When I first saw you

Spędzony czas w posiadłości wampira sprawił, że Phoebe nie mogła się na niczym skupić. Mało tego, nie miała pojęcia co i jak się tutaj dzieje. Wszystko było takie...pogmatwane. Znudzona postanowiła, że przespaceruje się w milczeniu po posiadłości. Krocząc powoli przed siebie dostrzegła zakapturzoną postać.
- Przepraszam! Czy jest może w końcu właściciel tej posesji? Długo go jeszcze nie będzie? Nie mam czasu siedzieć i czekać. Pacjenci czekają.
Zawołała w końcu niemal podbiegając w stronę nieznajomej kobiety. No ile można czekać na tego człowieka. Wpierw ją zaprasza, mówiąc że może mi wyjaśnić wszystko i pomóc. Potem co...przyjmuje mnie jakiś jego sługus twierdząc że Pana nie ma. Pięknie...ciekawe jak długo go znowu nie będzie!

Outfit:

Freya postanowiła odwiedzić Victora w jego posiadłości, by spytać o postępy w sprawie, o której dyskutowali jakiś czas temu w jednej z knajp. Osobiście, póki co, jedynie zbierała informacje. Zjawiła się w holu jego posiadłości pod wieczór, z kapturem naciągniętym na głowę. Zakrywał jej długie, ciemne loki szkarłatem. W pewnym momencie usłyszała za plecami potok słów wyraźnie zniecierpliwionej kobiety. Zmarszczyła lekko nos, w charakterystyczny sposób okazując niezadowolenie. Nie spodziewała się spotkać tutaj nikogo poza Victorem, bądź jego skromną służbą. Gdy tylko weszła, poczuła jednak nieznajomy zapach. Teraz wiedziała do kogo należał. Zdjęła niespiesznie kaptur, po czym odwróciła się, a jej szaty wydały z siebie cichy szmer.
-Zamilcz.-powiedziała tonem mocnym, pewnym i nieznoszącym sprzeciwu. W wyrazie jej twarzy można było dostrzec ostrzeżenie.
-Zanim zastanowię się czy odpowiadać na jakiekolwiek z Twoich pytań, powiedz mi kim jesteś i co tutaj robisz.-powiedziała po dłuższej chwili przyglądania się kobiecie. Trudno było oszacować jej z kim ma do czynienia i jakie relacja łączą ją z właścicielem posiadłości. Mówiąc, niespiesznie zsuwała z bladych dłoni białe rękawiczki.

Phoebe nie spodziewała się takiego chłodu z ust nieznajomej. No wypraszam sobie...w końcu to ona tutaj siedziała czekając na wszelkie informacje o wampirach. Bo tak, była ich niemal pewna! Nikt nie będzie jej mówił, że klecha mówił brednie, że ciała które badała od tak zostały zakute i pozbawione krwi. Przecież na takie coś, potrzeba czasu. A ciała były ciepłe...do tego była pewna, że nie jest to możliwe. A teraz, by dowiedzieć się więcej siedziała tutaj i czekała jak skazaniec na wyrok! Rozwścieczona niemal miała chęci warknąć na kobietę.
- Po pierwsze nie zamilknę, mam prawo jak każdy wiedzieć co się dzieje dookoła. Poza tym, co ja tutaj robię? Siedzę i czekam aż łaskawie dowiem się tego po co tutaj przyszłam.
Wycedziła starając się jakoś uspokoić myśli.

Uniosła brew, słysząc kolejny, nic nie wnoszący potok słów. Ludzie... tacy porywczy i chaotyczni. Westchnęła, jakby miała do czynienia z niesfornym przedszkolakiem. Jeżeli nie da rady po dobroci, bo uwierzcie, że Lloyd w tym momencie była jeszcze niezwykle uprzejma, to trzeba siłą. Siłą umysłu, oczywiście. Nie mięśni. Pheobe była jak otwarta księga. Myśli kłębiły się jej frywolnie po tej ślicznej, blond główce. Jej zdenerwowanie było kolejnym czynnikiem działającym na korzyść wampirzycy. Gdy ich spojrzenia się spotkały, brunetka wtargnęła do jej umysłu i bez wahania wyszukała to, co ją interesowało. Kącik jej czerwonych ust powędrował do góry. Wyminęła blondynkę, by po chwili odłożyć rękawiczki na jeden ze stolików.
-Lubicie dochodzić swoich praw, prawda? Latacie jak muchy nad łajnem, by tylko uszczknąć kawałek dla siebie. Wasze bzyczenie niekiedy doprowadza do szału.-mruknęła, zerkając na nią kątem oka. To ciekawe zjawisko, jak niektórzy za wszelką cenę chcą pchać się tam, gdzie nie powinni. Po co tej niewinnej istocie taka wiedza? Nie potrafi siedzieć w swojej norce, jak na myszkę przystało i nie prowokować kota? Odwróciła się w jej stronę i złożyła skromnie dłonie.
-Ciekawość to pierwszy stopień do piekła. -ciemne oczy bladej, szczupłej kobiety spoglądały na pielęgniarkę przenikliwym, zimnym spojrzeniem.

Parsknęła śmiechem mając niemal chęć opuścić to pomieszczenie tu i teraz. Jednak gdzie się nie ruszy tam pojawia się dziwny lokaj gospodarza uprzedzając, "że jeszcze trochę". Czy też "za moment". Phoebe dość się naczekała i dość długo czekała by w końcu się dowiedzieć co jest do cholery grane. Spojrzała na kobietę obserwując z uwagą jej każdy ruch.
- Słucham? Traktujesz mnie jakbym do pięt Ci nie dorastała. Kto tutaj jest ostatnim durniem? Ja zachowuję się jakbym pozjadała rozumy? Wywyższasz się swoją postawą. To śmieszne. Jesteśmy sobie równe. Zawsze tak było i tak pozostanie. Tylko Bóg ma prawo decydować o tym kto, jak i kiedy.
Fuknęła pod nosem rozjuszona. W końcu co jak co, ale nie pozwoli by ktoś ją traktował jak śmiecia typu "podaj, przynieść pozamiataj".
- Piekła...piekło to pojęcie względne. Piekło jest teraz, tutaj na ziemi. W końcu to tacy jak my sobie je sprawiamy prawda? Zresztą...co ja mogę wiedzieć zgadza się? Jestem tylko pielęgniarką, która jak uważa właściciel tej posesji jest przewrażliwiona na punkcie pogłosek. Jednak cóż...niekiedy pogłoski stają się prawdą. Skąd niby nagle pojawienie się trupa wyssanego z krwi "omyłkowo" skierowanego do szpitala. Nie jestem głupia i naiwna a na pewno nie ślepa. Potrafię odróżnić ugryzienie od zakłucia i spuszczenia z człowieka krwi. Nikt nie będzie robił ze mnie idiotki. Chcę do cholery wiedzieć co jest tutaj grane! To tak wiele?!
Wycedziła wściekła. Nie spodziewała się jednak tego, że w końcu otrzyma swoją prawdę od Vicotra. Prawdę, która sprawi że dzięki niewiedzy mężczyzny po prostu ucieknie z miasta.

Kogoś tu ponoszą emocje. Jak dobrze, że Freya miała już taką dziecinadę dawno za sobą. Jakieś tysiąc lat za sobą.
-Boga nie ma.-to jedno zdanie wystarczyło za odpowiedź, a jednocześnie obalenie tego jej całego paplania. Oczywiście, że Phoebe nie dorastała Freyi do pięt. Wampirzyca jedynie dzieliła się suchymi faktami, przedstawionymi jednakowoż na swój sposób. Donovan za to gdakała na tematy, o których nie miała bladego pojęcia. Potem wybuchła. Popłynęła z prądem, zupełnie się zapominając. Przede wszystkim nie była u siebie. Po drugie rozmawiała z zupełnie sobie obcą osobą, która nie miała ochoty wysłuchiwać takich krzyków. To chyba nie było trudno do zobaczenia, prawda?
-Opanuj się. Nie jesteś przekupką, a to nie jest targ.-zwróciła jej uwagę, unosząc brew i dotykając delikatnie czubka nosa, jakby poczuła przykry zapach. Uśmiechnęła się po chwili delikatnie.
-Wierzę, że skoro przyszłaś do Sir Alexona, to chcesz opowiedzieć mu to samo, co mi teraz? Czy może już to zrobiłaś? Kto Cię tu w ogóle wpuścił?-rozejrzała się za służbą, której oczywiście nie ma jak jest potrzebna.