High Street

Początek/

Odnalezienie miejsca w Cardiff nie było takie proste. Musiała jakoś ogarnąć swoje życie od kiedy tutaj się pojawiła. Wszystko powoli szło tak jak ona tego sobie życzyła. Jej życie nabrało kształtu i zupełnie było inaczej niż mogła sobie tego życzyć. Uśmiechnięta kroczyła właśnie do pracy. Kolejna nocka, kolejna zmiana. Lepiej się jej funkcjonowało wieczorami niż za dnia. Dnie przesypiała większości tak jak jej wampirza matka. Uśmiechnęła się pod nosem mijając pięknie odziane kobiety. Ona również do poczwar nie należała. Nie tylko wiedza medyczna, ale i uroda jaką posiadała były jej atutem. Mimo młodego wieku, czuła się idealnie. Niestety jej błędem było to, że straciła ten jeden raz, jeden jedyny raz uwagę w otoczeniu. W końcu nie była tutaj od wczoraj, nie spodziewała się tego, że mogła wpaść w tarapaty, w końcu nie miała takiej potrzeby by się obawiać. Uczęszczała za dnia gdy tylko mogła na wszelkie imprezy, ba nawet się umawiała z jakimiś kretynami na randki, które dla niej po prostu były śmieszne. Nie dziwota, że jej matka nie zmieniała mężczyzn. Sama, gdyby tylko mogła, gdyby chciała zrobiłaby to samo. Jednak ona nie chciała takiego życia. Wolała normalne życie jakie toczyła. Wiedziała, że inne gatunki jej rasy nie tolerują. Miała być wybrykiem natury, ale przecież była normalna tak...nie brakowało jej rąk i nóg, nie brakowało jej palców u stóp i dłoni. Była normalna jak każdy inny człowiek, no może z małym wyjątkiem, posiada bowiem zdolność, którą odziedziczyła po matce, nie tej która ją urodziła, a tej z której krwi powstała.

- Głodny jestem...
Stwierdził wysoki mężczyzna o czarnych krótkich włosach, wyglądający jakby przepracował cały dzień bez jedzenia. W prawdzie wampir, wysłany nagle w patrol w poszukiwaniu dhampirów, nie zdążył nawet skonsumować dobrego posiłku przed wyprawą. Wina jego, że tak późno wygramolił się z trumny.
- Nie pamiętam, byś kiedys powiedział, że jesteś najedzony...
Z wywróceniem oczu, odpowiedział jego towarzysz. Brunet nieco niższy z dłuższymi do ramion włosami, zawiązanymi w kucyka czarną wstążką.
Oba wampiry, przemierzały ulice Cardiff, odziany w typowe szaty mieszkańców tego miasta. Wampir tez musi umieć kamuflować się i upodabniać do ludzi.
- Nie moja wina, że ciągle polegasz na mojej zdolności i przez to czuję się głodny.
Zaczął mu marudzić pod nosem. Dobrali się jak stare małżeństwo. Jednakże we wspólnej pracy tak jest, że trzeba ze sobą współpracować.
- Dobrze. Poszukamy czegoś do zjedzenia.
Zgodził się i niższy wampir i zaczął się rozglądać za odpowiednią osobą. Wśród ludzi raczej nie powie, że "kogoś zjedzą", mogło to zostać odebrane jakoś niesmacznie.
Wyższy wampir upatrzył sobie idącą przed nimi o parę metrów piękną dziewczynę. Długie brąz włosy, uśmiechnięta o ciemnych oczach.
- Ja już znalazłem. - Powiedział zadowolony.
- Gdzie?
Zapytał drugi. I powiódł za nim wzrokiem.
- Za chuda. Ta z ostatniej karczmy Tobie by wystarczyła na dwie noce.
Skomentował niby złośliwie, uważając że gosposia trzy razy szersza byłaby wystarczająco sytym posiłkiem. Może krew miała tłustszą i smaczniejszą?
Ucieszyli się zaraz, kiedy zbliżali się do dziewczyny.

Chuda?! Ona była chuda?! Szczupła, smukła to idealne określenie! Ale chuda?! No proszę was, szanowni Panowie! Przecie idealne ciało musi jakoś wyglądać, nic więc dziwnego, że młoda Marta upodobała sobie odpowiedni wygląd i dzięki temu, wyglądała tak a nie inaczej. Krocząc nawet nie zwróciła zbytniej uwagi na mężczyzn, którzy kroczyli po jej lewej i prawej stronie. W końcu to dla niej norma, że dwoje nieznajomych miało zamiar "pominąć" ją i iść dalej. Jak zresztą każdy tutaj. Nie spodziewałaby się, że po bokach ma obcych sobie mężczyzn i to wampirów. Jednak ich obecność nie została zlekceważona przez młodą pielęgniarkę. Uniosła nieco wzrok na obojga, wpierw na jednego, potem na drugiego. Wiedziała, że nie powinna za bardzo ingerować w moce jakie odziedziczyła by chronić siebie i przyszłość z nią związaną. Dla tego, postanowiła wpierw dowiedzieć się, jak bardzo są pijani. Oj tak...pijani to oni byli, a raczej był...jeden. Z głodu rzecz jasna. Nieco przyspieszyła chcąc ich pozostawić samych sobie. W końcu lepiej mieć nieznanych sobie mężczyzn za sobą, niż centralnie przed sobą czy po lewej i prawej stronie, gdzie ryzyko byłoby o wiele bardziej niebezpieczne. W końcu matka nie na darmo dała jej rozum i wolną wolę. Musiała skorzystać z tego co dostała w raz z życiem prawda? Więc gdy tylko oddaliła się nieco od nieznajomych jej wampirów poczuła gdzieś wewnątrz ulgę, jednak nadal czuła w głębi to coś, co mówiło jej "uciekaj!!" Skręciła w uliczkę, która była dość opuszczona, jednocześnie prowadząca prosto do szpitala, gdzie pracowała.

Dla jednego z nich była chuda. Ale nie ukrywałby, że i piękna. Dostrzegli jej wzrok, kiedy na nich spojrzała. A po wyminięciu jej osoby, przystanęli.
"- Idziemy za nią?" - Zapytał telepatycznie wyższy wampir, swojego kolegi. Przesyłając pytanie do jego umysłu.
Drugi wampir skinął głową w potwierdzeniu, po czym ruszył w nielicznym tłumie za dziewczyną. Jego towarzysz uczynił to samo.
Na ich szczęście, młoda pielęgniarka skręciła w boczną uliczkę. Oboje znaleźli się przy zakręcie i zakręcili za nią. Lecz gdyby się Marta odwróciła, zauważyłaby jedynie tego wyższego wampira. Gdzie był ten niższy? Użył niewidzialności i powolnym krokiem przemieszczał się w jej kierunku. Jego zdolność była tak rozwinięta, że mógł ukryć także swoje ubranie posiadane na sobie.
- Panienko. Przepraszam bardzo, mógłbym o coś zapytać?
Kwestia uprzejmego zagadania. A wydawał się co prawda na bardzo miłego, lecz czasami roztrzepanego. Również się uśmiechnął uprzejmie. Z rysów twarzy wyglądał na hiszpańskiego obywatela. Jego akcent także o tym świadczył, że nie jest z rejonów tego kraju. A mimo to, umiał mówić po angielsku.

O dziwo, młoda dhampirzyca krocząc przed siebie nie zwróciła uwagi za bardzo na to co się działo dookoła. Dopiero w momencie, gdy usłyszała słowa skierowane w jej stronę poczuła, że powinna bardziej być ostrożną. Bardziej uważną. Niestety w tej chwili było to stanowczo za późno. Odwróciła się w stronę mężczyznę i uśmiechnęła delikatnie. Na jego pytanie skinęła głową.
- Tak, słucham?
Zagadnęła. Wpatrując się bacznie w mężczyznę, rozejrzała się dookoła tak, by nie spowodować zainteresowania. Niestety nie wiedziała, że mężczyzna ma zdolność taką a nie inną. Dla tego mógł wykorzystać jej nieuwagę. A jego kolega spokojnie zajść ją od tyłu. Poprawiła włosy z uśmiechem.
- Jeśli potrzebuje Pan pomocy medycznej, mogę zaprowadzić do szpitala. Mogę zapewnić Panu odpowiednią opiekę medyczną.
Zagadnęła z uśmiechem przyglądając się mężczyźnie.

Ich współpraca w chwili obecnej działała z sukcesem. Dziewczyna odwróciła się i skupiła na rozmowie z wysokim wampirem. Jego kolega dzięki temu mógł do niej podejść i stanąć za nią.
Hiszpan nawet nie zdążył zadać pytania a dziewczyna już zarzuciła mu pomoc medyczną. Zakłopotała go, że trochę nie wiedział jak się odezwać.
- Nie nie. Ale miło usłyszeć od Pani tak ciepłe słowa.
Z uśmiechem uprzejmie odpowiedział, choć nieco brakowało mu do angielskiej etykiety.
- Chodzi o to, że... Szukam dobrego miejsca, by móc coś zjeść. Byłem w jednej karczmie, ale spotkałem się z nie miło obsługą. Chyba nie lubią takich jak ja.
Udawał trochę wstydliwego "człowieka", który przybywając do tego kraju, nie umiał się odnaleźć i szukał takiej pomocy. Zaczepiając taką oto dziewczynę. A ona nic nie świadoma tego co zaraz się stanie, pewnie go słuchała.
Wampir stojący za nią, zrzucił z siebie zdolność niewidzialności, po czym dotknął ręką tył jej głowy, by doprowadzić do uśpienia dziewczyny. Użył swojej kontroli snów, szepnąwszy jej do ucha:
- Dobranoc.

Marta skinęła głową z uśmiechem, ona sama długie lata uczyła się języka angielskiego. Przeważnie plątał się jej z językiem Polskim, na szczęście teraz wszystko było tak jak się należy. Nie myliło się jej, nie zaciągała Polskim. Chociaż gdyby tak wsłuchać się uważniej, zwrócić uwagę na pewno różnica byłaby widoczna. Na słowa mężczyzny tylko zamyśliła się na chwilę.
- Mówisz Waść dobre miejsce na posiłek...jest takowe, sama tam często jadam...musi iść Waść w stronę...
I tutaj właściwie film się jej urwał. Nie wiedząc czemu i kiedy. Poczuła tylko dotyk nawet nie była w stanie ustalić w jakim miejscu a potem...potem odleciała jak niemowlę. Nawet nie zdołała zareagować na to co się działo. Jej nogi stały się jak z waty, a w głowie odbijał się tylko męski głos mówiący: DOBRANOC. Nie wiedziała co się dzieje, jedynie mogła się domyślać, że coś jest nie tak. Łowcy? Pewnie tak...w końcu kto by inny? Ale czemu ona? Nie ujawniała się, nie ryzykowała. Tyle lat starannie się ukrywała. Zdrajca?

Wampir pokiwał głową na jej stwierdzenie, ciesząc się że go zrozumiała i zaczęła dawać mu wskazówki. Wtedy też ujrzał swojego towarzysza, który przeszedł do działania. Dziewczyna nie zorientowała się, że ktoś stał za nią. Kolejny  sukces mają za sobą.
Piękność upadła na chodnik. Żaden z nich nie złapał jej w locie.
- Pospiesz się. Nie mamy całej nocy.
Pogonił go brunet, chowając ręce do kieszeni płaszcza. Hiszpan podszedł do dziewczyny, uklęknął przy niej, ułożył sobie wygodniej, odchylił głowę i wbił kły w jej szyję. Że był głodny, to w pierwszej chwili nie zwrócił uwagi na jej smak krwi. Ale później, coś mu nie pasowało. Oderwał się i pokręcił nosem, patrząc na jej buźkę.
- Smakuje mi dziwnie.
Słysząc komentarz głodomora, brunet wywrócił oczami.
- Alkohol? Prochy?
Dopytał. Jakby chciał to mieć z głowy.
- Nie. Jeszcze inaczej. Jakby, jej krew była z inną wymieszana.
Stwierdził, dalej kręcąc nosem aż nawet powąchał ślady krwi na jej szyi.
- Mieszana? Odpuść. Jaki człowiek miałby mieszaną krew. Pracuje w szpitalu to mogła mieć styczność ze wszystkimi.
Wzruszył ramionami. Jakby nie przyjmował do wiadomości innych opcji, że ta dziewczyna nie jest człowiekiem.
Hiszpan ponownie ją ugryzł i spił nieco więcej krwi, by ujrzeć jej wspomnienia. Tym razem użył swojej zdolności pamięci krwi i nieźle się zdziwił. Omal nie zakrztusił, że musiał wyjąć kły z jej szyi.
- Jack... To dhampir.
Powiedział. Odkaszlując zakrztuszenie się.
- Jaki dhampir. Dhampiry nie istnieją...
I tutaj drugiemu zapaliła się lampka ostrzegawcza.
- Jak Dhampir?
Normalnie aż z zaskoczenia spojrzał na dziewczynę. Normalnie był w szoku, że trafili na taką istotę. Piękna i wyglądająca niewinnie dziewczyna.
- Ma pecha. Zabieramy ją.
Stwierdził wyższy wampir i nie dość, że opatrzył jej szyję swoją chusteczką, przewiązując, to jeszcze wziął ją na ręce.
- Ty chyba nie zamierzasz...
Zaczął niższy.
- Idziesz czy zostajesz?
Wtrącił drugi i nie oglądając się, poszedł przed siebie.
Chcąc nie chcąc, Jack poszedł za kolegą.


[z/t x3]