[Zjednoczone Księstwa Rumunii] Tajemnicza posiadłość

Las był gęsty, ciemny i przerażający. Idąc ścieżką wydeptaną przez koła powozu jak i konie, nie trudno było się zgubić. Wystarczyło tylko iść w tym jednym kierunku, nie zbaczając z drogi. Dla zwykłego człowieka było to miejsce, do którego raczej by nie wchodził. Legendy mówią, że nikt kto tam się udał, nie powrócił.
Gedeon coraz bardziej mógł odnieść wrażenie, że nie jest sam. Coś lub ktoś się przemieszcza w tym lesie. Z jego prawej strony coś przebiegło. Dużego. Po chwili było z lewej strony i zmierzało w stronę południową, tak jak kierował się wampir. Dawało to wrażenie dzikiego i dużego zwierzęcia. Ale czy na pewno? Musiał to sprawdzić.
Droga była długa i daleka, powoli zmierzała pod górkę. Zamek było widać z oddali przez korony drzew. A raczej ich puste gałęzie. Jakby stały wymarłe i nie wypuszczały już swojej zieleni. Las pełen zieleni zaczynał zanikać i pozostawał za plecami Gedeona a pojawiał bardziej wymarły. Tym samym droga pod stopami zaczynała zmieniać się z piaszczystej na kamienistą. Zamek którego poszukiwał, znajdował się na szycie skalistego podłoża. Nad budowlą przelatywały grupy nietoperzy.


___________________


Kolejność odpisów: Dowolna.
Czas na odpisy: 48h.
Uczestnicy którzy się zapisali i dołączyli: Gedeon Thine.  

Tajemnicza posiadłość była miejscem bardzo ponurym, przerażającym i opuszczonym. To w tym miejscu powinno znajdować się ciało zakołkowanej wampirzycy zwanej Marishka Dracula.
Postanowiwszy to sprawdzić, przemierzał lasy i ponure ścieżki. Zachowywał sowitą ostrożność, by dostać się bezpośrednio do wrót samego zamku. Zaszedł od drugiej strony, nie mając nawet szans na spotkanie z wampirem, który także zmierzał w tym kierunku. Za sobą ciągnął związanego człowieka. Na wypadek, gdyby plotka o zakołkowanej wampirzycy, faktycznie okazała się być prawdą.
Otworzył drzwi i wszedł do środka. Związany przez niego człowiek, był uśpiony. Dzięki temu nie wrzeszczał mu ani się nie szarpał. Jako że zamek ten nie mówił o księżniczce zamkniętej w najwyższej wieży strzegącej przez smoka, udał się do piwnic, gdzie tam powinna być "pochowana" wampirzyca. Człowieka niemal zrzucił ze schodów, nie bacząc na to, ze mógłby go poobijać. Dostał się na podziemia i przemierzał każdy zakamarek korytarza, aż nie odnalazła charakterystyczną dla niego kryptę. Zakurzoną w pajęczynach. Gdzieniegdzie przebiegały szczury. Z którejś strony zwisał sobie pająk. Nic nie miało prawa wystraszyć jednego z najbardziej poszukiwanych wampirów.
Edward, posiadający na sobie czarną długą szatę i narzucony na głowę kaptur, odsunął wieko trumny, by spojrzeć na wysuszone porządnie ciało wampirzycy. Legenda okazała się być prawdą. To musiała być córka Draculi. Choć, także zakurzona. Wyjął kołek z jej serca, a następnie zaciągnął do jej trumny człowieka, układając tak, jakby leżał na niej profilem. Będzie miała łatwiejszy dostęp do jego szyi. Jednakże, aby ją przebudzić, potrzebowała także krwi wampirzej. Przeciął swój nadgarstek i przystawił do jej ust, gdzie kilka kropel wpadło do jej przełyku. Następnie przesunął na ranę po kołku w jej serce, chcąc pobudzić je do życia. Musiał trochę poświęcić od siebie, aby mogła odżyć. Jeżeli jej organizm zaczął powoli się przebudzać, cofnął rękę, by czasem na niego się nie rzuciła. Odsunął na trochę, obserwując z pod kaptura jej zachowanie. Człowiek na szczęście nie budził się jeszcze. Mniej hałasu mu na robi.


/ W związku z nieobecnością uczestnika sesji, oraz braku innych zainteresowanych, sesja zostanie przyspieszona z udziałem konta specjalnego /

Uśpiona przez tyle lat...tyle stuleci uleciało przed jej oczyma niczym błyskawica, gdzie ona nie miała pojęcia co się przez ten czas zmieniło a co nie. Oczekiwanie przebudzenia było nie lada koszmarem. Jednak, w końcu ktoś się pojawił. Ktoś kroczył w stronę jej spoczynku. Ktoś z zamiarem wybudzenia "śpiącej księżniczki". Gdy wieko trumny zostało uniesione mógł ujrzeć potwora, dosłownie. Nawet rodzynka lepiej wygląda niż Marishka pozbawiona krwi. No ale...brutalność służby nie ma granic! Oj, zapłaci jej za to...jeśli tylko dojdzie do siebie i ta będzie żyć. Niestety...w momencie gdy wyczuła w ustach krew wampira a potem ta sama ciecz, tego samego dawcy wylądowała na jej sercu Wampirzyca poczuła pragnienie jakiego nigdy nie zaznała. Uśpiona 974 lata miała wrażenie, że to nie świat się zmienił a ona. Otworzyła oczy i wówczas dostrzegła przed sobą profil człowieka. Wgryzła się w jego kark, nie zważając na to czy krzyczał czy nie. Uniosła dumnie głowę gdy skończyła i odrzuciła truchło od siebie. W kącikach ust ciekła jeszcze świeża krew. Spojrzała na Edwarda wstając z trumny i prostując zesztywniałe ciało. Kawałek po kawałku, jej ciało nabierało wyglądu młodej i ślicznej wampirzycy. Delikatna cera, ostre Rumuńskie rysy. Zmierzyła wzrokiem wampira przyglądając się mu z zadumą.
- Który mamy rok?
Zapytała w języku ojczystym nie spuszczając go z oczu. Mówiło się jej ciężko, jakby organizm przyzwyczajał się do powrotu do normalności.
- Wdzięczna Ci jestem, za wybudzenie. Jednak...Twoja krew, za mała ilość...wyjaśnisz mi zatem co się dzieje.
Poprosiła jeszcze grzecznie, musiała w końcu dojść do siebie, była jeszcze strasznie słaba dla tego usiadła na trumnie.
- Za mało...muszę się posilić.
Spojrzała na wampira z nadzieją, że ma kogoś więcej, jeśli nie...lepiej niech zacznie szybko myśleć...

Edward wiedział, że jeden człowiek to będzie bardzo mało dla uśpionego prawie tysiące lat wampira. Dla niego to trzeba było zgarnąć całą wioskę, by się posilił do syta. Jego krew pozwalała tylko na pobudzenie narządów wampirzych w organizmie, by przebudziły całe ciało i mózg do funkcjonowania. Jak widać, powiodło się. Jako naukowiec, wiedział co należy czynić. Cierpliwie czekał aż "księżniczka" wstanie i to uczyniła. Jednocześnie przyglądał się jej, widząc jak staro wyglądała. Niczym gnijąca śpiąca królewna. Tak szybko nie mogła odzyskać piękna swojej cery i nagle wyglądać pięknie. Do tego potrzebowała bardzo dużo krwi, aby wyglądać jak w dniu, zanim ją zakołkowano. I proszę, nie zapomniała jak się mówi.
- Tysiąc osiemset osiemdziesiąty piąty.
Odpowiedział jej z obojętnością w głosie lecz również w jej języku. Jeżeli umiała liczyć, to pewnie trochę jej zamknie nim zorientuje się ile ma obecnie lat.
- Zdaję sobie sprawę z tego jak bardzo jesteś głodna. Ale niestety zapolować musisz sama. Za lasem jest wioska. Jeżeli pamiętasz drogę swojego zamku, powinnaś trafić bez problemów.
Zrobił jej także przejście, gestem ręki zachęcając do ruszenia się o własnych siłach, nawet jeżeli czuła się słabo. Instynkty wampirze same powiodą ją za zapachem świeżej ludzkiej krwi. Zaprowadza ją do wioski, która znajduje się za lasem. Wampir nie zamierzał jej pomagać ani prowadzić. Będzie jedynie obserwował, jak bardzo jest ona silna. Ma to szczęście, że nadal panowała młoda noc. Do świtu zdąży się najeść.

Powrót do normalności nie powinien jej zająć dużo czasu. Dla niej ważnym było to, by się dobrze posilić. Wrócić do życia. Gdy mężczyzna odezwał się mówiąc o roku, wampirzyca uniosła głowę przenosząc na niego wzrok. Żartował?! Jaja sobie robił?! Tyle lat przespała?! O nie...wampirzyca zmierzyła go wzrokiem starając się nie wpaść w szał. Bezczelna smarkata służka! Wytnie w pień każdego, kto dzisiaj stanie jej na drodze. Słysząc o posiłku w wiosce tuż za lasem, skrzywiła się z niezadowoleniem. Jednak co począć? Wampirzyca zmierzyła go tylko wzrokiem.
- Zostaniesz ze mną. Muszę wiedzieć co się dzieje. Za długo zostałam uśpiona. Kto jest przy władzy?
Zapytała kierując się w stronę wyjścia. Musiała się posilić, a przy okazji dowiedzieć się więcej na temat świata w którym się znalazła.
- Jak Ci na imię? Wiesz kim jestem czy nie powiadomiono Ciebie? Oraz skąd wiedziałeś, że tutaj byłam? Ludzie z moich czasów są martwi, a może mój ojciec...odnalazł się? Czy wiadomo coś o Vladzie?

Już zaczęła się rządzić? Miłe z jej strony, ale to on nadal trzymał kołek w dłoni i był w pełni sił, w przeciwieństwie do niej. Wysłuchał jej pierwszych pytań, które oczywiście były do przewidzenia, że zapragnie dowiedzieć się, co działo przez tyle lat. Westchnął jednak i opuścił rękę.
- Z głodnymi nie rozmawiam. A póki ja mam kołek, Ty będziesz się słuchać mnie. Masz u mnie dług i lepiej bądź grzeczna albo wsadzę Cię do tej skrzynki na kolejne tysiąc lat. To jak?
Według niego przyjdzie moment na rozmowy. Teraz lepiej by wampirzyca go posłuchała i zechciała przewietrzyć się w lesie i udać do wioski na sytą kolację. Populacja w ostatnich latach zwiększyła się nie do poznania, więc sporo ludzi jej zostanie do spożycia na śniadanie.
Raz jeszcze wskazał jej drogę do wyjścia z powagą na twarzy. O Vladzie później z nią porozmawia.

Zmierzyła go chłodno. To on jej śmiał wydawać polecenia? Jej! Ale z jednym się zgodziła z nim, miał kołek, a kolejny raz nie miała zamiaru trafić do skrzynki, która jakimś cudem jeszcze przetrwała tyle stuleci. Nim zdołał coś dodać wyszła z krypty kierując się w stronę wioski tuż za lasem. Z zadowoleniem poczuła zapach krwi już przed samym wejściem do miasteczka. Tyle krwi..istna biesiada dla duszy i ciała! Nim się wampir zorientował Marishka już znajdowała się w centrum wioski wyrzynając jak leci każdego. Nie tylko kobiety ale i dzieci i starców. Była spragniona i to cholernie spragniona.

A zatem grzeczna dziewczynka udała się na swoje polowanie. Opuściła zamek, nawet nie będąc zadowoloną, że jest zależna od wampira i to młodszego od niej. Miał kołek, to w każdej chwili mógł go wbić w jej serce ponownie i zostawić na kolejne lata w tej trumnie. Kiedyś może ktoś na nowo zainteresuje jej ożywioną legendą.
Tak. Tak można powiedzieć w chwili obecnej, że zaklęte w zamku zło zostało przebudzone. A tego dokonał Edward, siejąc zamęt we wiosce pod Bukaresztem. Szedł za panną Dracula, co by pilnować jej jako swojej nowej oddanej? Ładnie by to brzmiało. Ale mógł mieć także do niej interes. Na pewno będzie potrzebowała przewodnika po świecie by ogarnąć się na obecne czasy. Oj wiele mogłoby ją zaskoczyć. Zupełnie inne konstrukcje domów, powodów, kultury i odzieży. Mieć tysiąc lat w plecy to naprawdę mocny cios.
Tak czy inaczej, nie przeszkadzał wampirzycy w pożywianiu się. Ale sam przemieszczał się raczej w ukryciu. Mając na głowie nadal narzucony kaptur. Długa szata zakrywała jego ciało. Jednie ręce miał za plecami a w dłoni trzymał kołek. Tak na wszelki wypadek, by przypomnieć damie kto tutaj teraz będzie dowodził. Nie ważne, ile mogła mieć lat. Mogła być nawet samą córką Kaina, jego to nie interesowało.

Wampirzyca powoli zaczynała wracać do sił i wyglądu, jaki posiadała przed zakołkowaniem. Wymordowanie wioski było dla niej pikusiem w porównaniu z tym, co ją czeka w chwili gdy tylko zacznie pojmować co i jak się zmieniło. Obecnie nie przyglądała się zmianom jakie nastąpiły, mimo że widziała odzież jaką na sobie mieli tamci to jednak na razie nie miała czasu i sił na zajmowanie się pierdołami. Posiłek, to była podstawa! Spojrzała na swoją ostatnią ofiarę i cicho westchnęła z zadowoleniem. Odwróciła się z zadowoleniem na twarzy widząc co pozostało z wioski. Cóż...dookoła nie było żywej duszy, ludzie nadziani na pal ci, którzy byli dla niej obrzydzeniem a pozostali...cóż lądowali tam, gdzie się nimi posiliła. Dookoła pełno krwi i części ciał z każdą chwilą gdy wampirzyca wracała do sił.
- Zatem, jak Ciebie zwą wybawco? Czego oczekujesz w zamian?
Odwróciła się w stronę wampira. Widziała od początku, że trzymał się z dala od wioski dla tego też podejrzewała, że musiał się ukrywać. Mało tego, unikanie zbliżenia się do wioski tylko mogło potwierdzić jej przypuszczenia. Nie musiała się wydzierać, nie ważne gdzie był mężczyzna w tej chwili, wiedziała że usłyszy ją nawet gdyby stał w środku lasu. Obserwował ją a to dawało jej pewność.

Edward pojawił się we wiosce, ale starał w cieniu i obserwował, jak ludzie zaczęli krzyczeć, uciekać, próbować zabić Marishkę. Na to ostatnie starał się im nie pozwalać, używając na przypadkowych ofiarach hipnozy, by powstrzymywali swoich. I tak oto doszło do wymordowania całej mieściny wiejskiej. Wygląda na to, że pożywienie w takiej postaci wystarczyło kobiecie, by nabrać piękna i kondycji fizycznej. W końcu stanął przed nią, uniósł głowę ukazując swoją twarz skrywaną pod kapturem.
- Edward. Oczekuję drobnej przysługi i drobnej pomocy przy jednej sprawie. Myślę, że się dogadamy i porozmawiamy na spokojnie?
Zapytał z lekkim uśmiechem, gestem ręki wskazując jej na pobliski dom zamordowanej rodziny, aby weszli do niego i usiedli przy stole.
- Porozmawiajmy na spokojnie. Wtedy też udzielę odpowiedzi na Twoje pytania. Zgadzasz się Pani?
Zaproponował, licząc że pójdzie z nim na taką ugodę.

- Owszem, czemu nie. Pomogłeś mi Waść więc jestem Twoją dłużniczką.
W końcu takie było ich prawo, ich zasady. Nic nie ma za darmo. Ta prosta zasada się nie zmieniła. Wampirzyca skinęła głową i skierowała się powoli w stronę oczywiście, najładniejszego budynku w całej tej wiosce. Weszła do środka i skierowała się w stronę stołu. Odrzuciła truchło, które pozostawało u jej stóp i usiadła wskazując miejsce dla Edwarda.
- Zatem...Edwardzie. Słucham, czego oczekujesz od mojej osoby?
Zapytała mierząc go wzrokiem. Uważnie przyglądała się wampirowi. Nie był dużo młodszy od niej. Ale i nie był też młodzikiem. Miło było mieć z kim pomówić po tylu wiekach uśpienia. Jednak...nie wiedzieli, że mimo tego co się działo, wampirzyca słyszała dobiegające słowa z oddali, słyszała jak świat się zmieniał, jednak nie wiedziała jak bardzo to wszystko zabrnęło.

Zgodziła się na współpracę wstępnie, słusznie zauważając że jest jego dłużniczką. W końcu on trzymał jeszcze ten sam kołek w dłoni, przez który  była uśpiona na bardzo długie lata.
Wszedł za nią do posiadłości znacznie lepiej urządzonej od pozostałych. Zajął wolne krzesło na przeciwko Damy, kładąc owy kołek na stole blisko siebie. Wolał tę pamiątkę sobie zatrzymać. A może i przyda się mu na kogoś specjalnego.
- Współpracy. Lecz zanim przejdę do sedna sprawy, chciałbym wiedzieć co czyniłaś w swoim życiu jako wampirzyca, zanim zostałaś zakołkowana? Udało Ci się może posiąść wampirze potomstwo?
Zapytał z własnej ciekawości, chcąc się wprost od niej dowiedzieć, jakie było jej wcześniejsze życie, pomimo tego co o niej słyszał z różnych stron świata, w społeczeństwie wampirzym, jak i tego kraju.
Co można było jeszcze zauważyć, dobrze radził sobie z mową w jej języku. Zapewne znała tylko swój rumuński. Czy może jeszcze inny? O tym porozmawiają później.

Stara wampirzyca przyglądała się mężczyźnie z uwagą. Czego od niej oczekiwał? Czy posiadała potomstwo? Niestety nie, może gdyby wówczas posiadała jakieś to któreś z nich zapewne zainteresowałoby się jej nagłym zniknięciem. Jednak nie było jej to dane a może i dobrze? Nigdy nie wiadomo jaka by była. Spojrzenie przeniosła na kołek a potem na wampira.
- Nie posiadam potomstwa. A co robiłam? Pozbywałam się plugastwa tej ziemi. Zaginięcie ojca sprawiło, że miałam zamiar odnaleźć go. Niestety moja nieposłuszna służka wbiła mi ten cholerny kawałek drewna w pierś. Nie mniej, nie rozumiem do czego dążysz. Co ma współpraca z Tobą a moim...nieposiadanym potomstwem? Przejdź do szczegółów nie marnuj czasu, nie jest on przecież nieskończony świt może nadejść niespodziewanie.
Odezwała się, nie znosiła czekać w niecierpliwości. Chciała wiedzieć, czekała na to co powie by mogła podjąć dalsze kroki.

- Widzę że masz charakterek.
Uśmiechnął się zadowolony z tej rozmowy. Ale miło było posłuchać trochę z jej życia, dlaczego wylądowała w trumnie zamiast zwiedzać świat. Wygląda na to, że chciała już zostać wtajemniczona w sprawę z jaką przybył i ją tym samym odkołkował.
- Przez głupia służkę masz sporo zaległości. To co Ci przedstawię, będzie ryzykiem własnego życia. Ale jeżeli się powiedzie, będziesz wolna. Spłacisz u mnie dług.
Przedstawił jej wstępną umowę, po czym usiadł się wygodniej na krześle i oparł się plecami o oparcie.
- Sprawa jest prosta. Chcę dokonać ataku na Radę Wampirów. A dokładniej, na więzienie. Celem jest uratowanie moich dzieci i nie tylko ich. Dodam, że nie są oni ani wampirami, ani ludźmi. To nowa przyszłość, nowa rasa. Radzie Naczelnej nie podoba się to co stworzyłem i tworzę dalej. Czy mogę liczyć na Twoją pomoc?
Streścił jej krótko co zamierza zrobić. Ale żeby tego dokonać, potrzebował pomoc wampirów. Dlatego pytał o jej potomstwo, czy posiadła jakieś. Jeżeli nie, będzie mogła to nadrobić. Będzie mogła być matką. Może i nawet nie tylko samych wampirów? Dał jej chwilę na przetrawienie jego propozycji.
- Od razu powiem, że możesz przez jakiś czas ze mną podróżować, by doświadczyć zmiany jakie zaszły po latach. Wtajemniczę Cię we wszystko co możliwe. Moi synowie chętnie Ci będą także pomagać i chronić.
Pamiętał że Marishka była statusu księżniczki, więc mógłby nawet zabawić się w nazywanie jej królową, może i nawet potępionych? Przepiękny tytuł.

Charakterna była i to bardzo. W końcu jak każdy Dracul. Gdy wspomniał o ataku na Radę Wampirów uniosła brew. Oni śmieli nazywać siebie Radą...blokując możliwości rozwoju i szans na wykorzystanie wampiryzmu przeciw ludziom? IDIOCI! Dla Mari było oczywiste, że się zgodzi, jednak wpierw musiała wysłuchać tego co mówi mężczyzna.
- Rada zawsze postępowała nie tak jak powinni. Mój Ojciec zawsze był tego zdania, że siedząc w bezczynności nie przekonamy do siebie nikogo i niczego. Co do stworzonej nowej rasy...ciekawe. Chcę wiedzieć więcej. Naucz mnie tego, a będziesz miał moje wsparcie zapewnione.
Uśmiechnęła się z tym diabolicznym błyskiem w oczach. Koniecznie musiała dowiedzieć się co ją ominęło. A spędzenie z mężczyzną czasu...cóż czemu nie? To on ją ocalił, wybudzając ze snu. Raczej idąc z nim nie zmarnuje swego czasu. Był częścią przyszłości, której robiono pod górkę, a ona miała zamiar mu pomóc.
- Zatem zgadzam się. Ty w zamian nauczysz mnie wszystkiego, wyjaśnisz co się działo. Nauczysz życia od nowa w tym przeklętym świecie. A ja będę Twoją dłużniczką. Pamiętaj jednak...jeśli mnie wrobisz, jeśli spróbujesz wkopać...osobiście wbiję Ci ten kołek prosto w serce a potem nadzieje na pal jak to czyniono za moich czasów. Jak to czynił mój dziadek oraz pradziadek. Jak czyniła to moja rodzina.
Uśmiechnęła się pod nosem prostując się wygodnie i nie spuszczając wampira z oczu.

Wampirzyca wydawała się być bardzo interesująca i jak widać, intuicja która go tutaj zaprowadziła, nie zawiodła. Długo zastanawiał się nad tym, czy by ją wybudzić i czy zechce z nim współpracować. Dobrze więc zrobił, przybywając tutaj i czyniąc z niej swojego wspólnika. Uśmiechnął się do niej uprzejmie, nie zapominając tez z kim rozmawia. Więc i mogła od niego uzyskać szacunek.
- Z największą przyjemnością.
Odparł, z chęcią zamierzając podzielić się wiedzą na temat swoich badań i udanych eksperymentów. Dzięki temu kolejne osoby przyczynią się do zwiększenia populacji dhampirów. A takich wampirów w ostatnim czasie potrzebowali. Rada Wampirów z każdym rokiem zaczynała być wrzodem na tyłku, gdzie Edward był zdania, że należy ją zmienić albo porządnie potrząsnąć.
Kolejne jej słowa się mu bardzo spodobały.
- A zatem... By mieć pewność, że dotrzymam słowa, chcesz paktu krwi?
Zapytał i zaproponował. Wtedy taka współpraca byłaby wzmocniona i żadne nie mogłoby odwrócić kota obonem. Inaczej, skończą w trumnie z tym oto kołkiem, który spoczywał sobie spokojnie na stole.

Wampirzyca bacznie obserwowała mężczyznę, nie spuszczając go z oczu nawet na chwilę. Już w chwili gdy zgodził się podzielić z nią wiedzą o tworzeniu dhampirów była zadowolona. O tak, potrzebowała tego by się rozruszać w tym świecie. A jeśli uzna, że Rada Wampirza jest bardziej pokręcona niż za jej kilkumiesięcznego wampirzego życia, zrobi wszystko by ich zmienić. Jeśli ostatecznie oni nie zmienią podejścia. Sama świadomość, że to wszystko było pod tajną broszą Mari spodobało się od samego początku. Wiedziała doskonale, że starsi nie będą zachwyceni, ale no przepraszam bardzo...w tej chwili to ona była najstarsza z tego grona plotących różańce. Uniosła nieco głowę zastanawiając się nad jego propozycją paktu krwi. Ten pomysł jej się bardzo spodobał...oj bardzo.
- To będzie najbardziej odpowiednie.
Zgodziła się uśmiechając pod nosem. Miał wolny wybór. Mógł się poczęstować z niej, nie będzie broniła. Jednak po chwili to ona podniosła się i podeszła do niego. Usiadła na stole tuż obok niego. Kołek wkładając mu za poły płaszcza.
- Schowaj tą zabawkę nim trafi w nieodpowiednie ręce.
Odezwała się by po chwili pocałować wampira z dziką pasją. Wgryzła się jednocześnie w jego wagi tak, że ze zwykłego pocałunku przeszła w krwawy. Oblizała usta ze smakiem.
- Jesteś całkiem smaczny....
Zamruczała pod nosem.

Edward dzielił się swoją wiedzą o tworzeniu dhampirów z każdym zainteresowanym wampirem. I jak dotąd, nie zawiódł się na swoich nowych towarzyszach. Dzięki temu kupił sobie u nich sprzymierzeńców, że w razie konieczności, będzie mógł prosić ich o pomoc. Tak się będzie musiało stać. Miał jeszcze do odwiedzenia Ingvara, Devikę, Bastiana, Li Ronga i Elvirę. Ciężko jednak będzie każdego odnaleźć, zważając też na fakt że Ingvar podobnie co on, jest poszukiwany listem gończym. Dlatego też przy okazji postanowił skorzystać z opcji przebudzania uśpionych wampirów. Kolejnym zapewne krokiem było by udanie się do krypty z zakołkowaną Veronicą de Foix, lecz tutaj to byłaby już samobójcza próba. Miejsce mogło być strzeżone przez Łowców z Rady Wampirzej.
To, co jako następne uczyniła Marishka, było dla Edwarda zaskoczeniem. Obserwował ją uważnie, odbierając co prawda kołek jaki mu chciała wcisnąć w poły płaszcza. Nie zdążył ani odpowiedzieć, ani jakoś inaczej zareagować, kiedy poczuł jej usta na swoich, co spowodowało u niego powiększenie się oczu. Szok wymalował się na jego twarzy, choć nie trzeba mówić, że odwzajemnił jej pocałunek. Tysiąc lat snu to i chcica się u niej przebudziła. Nie było już fajnie w momencie, kiedy się przegryzła w jego wargi, co tutaj już musiał zaprotestować i przerwać pocałunek marszcząc brwi.
- Tego nie było w planie. Chyba że to Twoja metoda na zawieranie paktu?
Zapytał nieco poważniej, wycierając wierzchem dłoni w rękawiczce swoje usta. Zlizując po chwili krew. W dodatku własną. Ile to lat minęło, kiedy ostatni raz całował się z jakąkolwiek kobietą?

Uśmiechnęła się pod nosem widząc jego reakcję. Wstała z miejsca i przeszła się po pomieszczeniu przyglądając się z zaciekawieniem wszystkiemu co było dla niej nieznane. A musiała przyznać, że sporo tego się nazbierało.
- Nie mów Edwardzie, że w dzisiejszych czasach mężczyźni są tak...wstrzemięźliwi. Może zaczniesz piszczeć jak panna co?
Uśmiechnęła się pod nosem po czym przeniosła wzrok na wampira.
- Powiedzmy, że to moje pragnienie po przespaniu niemalże tysiąca lat nadal nie zostało zaspokojone. Pakt krwi...pokaż jak go dzisiaj zawieracie.
Oznajmiła z powagą by po chwili pokręcić głową z rozbawieniem. Lubiła igrać z mężczyznami jak niegdyś. Niestety z tym nic się nie zmieniła.

- Raczej jestem ostrożny w "pocałunkach".
Odpowiedział jej, wycierając ostatni raz swoje wargi. O tyle było dobrze, że poczuł nic nieprzyjemnego. Więc albo nie posiadała zdolności pocałunku krwi, albo nie użyła go specjalnie. Wolał jednak dmuchać na zimne. Kto wie, czy w przeszłości jakaś wampirzyca go tak nie wyrolowała, dlatego zachowuje ostrożność.
Wstał ze swojego miejsca i przeszedł się do części kuchennej, zabierając z szafki jakąś szklankę i łyżkę. Następnie wrócił do stołu i postawił zebrane naczynia.
- Każdy z nas ma swoje zasady zawierania paktu. Szkoda tylko, że nie mamy świadka, ale myślę że obejdzie się bez trzeciej osoby.
Odpowiadając, podwijał rękawy swojej prawej ręki do łokcia. Wziął kołek i naciął sobie dwie ranny na wewnętrznej stronie nadgarstka w postaci krzyża. Następnie podał kołek wampirzycy, a spływającą krew na swoim nadgarstku, spuszczał do szklanki, zaciskając przy tym dłoń w pięść, aby przyspieszyć jej upływ.
- Zrób to samo.
Polecił jej, czekając aż i ona nieco swojej krwi spuści do naczynia.

Dzisiejsza młodzież...dzisiejsi ludzie...a szkoda gadać. To całe plemię takie jakieś dziwne jak na jej gusta. No ale, co miała począć? Lepszy hyc niż nic prawda? Gdy mężczyzna wspomniał o ostrożności w "pocałunkach" wyszczerzyła się pod nosem.
- No chyba nie sądzisz, że chciałabym otruć swego współtowarzysza? No proszę Ciebie, nie przed dowiedzeniem się co i jak odnośnie tej nowej rasy.
Wywróciła oczyma rozbawiona, oczywiście nadal żartując. Spojrzała na wampira, który po chwili przyszedł ze szklanką i łyżką. Obserwowała w milczeniu to co robił, by po chwili wziąć w dłoń kołek, którym była zakołkowana i rozciąć sobie nim nadgarstek w ten sam sposób co Edward czyli w znak krzyża nadstawiając jednocześnie nad szklankę. Gdy odpowiednia ilość znalazła się w szklance zalizała swoją ranę i spojrzała na Edwarda oczekująco.
- Świadkowie nam niepotrzebni. Współpracując razem powinniśmy raczej być sobie w miarę możliwości ufni prawda? Chyba, że czasy się tak zmieniły, że koty tyłkiem szczekają?

Kiedy wampirzyca wykonała dokładnie to co on robił, powstrzymał ją przed zlizywaniem rany. W tym zaś momencie dotknął jej przedramienia tak, by ich rany na nadgarstkach się ze sobą dotknęły. Krew w szklance wymieszał.
- Prawda. Zatem złączając się w pakcie, pragnę byś wspomogła mnie swoimi siłami, umiejętnościami, inteligencją i wszystkim czym dysponujesz, w dokonaniu ataku na Więzienie Czarna Mewa i uwolnieniu uwięzione Dhampiry. Wobec tego zobowiązuję się wtajemniczyć Cię w obecny świat, który przespałaś i przygotować Cię do funkcjonowania w nim. Wszelką zdradę lub złamanie paktu piętnujemy śmiercią jednego z nas. Czy się zgadzasz? Czy chcesz coś od siebie dodać, czego ode mnie żądasz?
Zapytał trzymając szklankę z krwią w dłoniach. Jeżeli się zgadzała, wtedy by jej podał aby upiła łyka czy dwa, a resztę on dokończy. Śmiesznie to mogło wyglądać, ale przynajmniej zobowiążą się do pilnowali tego co obiecali sobie wzajemnie.

Śmiesznie czy nie, był to pakt, który i ona tolerowała tak jak niegdyś jej ród to czynił zawierając pakty. Niestety od tamtego czasu wiele się zmieniło. Powstrzymana przed zalizaniem rany spojrzała na wampira oczekująco. Gdy po chwili usłyszała jego słowa uśmiech na jej twarzy się powiększył. Wiele się zmieniło od czasu, gdy jeszcze miała jako taką władzę. Jednak jedno pozostało. Śmierć za zdradę. Tutaj tylko się uśmiechnęła z zadowoleniem. Gdy wypowiedział słowa a ich rany złączyły się wzięła szklankę w dłonie.
- Nie, wszystko zostało wypowiedziane. Śmierć za zdradę to odpowiednia kara.
Zgodziła się po czym upiła dwa łyki i oddała szklankę wampirowi. Spojrzała na niego z powagą w oczach. Była ciekawa jak ten świat się zmienił. Przespanie tylu lat...to aż prosiło się o pomstę. No ale niestety, nie miała tej pomsty na kim dokonać. Uwolnienie dhampirów to dopiero początek. Wpierw jednak musiała dojść do siebie, zyskać znajomości co nie będzie takie proste w końcu wątpiła by ktoś żyw z jej czasów pozostał. A może jednak? Może ktoś ze znajomych jej ojca. W końcu Vlad przemienił nie jednego człeka więc nadzieja pozostawała.

Skoro akceptowała jego wersję przysięgi i załączenia paktu krwi, by mieć pewność że jej nie wrobi w balona, mogli przejść do końcowej wersji jaką było wypicie wymieszanej krwi w szklance. Kiedy wampirzyca upiła swoje dwa łyki, Edward opróżnił szklankę do końca. Wtedy też puścił jej rękę i mogli wytrzeć swoje rany. Szklankę odstawił na stół i wyszukał w ubraniu męskiego trupa chusteczkę. Swojej brudzić nie będzie i owinął sobie wokół rany. Trochę krew mu wsiąknie to i rana się zaraz zagoi. A w między czasie, mogli podjąć się dalszej dyskusji.
- Nie sądzę byśmy dali radę jeszcze tej nocy opuścić wioskę i kraj, zatem proponuję znaleźć później dobre miejsce na nocleg. A w między czasie, poszukaj sobie lepszego ubrania. W tym raczej podróżować nie będziesz.
Polecił, by mogła teraz ogarnąć się do porządku. Umyć porządnie, poszukać odpowiednią odzież. Trupy nie gadają, więc na pewno nie będą mieć nic przeciwko jeżeli Marishka pożyczy sobie czyjąś kieckę. Jak na księżniczkę Draculi musiała się jakoś prezentować. A może wolałaby się już nazywać królową? Księżną?
Po swoich słowach, Edward zajął na powrót swoje miejsce przy stole.