[Królestwo Węgier] Debreczyn

Tydzień, prawie dwa, zajęła im droga do przebycia w celu opuszczenia Rumunii, aby dostać się do Węgier. Pokonując długą trasę, Edward i Marishka zatrzymali się w Debreczynie. W jednym z dużych miast Królestwa Węgierskiego. Zajechali konno do samego centrum mieściny, która była niemal opustoszała. Nic dziwnego, kiedy noc ich podróży zmierzała ku końcowi, dając możliwość wschodowi słońca.
- Musimy poszukać nocleg.
Stwierdził bez zastanowienia. Choć zawsze tak było. Mimo iż Edward znał wiele miast, starał się omijać. Szczególnie stolice. Robił to specjalnie, by nie dać się wpakować w jakieś pułapki zastawiane przez łowców z Rady Wampirzej.
Miał nadzieję, że i teraz obejdzie się im podróż bez niespodzianek. Samotna podróż za nie wiele czasami pomagała, nie mając niczyjego wsparcia. Teraz jednak miał w postaci kobiety.
- Zapomniałem zapytać się Ciebie o jedną rzecz. Dość dla mnie istotną. Jakie posiadasz zdolności?
Zapytał wampirzycę, przenosząc także na nią swoje opanowane spojrzenie.

Trasa ta nie była łatwa dla Draculi. Wampirzyca musiała nie tylko oswoić się z nowym światem, który był dla niej totalnie obcy. Ale również oswojenie swojej osoby do obecnej mody. Wszystko się tak diametralnie zmieniło, że Maryśka miała nie lada trudności by to ogarnąć. Już samo to, że nie mogła pozostawiać śladu po sobie było nie do zniesienia. Przecież była wampirem, miała prawo zjeść kogo się jej żywnie podobało i pozostawić go w tym samym miejscu, ale nie...musieli trzymać pozory niestety. Gdy ich droga dobiegła na dzisiejszy wieczór końca musieli poszukać noclegu. Co miała począć? Nie pozostało jej nic innego jak dołączyć do Edwarda i poganiając nieco konia by po chwili ruszyć u jego boku. Na jego pytanie uniosła brew. Spojrzała na niego nieco nieufnie, ale w końcu skinęła głową. Nagle Edward mógł ujrzeć nie miasteczko w którym się znajdowali a ogromną puszczę, wielkie drzewa ściśle ustawione obok siebie, ogromne liście zwisające dookoła nich. Również w tej Iluzji pojawiła się ona sama. Nie trwało to długo zaledwie chwilę. Zaraz potem wszystko wróciło do normy. Co do pozostałych umiejętności cicho westchnęła.
- Ponad to, posiadam jeszcze Hipnozę. Niestety z nią nie do końca sobie radzę. No i Pamięć Krwi.
Skoro znasz moje, jakie są Twoje zdolności?
Zapytała chcąc również wiedzieć na czym i ona stoi.

Początek/

Informacje jakie dostała nie były dla niej dobre. Pojmani, dużo zginęło. Ta wiadomość ciągle huczała jej w głowie. Z Londynu wyruszyła w dalsze poszukiwania. Jej trop zawędrował właśnie do tej miejscowości w Europie...Węgry. Gdzie oni mogli być? Zacisnęła pieści wściekła, że dała się tak wrobić ojcu. Jak mógł odesłać ją wymigując się tym, że dołączą a co do czego doszło...nie, nawet nie chciała o tym myśleć. Była w mieście, w samym jego centrum i jej uwagę przykuła grupa dwóch osób. Mężczyzny i kobiety na koniach. Zbliżała się powolnym krokiem w ich stronę. Przyglądając się obojgu, jednak im była bliżej jej kroki zmieniły kierunek tak, by nit przypadkiem z nich nie połapał się że miała zamiar podsłuchać ich rozmowę. Im bliżej była tym bardziej wyczuwała inny zapach. Nie byli ludźmi. To wiedziała już na pewno. Wilkołaczyca zmierzyła wzrokiem wampira i jego towarzyszkę po czym przystanęła nieco dalej. Nasłuchując tego co mają do powiedzenia. Musiała być ostrożna, bo niestety, trafiła pierwszy raz od długiego czasu na wampiry i to ewidentnie, kierujące się gdzieś przed siebie. A może wiedzieli coś o więźniach, może wiedzieli jak trafić na tę cholerną wyspę. Spojrzała kątem oka na zgromadzonych dookoła ludzi, kilka osób jeszcze spacerowało gromko rozmawiając między sobą.

Niestety taki jest los wampira, przebudzonego po długich setkach lat snu, gdzie na nowo musi się zapoznać z otaczającym go światem. Nadgonić wydarzenia z przed lat. Ważne jest by wiedziała, kto zarządza jej krajem. Jaka panuje w nim obecnie sytuacja. Co się działo i dzieje z sąsiednimi krajami. Co ją czeka na wyspach Brytyjskich. A przede wszystkim, Edward przedstawił jej niemal szczegółowo, jak funkcjonuje Rada Wampirów. Podobnie jak jego brat Arthur, też miał swoich szpiegów w dzieciach. Jedynie tylko właśnie w Radzie Wampirzej. Żadnemu jego potomkowi nie zezwolono pracować w więzieniu. Tym samym, oni także bywają przesłuchiwani, by wyciągnąć z nich informacje o jego osobie. Dlatego nie mógł też narażać ich na niebezpieczeństwo. Musiał działać inaczej, przez pośredników.
Zadając pytanie wampirzycy, liczył bardziej na słowne zdradzenie swoich zdolności. Zaskoczyła to swoją  prezentacją, zmiany otoczenia. Przed jego oczami ukazała się puszcza, drzewa wielkie i liście zwisające. Zmieniła im widok na przyrodę z podłego miasta. Trzeba przyznać, że był pod wrażeniem. Ale nie lubił używania na nim iluzji. Co było można zauważyć po jego skrzywionej minie. Bowiem znów, ale na całe szczęście, widział drogę przed sobą i budynki miasta.
- Całkiem interesujące muszę przyznać. Jedną dzielimy wspólnie. Hipnozę...
Przerwał, kiedy dostrzegł w pobliżu dziewczynę dziwnie się im przyglądającą. Również po zapachu, miał wrażenie że nie jest człowiekiem. Gdy minęli wilkołaczycę, zatrzymał się nagle i obejrzał ponownie, jakby chciał sprawdzić czy nie ma zwidów. Rzucił jeszcze spojrzenie na niebo, które mimo bycia lekko pochmurnego, ukazywało księżyc dopełniający się. Trochę wesoło mu nie było, ale zdawał się robić wrażenie, że wiedział na kogo trafili. Cofnął konia w stronę nieznajomej damy.
- Wydajesz mi się być nietutejsza Lady. Zgubiłaś się?
Zwrócił się z lekkim uśmiechem do Vanessy. Której imienia jeszcze nie poznał, ale zapewne chciałby. Nie miał pewności czy dobrze rozróżnia jej rasę, ale szczere powiedziawszy, chciałby się pomylić.

Maryś obserwowała w milczeniu zachowanie mężczyzny. W chwili gdy potwierdził on, że jedną zdolność dzielą razem uśmiechnęła się pod nosem. Już miała zapytać jakie ma pozostałe, skoro dał jej do zrozumienia, że jedną dzielą to w takim razie musi mieć ich znacznie więcej. Więc jakie? Jej uwagę jak i jego nagle zwróciła obserwująca ich kobieta. Maryś wyczuła znany jej zapach, z jej gardła wydobył się cichy pomruk niezadowolenia. Nie podobało się jej to oj nie. Spojrzała na Edwarda ostrzegawczo.
- Ostrożnie. Znam ten smród.
Odezwała się ostrzegawczo do wampira. Ten nagle postanowił podejść do wilkołaczycy. Marishce się to stanowczo nie spodobało. Ale co miała począć? Spojrzała na wilkołaczycę z pogardą nie kryjąc jej w ogóle. Nie rozumiała ni w ząb języka w którym się porozumiewali. Uroki braku znajomości innych języków. Ale nic straconego, w końcu z czasem się wszystkiego nauczy. Stała obok Edwarda nie spuszczając go z oczu, nie mówiąc już o stojącej przed nimi wilkołaczycy.

Vanessa zrobiła jeden błąd, dała się podejść zapędzając się niemal w kozi róg. Nim się zorientowała już stało przed nią na koniach dwoje wampirów. Van przeniosła spojrzenie na kobietę a potem na mężczyznę. Na jego pytanie Van pokręciła przecząco głową. Czy się zgubiła? Nie do końca. Uśmiechnęła się delikatnie tylko odpowiadając mu na zadane pytanie.
- Nie do końca, widzą Państwo, poszukuję...rodziny. Ich trop poprowadził mnie tutaj. Niestety tutaj się urywa. Ale mniejsza. A Państwo? Widzę, że za Wami daleka podróż? Gdzie się Państwo wybierają?
Uśmiechnęła się delikatnie. W końcu nie mogła im powiedzieć wszystkiego co wie. A już na pewno nie tego, że była wilkołakiem i miała zamiar odszukać swoich by razem odbić rodzinę. Ojca i braci.

- Też go znam.
Odpowiedział Maryśce w locie, cofając się do kobiety która wzbudziła w nich swoje zainteresowanie. Bądź mogło być tez odwrotnie. Gdyby nie próbowała zbyt długo utrzymywać na nich swój wzrok, być może by sobie pojechali dalej? Na razie musiał uwagę Maryśki przesunąć na drugi plan, ponieważ pojawienie się istoty, która według jego źródeł nie powinna już istnieć, wzbudziła spore zainteresowanie. Kto wie, może i nawet zaczęły rodzić się mu w głowie kolejne szalone eksperymenty?
- Och, rodziny poszukujesz.
Odpowiedział jej po węgiersku, jako że przebywali w tym kraju, jeżeli by tego języka nie rozumiała owa dziewczyna, spróbowały po angielsku. Wtedy łatwiej i komunikację, gdy mówi się w języku ogólnoświatowym. Co w tych czasach, łatwe również nie było.
- Zmierzamy daleko na północny zachód. Zmęczeni jednak podróżą, szukamy noclegu. Mówiono Ci Pani, że podróże nocą są niebezpieczne?
Podtrzymywał miłą rozmowę z nieznajomą. Zapewne myśląc nawet o tym, by wzbudzić w niej swoje zaufanie. A może się przyłączy? Mieć w swoich szeregach wilkołaka, to byłoby istne zwycięstwo. Gdyby tylko wiedział, że jest więcej...
Siedząc wciąż na koniu, pochylił się trochę do przodu, przedramionami opierając się o rożek siodła.

Nie podobało się jej to, że wilkołaki przetrwały tyle czasu. To ścierwo powinno dawno wymrzeć a tutaj patrz...czyżby mieli zamiar rozmnażać się w potędze? A może i nie tylko? Na szczęście, pińćset plus ich nie tyczy, więc skarbce Królowej zostaną bezpieczne jak na razie. W końcu...nigdy nie wiadomo! Zmierzyła wzrokiem dziewczynę a potem Edwarda. Serio? Miał zamiar z nią wdawać się w pogawędki? Spojrzała kątem oka na Edwarda czy aby nie ma zamiaru zabrać jej ze sobą. A może jednak? Skrzywiła się na samą myśl o tym. Nie wtrącała się w ich rozmowy bo nic nie rozumiała. Jednak wiedziała jedno, zażąda tłumaczenia jak tylko zostaną sami. Do tego będzie musiała się nauczyć wielu języków. Czekając pogładziła swojego konia po boku zerkając co rusz na wampira i wilkołaczycę.

Van znała Węgierski, w prawdzie strasznie kaleczyła ten język bardziej przechodząc na język angielski co mógł zauważyć przybysz. Na szczęście znał język angielski więc nie było żadnego problemu by się jakoś dogadać. Słysząc słowa wampira Van uniosła brew będąc gotową w razie czego do ucieczki, a zarazem do skupienia się na ataku. Nie miała zamiaru zbytnio z nimi się spoufalać, nie znała ich a odnalezienie swoich nie szło w parze z ciągnięciem za sobą dwojga wampirów gotowych zaatakować jej bliskich i krewniaków.
- Czy są niebezpieczne...zapewne. Jednak sądzę, że noc nie jest tak niebezpieczna jak niebezpieczni są jej dzieci.
Odezwała się mierząc wzrokiem obojga. Widziała, że wampirzyca nie rozumie o czym mówią, więc nie zwracała sobie za bardzo nią głowy. Skupiła się bardziej na mężczyźnie.
- Nocleg, zapewne w jakimś motelu, czy hotelu. Nie znam tutejszych okolic. Sama niedawno przybyłam.
Oznajmiła zgodnie z prawdą i powagą na twarzy.
- Na Zachód? Tam nic nie ma godnego uwagi.
Odezwała się ze spokojem. No prawie...prawie. Spojrzała na mężczyznę przez moment. Wydawał się być...dziwny. Ale nie miała kogo zapytać więc co jej pozostało? Spojrzała to na jednego, to na drugiego. Chwilę później zmierzyła wzrokiem wampira.
- Wiedzą może Państwo coś o specjalnym więzieniu, gdzie trzymają takich jak Wy?
Zapytała, nie chciała mówić, że również mają tam jej pobratymców. Bo skoro nie wiedzieli to na pewno nie powiedzą jej nic co mogłoby ją zainteresować. Ale jeśli tak...może znają drogę, byłoby jej łatwiej. Po pierwsze, wystarczyłoby wówczas skontaktować się ze swoimi. Zdobyć namiary i odbić więźniów. Może nie byłoby to takie trudne.

Rozmawiali więc po węgiersku. Ale Edward, zauważając trudności z wypowiadaniem niektórych zdań u nieznajomej, przeszedł płynnie na angielski. Bowiem dziewczyna jasno dała mu też do zrozumienia, że tym językiem lepiej operuje. Więc dogadają się w ten sposób.
Marishka nie odzywała się i mógł jedynie domyślać, jak bardzo zacznie ją irytować brak znajomości bariery językowej obcych krajów. Niestety będzie czekała ją dodatkowa edukacja, choćby przy języku angielskim. Cały glob nie rozmawia tylko po rumuńsku.
- Och. Całkiem trafne słowa.
Uśmiechnął się szerzej, nie ukrywają też tego, że już polubił nową ich znajomą. Miała rację, niebezpieczne są dzieci nocy, a nie sama pora czasowa.
Na jej słowa o noclegu jedynie skinął głową. I tak wolałby coś podziemnego jak piwnice. Zatem coś gdzieś zapewne znajdą. Zaszyją i przeczekają dzień. Innego wyjścia nie mieli.
- To już sami sprawdzimy.
Odparł, nie drążąc na razie tematu w sprawie swojej podróży z Marishką. Choć czekał pewnie na to, aż wilkołaczyca sama się otworzy na rozmowę z wampirami. I tak się stało Nawet nie musiał używać swojej ukochanej hipnozy, by zdobyć to co by chciał.
- Takich jak my, czy może takich jak Ty?
Odpowiedział pytaniem, patrząc na nią porozumiewawczo. Wciąż jednak się uśmiechając, lecz już nie tak szeroko.
-  Jeżeli mówisz o "Czarnej Mewie", to tak. Czemu jesteś tym zainteresowana?
Zapytał ze spokojem. Nie ukrywając swojego zainteresowania w rozmowie z dziewczyną. Mieć wilkołaka po swojej stronie, to byłoby dopiero coś!

Cóż...człowiek uczy się całe swoje ludzkie życie, więc wampir...zapewne nie lepiej. Tak czy inaczej, Marishka nie była zadowolona z zaistniałej sytuacji, musiała zaufać Edwardowi nie mając wyjścia. Spojrzała tylko bacznie ich obserwując.
- Pospiesz się, nie mamy całej wieczności.
Odezwała się niezadowolona bo nie lubiła nie wiedzieć o czym mówią.
- Co ten pies wie? O czym mówicie. Nie lubię niewiedzy.
Syknęła do Edwarda totalnie olewając wilkołaczycę. Dla niej te stworzenia nie powinny istnieć i nie miała zamiaru zmienić do nich swego stosunku. Już za jej czasów te potwory wymordowały wielką populację jej rasy nie miała zamiaru spoufalać się z tymi bestiami. Co innego tolerancja, co innego współpraca. Spojrzała na wampira znacząco miała zamiar ruszyć dalej i to jak najszybciej.

Cóż..widać, że mężczyzna doskonale zdawał sobie sprawę z tego, gdzie mogą być jej bliscy. Więc to już dało jej do myślenia. Spojrzała na niego zastanawiając się przez chwilę.
- Tacy jak Wy i ja.
Odezwała się w końcu i wyciągnęła dłoń w stronę wampira.
- Vanessa.
Przedstawiła się po czym ciągnęła dalej.
- Owszem. Czemu? Powiedzmy, że mam tam kilka spraw do załatwienia.
Odezwała się z powagą na twarzy. Nie miała zamiaru nic zdradzać póty, puki oni nie zaczną mówić pierwsi.
- Czyżbyście też się tam wybierali?
Uśmiechnęła się pod nosem i spojrzała na wampirzycę.
- Twoja znajoma z tego co widzę nie jest zadowolona z długiego postoju. Czyżby moja obecność jej nie pasowała?

Edward wywrócił oczami, kiedy usłyszał towarzyszkę na koniu, ponaglającą jego osobę. Jakby przeszkadzało jej, że uciął sobie pogawędkę z wilkołakiem. Gdyby tylko rozumiała, czytała jego myśli, może zmieniłaby zdanie? Miałby taką nadzieję. Ale nie, musiało być inaczej. Gdyby też wiedział, jakiego charakteru i braku cierpliwości jest Marishka, chyba zastanowiłby się ze tysiąc razy nad wyjęciem jej kołka z serca.
- Spokojnie Lady. Wyjaśnię Ci niebawem.
Uspokoił księżniczkę Draculę, co by uzbroiła się jeszcze trochę w cierpliwość, spojrzawszy na nią łagodnie. Po czym znów swoje spojrzenie utkwił na piękności wilkołaczego społeczeństwa.
Marishce odpowiedział oczywiście w jej języku, by zaraz przejść na inny w rozmowie z nieznajomą. Nie spodziewał się, że ta już na początek zawierała z nim znajomość. Aż uniósł brew ku górze, widząc wyciągniętą dłoń w jego kierunku i poznając przy tym jej imię. Pięknie.
- Edward.
Odpowiedział jej, uścisnąwszy dłoń. Jej ciepła, jego zimna. Szkoda że uścisk ten nie wydusił z siebie pary powietrza, po zetknięciu się ciepła z zimnem. Ale to już inna fizyka.
Interesująca się także wydała jej odpowiedź, że ma sprawy do załatwienia w tym więzieniu. Ubiega się o pracę? Bardzo wątpliwe.
- Powiedzmy...
Krótko odpowiedział Vanessie na pytanie, czy też tam się wybierają. Nie rozwinął swojej odpowiedzi, kiedy ta zapytała o jego towarzyszkę. I tu spojrzał na Draculę, która faktycznie nadal wyglądała na niezadowoloną.
- Jej nic nie pasuje. Ale nie przejmuj się... Za wiele czasu nie mamy na rozmowę i skoro znamy swoje pochodzenie, to zapewne wiesz, że musimy znaleźć miejsce do przenocowania. Lecz gdybyś była zainteresowana wspólną podróżą, możemy spotkać się po zachodzie słońca w tym samym miejscu, tutaj. Co Ty na to? Wymienimy się informacjami i coś Ci zaproponuję.
Rzekł z uprzejmym uśmiechem, jakby chciał stwarzać bardzo tolerancyjnego wampira. W końcu pomysł z atakiem na Więzienie to jego działka. Brat i synowie i córki mu tylko pomagają, zebrać sprzymierzeńców. A im więcej ich zbiorą, tym większe szanse na wygraną. Kwestia jeszcze tego, z której strony będą mieli większe szanse i której rasy będą mieli więcej.

Mari tylko skinęła głową dając do zrozumienia że owszem, poczeka sobie na wyjaśnienia. Spojrzała na dziewczynę obojętnym wzrokiem a potem zaraz na Edwarda. Na jego dalsze słowa nie odezwała się nie wiedząc o czym mówią. Skupiła się natomiast na tym, co działo się dookoła nich. Wampirzyca była już wystarczająco zmęczona...no i oczywiście miała chęci ulotnić się czym prędzej i udać na spoczynek. Jednak wpierw musieli znaleźć legowisko, gdzie mogliby spokojnie przespać dzień. Swoje zainteresowanie skierowała na konia, gładząc go po boku i przemawiając do niego z czułością i troską. Dopiero po chwili przeniosła spojrzenie na wilkołaczycę. Nie ufała jej, nie ufała nawet Edwardowi, przymuszając siebie do złożenia przysięgi, w końcu musiała mieć swoich sprzymierzeńców i co ważniejsze...kogoś kto wprowadzi ją w świat w którym się znalazła po tylu wiekach snu.

Cóż...jeśli chciała zyskać sprzymierzeńców i informację musiała w jakiś sposób zyskać sobie zaufanie i zainteresowanie chociaż jednej osoby. Jednak czy to pierwsza zyska? Nie wiedziała. Nie znała ich, a oni jej więc wątpiła by jakoś to przebrnąć. Mimo to musiała się przełamać i skupić na tym co miała w planach. Musiała dostać się na wyspę i odbić rodzinę. Jednak w pojedynkę nie jest to proste. Również nie miała zamiaru z nimi podróżować. Musiała odnaleźć swoich i z nimi ustalić odbicie swoich. Jednak czemu nie dać złudnych nadziei wampirom?
- Widać po niej. Wygląda jakby miała kołek w tyłku. Co do podróży...priorytetem jest dla mnie odnalezienie bliskich. Jednak...zgoda. Jutro o zachodzie słońca w tym miejscu. Co do noclegu...jest niedaleko stąd opuszczona katedra, na wpół zrujnowana. Są tam krypty, możecie tam spokojnie przenocować. A i jeszcze jedno...
Dodała spoglądając na wampiry.
- W podróż mogę z wami ruszyć, jednak jeśli odnajdę ślad moich. Zostawię Was by ich odnaleźć i z nimi pomówić.
Odezwała się z powagą na twarzy mierząc ich wzrokiem z powagą.

Marishka nie zadawała już więcej pytań, ani też nie prawiła uwag, że musiała czekać na wyjaśnienia i jeszcze na dalszą podróż, gdzie by mogli przenocować. Edward był jej wdzięczny, że ćwiczyła swoją cierpliwość. Wrócił zatem do skupienia się na dalszej rozmowie z Vanessą. Wersja z kołkiem w tyłku, rozbawiła Edwarda do tego stopnia, że się szeroko uśmiechnął i spojrzał na towarzyszkę, głaszczącą konia. Po czym ponownie, spojrzał na wilkołaczycę.
- Jakiś czas temu miała tej kołek w sercu. W tyłek widocznie nie trafili.
Odpowiedział na tę zabawną część stwierdzenia. Przyjemna z tej dziewczyny nowa towarzyszka rozmowy. Chętnie by ją wziął w swoją podróż, podejrzewając, że początki będą trudne. Ale to omówią następnej nocy.
Rozejrzał się za wspomnianą przez Vanesse katedrę, jako że siedząc na koniu, lepiej widział okolicę. Gdzieś w oddali dostrzegał zrujnowaną wieżyczkę katedry.
Gdy pojawił się jeden warunek, albo raczej informacja ze strony Vanessy, Edward spojrzał na nią.
- O tym porozmawiamy następnej nocy. Sądzę, że moglibyśmy sobie wzajemnie pomóc. A teraz wybacz, Tygrysica zbyt długiego czekania nie wytrzyma i jeszcze nas rozszarpie. Do zobaczenia Lady.
Skinął jej głową w geście pożegnania tymczasowego, po czym spojrzał na Marishkę, przechodząc z węgierskiego języka na rumuński.
- Możemy jechać.
Dał jej komunikat, po czym ruszył konia jadąc w kierunku zrujnowanej katedry.

Mari obserwowała w milczeniu oboje, nie odezwała się nie poganiała. Obserwowała. Notowała w pamięci co rusz jakieś słowa, gesty, zachowanie. Dopiero gdy Edward dołączył do niej spojrzała tylko z wyższością na wilkołaczycę a potem na Edwarda. Gdy uznał, że mogli ruszać dalej pogoniła konia by ruszyć w ślad za wampirem pozostawiając samotną wilkołaczycę samą. Nie miała pojęcia, że jej towarzysz ustawił już kolejne spotkanie.
- I co ustaliłeś? Wie coś?

- Jaka szkoda, może gdyby to było inne miejsce pewnie by po wyjęciu nieco lepiej chodziła...no ale.
Cóż...może znajdzie kogoś, kto ją odpowiednio przeleci i dostanie zaraz inne chody. Mówią, że jak wampirzyca niedopieszczona to i mucha nie podleci.
Wyszczerzyła się zadziornie, cóż począć...tak już miała. Na słowa Edwarda skinęła tylko głową by po chwili spojrzeć jak dołącza do zołzy siedzącej obok niego na koniu.
- Zatem do jutra. O tej samej porze w tym samym miejscu.
Zawołała by zbliżyć się do Edwarda.
- Bądźcie na czas. Nie będę długo czekać.
Ostrzegła, w końcu nie miała powodu udawać niewinnej dziewczynki. Miała swoje za uszami, wiedziała jakie ma asy w rękawie. Odprowadziła ich tylko wzrokiem by po chwili oddalić się w poszukiwaniu noclegu dla siebie. W końcu jutro o tej porze będzie musiała znów się tutaj pojawić.

Słysząc ostatnie słowa Vanessy, uniósł rękę w geście zrozumienia, jakby też chciał jej pomachać, na pożegnanie ale nie uczynił tego. Jedynie uniósł z otwartą dłonią i opuścił. Nie powinna się obawiać, że zapomni o tym spotkaniu. Będzie pamiętał, ponieważ ma ku temu swoje plany. A im szybciej zaczną działać, tym lepiej dla wszystkich. A tym bardziej osób uwięzionych, aby ich cierpienia się skończyły.
Jadąc wraz z Marishką na koniach, mógł w spokoju przekazać jej informacje o czym rozmawiał z wilkołakiem. No i oczywiście, w jej ojczystym języku.
- Tamta dziewczyna tak samo jak my, zmierza w kierunku więzienia. Podejrzewam, że Rada Wampirów może także przetrzymywać wilkołaki, skoro jej celem jest odnalezienie swoich. Najwyraźniej utrzymują w tajemnicy ich istnienie mocniej niż dhampirów. Co jest również zaskakujące.
Powiedział poważnie.
- Umówiłem się z nią po zachodzie słońca w tym samym miejscu. Omówimy szczegóły trasy.
Dodał, czekają na uwagi od towarzyszki albo jej zdania zapewne negatywnego. A może i zrozumie, dlaczego postanowił w tej sytuacji "zakumplować" się z wilkołaczycą?

- Nim zostałam uśpiona wilkołaki były naszymi poddanymi, pracowały dla nas. Były hm...zabaweczką pokojową czy jak kto woli wedle uznania. Jednak zaczęły się buntować i została większość z nich zlikwidowana inni zniknęli. Ojciec z tego co pamiętam robił na nich eksperymenty. Miał małą hodowlę w której dopuszczał samców do samic.
Uśmiechnęła się pod nosem, nie musiała przecież mówić po co to robił. Posiadanie własnej armii wilkołaków, była dla Vlada jedną z najlepszych decyzji. Niestety, taki krok nie podobał się wielu osobom. Mari została wówczas przemieniona a jakiś czas później bezczelnie uśpiona przez durną służkę, która panicznie się bała utraty swej Pani. Niestety, ona zmarła a Mari została uśpiona na cholernie wiele lat. Dzisiaj nie miała wyjścia jak zacząć współpracować z nieznanymi jej osobami. Spojrzała na Edwarda zamyślona.
- Zdobycie sojuszników w tej rasie byłoby nadzieją na wygraną w odbiciu więźniów.
Zgodziła się z nim jednak w jej głowie roił się też inny plan.
- Również posiadanie własnej Armii nie byłoby złym pomysłem. Wówczas nawet rada nie podskoczy komuś takiemu.
Uśmiechnęła się pod nosem.
- Oczywiście jest to czasochłonne ale opłacalne.

- Chętnie bym zajrzał do notatek Twojego ojca, jeżeli jakiekolwiek przetrwały.
Nie ukrywał swojego zainteresowania eksperymentami i ciekaw był, do czego doszedł jej ojciec. Jakie wyniki były jego eksperymentów i co dokładniej próbował osiągnąć. Jeżeli stawiał próby połączenia genów wampirzych z wilkołaczymi, to będzie chętnie kontynuował jego badania. A nie ma co ukrywać, że wampirzycę i wilkołaczycę ma w swoim składzie. Jakież to piękne marzenia. Zapewne po całej akcji z atakiem na więzienie Czarnej Mewy, zacznie swoje nowości eksperymentalne.
- Pamiętam też czasy, kiedy wilkołaki dosłownie zniknęły na setki lat. Sądziłem że wyginęły na dobre. Kilkoro na pewno jest zniewolonych jeszcze przez wampiry i zamknięte trzymają właśnie w tym więzieniu, do którego zmierzamy.
Dodał też od siebie to, ile pamiętał z przeszłości. A walki z wilkołakami trwały od wieków. Lecz trudno teraz określić, kto bardziej wygrywał. Ponieważ tych buntów było dużo i wilkołaki raz przegrywały, raz wygrywały.
- I w jednym i w drugim przypadku moja droga masz rację. Lecz by wiedzieć, ile jeszcze wilkołaków żyje, musimy dowiedzieć się z rozmowy z Vanessą. A to nastąpi dopiero po zachodzie słońca. Pomyślałem też, że najlepiej atak będzie przeprowadzić w pełni księżyca. Co Ty na to?
Spojrzał na nią z cwanym uśmiechem. Jakby to co powiedział, miało być genialnym planem. Wilkołaki w tej fazie księżyca przechodzą przemianę i wampirom trudno jest nad nimi zapanować, jak i je pokonać. Narobiłyby zamieszania a oni, skorzystaliby z możliwości uwalniania uwięzionych! Czyż to nie piękne?

- Notatki...po wszystkim czemu nie. Tylko to kolejna podróż do zamku, może podziemia przetrwały i jego małe laboratorium.
Przyznała, bo czemu nie? W końcu jeśli zechce da mu je, jeśli nie...spali na jego oczach. Wszystko zależało od tego jak to rozegra. Do tego posiadanie wampirzycy oraz wilkołaka było całkiem opłacalnym przedsięwzięciem, na które Edward mógł spokojnie sobie pozwolić. Niestety plany wampira były całkiem dobre, jednak nie do końca. Wilkołak był nie do pokonania w pełnię, jeśli nie miało się odpowiedniego sprzętu do "uspokojenia" tego gatunku. Dla tego Mari skinęła głową dodając zaraz.
- Atak w pełnię to dobry pomysł. Jednak nie do końca przemyślany. Jeśli udałoby się posiadać takie wsparcie musimy być z nimi na równej linii. Co oznacza, że są nietykalni przez naszych. Niestety tutaj jest problem. Wilkołak w pełnię jest nieprzewidywalny. Atakując w pełnię musimy mieć pewność, że te bestie nie zaatakują naszych. Zniewolone wilkołaki za moich czasów posiadały specjalne obroże, które pozwalały wampirom panować nad nimi w czasie pełni. Tutaj trzeba niestety wziąć dodatkową poprawkę na nich. Nie wiemy co w nich siedzi po przemianie. Musimy mieć pewność, że nie tylko my, ale i nasi uwolnieni będą bezpieczni.

- Gdybyś mi wcześniej o tym wspomniała, przejrzelibyśmy te podziemia.
Westchnął trochę rozczarowany. W prawdzie to mogliby się jeszcze cofnąć, tylko po co? Stracą cenny dla niego czas.
- Pomyślimy o tym po całej akcji. Jak odnajdziesz te notatki, byłbym wdzięczny za ich dostarczenie w moje ręce.
Odpowiedział z przekonaniem, że wampirzycy one nie będą nic potrzebne. Po co mają zostać spalone, skoro można mieć z nich interesujący użytek? Bardzo był ciekaw, jakie eksperymenty na wilkołakach tworzył ojciec jego towarzyszki.
- Tym się nie przejmuj. Mam kilka specyfików na nich przygotowanych. Poza tym, posiadam dar usypiania istot żywych, więc my na pewno przeżyjemy.
Napomniał o swoim darze, mają namyśli ich obecną sytuację. Jeżeli Marishka dobrze rozumiała, że być może będą mieli podróż z wilkołaczycą, to istnieje ryzyko iż będą jechali także podczas pełni. Te kilka nocy może okazać się problematycznych, jeżeli umiejętności Edwarda nie bardzo pomogą. Na razie przejmować się tym nie powinni.
- Będziemy kierować się w stronę Austrii. Mam tam jedną swoją siedzibę, gdzie się na krótko zatrzymamy i zabiorę co konieczne.
Dodał, kiedy jechali zbliżając się do zrujnowanego kościoła. Mieli to szczęście, że słońce jeszcze nie wyłoniło się zza horyzontu, ale niebo zaczynało się rozjaśniać.
- Tutaj się zatrzymamy.
Oznajmił i zsiadł z konia, kierując się z wierzchowcem do środka, trzymając go za lejce.
Wnętrze zrujnowanego kościoła nie przedstawiał się zachwycająco, ale idealnie dla możliwości przenocowania dla wampirów. Budynek ten nie posiadał już żadnych witraży zachowanych w pełni. W wielu z nich okna były powybijane, w innych zostały same ramy. Ławki były poprzewracane, lub też kilkoro z nich brakowało.
- Trzeba znaleźć przejście do lochów.
Poinformował, gdyby nie jemu ale chociaż wampirzycy się udało znaleźć takie drzwi. Na pewno powinny być za ołtarzem, na którym przez te długie lata, stał zakurzony ale w bardzo dobrym u nienaruszonym stanie krzyż z Chrystusem. To musiał być kościół katolicki.

- No wybaczy Pan, niestety byłam na takim głodzie, że nie miałam możliwości myślenia na trzeźwo.
Parsknęła pod nosem i po chwili przeniosła wzrok na Edwarda.
- W takim razie zabierzemy się tam po uwolnieniu dhampirów.
Oznajmiła zgadzając się z mężczyzną, w końcu czemu nie? Wycieczka do zrujnowanego zamku nie była taka zła. Mogła tam nie tylko znaleźć wiele przydatnych rzeczy, ale również wiele innych potrzebnych rzeczy, które przydadzą się nie tylko jemu, ale i jej. Uśmiechnęła się delikatnie po czym brnąć przed siebie na koniu w stronę zrujnowanego kościoła. Gdy znaleźli się na miejscu musiała przyznać, że było to idealne miejsce na nocleg. Wątpiła też by ktoś się tutaj zapuszczał. Dla tego zeszła z konia i zaczęła szukać odpowiednich drzwi o których mówił Edward. W końcu podeszła aż pod ołtarz i znalazła.
- Chyba tutaj.
Zawołała po chwili i otworzyła drzwi, które były już na tyle spróchniałe, że same się sypały pod dotykiem.