Sonia Aleksandrowna

Biografia:

Przyszła na świat chłodnego majowego poranka roku 1866 w stolicy Imperium Rosyjskiego, w mieszczańskiej kamienicy wybudowanej na paryskich wzorcach, będącej w rzeczywistości jedynie karykaturą swego zachodniego prototypu, jak większość tamtejszych budowli. Choć jej narodziny miały mieć wielkie znaczenie dla losów całego kraju, z prostych przyczyn wydarzenie to obeszło się bez hucznych wiwatów. Mimo tego zarówno nowo narodzone dziecko, jak i jego matka, Karolina Smiertinowa, wywodząca się z prostej rodziny arystokrackiej, miały zapewnioną najlepszą możliwą opiekę wybitnych specjalistów medycyny oraz najwspanialsze i najkosztowniejsze udogodnienia, o jakich przeciętni Rosjanie mogliby tylko pomarzyć. Było to bowiem nieślubne, acz pierworodne dziecko samego Aleksandra III Romanowa, następcy carskiego tronu. Z oczywistych względów fakt ten utajono tak, że jedynie nieliczni świadomi są prawdziwego pochodzenia Sonii. Aleksander, namawiany wielokrotnie przez swych doradców, przyjaciół i rodzinę, aby zaniechał jakichkolwiek kontaktów zarówno ze swoją kochanką, jak i z pierworodną córką, jako człowiek z zasadami postanowił tak długo, jak tylko będzie mógł, sprawować pozornie niewidzialną pieczę nad Karoliną i Sonią. Zaledwie kilka miesięcy po narodzinach córki, następca tronu poślubił duńską księżniczkę. Ich rodzina z czasem powiększała się, ojciec darzył swe potomstwo olbrzymią miłością, jednak zawsze w jego sercu szczególne miejsce zajmowała Sonia, którą co jakiś czas potajemnie odwiedzał. Z matką dziewczyny nie łączyły go już żadne stosunki - poza czysto materialnymi.
Najmłodsze lata życia upłynęły Sonii iście sielankowo. Dzięki protekcji ojca spełniano każdą jej zachciankę, zadbano także o edukację dziewczynki. Z pomocą najlepszych guwernerów szybko posiadła umiejętność pisania i czytania w języku rosyjskim, a także podstawy języka angielskiego, prostego rachowania oraz odrobinę wiedzy z zakresu geografii. Wychowywana przez samotną matkę w środowisku ubogiej arystokracji, zawsze wyróżniała się wśród swoich rówieśników. Była bardziej wygadana, pewna siebie, wręcz zuchwała i snobistyczna. Mimo, iż jej charakter był ciężki do przetrawienia, dzieci z całej okolicy, zdając sobie sprawę z korzyści, jakie może przynieść obcowanie z tak niezwykłą osobą, lgnęły do niej. Dlatego też Sonia nigdy nie narzekała na nudę czy brak kompanów do zabawy. Dopiero z czasem, kiedy nie tylko przechwalając się swoją ponadprzeciętnością w mowie, lecz doświadczając jej dogłębnie na płaszczyźnie intelektualnej, dziewczyna zdała sobie sprawę, że mimo spędzenia całego dzieciństwa wśród ludzi, których tak dobrze poznała, nie ma z nimi nawet o czym porozmawiać. Oczytana w literaturze rodzimej oraz zachodniej, posiadała nieco szersze horyzonty niż jej znajomi, z którymi dotychczas wolne od nauki i obowiązków domowych chwile spędzała na zabawie. Tak więc okres wczesnego dojrzewania łączył się u niej z poczuciem ogromnej pustki i samotności. Nie miała pojęcia, że prawdziwa samotność dopiero czyha za rogiem…
W 1882 roku matka Sonii została bestialsko zamordowana. O sprawcy tego haniebnego czynu wiadomo było niewiele, praktycznie nic. Jedni mówili, że był to jakiś szaleniec, inni, że rozszarpało ją zwierze. Jednak dla Sonii początkowo nie miało to żadnego znaczenia. Dziewczyna pogrążyła się w olbrzymiej żałobie. W tym ciężkim czasie wielkim wsparciem był dla niej ojciec, w tamtej chwili już car Imperium Rosyjskiego, który domyślając się okoliczności śmierci swej dawnej kochanki, postanowił wtajemniczyć swą córkę w mistyczny świat mroku. Rodzina carska od lat świadoma była egzystencji długowiecznych istot żerujących na zwykłych śmiertelnikach. Zdania co do ich nietypowego stylu życia były tu jednak podzielone. Jedni usiłowali walczyć z tymi mrocznymi kreaturami, poświęcając swoje życie, inni podchodzili do tematu z nonszalancką obojętnością, a niektórzy nawet widzieli korzyści z bratania się z wampirami, o ile taki układ w ogóle wchodził w grę. Aleksander niemal zawsze, a po tym, jak prawdopodobnie jeden z nich pozbawił życia matki jego pierworodnej, nawet ze zdwojoną siłą pragnął unicestwienia tej podłej rasy. Swoją nienawiść do wampirów próbował, wraz z całą swoją wiedzą na ten temat, przekazać Sonii. Ta jednak słuchała z niedowierzaniem, lecz po jakimś czasie zaczęła sama dostrzegać pewne rzeczy, o których wspominał jej ojciec. Choć przyznała mu, że równie zaciekle nie znosi krwiożerców, w głębi duszy utożsamiała się z przyjacielskim podejściem do tych stworzeń. Po tym, co prawdopodobnie jeden z nich zgotował matce dziewczyny, brzmi to wręcz niedorzecznie. Jednak zepsuty charakter Sonii nie mógł znaleźć lepszej (a może gorszej?) okazji na ujawnienie się. Lata rozpieszczania, spełniania każdej zachcianki, wewnętrznego gardzenia rówieśnikami, guwernerami, a także własną matką, której w rzeczywistości nie podarowała nigdy nawet za grosz szacunku, doprowadziły ją do tego, iż sam fakt bycia wampirem zaczął jej się zwyczajnie… podobać? Zaczęła darzyć te istoty chorą fascynacją. Znając stosunek ojca do tego tematu, dziewczyna postanowiła sprawiać pozory przeciwniczki tejże rasy. Na jego prośbę opuściła kraj w poszukiwaniu “najpotężniejszych z najohydniejszych”, jak to zwykł mawiać Aleksander. Wierzył, że aby zgładzić ten rój, należy wytropić ich królowe. Choć zdawał sobie sprawę, że jest to niewątpliwie bardzo niebezpieczne zadanie, nie wyobrażał sobie w tej roli nikogo innego, jak Sonię, której ufał bezgranicznie. Miała ona z dystansem szpiegować bestie, a następnie meldować ojcu o ich dokładnym położeniu.
Aby nie wzbudzać podejrzeń i nie stracić wsparcia finansowego oraz wpływów ojca, przez trzy lata wędrówki po Europie z najlepszą możliwą eskortą i ciągłym patronatem cara, Sonii udało się wytropić zaledwie kilku, w dodatku niezbyt mocarnych wampirów, o których istnieniu niezwłocznie powiadamiała Petersburg. Wówczas car, wysyłając specjalnie szkolonych w tym celu ludzi, załatwiał sprawę tak szybko, jak tylko się dało. W sierpniu 1885 roku dziewczyna dotarła do stolicy Wielkiego Imperium Brytyjskiego. Stwierdzając, iż jest to miejsce odpowiednie na zdobycie odrobiny wolności i prywatności, aby realizować własne cele związane z tropieniem wampirów, postanowiła, że osiedli się tu na jakiś czas. Kto wie, co dalej zgotuje los tej igrającej z ogniem pannie...

Charakter:

Egoistyczna, arogancka, fałszywa, dwulicowa, szalona. Tak w ogromnym skrócie można by opisać Sonię Aleksandrowną. Nadludzko rozpieszczana za dzieciaka, wykształciła w sobie cechy typowego panniska z salonów. W zestawieniu z wrodzoną nutą aberracji i nikczemności, charakter dziewczyny wydaje się być mieszanką iście wybuchową. Ma nietypowy system wartości, składający się zaledwie z dwóch punktów: priorytetu wszystkiego, co materialne oraz dobra własnego. Jest obrzydliwą konsumpcjonistką. Do tego prawdziwą femme fatale. Posiada idealną dozę kobiecości i wdzięku, które potrafi wykorzystać tak, jak tylko zapragnie. W towarzystwie zachowuje się nienagannie, zawsze przestrzega zasad savior-vivre. Nie narzeka, kiedy znajduje się w centrum uwagi, choć czasem przemawia przez nią delikatny introwertyzm. Zwykle jednak dobrze odnajduje się w tłumie. Potrafi żartować, nie stroni od ironii i sarkazmu, ale (zwłaszcza przy kontaktach z osobami nowo poznanymi) utrzymuje swój humor w granicach dobrego smaku. Jest bystra, inteligentna i oczytana. Na pierwszy rzut oka wydaje się idealną towarzyszką do rozmowy, jak i być może do nawiązania bliższej znajomości. W gruncie rzeczy ma bardzo trudny do zniesienia charakter. Nie jest to niemożliwe, acz poskromienie jej osobowości stanowi ogromne wyzwanie.

Ciekawostki:

• Aleksandrowna mierzy sobie zaledwie 163 centymetry wzrostu, jest kobietą szczupłej, wątłej, a jednocześnie nienagannej postury.


• Oficjalnie rodzicami Sonii byli porządni arystokraci petersburscy. Jej ojciec, Aleksander Klimow, został przypadkową ofiarą raczkującego ruchu rewolucyjnego. Zginął jesienią 1870 roku. Matka dziewczyny, Bojarynia, zmarła zaledwie rok później na skutek gruźlicy. Dziewczynkę w wieku 5 lat przygarnęła arystokratka, przyjaciółka rodziny, Karolina Smiertinowa.


• Oprócz potajemnego tropienia wampirów ku uciesze swojej oraz swego ojca, zdarza jej się przyjmować prywatne zlecenia szpiegowskie. Nie uważa się jednak za zawodowego szpiega. Po prostu w świetle wyjątkowych okoliczności lub wyjątkowej kwoty jest w stanie użyć swych kontaktów, aby zrobić coś pożytecznego.


• Sonia to kompletne beztalencie muzyczne, jednak zdolności na płaszczyźnie artystycznej nadrabia umiejętnościami plastycznymi oraz miłością do czytania. Hobbystycznie maluje, najczęściej portrety i pejzaże. Jej ulubionym autorem jest niewątpliwie William Shakespeare.


• Jest somnambuliczką. Schorzenie to zaczęło występować u niej już w wieku 5 lat. Nie przejawia się ono na tyle dotkliwie, aby podczas snu mogła kogokolwiek skrzywdzić. Zwykle jej lunatykowanie kończy się na (niekiedy dziwacznych) interakcjach z łóżkiem lub szafką nocną.


• Posiada nietypowego pupila - Vlada - węża mahoniowego, przygarniętego podczas podróży po północnym wybrzeżu Afryki. Spędza z nim mnóstwo czasu, powierzając mu swoje najskrytsze myśli i plany. Obłąkana jak nic.


• Dzień bez porządnego niucha tabaki to dla niej dzień stracony. Parę lat temu zaczęła stosować tabakę w celach leczniczych. Sam rytuał zażywania proszku na tyle przypadł jej do gustu, że co jakiś czas do niego wracała. Z czasem robiła to coraz częściej, aż w końcu poddała się całkowicie uzależnieniu.