Pierwsze spotkanie

Ukończenie szkoleń u najlepszego lekarza w Londynie a zarazem bogatego przyjaciela Ojca, dało Phoebe dużo możliwości nauki i wydobycia się na wyższe szczeble bez szarpaniny. Jednak Phoebe, jak to Pho, młoda i spokojna osóbka obserwująca wszystko dookoła. Bacznie przyglądająca się temu co działo się na sali, czy też temu co działo się w innych gabinetach, nie opuszczała wzroku z krępujących sytuacji. Można by powiedzieć, że po prostu wszystko działo się od tak jak każdego dnia. Pomagała przy zabiegach, opatrywała rany, podawała zastrzyki, pobierała krew czy też przetaczała ją do innych ciał. Wszystko byłoby normalne gdyby nie to, że pogłoski po szpitalu roznosiły się niczym uderzenie biczem. Ciało w kostnicy, które przywieziono miało okazać się bez krwi, wysuszone. Jedni, drugim mówili iż na karku denata są dwa wkłucia. Jednak nikt, nie przypuszczał, że mogą to być ślady ugryzień a jedynie od, wbicie czegoś ostrego i opróżnienie ciała z krwi na potrzeby rytualne. Ale Phoebe w to nie wierzyła, gdyby tak było, ciało byłoby zmasakrowane, a krew pobrana inaczej. Dla tego ciekawość dziewczyny wzięła górę i pognała do "trupiarni" by przekonać się na własne oczy. Jak weszła tam, tak po chwili wyszła totalnie zaskoczona. W głowie pojawiło się tysiące myśli. Szła jak ćpunka przed siebie, ubrała się, spakowała i wyszła ze szpitala. Przed oczyma miała nadal trupa ze śladami na karku. Idąc przed siebie, trąciła jakiegoś przechodnia. Poderwała wzrok zmieszana.
- Przepraszam! Bardzo przepraszam...zamyśliłam się, nic się Panu nie stało?
Zapytała unosząc wzrok prosto na twarz wampira. Lekko się uśmiechnęła do niego.
- Mam nadzieję, że wszystko dobrze, jeśli jednak coś się stało...jestem pielęgniarką mogę pomóc.
Dodała pospiesznie z nutką nadziei, że jednak nic mu nie dolega. Nie bardzo chciała wracać do szpitala. To miejsce na dzisiaj straciło dla niej resztki swojej świętości, za jaką go miała.

Bardzo szybko dowiedział się o ofiarach, które powstały przez jego obiekt badawczy, dlatego też osobiście zainteresował się tą sprawą. Jedno z ciał trafiło do pobliskiego szpitala, co strasznie go denerwowało, ponieważ musiał pociągnąć za kilka sznurków by zatuszować całą sprawę. Nic, będzie to kolejna ofiara podpisana do seryjnego mordercy, nie ma zbyt wielkiej szkody. Tak... ludzkie życie nie miało dla niego żadnego znaczenia. Zbyt wiele żyje na tym świecie by przejmować się normalną śmiercią. Stracił wielu przyjaciół, dlatego też przestał ich mieć. Samotne życie jest bardzo dobre, uczciwe i produktywne. Może zając się rzeczami, które naprawdę go interesują, a jedną z nich to rozwój rodzaju ludzkiego. Jak świat będzie wyglądał za sto, dwieście lat? Nie jest w stanie sobie tego wyobrazić, ale na szczęście będzie tego światkiem.
Stał sobie na ulicy opierając dwoma dłońmi o laskę i spoglądając się na szpital. Czekał aż będą transportować ciało z kostnicy, nie chciał żadnych nieprzyjemności, czy nie zapowiedzianych wydarzeń, które mogą przeszkodzić w transporcie zwłok, aż tu naglę wpadła na niego jakaś kobieta. Trochę go popchnęła, ale nic wielkiego się nie stało. Poprawił tylko swój cylinder i spojrzał na dziewczynę.
- Wszystko w porządku, nic się nie stało. - Powiedział z lekkim uśmiechem.

Niestety, ciekawość młodej pielęgniarki była nieco...za bardzo wrodzona. Przez co, mimo zakazu jaki dostała od przełożonego i tak musiała przekonać się jak wyglądają ów ciała. A dokładnie ciało. Jedno, które musiała zobaczyć. Nie spodziewała się jednak, że po jej wyjściu ktoś zechce przenosić zwłoki. W końcu musieli zrobić sekcję, dowiedzieć się co miało miejsce. Dla tego jej wzrok skierowany został w tej samej chwili na wynoszące ciało przez pielęgniarzy. Phoebe zerwała się tylko w biegu. Przepraszająco spojrzała na mężczyznę i wróciła niemal biegiem w stronę szpitala. Nie miała pojęcia, że na zwłoki czekał ów potrącony przez nią mężczyzna. Phoebe rozzłoszczona szarpnęła jednego z pielęgniarzy.
- Co Ty robisz? Gdzie go zabieracie? Nie miał jeszcze sekcji. Poza tym, nie było zezwolenia na wywóz ciała. Ten człowiek został ugryziony, trzeba zrobić sekcję, dowiedzieć się...
Wycedziła wściekła spoglądając na nich zdenerwowana. Pielęgniarz coś zaczął mamrotać spanikowany, wiedział doskonale kim jest stojący w cieniu i czekający mężczyzna. Jednak Pho...ona nie miała pojęcia, nie interesowało ją to.
- Nie mamrocz tak idioto. Jeszcze ktoś usłyszy. Sądzisz, że jeśli został wypróżniony z krwi to od tak pozostawią to ciało? Człowieku ogarnij się. Czytałeś choć kiedyś książki? To nie jest normalne zabójstwo jak przełożony nam wmawia. Ślepa nie jestem. Ma wkłucia, ugryzienia, nie od noża, nie od igieł, nie od wideł. Nie bądź kolejnym ślepcem.
Fuknęła i trzepnęła go miedzy oczy. Chwyciła za zamek i rozpięła go ukazując stojącym twarz denata.
- Spójrz na ślady, tego nie zrobi żadne narzędzie.
Wycedziła i zamknęła pospiesznie worek. Ukłoniła się lekko wychodzącemu mężczyźnie ze szpitala. By zaraz potem przenieść wzrok na Pielęgniarza.
- Odnieść ciało. Zostanę tutaj tak długo, aż odstawisz je.
Fuknęła zakładając dłonie na biodrach i czekając aż wykonają polecenie.

Victor nienawidził zajmować się takimi sprawami. Wolał już układać papiery, niż zajmować się ludźmi. Zaczął już obmyślać plan złapania sprawcy, czekał tylko na informacje o jego pobycie, a także na odpowiedz od Lasair, że też nie było szefa działu łowców. No po prostu pech. Wszystko się rypie jak na złość, zwłaszcza że kobieta, która postanowiła na niego wpaść, zaczęła robić scenę przed szpitalem. Wywrócił tylko oczami i westchnął ciężko. Musiał trafić na "poszukiwaczkę sprawiedliwości". Takie zazwyczaj krótko żyją, ponieważ bardzo trudno jest "skorumpować", albo kontrolować, jak zwał tak zwał. Podszedł do zbiorowiska.
- Ma Pani rację. Ofiara została zamordowana w niespotykany sposób. To nie pierwsze i obawiam się nie ostatnie takie morderstwo. - Odezwał się spokojnie, poważnie opierając się dwoma rękoma o laskę. Victor wyglądał na kogoś z kim lepiej nie zadzierać, a tym bardziej nie pyskować. Był władczy i chciał rządzić. W końcu szlachecka krew zobowiązuje.
- Ciało jest przenoszone na moje polecenie. Wiliam Grayson, Scotland Yard. - Mówiąc to pokazał swoją odznakę. Na przekór była prawdziwa. Victor posiadał wiele tożsamości, wiele zawodów. Znał wielu ważnych ludzi, którzy za odpowiednią opłatą i kilkoma przysługami jest w stanie zrobić wszystko o co chce. Był niczym Diabeł, poproszenie go o przysługę kończy się podpisaniem cyrografu. Zawsze przychodzi odebrać swoje długi.
- Proszę kontynuować, a ja odpowiem na Pani pytania. - Powiedział najpierw do personelu, a potem do kobiety. Pielęgniarze dalej zaczęli pakować ciało na naczepę wozu.

Niemal podskoczyła w miejscu gdy usłyszała męski głos. Odwróciła się dostrzegając tego samego mężczyznę na którego wpadła chwilę temu.
- Panna, nie Pani.
Poprawiła mężczyznę bacznie lustrując go od stóp do głów. Mimo, że się przedstawił Phoebe pokręciła głową nieco poddenerwowana.
- Owszem, ten człowiek został wyssany. Pozbawiony krwi, a skoro to nie jest ostatnia ofiara to proszę zrobić wszystko by znaleźć winnego i skazać.
Odparła chłodno unosząc dumnie podbródek.
- Phoebe Donovan. Tutejsza pielęgniarka.
Odpowiedziała ze spokojem zerkając na mężczyznę. Nie podobało się jej to, że był taki pewny siebie i dumny, czuła przez to, że może stracić grunt pod nogami a tego nie znosiła. Spojrzenie przeniosła na laskę mężczyzny a potem na jego twarz.
- Proszę o odwołanie polecenia. Ten człowiek został zaatakowany przez wampira. Nie jestem ani ślepa ani głupia. Ludzi trzeba ostrzec. Tacy jak Oni zagrażają naszemu gatunkowi. Nie widzi Pan co się dzieje? Za chwilę zaatakują nasze dzieci, nasze rodziny.
Fuknęła zakładając dłonie na biodrach. Mężczyźni bez słowa zaczęli wykonywać polecenie jakie zostało im wydane a Pho nie pozostało nic innego jak tylko słuchać mężczyzny.
- Pan chce odpowiedzieć na moje pytania tak? Niby jak? Maskujecie to co się stało temu człowiekowi, to nie jest normalne. Musimy się bronić.
Obruszyła się zdenerwowana.
- Ma Pan rację, nie jest to ostatnie ciało, takich będzie przybywać. Czemu ma Pan zamian zamaskować to co się tutaj stało? Każde ciało musi przejść przez sekcję. Dokumenty szpitalne...przecież nie rozpłyną się w powietrzu.

Rozmowa z "poszukiwaczami sprawiedliwości" była dość męcząca. Ciężko jest takich ludzi przekonać do tego że sprawiedliwości nie ma na tym świecie. Nie ma zła ani dobra, są tylko ludzie, którzy podejmują decyzje i to od nich samych zależy czy sumienie ich będzie bolało czy też nie. Victor żył w czasach w których zabijanie było na początku dziennym. Dyplomacje prowadziło się za pomocą miecza, zwłaszcza jeżeli chodziło o walkę z wikingami. Bez dobrej strategii można było poleć nawet posiadając przewagę liczebną.
- Wyssany? Ciekawe. - Powiedział, a następnie wyciągnął mały notesik z kieszeni, a także kawałek ołówka, zapisując coś, także spisując jej imię i nazwisko, może kiedyś się przyda, nie wiadomo. Gdy usłyszał słowo wampir zaczął się śmiać i to szczerze. Był niesamowitym aktorem, mógłby pewnie przekonać samego Boga, że jest jego sprzymierzeńcem.
- Wampir? Pielęgniarko Donovan, chyba naczytałaś się zbyt wielu wymyślonych powieści. Nie jesteś lekarzem, więc skąd diagnoza że ofiara została "wyssana?". Jeżeli zdobyłabyś książkową wiedzę i bardziej obejrzała zwłoki, byłabyś w stanie zauważyć że krew została upuszczona. Dlaczego dwa nacięcia? Podciśnienie. O dużo łatwiej upuścić krew, nie zostawiając przy tym większych śladów. Jest to robota seryjnego mordercy, którego media oczyściły ładnie "Mordercą z Whitechapel". Ciało zostanie zabrane do policyjnej kostnicy za sekcje pod okiem policyjnego koronera, która zna się na całej sprawie. To ciało trafiło do waszego szpitala przez błąd w dokumentacji, powinno od razu trafić do kostnicy Scotland Yard'u. - Powiedział spokojnie, poważnie i z dumą w głosie. W końcu był starszy, mądrzejszy i musiał nauczać młodzież, która robi się zbyt ambitna. - Jak Pani widzi, niczego nie maskuje. - Prawda, wyjaśnił wszystko, nawet więcej.

Wysłuchała go w milczeniu i z cierpliwością, chociaż gdzieś w środku miała chęci go po prostu zdzielić i to mocno. Nie była głupia ani ślepa. Widziała ciała upuszczonych z krwi, widziała więcej, niż ten sobie zdaje sprawę. Dla tego duma oraz pewność siebie nie odpuszczały. Nawet nie wiedziała kiedy ciało po prostu zostało zabrane.
- Och, Pan wybaczy, że omieszkam się sprzeciwić Pańskim słowom. Uczyłam się od najlepszego lekarza w tym szpitalu. Mego Ojca oraz jego przyjaciela. Widziałam trupy, które nosiły ślady upuszczenia krwi. Te ślady stanowczo temu zaprzeczają. Może i nie jestem lekarzem, ale ani ślepa ani głupia nie jestem Panie Grayson!
Uniosła się wściekła. Aż w niej buzowało, wiedziała że gdyby jej ojciec żył zapewne powiedziałby, że jest jak wulkan, wybucha w tym momencie, w którym nie powinna. Ponoć była taka jak jej matka, która prawdopodobnie zmarła. Ale czy faktycznie? Ojciec nigdy o niej nie mówił, nie zabierał jej na grób matki. Dla tego wpojona nauka przez ojca dużo jej dawała. Wpierw nauka w domu, potem szpitale oraz ośrodki, gdzie zamykano osoby psychicznie chore, na których się ćwiczyło.
- Rana po upuszczeniu krwi drogi panie, może być cięta, albo też kuta to prawda. Jednak zbadałam ciało. Rana jest płytka, w żaden sposób nie można było upuścić z niej krwi. By to uczynić, rana musiałaby być stanowczo głębsza. Ponad to, dookoła rany widać przetarcie przez kły.
Proszę nie robić ze mnie idiotki.
Fuknęła pod nosem. Zaciskając pięści musiała się uspokoić. Zdenerwowana poczuła jak paznokcie przebiły skórę, czuła krew pod palcami ale nie zareagowała. Wzięła dwa wdechy i spojrzała na mężczyznę.
- Rozumiem, że to jest bardzo...niewiarygodne. Ale wiem co mówię. Niech się Pan sam przyjrzy tej ranie. W szpitalu są odpowiednie sprzęty, które potwierdzą moje słowa. Mało tego...pewien mężczyzna ostatnio również głośno o nich krzyczał. Nie jestem przesądna, wiem że o wampirach opowiada się dzieciom. Długo nic się nie działo, jak znajdowały się ciała z takimi ranami znikały bez śladu. A teraz jak jest okazja do przekonania się o ich istnieniu wszyscy robią się nerwowi i panikują. Nawet mój przełożony...proszę, zrozumieć. Te zwłoki...to okazja do badań oraz wielu rzeczy.
Westchnęła nerwowo spoglądając na mężczyznę.

Czemu najmłodsze osobniki gatunku ludzkiego są takie wyszczekane i przemądrzałe? Kiedyś tak nie było. Dzieciaki siedziały z zamkniętymi gębami i bały się cokolwiek powiedzieć by nie wylądować na froncie, czy też przypadkiem nie sprzeciwić się swojemu władcy. Życie kiedyś było prostsze. Teraz jednak jest dość duży rozwój, który pozwala takim indywidualnym jednostką na naukę, uczenia się przeróżnych modrości naukowych i potem się wymądrzają jeden z drugim obydwoje się myląc.
- Jesteś taka mądra, a jednocześnie głupiutka. Dlaczego szyja? Jest wieje innych miejsc na ludzkim ciele, które pozwalałoby lekkim nacięciem wytłoczyć krew, to dlaczego szyja? Odpowiem na to proste pytanie. Tętnica... nawet lekkie a dokładne ukłucie jest w stanie wywołać krwotok, zwłaszcza gdy ofiara jeszcze żyje. Jest to standardowy podpis mordercy. - Powiedział, a następnie podszedł do przyczepy, na której leżały zwłoki, a następnie podsunął prześcieradło ukazując jej nogi. Miejsce wokoło kostek było sine.
- Ofiara wykrwawi się jeszcze szybciej gdy podwiesi się ją do góry nogami. Ciało będzie próbowało przetrwać, lecz to doprowadzi do szybszej i bardziej bolesnej śmierci. Nic nie wiesz o mordercy, ja go znam bo na niego poluje, w końcu go znajdę i spotka go słuszny los. - Bardzo dobrze znał Obiekt Badawczy V-02, w końcu przeprowadzał na nim eksperymenty od dziesięciu lat. Wiedział co robi z ofiarami i jak myśli, dlatego też wiedział gdzie jest. Łowcy niedługo powinni go złapać lub zabić. Nie lubił takich niewygodnych sytuacji. Teraz bardziej przemawiał przez niego naukowiec, bo sam kiedyś przeprowadzał testy "wykrwawiania". Stare i krwawe dzieje. Tak... etyka dla niego nie istniała. Słysząc jej kolejne słowa, a bardziej słowo "Badania" to aż odetchnął z przyjemności. Uwielbiał te słowo, tak samo jak ewolucja, rozwój, technologia, eksperyment. Miał wiele ulubionych słów, na które bardzo dobrze reagował.
- Jeżeli chcesz dowiedzieć się czegoś więcej zgłoś się pod ten adres, ponieważ zwłok nie otrzymacie z powrotem. - Dodał zapisując adres i wręczając kartkę dziewczynie. Wpadł na pewien pomysł, dość ciekawy i śmieszny jednocześnie (oczywiście śmieszny tylko dla niego). Wpadł na ten pomysł tylko dlatego, że dziewczyna wypowiedziała, to jedno, piękne magiczne słowo. - Żegnam i mam nadzieje do zobaczenia. - Powiedział z cwanym uśmieszkiem, unosząc delikatnie cylinder i kłaniając się. Odsunął się na kilka kroków do tyłu, po czym odwrócił i poszedł w swoją stronę. Wóz z zwłokami także odjechał.

/zt