzrokowego. Znał legendy i historie o wilkołakach. Wiedział, jak wiele trudu przyniosło im życie w przetrwaniu. Aż był pełen podziwu, że udało im się przez tyle lat przetrwać.
- Zbliża się pełnia. Jesteś młoda i zakładam że nie potrafisz się kontrolować. Twoja przemiana może być zagrożeniem dla naszej podróży. Musiałbym na czas pełni księżyca Cię unieszkodliwić. Nie będzie to nic bolesnego, od razu mówię. Potrzebowałbym tylko Twojego zaufania. Nie ręczę jednak za moją towarzyszkę.
Gestem wskazał wyjście jakby chciał powiedzieć, że chodzi mu o Marishkę. Wierzył jednak, że z córką Draculi nie będzie ciężko i zaakceptuje jego plan. To jedna część którą musiał jako pierwszą poruszyć. Od tego zależała cała reszta wyprawy i uwolnienie uwięzionych. W tym swoich dzieci.
W swoich słowach Edward był poważny. Co można było odebrać od niego jako misję sporego ryzyka. Był świadom tego, że zjawiając się na terenie wroga i to jeszcze jako poszukiwany listem gończym, może sam zostać schwytany. Musiał działać ostrożnie.

A on mówił, mówił i mówił a ona totalnie nie słuchała dopiero w chwili gdy padło to najważniejsze uniosła brew spoglądając na niego jak na wariata. Miała dać się unieszkodliwić?! Zmierzyła go wzrokiem bacznie się przyglądając. W jej głowie wszystko krzyczało by nie zgadzała się na to, ona sama nie bardzo miała przekonanie do tego.
- Ja mam Ci zaufać? Nie znam Ciebie, nie wiem kim jesteś, jedynie wiem że ścigają Ciebie. Nie jest to takie niewiadome. Zresztą wszystkich nas ścigają. Nie mniej, nie podoba mi się to, że chcesz mnie unieszkodliwić. Niby jak chcesz to zrobić?
Zapytała, w końcu musiała znać wszystkie za i przeciw. Musiała wiedzieć co miał zamiar zrobić.
- Jawny wróg to żaden wróg, najbardziej należy się obawiać tych, którzy uważają, że są naszymi sprzymierzeńcami.
Odparła chłodno.
- Zatem, jak ma to wyglądać? I co najważniejsze gdzie?

- Mogłem się spodziewać odmowy.
Odparł na jej sprzeciw z uśmiechem na twarzy, jakby przewidział jej reakcję. Tylko idioci mu ufają i są z nim na określony czas, bowiem nie każdemu udaje się z nim wieki wytrzymywać. Nawet większość dzieci od niego pouciekała. Część z nich właśnie płaci za swoje ucieczki i nie słuchanie jego poleceń. Ale to już inny gatunek.
- W takim przypadku dam dwa rozwiązania. Jeżeli mamy ze sobą współpracować i odbić swoich bliskich, musimy działać razem. Możesz odbyć dalej samotną podróż, choć wskażę Ci miejsce docelowe. Albo zaryzykować zaufaniem, że będziemy podróżować razem ale Ja muszę się zabezpieczyć przed byciem rozszarpanym przez Ciebie. Fakt, jestem ścigany, ale nie dam się tak łatwo zabić by ktoś zgarnął sobie nagrodę za mnie.
Przedstawił ponownie, ale tym razem dwie propozycje. Co wybierze wilkołaczyca, od niej będzie zależało. Ale Edward nie pozwoli by podczas pełni doszło do walki między nimi.
- Sposób na unieszkodliwienie Cię nie jest bolesny. Posiadam zdolność kontrolującą sny. Uśpię Cię na całą noc. Obudzisz się z rana i Twoją rolą wtedy będzie pilnowanie nas za dnia. Pasuje?
Czy teraz się Vanessa zgodzi? Zobaczymy. Uważnie na nią patrzył, widząc iż to kolejna trudna kobieta której ciężko będzie dogodzić.

Odmowa była wiadoma, przynajmniej na początku. W końcu jaki wilkołak zgadza się w ciemno? Nie wiedząc co i jak? Poza tym, też nie miała pewności czy mężczyzna jej nie oszuka i nie zabije w czasie snu. Jednak...w momencie gdy go słuchała starała się wyczuć czy mówi szczerze czy nie. Nie kłamał. Zatem miała okazję by mu zaufać. Widać zależało mu na współpracy bardziej niż jej. Zatem nie miała powodu by się bronić dłużej przed wampirem. Może to będzie przełom...nigdy nie wiadomo. Gdy wyjaśnił na czym polega unicestwienie jej na czas pełni skinęła głową, mimo że nie odezwała się jeszcze skutecznie zastanawiając się nad tą propozycją. Ostatecznie wyciągnęła dłoń.
- Zgoda.
Zdecydowała w końcu co jej pozostało jak nie zgodzić się na taki krok.
- Zatem w pełnię uśpisz mnie. Pamiętaj, zaufałam Ci mam nadzieję, że robię słusznie.
Przeniosła nań spojrzenie z powagą na twarzy.

Jego przemowa widocznie przekonała Vanessę, że wyciągnęła rękę po zgodę. Przystała na jego propozycję unieszkodliwienia się, na czas pełni księżyca. To w sumie było nic jak dla niej, ponieważ trwało by to kilka nocy. Z kolei jego sytuacja jako wampira nie jest zbyt ciekawa, ponieważ każdego dnia jest narażony na śmierć, jeżeli jego ciało zostanie odnalezione. Tutaj to on był bardziej zdany na towarzystwo i zaufanie wilkołakowi. Tak czy inaczej, wyciągnął rękę i uścisnął kobiecie, lekko uśmiechając niemal z wdzięczności.
- I tak jesteś w lepszej pozycji niż ja. Ale póki nie rozwalę tego więzienia, nie zamierzam zginąć.
Najwyraźniej postawił sobie cel, by uwolnić swoich potomków za cenę swojego życia. Ale czy oddałby się dobrowolnie w ręce wampirów, by uwolnili dhampiry? Nie ufał Radzie i nie wierzył w taką możliwość. Nawet nie chciałby brać pod uwagę takiego przypadku.
- Zaufanie w tej sytuacji jest kluczowe, jeżeli wszyscy mamy przetrwać oraz uwięzieni. Po sprawie, każdy uda się w swoim kierunku.
Dodał.
- Przechodząc do kolejnej rzeczy...
Kontynuował dalej, kiedy jedno mieli ustalone.
- Podczas naszej podróży, musimy zebrać jak najwięcej sojuszników. Nasze rasy żyją z wrogim do siebie nastawieniem. Nie mam pojęcia, ilu od Ciebie przetrwało. Ale jeżeli wiesz gdzie przebywają, dobrze byłoby zebrać ich do walki. Być może przyjdzie moment, gdzie będziemy musieli się rozstać i spotkać dopiero na miejscu. Wraz z Marishką zmierzamy do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii. Tam podobno znajduje się więzienie w którym podobno przetrzymują Twoich.

Tak, niby zaufanie to podstawa, jednak nie miała pewności co do tego co będzie potem. Mimo to skinęła głową. Nie pozostawało jej nic innego jak tylko się zgodzić, bo jeśli jej ojciec, jej stwórca jest tam zamknięty i sponiewierany...rozszarpie każdego w zasięgu wzroku. Spojrzała na wampira z powagą na twarzy.
- Ile tylko będę w stanie odnaleźć swoich to sprowadzę ich w dane miejsce. Niestety nie wiem kto przetrwał a kto nie. Stworzył mnie Ernesto Casales, i zrobię wszystko by mu pomóc. Wszystkie ślady jakie znalazłam prowadzą właśnie w tamte strony. Ostatnie miejsce gdzie przebywał z moimi pobratymcami, w tym braćmi krwi było całe we krwi. Nie wiem ilu przeżyło, ilu było poważnie rannych. Więc...jeśli napotkam jakiegoś wilkołaka po drodze zaciągnę go do współpracy. Masz na to moje słowo.
Czy była gotowa? Owszem, była zdecydowana i pewna swego. Jeśli tylko natrafi na swoich nie widziała problemu w tym, by zaciągnąć ich do odbicia swoich a już na pewno oni nie odmówią jeśli chodziło o skopanie kilku wampirzych tyłków. W końcu czemu nie?

Słysząc nazwisko tego kto ją stworzył, zmarszczył brwi. Przekonanie Casalesa do współpracy będzie bardziej trudne niż w przypadku obecnej tutaj Vanessy. Jednakże, będzie dłużny jeżeli uda się go uwolnić. Pytanie tylko, czy on nadal żyje? Aż dziw brałby, gdyby wampiry go nie zabiły. W końcu to wilkołak, a nie jest on story do współpracy z kimkolwiek. Przynajmniej takie słyszał o nim opowieści.
- Wierzysz, że Twój stwórca nadal żyje?
Zapytał. Choć pewnie otrzyma od niej twierdzącą odpowiedź. Każdy z nich jest powiązany jakąś niewidzialną nicią ze swoim stwórcą czy rodzicem, gdzie jeżeli mu się coś stanie, każdy jego potomek przez niego stworzony to odczuje. Nie bez powodu też Edward posunął się daleko w swoich badaniach, by stworzyć nową rasę. Rasa, która szczerze powiedziawszy, nie umrze tak szybko. Choć długowieczna jak wampiry, także nie jest.
- Będzie miło jeżeli dołączą do nas również wilkołaki. Zwiększy do nasze siły, jeżeli uda się także ataku dokonać w pełni księżyca. Może jednak przy tym wystąpić problem, jeżeli nie będziecie nad sobą panować, możecie zabić moje dzieci jakie zostały tam uwięzione. A przy okazji...
Poprawił się na krześle i nieco rozluźnił, patrząc na Vanesse.
- Słyszałaś o dhampirach?
Zapytał z czystej ciekawości.

Czy wierzyła? Ciężko było to powiedzieć, ona czuła gdzieś w niej siedziała iskierka, że żyje ale jest w ciężkiej sytuacji. Mimo to nie miała zamiaru się poddawać. Świadomość, że coś się stało jej rodzinie była męcząca tak, że nie można tego nawet opisać.
- Czy wierzę? Mówią, że wiara umiera ostatnia. Poza tym...czuję, że żyje. Jestem tego niemal pewna.
Przyznała z powagą przenosząc wzrok na mężczyznę. Na słowa o dhampirach uniosła brew.
- Bez obaw, jesteśmy bestiami, ale nie ślepcami. Pod postacią wilkołaka widzimy i czujemy to co inni. Podejrzewam, że ani Twoje dzieci, ani inni uwięzieni nie będą w stanie atakować tych, którzy są im przychylni. Co do dhampirów nie...nie słyszałam o nich ani nie widziałam takowego na oczy.

Więc jednak. Nie pomylił się co do jej odpowiedzi. Kobieta wierzy, że jej stwórca żyje. On sam jednak nie był pewny jak przeżyje spotkanie z Casalesem, jeżeli ten po uwolnieniu go nie zeżre. A skoro wiara umiera ostatnia, to może zacznie mantrować to powiedzenie? W końcu wampir nie umiera tak szybko, co wilkołak.
- Interesujące.
Aż założył ręce na klatce piersiowej, nie ukrywając zainteresowania jej pochodzeniem i umiejętnościami wilkołaka. Nie są ślepcami. Aż zapragnął zobaczyć ich na scenie pod więzieniem, które mają zaatakować.
Dalej dowiedział się, że Vanessa nie słyszała ani tez nie miała styczności z dhampirami. Nic dziwnego, skoro zostali niemal wszyscy wyłapani i muszą się ukrywać, przed podstępnymi rządami praw wampirzych. Pragnących jego głowę.
- Cóż... Dhampiry to istoty stworzone przeze mnie. Pół ludzie, pół wampiry. Prawo wampirze jednak obawia się ich i pragnie mojej głowy za stworzenie kogoś "lepszego". Urządzili sobie na nich polowanie i uwięzili tam, gdzie twoich. Naszym celem jest ich odbicie. Zatem myślę, że dojdziemy do porozumienia?
Uśmiechnął się kącikiem ust i wyciągnął dłoń w jej stronę, by uścisnąć na zgodę. Że zawierają sojusz i współpracę. Pozostanie jeszcze ustalić plan działania. Nie wykluczone, że ich drogi się rozejdą. Ale może w porcie znów spotkają.