Samuel Vaesey

Muszę Ci powiedzieć, że niewiele może mi się w tej chwili stać. W momencie, w którym to nie ojciec, a ja zatrudniam i utrzymuję relacje z większością naszych pracowników, jestem raczej na wyższej pozycji, niż on. Może nie w papierach i muszę trzymać przynajmniej resztki nerwów na wodzy, jeżeli chcę, żeby kiedyś przepisał na mnie fabrykę, ale jeżeli tego nie zrobi, nie mam pojęcia, jak poradzi sobie z wznowieniem zarządzania nią. Nie wiem nawet, czy pamięta, jak się po niej poruszać! Kiedy w niej ostatni raz był? Może dwa miesiące temu, nie jestem pewien.
Przy tym nie zrozum mnie źle. Nie zamierzam myć dla ojca miły tylko po to, żeby otrzymać w spadku fabrykę, gdzie tam. Nie byłbym mniej fałszywy niż on, a na czystej duszy bez skazy kłamstwa bardzo mi zależy. Wiem, czym są więzi rodzinne i kocham mego ojca, nawet jeżeli wykazał się infantylnością i wręcz głupotą w tym, jak postąpił. Ktoś jednak musiał mu powiedzieć, że to, co zrobił, zasługuje na potępienie. Nie jest wobec siebie obiektywny i boję się, że nie zrozumie swojego błędu jeszcze bardzo długo, jeżeli w ogóle.
Tym również się nie przejmuj. Tak długo, jak Twoje listy będą trafiać do mojej skrytki na poczcie, a nie na nasz adres, tak długo będziemy mogli sprawiać, że tata nie będzie nawet musiał wiedzieć, że jesteś w domu. Zaszyjemy się na antresoli, w stajni, albo u mnie w sypialni, którą uzupełniłem ostatnio o kilka regałów (to tak odnośnie wydawania pieniędzy lekką ręką. Jakim cudem mamy jeszcze majątek? Nie mam pojęcia.) Wzbogaciłem swój zbiór o kilka pozycji Dickensa, między innymi "Klub Pickwicka". Czytałeś to? Moja matka chciała kupować mi to, gdy byłem mały, ale zrezygnowała, kiedy rysownik się zastrzelił. Obawiała się może złego ducha. Teraz to jednak czytam i żałuję, że nie mogłem wcześniej. Samuel, czyli główny bohater, nie przypomina Ciebie szczególnie, ale może jego miano było przepowiednią Twojego ponownego zjawienia się przy moim boku? Oby, lubię koleje losu. Jeżeli nie czytałeś, będziesz musiał to zrobić, mam nadzieję, że pokochasz postać służącego tak samo, jak zrobiłem to ja. Jest przezabawny.
Chciałem powiedzieć, że jestem zaskoczony, że tak dokładnie pamiętasz swoje pierwsze wspomnienie z takiego towarzystwa, ale nie, nie jestem. Nawet kiedy byliśmy mali i ja byłem jeszcze bardziej zajęty zbieraniem świetlików, ty zbierałeś już przeżycia. Mogę więc powiedzieć, że cieszę się, że Twoje życie idzie po torze, jakiego sam dla siebie chciałeś. Również chciałbym kiedyś poznać Twoich przyjaciół, może okaże się, że dzielimy jakichś naszych kompanów.
Chciałbym móc powiedzieć coś nowego, ale moje życie do teraz wyglądało dość podobnie, przynajmniej w tym opisie. Również sporo piłem z moimi znajomymi i przez mieszanki alkoholu, różnego palenia i jeszcze innych pomysłów, często o poranku nie bylem pewien, czy jeszcze żyję, czy zesłano mnie już do piekła. Sam pewnie znasz ten stan, którego nie można nawet nazwać kacem, to już po prostu umieranie.
Wstęp do śmierci towarzyszył mi bardzo długo, miałem najsłabszą głowę ze wszystkich, ale wprawiłem się już w trzecim tygodniu i przestałem tracić pamięć. Dzięki Bogu, ponieważ dziury w niej są przerażające i dalej zadaję sobie pytanie, co się działo, czy też jak znalazłem się w jakichś miejscach.
Mimo szerokich dialogów, jakie potem często przenosiliśmy na sale dyskusji na Uniwersytecie, aby poznać punkt widzenia innych, nie mogę powiedzieć, że to zajęło nam najdłużej. Moi przyjaciele robili o wiele więcej, niż tylko rozmawiali, czasem szczerze mnie przerażając, ja jednak mam swoje granice, których nie byłem w stanie przekroczyć, nawet pijany. Patrzyłem jednak na wiele, chociaż nie wszystko dałem radę obejrzeć. Czasami musiałem opuścić moich przyjaciół, mając najwyraźniej zbyt zamknięty umysł na niektóre ich praktyki. Za to mój plan, żeby pozostać biernym obserwatorem na wszystko, legł w gruzach, o czym świadczy już między innymi ilość alkoholu, z jaką miałem wątpliwą przyjemność. Akty takie jak włamania nie są mi już obce, ale nigdy niczego nie ukradliśmy. Nie chcieliśmy krzywdzić innych i pozbawiać ich własności, naszym jedynym pragnieniem było łamać zakazy. Strażnicy parkowi, których obudziliśmy, gdy przełaziliśmy przez bramę, najwyraźniej nasze odwiedziny potraktowali jak kradzież godności, bo ganiali za nami długo po tym, jak wróciliśmy za bramy, niektórzy nie są stworzeni do poszerzania horyzontów. W końcu, jak poszerzać horyzont, jeżeli nosi się policyjną czapkę? Czy w ogóle w niej widać jakikolwiek horyzont? Przecież to wygląda jak wiadro.
Nie chcę rozpisywać się przesadnie, muszę Ci mieć jeszcze co opowiedzieć. Uznam więc to za koniec mojego początku i zaproszę Cię na wizytę w środę? Około trzeciej, będę już wtedy po wszystkich obowiązkach. Guzik będzie na Ciebie czekać, podobnie jak ja, może nawet uda mi się zaprosić Marię. Nie mogę się doczekać, kiedy znowu się zobaczymy.
PS. Wybacz odcisk łapy na odwrocie, nierozważnie wyszedłem z pokoju i zostawiłem w nim kota.