Pub Redhouse

Był to ulewny poniedziałek, a godzina dość późna. Pod wieczór próg pubu przekroczył wysoki, tajemniczy jegomość z ciemnym odzieniem, który akcentował okrągły kapelusz. Skóra jego nieodmiennie pozostawała bladą jak zawsze, przy czym dodatkowo oczy zdawały się być podkrążone. Najwidoczniej zmęczony wszedł z gracją do środka, zasiadając przy jednym z wolnych stolików w samym rogu knajpy. Wyciągnął tym samym chustę z prawej kieszeni płaszcza, kaszląc w nią zaraz potem z przyczyn od niego niezależnych. Krew uwidoczniła się na skrawku cienkiego materiału.
- Cholera...
Wyszeptał do siebie, a następnie zawołał kelnera który przechadzał się pomiędzy ławami niedaleko od jego siedziska. Niezbyt wyraźnym głosem odezwał się w stronę pracownika baru.
- Poproszę dwa ciemne piwa, w dużym kuflu...
Odkaszlnął znowu, zdejmując nakrycie głowy i kładąc je na boczne siedzenie. Ujawnił tym samym długie, lekko zakręcone włosy opadające na każdą stronę jego oblicza. Znowu siedział sam jak od lat, nic się pod tym względem nie zmieniło. I lubił tą samotność. Dawało mu to moment na wyciszenie oraz podjęcie kolejnych rozmyślań na temat przyszłej pracy. Nadal nie miał nowego pracodawcy, aczkolwiek wszystko przyjdzie z czasem prędzej czy później.

Deszczowe dni często utrudniają pracę. A tym bardziej w dość późnych godzinach. Dzisiejszego wieczora do Londynu zawitał człowiek, który rzadko jest widziany w tych rejonach miasta. Może i nawet wydający się za obcego osobnika. Odziany był długim czarnym płaszczem, na głowie mając czarny kapelusz z okrągłym rondlem. Zważając na to, że na zewnątrz padało, z jego odzienia wierzchniego spływały krople deszczu. Z pod płaszcza, wystawał koniec pokrowca na broń białą ostrą. Można by się więc domyślać, że nosił przy sobie jakiś rodzaj miecza.
Mężczyzna podszedł do lady baru, zwracając na siebie spore zainteresowanie przebywających klientów. Przez co na ten moment w pomieszczeniu zrobiło się cicho. Nieznajomy uniósł głowę by spojrzeć na barmana, ukazując swoje poważne oblicze ponad czterdziestolatka, który  wyglądał na wojownika, posiadając przepaskę na lewym oku.
- Piwo.
Rzucił krótko swoje zamówienie, a barman nie zastanawiania się od razu zabrał do przygotowania zamówienia. Obcy przybysz rozejrzał się po obecnych, którzy od razu odwrócili wzrok i zaczęli zajmować się sobą i swoimi towarzyszami. Obserwował każdego, poprawiając rękawiczki na dłoniach. Jakby szukał jakiegoś podejrzanego.

Jared nie umknął bacznym oczom Caleba, który mimowolnie podobnie jak reszta bywalców knajpy zaczął go wnikliwie lustrować z drugiego końca izby. Sam ubiór nieznajomego nie wzbudził w nim niepokoju czy też zainteresowania, a jedynie ostrze przypięte do skórzanego pasa w pochwie wykonanej z tego samego materiału. Wojownik? Prawdopodobnie, choć jaki? W tych czasach istnieli tylko fechmistrzowie, którzy przygotowywali konkursy lub najzwyczajniej w świecie uczyli żołnierzy lub innych młodych tej dawnej sztuki wojennej. Nie był to jednak typowy zawód, czyż nie? Nic jednak nie wskazywało na to, że domniemany szermierz to osoba pogodna oraz pełna entuzjazmu. Surowy wyraz twarzy starszego gościa mówił nawet więcej.
Kiedy kelner zjawił się z zamówieniem tajemniczy jegomość tylko przytaknął, jednocześnie kiwając głową. Nie widać było po nim krzty zaskoczenia z wejścia nietuzinkowego przybysza do baru.
- Dziękuję bardzo.
Kiedy garson odszedł za ladę z pustą tacą, mężczyzna upił sowity łyk trunku z jednego z kufli, a drugi w spokoju wyczekiwał na blacie obok na swoją kolej. Smith nie spuszczał przez pewien okres czasu Chamberlaina ze swych oczu, więc możliwe, że ich spojrzenia spotkały się. Nie mniej jednak oględziny łowcy trwały nie dłużej niż minutę.

Rzadko kiedy spotyka się człowieka, posiadające u swego pasa broń białą. Rzadko też mówi się o takich samotnych wojownikach, którzy ową broń przy sobie noszą. Jared widocznie musiał być kimś z takiego pokroju, ale w obecnych czasach nie wielu o takowym słyszało. Mogli uważać go za łowcę, ścigającego przestępców listem gończym. Do takich spraw się uciekał jako przykrywka, bo przecież nie powie że poluje na wampiry. Kreatury nocne, żywiące się jedynie krwią ludzką. Przeważnie, bo do zwierzęcej się jakoś nie przekonywały.
Kiedy barman postawił mu piwo, ten od razu sięgnął po kufel i upił łyka. Nie da się ukryć tego, że jego wzrok spotkał się ze spojrzeniem siedzącego samotnie mężczyzny, najwyraźniej nie wyglądającego za dobrze. Mowa oczywiście o Calebie, którego imienia także nie znał.
Póki co, było spokojnie w pubie. Do czasu aż nie weszła kolejna osoba, nieco bardziej wydająca się podejrzana. Na sobie miała ubrudzony porządnie płaszcz z kapturem na głowie. Ręce brudne i wychudzone. Niczym bezdomny, który wparował do lokalu. Pierwsze co zrobił, to padł na kolana przy stoliku zasiadającym przez Caleba. Niemal zaczął męczyć nogawkę człowieka, pojękując coś niezrozumiałego pod nosem. Głowę miał pochyloną tak, że przez kaptur na głowie nie można było ujrzeć jego twarzy.
Jaredowi nie umknęło to uwadze i zaczął baczniej się tej scenie przyglądać. Choć już miał pewne wątpliwości, czy to jest aby na pewno człowiek.

I tak mijały kolejne chwile kontemplacji w przypadku wolnego człowieka, który delektował się odrobiną alkoholowego napoju. Oczywiście na przedmieściach Londynu, a zwłaszcza w jego centrum znajdowało się mnóstwo biedoty. Ciężko było ominąć spotkanie chociażby z jednym z lumpów, nawet przebywając w lokalu. Stało się tak też teraz, kiedy próg przekroczył prawdopodobnie kloszard. Zbliżywszy się do postawnej figury kamerdynera, ten pochylił się nad nim nieco.
- Wybacz, ale nie mam pieniędzy dla ciebie. Udaj się w inne miejsce.
Odpowiedział, nie zwracając większej uwagi na dalsze poczynania żebraka o ile ten nie poczyni kolejnych kroków w jego kierunku. Jared zniknął z jego pola uwagi, ponieważ długowłosy miał pragnienie dalej pozostawać w ciszy oraz nie zaprzątać sobie głowy żadnymi dodatkowymi, niepotrzebnymi bodźcami zewnętrznymi. Można powiedzieć, że czołgający się wręcz biedak był bardziej oczekiwanym indywiduum w tej knajpie niżeli starszy miecznik z opaską na oku. Powtórnie Caleb zakaszlał odrobiną krwi, choć tym razem zasięgnął czystej chustki z drugiej kieszeni.

Nie miał dla niego pieniędzy. Ale mężczyźnie wyglądającego na żebraka nie chodziło o kilka monet na przeżycie. Ciągle coś pomrukiwał pod nosem, jakby próbował coś powiedzieć, ale nie potrafił. Wtedy też na zapach krwi ożywił się znacznie. Na kilka sekund zamarł w bezruchu, po czym powoli zaczął unosić głowę, by spojrzeć swoim bestialskim spojrzeniem, wprost na twarz swojej ofiary. Wtedy też wysunął swoje kły ukazując rząd zębisk ostrych. Nie puścił nogawki, ale zaczął bardziej trzymać się jego materiału nogawki i jakby wspinać po jego ubraniu by dobrać się do jego szyi. Żebrak okazał się być wampirem. Istotą nocy szukającą jako pożywienia krwi. Przypadek Caleba pomógł mu to pożywienie znaleźć bardzo szybko, kiedy choroba zaczynała  wyrzucać z siebie objawy na zewnątrz w postaci kaszlu z krwią. Pobudziło to wtedy zmysły wampirze.
Nie odrywając spojrzenia od scenki przy samotnie siedzącym kamerdynerze, Jared zmarszczył oko widząc zachowanie dziwnie zachowującej się postaci. Intuicja go nie zawiodła i zmusiła go do działania. Zatem odszedł od lady baru i skierował się w kierunku zagrożenia, jakie stanowił wampir wobec tutejszego klienta.