Gedeon Thine

Biografia:

Gedeon urodził się 21 września 1085 roku w Nottingham. Jego ojciec był zaufanym doradcą Henryka Beauclerca, co przyczyniło się do szybkiego wprowadzenia jedo syna do sal urzędniczych. Pomimo swoich doskonałych zdolności administracyjnych, młody Thine nie pchał się na pierwszy plan, zawsze pozostając gdzieś z boku, w cieniu. Nie mieszanie się często pozwalało mu unikać wielu nieprzyjemności i konfliktów. Niestety nie zawsze się to udawało. W 1135 roku po śmierci króla, który po katastrofie Białego Statku nie posiadał męskiego potomka, nastąpiły problemy sukcesyjne. Władzę przejął jego bratanek Stefan, jednak nie był on jedynym pretendentem. Matylda, córka poprzedniego władcy, również chciała tronu. Po kilku latach ciągłych walk doszło niestety do uwięzienia Stefana, a pretendentka ogłosiła się „panią Anglików” i zmierzała już do Londynu. Gedeon, nie będąc już młodzieńcem zwinnym i skocznym, a raczej człowiekiem w podeszłym wieku, bo już 56 wiosen mu minęło, próbował uciec w nocy z zamku, obawiając się o swoje życie. Nie spodziewał się jednak, że na nic mu się to zda, bo tego właśnie wieczora jego ludzka egzystencja dobiegła końca.
Strach, który nieraz rządzi ludzkimi poczynaniami i pcha ku nierozsądnym decyzjom, źle działa w sytuacjach zagrożenia. Ucieczka z Londynu sprawiła, że armia Matyldy nie powiesiła go, jednak zagrożenie nadeszło z innej strony – trakty w dzień nie należały do bezpiecznych, a co dopiero w nocy. Błysk kilku sztyletów, wołanie o pomoc i głęboka rana – tylko na tyle, według zbójów, zasłużył starszy mężczyzna. Nie miał złota, kosztowności, nie miał zupełnie nic. Jego jedyną wartością było życie, które teraz powoli z niego uchodziło. Napastnicy zostawili go więc na pewną śmierć. W takim stanie Gedeon nie był w stanie nic zrobić, każdy ruch sprawiał ból i przyspieszał wykrwawianie. Być może to zapach krwi, a może wcześniejsze krzyki sprawiły, że zjawił się tam ten tajemniczy mężczyzna, nieumarty wampir – Tomas. Dość długo przyglądał się on urzędnikowi, pewnie zastanawiał się, co też powinien zrobić. Wykorzystać ten żywy worek na krew jako posiłek czy może pomyśleć nad uczynieniem jego życia wspanialszym.
O dziwo, dokonał wyboru wbrew logice i postanowił dać Gedeonowi życie wieczne. Najpierw jednak zabrał go w bezpieczne miejsce, gdzie bez żadnych niepotrzebnych świadków dokonywać się będzie przemiana. Niestety Tomas nie za bardzo mógł posmakować krwi podstarzałego urzędnika, bo ten dość dużo stracił jej w drodze do kryjówki, jednak wgryzł się delikatnie i upił odrobinę.  Następnie ugryzł mocno swój nadgarstek i podał Thine’owi do wypicia własną krew. Nagły nieopisany ból przeszył całe ciało Gedeona. W jego głowie ciągle kotłowała się jedna myśl, że lepiej było umrzeć niż cierpieć te katusze. Następnego dnia jednak ból zniknął.

Nagle męczarnie się skończyły. Czuł, że żyje, choć nie żył, oddycha, choć nie oddychał. Świat się zmienił, chociaż to Thine tak naprawdę się zmienił. Słyszał szum trawy, chociaż nie wiało, słyszał rozmowy, chociaż nikogo nie było w pobliżu. I ten zapach, nieznany, ale tak pociągający, wołający i smakowity. Gedeon był jednak wciąż słaby, dopiero co odrodził się, powrócił do żywych, lecz martwych i potępionych. Czuł jednak, że dość szybko dochodzi do siebie. Tuż obok niego siedział ów mężczyzna, który uratował i zupełnie odmienił życie starego urzędnika. Był to młody mężczyzna, a podjął się roli rodzica człowieka w podeszłym wieku. Po dość długiej rozmowie razem udali się na pierwsze wspólne polowanie, po którym Gedeon miał poczuć się lepiej. Chociaż dookoła było zupełnie ciemno, wszystko widział jak w dzień. Oprócz tego czuł i słyszał, że zbliżają się do kogoś. Thine nie wiedział, czy jego „ojciec” zrobił to specjalnie, czy to czysty przypadek, ale zaatakowali ową grupę zbójów, która poprzedniej nocy tak okropnie potraktowała Gedeona. Wszystko działo się tak szybko, a głód sam kierował jego ruchami. Po dosłownie chwili było już po wszystkim. Stos martwych ciał i dwa, stojące nad nimi, wampiry. W ten sposób zaczęła się długa i bardzo trudna nauka przystosowania do świata, do życia w nocy, do pożywiania się. Czas jednak stał się jedynie pojęciem względnym, dni stały się sekundami, tygodnie minutami, a minuty jedynie godzinami.
Mimo swojego wieku, Gedeon szybko uczył się umiejętności przetrwania. Tomas zgłosił również stworzenie nowego dziecka nocy Radzie. Thine zmierzyć się musiał z dziwnymi spojrzeniami wampirów, którzy najwyraźniej oczekiwali kogoś młodego, a z zasłyszanych szeptów dowiedział się także, że kobiety. Znaczyło to, że czekała go ciężka praca, by pokazać na co go stać, nic nie przyjdzie łatwo.
Po kilku latach Tomas uznał, że najwyższy czas na samodzielność i Gedeon zaczął sam odpowiadać za siebie. Nauczony przez „ojca” szacunku do prawa i zasad, jakie nakłada Rada, zawsze postępował zgodnie z jej zaleceniami, aby przypadkiem im nie uchybić i nie zawieść całej społeczności wampirów. Ceniąc również wiedzę ponad siłę, ruszył w świat z misją poszerzenia swojej wiedzy.
Przez prawie 500 lat udało mu się zwiedzić wiele państw. Nawiązał też wiele znajomości, przyjaznych ale i wrogich. Jego umiejętności zarządzania często też pozwalały mu na zarobienie funduszy na kolejne wyprawy. Podróżowanie i poznawanie nowych kultur stało się jego pasją, a może nawet obsesją. Słuchając rad swego „ojca” zdobywał i pogłębiał wiedzę w wielu dziedzinach, przede wszystkim naukowych.  Najbardziej jednak upodobał sobie literaturę, sztukę władania słowem w arcymistrzowski sposób. Poematy, epopeje, sonety i wiele innych gatunków pochłonęło bez reszty jego zimne serce. Również nauka języków i pogłębianie sztuki retoryki bardzo Thine’a  interesowały.
Z racji przebywania w różnych miejscach – bardziej bezpiecznych oraz tych mniej przyjaznych – musiał przyswoić pewne sztuki obrony i ataku, które zapewnić mu miały względny spokój. Nie był jednak ich wielkim mistrzem, brudząc sobie ręce tylko w ostateczności.
Wreszcie w 1630 powrócił do Anglii, gdzie oddał się całkowicie pracy dla Rady. Z racji swojego doświadczenia w zarządzaniu i kwestiach prawnych, z wielką przyjemnością podjął się zadania kontrolowania poczynań dzieci nocy, by były one zgodne z ustalonymi zasadami.

Charakter:

Jest to dość stateczny i opanowany wampir. Rzadko kiedy uśmiechnięty, z wyraźną wyniosłością odnosi się do innych. Mimo to nie traktuje ich gorzej, wszystkie zarejestrowane wampiry mają, w jego oczach, równe prawa. Wszelkie konwenanse i maniery są dla niego świętością, a co za tym idzie, wymaga on od młodszych od siebie bezwzględnego szacunku. Zwykle z nosem w księgach bądź w papierach, nieczęsto opuszcza swój gabinet, oddając się bez reszty pracy. Prawo rozumie dosłownie i nie przewiduje żadnych od niego odstępstw, żadnych wyjątków i dodatkowych szans. Bezpieczeństwo Dzieci Nocy jest dla niego priorytetem, więc jeśli tego wymaga dochowanie sekretu ich życia, jest w stanie wymordować i całą wioskę. Zawsze bardzo pedantycznie sprawdza wszelkie zapisy do ksiąg, dbając o porządek i ład w dokumentach. Ceniąc sobie słowo ponad siłę, najczęściej konflikty rozwiązuje w sposób dyplomatyczny, jednak gdy zajdzie taka potrzeba, nie boi się uderzyć. Przez te wszystkie lata nie nawiązał bliższych przyjaźni, najbardziej ceniąc sobie własne towarzystwo.

Ciekawostki:

• Uciekając z zamku zostawił cały swój dobytek oraz żonę i dzieci. Po przemianie nigdy ich nie odwiedził, ani nawet nie sprawdził, czy wszystko u nich w porządku. Zupełnie odciął się od przeszłości.


• Jest praworęczny


• Ma 181 cm wzrostu, co w czasach, kiedy się urodził było dość niezwykłe


• Oprócz języka angielskiego zna jeszcze francuski, łacinę, grekę, rosyjski i arabski


• Jest zafascynowany romantyzmem i z wielką lubością czyta dzieła twórców tamtego okresu


• Pod koniec XVI wieku z wielką fascynacją przyglądał się walkom o tron carski po śmierci Iwana IV Groźnego


• Został spokrewniony w 1141 roku przez Tomasa i w niedługim czasie został też zarejestrowany.


• Uwielbia grać na fortepianie


• Nigdy nikogo nie spokrewnił, co tłumaczył nie znalezieniem godnej tego osoby


• Rzadko kiedy używał swoich umiejętności, wykorzystując je tylko w nagłych wypadkach, których przez te kilka stuleci nieco się nazbierało, jednak nie na tyle, by zdolności te opanował do perfekcji